Γυναίκες άλλες

Γιατί ερωτεύεσαι στρέιτ γυναίκες;

της Νεφέλης Παπαδοπούλου

Αυτή η ερώτηση βγαίνει ξανά και ξανά από τα χείλη στενών φίλων που "έχουν κουραστεί να με βλέπουν να μαζοχίζομαι". Όμως εγώ μαγνητίζομαι από τις femmes fatales, από τη "θηλυκότητα με αρχίδια". Και αυτή τη συναντάω κυρίως σε στρέιτ γυναίκες.

Η εικόνα που οι φίλοι μου έχουν σχηματίσει για την ερωτική μου ζωή είναι αυτή ενός θαλάμου βασανιστηρίων: η γκέι φίλη τους κρέμεται αλυσοδεμένη σε πέτρινους τοίχους, ενώ ασυνείδητες και αδίστακτες στρέιτ γυναίκες τη βασανίζουν με μοναδικό τους στόχο τον πειραματισμό και την επιβεβαίωση. Ακούγοντάς τους να κατηγορούν με σθένος τις γυναίκες που τόσο είχα ερωτευτεί (από αγάπη για μένα, τα χρυσά μου) μπήκα σε σκέψεις. Ήμουν πράγματι θύμα γυναικών ιερειών του bisexual trend και του lesbian chic;

Κι επειδή στο πανεπιστήμιο έφαγα μια γερή δόση Φρόιντ και μου άφησε κουσούρι, θυμήθηκα τότε τη βασική αρχή: ότι η σεξουαλικότητα του ατόμου επηρεάζεται άμεσα από το υποσυνείδητό του. Έτσι, άρχισα την έρευνά μου ψυχαναλυτικά.

Μήπως αυτό μου συμβαίνει λόγω του Φόβου της Απόρριψης; Στο κάτω-κάτω, το να σε απορρίψει κάποιος μόνο και μόνο επειδή δεν βλέπει ερωτικά ολόκληρο το φύλο σου πόσο προσωπικά μπορείς να το πάρεις; Σε μια τέτοια περίπτωση δεν απορρίπτεσαι επειδή είσαι εσύ, λόγω χαρακτήρα ή εμφάνισης, αλλά επειδή τυχαίνει να είσαι γυναίκα, γεγονός για το οποίο, αντικειμενικά, ουδεμία ευθύνη φέρεις. Ή μήπως οφείλεται στο Κυνήγι του Ακατόρθωτου (σε συνδυασμό με την υπέρτατη τόνωση ηθικού που νιώθεις όταν αυτό το Ακατόρθωτο το αποκτάς, έστω και για μια νύχτα); Στο κάτω-κάτω, το να επιλέξει κάποιος να κάνει έρωτα μ’ εσένα ειδικά, ενώ γενικά δεν βλέπει ερωτικά το φύλο σου, πόσο μπορείς να μην το πάρεις προσωπικά; Σ’ αυτή την περίπτωση επιλέγεσαι επειδή ακριβώς είσαι εσύ, παρά το γεγονός ότι τυχαίνει να είσαι γυναίκα. Από ψυχαναλυτικής πλευράς, λοιπόν, φαίνεται πως το να είσαι γυναίκα ομοφυλόφιλη και να ερωτεύεσαι ετεροφυλόφιλες είναι ένας συνδυασμός που αποφέρει το μίνιμουμ της κατάθλιψης, σε περίπτωση αποτυχίας, και το μάξιμουμ της ανάτασης, σε περίπτωση επιτυχίας.

Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι με κυρίεψε η θλίψη. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, τότε, οι έρωτες που εγώ ένιωθα μεγάλους, παράφορους και λογοτεχνικούς δεν ήταν παρά αποτέλεσμα φοβιών και ανασφαλειών με μια δόση ενοχλητικού εφηβικού κοκορισμού! Μετά όμως από αρκετή σκέψη και πολύ αυτομαστίγωμα, συνειδητοποίησα ότι αν ο μόνος λόγος, υποσυνείδητος έστω, που ερωτεύτηκα τις συγκεκριμένες γυναίκες είναι επειδή ήταν στρέιτ, τότε θα έπρεπε να ερωτεύομαι όλες τις στρέιτ γυναίκες ανεξαιρέτως, πράγμα που σας διαβεβαιώ, μέχρι και σταυρό φιλάω, δεν συμβαίνει. Από την ψυχανάλυση λοιπόν προχώρησα στην κοινωνιολογία και την προσπάθεια να εντοπίσω ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που με έκαναν να βλέπω ερωτικά μια γυναίκα.

Όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση γρήγορα κατάλαβα ότι δεν είχα αυτό που λέμε συγκεκριμένο "τύπο" γυναίκας που μου άρεσε. Το χρώμα των ματιών, το μήκος των μαλλιών, το στυλ των ρούχων, δεν υπήρξαν ποτέ αποφασιστικοί παράγοντες για μένα. Ένα κοινό όμως χαρακτηριστικό, που ανακάλυψα ότι με τραβάει σαν μαγνήτης, ήταν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Ένας ενδιαφέρων και γεμάτος αντιφάσεις συνδυασμός τρυφερότητας και πονηριάς, παιδικότητας και σεξουαλικότητας, γατούλας και αγριόγατας. Κάτι δηλαδή σαν την femme fatale στα Film Noir του ’40: μια συμπεριφορά ‘θηλυκότητας με αρχίδια’. Συμπεριφορά που παντρεύει το θηλυκό με το αρσενικό, το θηλυπρεπές με το αρρενωπό, το γκέι με το στρέιτ. Και συμπεριφορά επίσης που, κατά την ταπεινή μου εμπειρία, έχω συναντήσει κυρίως σε γυναίκες ετεροφυλόφιλες.

Μπορεί βέβαια αυτό να μην ισχύει, μπορεί όμως πράγματι να υπάρχει αυτή η διαφορά στα ποσοστά Το γιατί δεν είμαι σε θέση να το απαντήσω με σιγουριά. Ίσως να ευθύνονται παράγοντες κοινωνικοί. Με κίνδυνο να γίνουμε ακαδημαϊκοί, ορίστε μια θεωρία: το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης μετράει ήδη πάνω από εκατό χρόνια ζωής. Πολλές γυναίκες λοιπόν έχουν πια χαλαρώσει αρκετά ώστε να βλέπουν τους διάφορους κοινωνικούς ρόλους και κώδικες συμπεριφοράς, φύλων και σεξουαλικοτήτων, όχι αυστηρά σαν συνολάκια, αλλά σαν κομμάτια που μπορούν να φορεθούν pret-a-porter (mix&match αγγλιστί). Το αντίστοιχο κίνημα των ομοφυλόφιλων είναι, αντιθέτως, σχετικά νέο ακόμα. Έτσι, στην προσπάθειά μας να συγκροτήσουμε μια γκέι ταυτότητα σε αντίθεση με το παλιό καθεστώς ρόλων και συμπεριφορών, είναι λογικό, άθελά μας, να πέφτουμε συχνά στα ίδια τα κουτάκια διαχωρισμού που πολεμάμε.

Γιατί, γιατί, γιατί... Αρχίζεις με ένα και μετά συνεχώς σκοντάφτεις σε καινούρια. Τελικά έχει τόση σημασία το «γιατί» σ’ αυτά τα πράγματα; Εγώ, από ένα «γιατί» των φίλων μου, κατέληξα να κάνω ολόκληρη ιστορικοκοινωνική ανάλυση μόνο και μόνο για να εξηγήσω και να δικαιολογήσω τις ερωτικές μου επιλογές! Η γκέι κοινότητα όμως πρεσβεύει την ελεύθερη σεξουαλική επιλογή με μόνο κριτήριο την έλξη, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικότητας. Άρα δεν θα έπρεπε κανείς να χρειάζεται να αναλύσει, να εξηγήσει ή να απολογηθεί για τις επιλογές του.

Οι φίλοι μου βέβαια, το πιστεύω αυτό, ήθελαν μόνο το καλό μου. Άλλωστε δεν είναι και το πιο ανώδυνο πράγμα στον κόσμο να νιώθεις ότι είσαι κάτι σαν μουσικό διάλειμμα στην κανονική ροή της ζωής κάποιου. Παρόλα όμως τα μικρά και μεγάλα χαστούκια και σε πείσμα κάθε ψυχαναλυτικού και πρακτικού πλαισίου, θέλω ακόμα να βλέπω τον έρωτα σαν μια σαρωτική δύναμη. Να πιστεύω σ’ αυτόν σαν τη μοναδική θρησκεία που θα μπορούσε πράγματι να ενώσει ανθρώπους πέρα από φυλή και φύλο. Κι αν αυτό ακούγεται εμετικά ρομαντικό και ηλίθια ουτοπικό τότε ας κλείσω με στυγνό πραγματισμό: Βλέπετε άραγε τόσες εύκολες, σίγουρες και ευτυχισμένες ερωτικές σχέσεις, γκέι και στρέιτ, εκεί έξω, ώστε οι δικές μου, οι εκ πρώτης όψεως μαζοχιστικές, να μοιάζουν με εξαίρεση; Ή μήπως όλοι μας, σ’ αυτή τη φρενήρη αναζήτηση σεξουαλικής ικανοποίησης και αδελφής ψυχής, βράζουμε στο ίδιο καζάνι;