10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Φτου & Βγαίνω

Ένα γράμμα απ' τα ξένα

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Μπαινοβγαίνοντας σε δυο παραπληρωματικούς κόσμους κατάλαβα ότι το θέμα δεν είναι να ορίζεις σύνορα, αλλά να ρίχνεις γέφυρες.

Τα τελευταία δυο χρόνια μου συμβαίνει κάτι παράξενο. Όλο και περισσότερος κόσμος με αντιμετωπίζει σαν την Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα. Οι φίλοι και οι φίλες μου, η μαμά και ο μπαμπάς μου, ο αγαπημένος μου, οι συνάδελφοί μου, ένας άσχετος που γνώρισα πριν τρία λεπτά στο μπαρ: όλοι μα όλοι οι στρέιτ μόλις μαθαίνουν ότι είμαι στην ομάδα του 10% αντιδρούν με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο.

Πρώτα με ρωτούν αν είμαι λεσβία (κάποιοι δεν με ρωτούν καν, το θεωρούν αυτονόητο). Ακολουθεί μια -μικρότερη ή μεγαλύτερη, ανάλογα με τα κέφια- συζήτηση για το κακό που κάνω στην κοινωνία: οι γκόμενες μου λένε ότι συμβάλλω στον αφανισμό του στρέιτ ανδρικού είδους. Οι μαμάδες μου λένε ότι θα χαλάσω τα αγόρια τους. Η γιαγιά μου απλώς σταυροκοπιέται. Ο μπαμπάς μου λέει ότι θα καταστρέψω την καριέρα μου. Κι αφού εξαντλήσουμε τα καταστροφικά σενάρια, περνάμε στα ερωτήματα ποικίλης ύλης: "Γιατί όλοι οι γκέι είναι τόσο ωραίοι;" Είναι καλοί άνθρωποι;" "Τους αρέσει η τέχνη;" "Έχουν συνέχεια στο μυαλό τους το σεξ;" Εδώ είναι που αρχίζω να νοιώθω σαν εγκυκλοπαίδεια.

Στην αρχή όλα αυτά με θύμωναν. Με θύμωνε που έπρεπε καλά και σώνει να είμαι λεσβία για να δουλεύω στο 10% (αυτό δεν το πιστεύουν μόνο πολλοί στρέιτ, αλλά και αρκετοί γκέι). Με θύμωνε που ξαφνικά έπρεπε να κάτσω στο σκαμνί και να απολογηθώ για τη μαύρη μοίρα του δυτικού κόσμου. Με θύμωνε που οι στρέιτ φίλοι μου αντιμετώπιζαν τους γκέι σαν εξωτικά πουλιά, που πρέπει όλα να υπακούουν στις προκαθορισμένες νόρμες του είδους τους. Με θύμωναν, μέχρι που μια μέρα (όχι ξαφνικά, όχι χωρίς κόπο), πίσω από την αψάδα του θυμού, άρχισα να μυρίζω το φόβο.

Πάνω στο φόβο των άλλων και πάνω στο δικό μου φόβο δουλεύω ένα χρόνο τώρα. Και κατάλαβα ότι ο σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει γιατί είναι έτοιμος να τα κάνει επάνω του. Οι στρέιτ φοβούνται τους γκέι γιατί είναι κάτι άγνωστο. Γιατί ζουν διαφορετικά. Γιατί απειλούν τις αξίες τους. Το να έχεις έναν γκέι φίλο, είναι σαν να βάζεις συνεχώς ένα ερωτηματικό σε κάθε κατάφασή σου. Από εκεί που σε έμαθαν να λες "θα παντρευτώ", τώρα ρωτάς "θα παντρευτώ;". Από εκεί που θεωρούσες δεδομένο το "είμαι μονογαμικός", τώρα αναρωτιέσαι "είμαι μονογαμικός;". Και το πιο φοβιστικό από όλα: "είμαι στρέιτ;"

Μέσα στο 10% έμαθα την περίφημη λέξη "ορατότητα". Και κατάλαβα ότι ο λόγος που οι στρέιτ – και δεν αφήνω τον εαυτό μου απέξω – φοβούνται είναι γιατί οι γκέι αποτελούν έναν κοινωνικά αόρατο, άγνωστο και άρα οιωνεί απειλητικό κόσμο. Κι ο λόγος που με ρωτούν ένα σωρό ανοησίες είναι γιατί έχω το προνόμιο να μπαινοβγαίνω σε αυτόν, έστω και ως επισκέπτρια. Με αντιμετωπίζουν σαν να έρχομαι από ένα μακρινό ταξίδι σε κάποια εξωτική χώρα. Μπαινοβγαίνοντας στους δυο αυτούς παραπληρωματικούς κόσμους τόσο καιρό, κατάλαβα ότι το θέμα δεν είναι να ορίζεις σύνορα, αλλά να ρίχνεις γέφυρες. Να μοιράζεσαι κι όχι να μοιράζεις. Να ανακατεύεις κι όχι να χωρίζεις. Να προσθέτεις κι όχι να διαιρείς.

Την επόμενη φορά που κάποιος στρέιτ θα σας τρίξει τα δόντια, προσπαθήστε να μυρίσετε το φόβο του. Δεν σας λέω να του δείξετε στοργή και προδέρμ. Απλώς να προσπαθήσετε να καταλάβετε: κανένας μας δεν είχε προετοιμαστεί για αυτόν τον καινούργιο κόσμο. Κι όπως κάθε τι καινούργιο, κρύβει μια υπόσχεση και μια απειλή. Βοηθήστε τους στρέιτ να δουν την υπόσχεση. Γιατί κατά βάθος είναι και για αυτούς πολύ στενό, πολύ μικρό, πολύ φθαρμένο το ετεροφυλόφιλο πατριαρχικό κοστουμάκι.