Λεσβίκα

H λεσβίκα πηγαίνει στους γονείς της για το μεγάλο outing. Κάπου ανάμεσα σε αυτοκριτική και μονόλογους συνάντησε κάτι από το παρελθόν.

Αγαπητό μου ημερολόγιο!

Εγώ αυτήν κάπου την ξέρω αλλά πού; Πρώην μου δεν είναι, συμφοιτήτρια δεν είναι, φίλη απ' τα παλιά δεν είναι, τι διάολο.. και ξαφνικά, εγένετο φως! Μαρία Ευθυμίου, ο πρώτος μου έρωτας, το κορίτσι που στα δέκα μου με έκανε να καταλάβω ότι «το πάω το γράμμα».

«Ποιο γράμμα, ταχυδρομείο κατάντησες», λέει η inner voice.

Για χάρη της Μαρίας άλλαξα τμήμα στα αγγλικά πουλώντας τους κολλητούς μου, αγόρασα bibi-bo και έπαιξα με κούκλες (ευτυχώς επανήλθα σύντομα στην μπάλα), έπεσα σ' ένα βούρκο με το ποδήλατο για να της τραβήξω την προσοχή κι όταν μαλώσαμε ούρλιαζα στην κεντρική πλατεία ότι δεν θέλω να την ξαναδώ!

Θα πάω να της μιλήσω να βεβαιωθώ ότι είναι αυτή. Την ώρα που σηκωνόμουν, χτύπησε το κινητό.

«Βρήκα γκόμενα».

H Π., ανισόρροπη κολλητή μου.

«Ξέρεις τον τρόμο μου με τις κατσαρίδες. Λοιπόν χθες είδα μία πάνω σ' ένα ντουλάπι. Κλείνω την πόρτα και πάω να κοιμηθώ απέναντι στο Κάραβελ. Στο δρόμο βλέπω μια κοπέλα να κλειδώνει τη μηχανή της. "Συγνώμη, να σου πω κάτι; Πόσα θες να σκοτώσεις μια κατσαρίδα στο σπίτι μου; Αλλιώς θα πάω στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ". Βάζει τα γέλια και μου λέει: "Τίποτα, πάμε να τη σκοτώσω, να μην ξεσπιτώνεσαι". Ανεβαίνουμε πάνω, μπαίνει μέσα, τη σκοτώνει και μετά της προτείνω να την κεράσω ένα ποτό. Το ένα έγινε δύο και μετά...».

«Και μετά τη ρώτησες αν εκτός από το να σκοτώνει κατσαρίδες, πνίγει και κουνέλια. Μόνο εσύ θα μπορούσες να βρεις γκόμενα-κατσαριδοκτόνο!».

Μόλις κλείσαμε, πήγα να μιλήσω στην κοπέλα.

«Συγγνώμη να σας ρωτήσω κάτι; Μήπως ζήσατε μικρή στην Καβάλα και μήπως σας λένε Μαρία Ευθυμίου;»

«Ναι και στα δύο. Γνωριζόμαστε;».

Tης εξήγησα ποια ήμουν και με θυμήθηκε αμέσως. Τη ρώτησα τι κάνει.

«Εγώ σπούδασα αρχιτεκτονική, παντρεύτηκα, χώρισα και το έχω ρίξει στην εργασιοθεραπεία. Πάω στη Θεσσαλονίκη για μια δουλειά. Εσύ;»

«Εγώ είμαι κτηνίατρος, δεν παντρεύτηκα αλλά δουλεύω λυσσωδώς και πάω στην Καβάλα για να πω στους γονείς μου ότι είμαι λεσβία. Επίσης εσύ ήσουν ο πρώτος έρωτας της ζωής μου, τότε στα δέκα! ».

« Γουάου, εσύ το είπες αυτό;».

Για πρώτη φορά η inner voice έδειξε να με θαυμάζει!

«Ωραία! Ελπίζω τουλάχιστον να συνέβαλα στην ευτυχία σου κι όχι το αντίθετο».

Κάναμε μια υπέροχη συζήτηση, όπου είπαμε για τις ζωές μας, τις σχέσεις μας, το γάμο της, τον νταλκά μου με την Αγγελική. Ένιωσα σαν να βρέθηκα μ' έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, σχεδόν οικογένεια μου. Όταν φτάσαμε Θεσσαλονίκη, αποχαιρετιστήκαμε χωρίς όμως να ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Νομίζω ότι ήταν καλύτερα έτσι. Η τύχη μας έδωσε ένα υπέροχο δώρο και δεν χρειαζόταν παραπάνω.

Ξαφνικά ένιωθα υπέροχα. Είχα ξεπεράσει τον εαυτό μου, είχα δώσει ρέστα, ήμουν θαρραλέα...

«Ήρεμα ανόητη. Τον μπαμπά σου τον λένε Αντώνη, όχι Μαρία Ευθυμίου!».

Φτάσαμε και σε λίγο θα αντιμετώπιζα τον Αντώνη και τη Ζωίτσα. Να τα τα πουλάκια μου, περιμένουν στο σταθμό κι ο μπαμπάς μου έχει πάλι εκείνο το ξινό ύφος. Κουράγιο...