Συνέντευξη

Ντην Μέιναρντ

«Είμαι ανυπόφορα φυσιολογικός »

συνέντευξη στον Θοδωρή Αντωνόπουλο
φωτό: Max Gyselinck

Τριάντα χρόνια το διαστημόπλοιο του Frank ’n’ Furter από τον πλανήτη Τρανσέξουαλ προσγειώνεται ανά τον κόσμο, συνιστώντας ένα μοναδικό camp φαινόμενο. Κι όμως, ο θυελλώδης εξωγήινος τραβεστί, η τελευταία τσούλα ολάκερου του γαλαξία δηλώνει… «στρέιτ του κερατά». Μην ανησυχητείτε – μόνο ο Ντην Μέιναρντ, διότι ο Frank ’n’ Furter πηδά και βασιλεύει.

Η παράσταση αρχίζει όπου να ’ναι, και στο καμαρίνι του Ντην επικρατεί πανικός. Κραγιόν, μάσκαρα, κρέμες, βαφές, όλα σε παράταξη. «Άντε πάλι από την αρχή...», γκρινιάζει παίρνοντας θέση στον καθρέφτη. «Μπορούμε να ξεκινήσουμε, ωστόσο» λέει σ’ εμάς, καθώς ξεκινά η ιεροτελεστία της μεταμόρφωσής του στον εξωφρενικό εξωγήινο τραβεστί επιστήμονα Frank ’n’ Furter. Ο Ντην πρωταγωνιστεί εδώ και μια πενταετία στο σούπερ cult μιούζικαλ Rocky Horror Show (RHS). Εμείς ρωτάμε και φωτογραφίζουμε, ο Ντην απαντά, ποζάρει και ταυτόχρονα φτιασιδώνεται. «Να ξέρατε πόσα από αυτά τα ρημάδια έχω σκίσει...» μονολογεί καθώς φορά το δικτυωτό καλσόν. Φυσικό, τα νούμερα για πόδια ποδοσφαιριστών σπανίζουν. Ανεβάζει τις ζαρτιέρες, κουμπώνει τον κορσέ, δοκιμάζει την περούκα, χαμογελά και η μουρμούρα δίνει γρήγορα τη θέση της στην αυταρέσκεια. Καθώς μιλάμε, χαϊδεύεται, λικνίζεται, κάνει γκριμάτσες: «Μα πείτε μου, δεν είμαι θεά;» χωρατεύει κι εμείς προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ευσταλής νέος άντρας που είχαμε μισή ώρα πριν απέναντί μας πρόκειται σε λίγο να εμφανιστεί στη σκηνή ως η τελευταία «τσούλα» ολάκερου του γαλαξία.

Ο κόσμος που έχει γεμίσει το θέατρο ανυπομονεί. Τα χειροκροτήματα πυκνώνουν, τα ροκ εν ρολ εποχής έχουν ήδη φτιάξει την ατμόσφαιρα και το διαστημόπλοιο του Φρανκ από τον πλανήτη Τρανσέξουαλ ετοιμάζεται να προσγειωθεί μεγαλοπρεπώς στο θεατράκι του Λυκαβηττού. «Ρε σεις, δέστε μου το τελευταίο κορδόνι του κορσέ… Εντάξει; Φύγαμε!»

Πολλοί σε νομίζουν τραβεστί, drag queen ή έστω γκέι...

Όχι, μα την αλήθεια! Είμαι τελείως διαφορετικός τύπος, ανυπόφορα φυσιολογικός θα έλεγα. Είμαι στρέιτ, έχω δεσμό με κοπέλα, τέτοια κοινότυπα πράγματα... (γέλια). Στο μιούζικαλ υποδύομαι έναν χαρακτήρα που στην πραγματικότητα θα με τρόμαζε. Είμαι, βλέπεις, πολύ ντροπαλός, πολύ δειλός για να με φανταστώ να κυκλοφορώ στο δρόμο πάνω σ’ αυτά τα χαζά ψηλοτάκουνα! Ο ρόλος του Frank ’n’ Furter ήταν μεγάλη πρόκληση, ακριβώς επειδή ήταν κάτι τελείως έξω από μένα.

Δέχτηκες όμως την πρόκληση.

Ω ναι! Η πρόταση να πρωταγωνιστήσω στο RHS μου έγινε πριν από πέντε χρόνια. Ήμουν νέος ηθοποιός και ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι δύσκολο. Όμως το να υποδυθώ έναν έξαλλο τρανσέξουαλ μου φαινόταν τραβηγμένο. Είχα, θυμάμαι, μεγάλη νευρικότητα. Τελικά είπα ας πάει στα κομμάτια, θα το κάνω κι ό,τι βγει. Όταν ξεπέρασα τις αναστολές μου και μπήκα στο πετσί του ρόλου, ανακάλυψα ότι δεν ήταν δα και τόσο φοβερό. Αντιθέτως αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρον και τρομερά διασκεδαστικό.

Πες μας για την πρώτη σου εμφάνιση στη σκηνή ως Frank ’n’ Furter.

Είχα πετρώσει – στην κυριολεξία! Όχι μόνο από το πώς έβγαινα, αλλά και από το ιστορικό βάρος του ρόλου μου. Ένιωθα όλα τα μάτια καρφωμένα επάνω μου. Όμως η ενθάρρυνση και η επιδοκιμασία του κοινού με ώθησαν να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.

Είναι πάντα θετική η υποδοχή του κοινού;

Σε γενικές γραμμές ναι. Υπάρχουν βέβαια ακροατήρια περισσότερο ή λιγότερο θερμά, ανάλογα με την πόλη. Αλλά όσο σφιγμένο κι αν είναι ένα κοινό, στο τέλος πάντα το κερδίζουμε.

Αντιμετώπισες ποτέ άσχημες αντιδράσεις από τυχόν ενοχλημένους θεατές;

Δεν θα το έλεγα. Άλλωστε όσοι έρχονται να δουν το RHS γνωρίζουν από πριν περί τίνος πρόκειται. Εκείνη που είχε σοκαριστεί ήταν η μητέρα μου, ειδικά στις σκηνές της κρεβατοκάμαρας όπου «βιάζω» διαδοχικά την Τζάνετ και τον Μπραντ. Ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Όσο για τον πατέρα μου, δεν με αναγνώριζε: «Αυτός εκεί είναι ο γιός μου; Αδύνατον!» της έλεγε. Η κακομοίρα η μαμά ακόμη και τώρα αποστρέφει το βλέμμα της σ’ εκείνες τις σκηνές! (γέλια)

Η κοπέλα σου ήταν άνετη;

Στην αρχή καθόλου. Δεν σχετιζόταν καν με το χώρο του θεάματος, οπότε καταλαβαίνεις. Ακόμη θυμάμαι την απογοήτευση στο πρόσωπό της όταν πρωτοείδε στα καμαρίνια το αγόρι της με κραγιόν και βλεφαρίδες. Της πήρε καιρό να το συνηθίσει. Δεν είναι κι ό,τι ευκολότερο για μερικούς ανθρώπους. Φαντάσου ότι ο ίδιος ο αδελφός μου ποτέ δεν ήρθε να με δει. Σίγουρα θα ξίνιζε.

Διέκρινες κάποια διαφορά στο να υποδυθείς έναν τραβεστί από το να παίξεις έναν οποιοδήποτε ανδρικό ρόλο;

Απαιτείται η ίδια ακριβώς δουλειά. Ίσως και περισσότερη. Δεν γίνεσαι τραβεστί απλώς και μόνο επειδή φόρεσες ζαρτιέρες και κορσέδες. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι, να κινείσαι, να συμπεριφέρεσαι ως camp για να πείσεις.

Πόσο επηρέασε την ψυχολογία σου, την κοσμοθεωρία σου αν θες, αυτή η μεταμόρφωση, έστω και για τις ανάγκες ενός ρόλου;

Ήταν μια εμπειρία απελευθερωτική όσο και διδακτική. Καταρχάς αποδέχθηκα τη θηλυκή μου πλευρά, δίχως καθόλου μάλιστα να επηρεαστεί ο ανδρισμός μου. Δεν χρειάζεται να είσαι τραβεστί, τρανσέξουαλ ή γκέι για να κάνεις κάτι τέτοιο. Η άμεση επαφή με τους τρόπους και τις συνήθειες του αντίθετου φύλου προάγει μια καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας, του άλλου, του κόσμου ολόκληρου τελικά. Οι τραβεστί συμβολίζουν κατά κάποιο τρόπο την υπέρβαση των φύλων. Για αυτό και θεωρήθηκαν από πολλούς πρωτεργάτες της σεξουαλικής επανάστασης.

Τι είναι για σένα το RHS; Ένα σατιρικό, σαρκαστικό, ανατρεπτικό μανιφέστο όπως έχει χαρακτηριστεί ή απλώς ένα ακόμα μιούζικαλ;

Σίγουρα δεν είναι ένα οποιοδήποτε μιούζικαλ. Όταν γράφτηκε, το 1973, συνόψιζε όλο το εικονοκλαστικό, φευγάτο πνεύμα της δεκαετίας του ’60. Κάτι σαν το Hair, αλλά στο πιο ακραίο του... (περίσκεψη). Ο Μπραντ κι η Τζάνετ είναι ο Αδάμ και η Εύα, οι Πρωτόπλαστοι, τους οποίους διαφθείρει ο Καταραμένος Όφις, δηλαδή εγώ ως Φρανκ. Σήμερα δεν σοκάρει όπως τότε, είναι όμως εντυπωσιακό πόσο εξακολουθεί να αρέσει. Έπειτα, είναι και η διαδραστικότητά του. Δεν γνωρίζω άλλο μιούζικαλ ή θεατρικό που να έχει τέτοια συμμετοχή κοινού.

Μήπως η συμμετοχή αυτή είναι πλέον κάπως προκάτ; Οι οδηγίες μοιράζονται τυπωμένες, ο εξοπλισμός πωλείται σε έτοιμες συσκευασίες... Και αν οι παλιότερες γενιές κατανοούν το πνεύμα του έργου, συμβαίνει το ίδιο και με τις νεότερες;

Δεν νομίζω ότι οι θεατές θα διασκέδαζαν τόσο με το RHS αν δεν το ζούσαν κιόλας. Το ελεύθερο σεξ, τα ναρκωτικά, το ροκ εν ρολ, το διάστημα, η γενετική μπορεί να προκαλούσαν δέος κάποτε, τώρα πια όμως αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Το κοινό είναι σήμερα περισσότερο εξοικειωμένο με αυτές τις αναφορές. Ό,τι ήταν πρωτοπορία τότε είναι ήδη ιστορική πραγματικότητα. Αλλά είπαμε όχι βαθιές ερωτήσεις, έτσι; (γέλια).

Βρίσκεις ότι το RHS λειτουργεί ακόμη απελευθερωτικά;

Βεβαίως, στο βαθμό που ωθεί το θεατή να ανακαλύψει, να εκφράσει και να διασκεδάσει με τις πιο ακραίες φοβίες ή φαντασιώσεις του. Συχνά βλέπω καθωσπρέπει κυρίους και κυρίες, που στην καθημερινή τους ζωή είναι γιατροί, δικηγόροι, δασκάλες κ.λπ. να ξεφαντώνουν ντυμένοι σαν τους ήρωες της παράστασης, πετώντας ρύζι, χαρτί υγείας και νερά ο ένας στον άλλο.

Ποια στιγμή του σόου θεωρείς κορυφαία;

Εκείνη του τέλους, όπου ο Μπραντ προτείνει τη βέρα στην Τζάνετ. Είναι μια σκηνή που παραπέμπει στην αρχική, με τη διαφορά ότι τότε τη δέχεται, ενώ τώρα την αρνείται.

Ποιες είναι οι χειρότερες αναμνήσεις σου;

Α, αυτές σηκώνουν τρελό γέλιο. Σε μια από τις πρώτες παραστάσεις, την ώρα που έβγαινα στη σκηνή σε όλη μου τη δόξα τραγουδώντας το Sweet Transvestite, ξέχασα ξαφνικά τους στίχους. Ευτυχώς, το κοινό θεώρησε την αμηχανία μου παρότρυνση να συνοδεύσει το κομμάτι, βγάζοντάς με από τη δύσκολη θέση. Ήταν συγκλονιστικό! Μια άλλη φορά πάλι μου έφυγε ένα τακούνι και σωριάστηκα στη σκηνή φαρδύς πλατύς. Κόντεψα να τσακιστώ, αλλά το κοινό το εξέλαβε και πάλι ως μέρος του σόου.

Το αθηναϊκό κοινό πώς σου φάνηκε;

Στην αρχή είχαμε προβληματιστεί αρκετά, εφόσον ξέραμε ότι δεν έχει ξαναπαιχτεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Προς μεγάλη μας έκπληξη, το κοινό αποδείχθηκε πολύ ενθουσιώδες και εξαιρετικά συνεργάσιμο. Γνωρίζετε επίσης θαυμάσια αγγλικά, έτσι οι θεατές πιάνουν αμέσως τα λογοπαίγνια και γίνονται κάτι διάλογοι μούρλια. Σε κάποιες χώρες δεν καταλαβαίνουν πού είναι το αστείο.