10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

HIV

«Είμαι παρών πια στη ζωή μου»

της Δώρας Παπαδήμου

«Η εξέταση για τον HIV βγήκε θετική. Είστε οροθετικός». Σεπτέμβριος 2005. Ο Τάσος είναι 30 χρονών.

Αθλητής αλλά και εργαζόμενος σε μεγάλη εταιρεία, χαμογελαστός και όμορφος, ο Τάσος κάθεται απέναντί μου και ξετυλίγει, άλλοτε εύκολα άλλοτε δύσκολα, τα αναπάντεχα γεγονότα των τελευταίων πέντε μηνών. Έμαθε ότι έχει HIV σε μια προληπτική εξέταση. Φυσικά έπαθε σοκ. Όπως όλοι. Φυσικά πέρασε από φριχτή αγωνία μέχρι να πάρει τα οριστικά αποτελέσματα. Όπως όλοι. Σε αντίθεση όμως με πολλούς άλλους, δεν είδε τη διάγνωση ούτε σαν θανατική καταδίκη ούτε σαν παράδοση στη θρησκευτική μοιρολατρία. Την είδε σαν αλλαγή πίστας.

«Οι δυο εβδομάδες μέχρι να πάρω τα οριστικά αποτελέσματα είχαν τρομακτική αγωνία. Πηδιόμαστε με διάφορους και λέμε "εντάξει, δεν μπορεί να έχω κολλήσει εγώ". Aν είχα περάσει αυτή την αγωνία από την πρώτη φορά που έκανα εξέταση ή από την πρώτη φορά που άρχισα να κάνω σεξ, θα ήμουν πολύ πιο προσεκτικός. Θα απαιτούσα από τον εαυτό μου και τους άλλους να φοράμε προφυλακτικό.

Η περίοδος που περίμενα τα αποτελέσματα είχαν πάρα πολλή σκέψη, μια στροφή μέσα μου. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πραγματικά ότι είμαστε παροδικοί, ότι υπάρχει θάνατος. Ο Ελύτης είχε πει ότι η πρώτη αλήθεια στη ζωή είναι ο θάνατος. Όταν σου ανακοινώνεται μια τέτοια πάθηση, έχεις να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό.

«Στο νοσοκομείο Συγγρός ούτε με χάιδεψαν, ούτε με λυπήθηκαν, αλλά ούτε και με αντιμετώπισαν ως ένα ακόμα περιστατικό. Αντίθετα μου φέρθηκαν πολύ ανθρώπινα, σαν να μη συμβαίνει κάτι το τόσο τραγικό, ίσως επειδή με τα φάρμακα κι η ίδια η ασθένεια έχει γίνει χρόνια».

Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να ζει κανείς ως οροθετικός. Μέχρι στιγμής, δεν συνέβη καμία αλλαγή στο σώμα μου ή τη σεξουαλική μου ζωή. Αυτό που έχω να παλέψω είναι προοπτική του θανάτου γενικότερα. Και της ασθένειας. Μάλιστα η διάθεσή μου είναι καλύτερη, γιατί έχω γίνει πιο ρεαλιστής. Όταν κατάλαβα ότι είμαι θνητός, ότι κάποια μέρα θα πεθάνω, αποφάσισα να πραγματοποιήσω όλα μου τα σχέδια, όνειρα, σκοπούς που είχα στη ζωή μου. Μέχρι τότε πίστευα, όπως όλοι, ότι είχα άπλετο χρόνο για να τα πραγματοποιήσω. Η διάγνωση – όχι μόνο η οροθετικότητα, οποιαδήποτε διάγνωση – μας δείχνει ότι δεν είμαστε αιώνιοι, ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου και συνεπώς πρέπει να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε. Από τα πολύ μικρά πράγματα – το να ευχαριστιόμαστε στις εξόδους μας, να λέμε σε αυτούς που αγαπάμε ότι τους αγαπάμε – μέχρι τους πιο δύσκολους στόχους. Λόγου χάρη, ο στόχος να ζήσω μόνος μου.

Την πρώτη περίοδο της διάγνωσης αγχωνόμουν να προφτάσω όλα αυτά. Μετά συνειδητοποίησα ότι χάνω πολλά από τη ζωή μου κυνηγώντας τους στόχους μου. Φυσικά θέλω να τους πραγματοποιήσω, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που θα καθορίσουν την ευτυχία μου. Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου ως ήταν, αλλά να τη βλέπω από άλλη οπτική γωνία: να παίρνω το καλύτερο απ’ όλες τις στιγμές, από έναν καφέ μ’ έναν φίλο μου, μια προπόνηση, ένα γεύμα… Δεν χρειάζεται να ζούμε μια ζωή Χόλλυγουντ προκειμένου να είμαστε ικανοποιημένοι. Είναι όλες οι μικρές στιγμές που τις αφήνουμε να περάσουν χωρίς να τις προσέχουμε. Είμαι παρών πια στη ζωή μου. Η διάγνωση με τοποθέτησε μέσα στη ζωή· δεν ζω σ’ έναν φανταστικό κόσμο που περιμένω να έρθει.

«Μερικοί συνδέουν την ομοφυλοφιλία με το HIV, αλλά αυτό είναι τραγικά λάθος. Οι φίλοι μου ξέρουν για μένα και κανείς δεν με κατηγόρησε ότι κόλλησα επειδή είμαι γκέι».

Μετά τη διάγνωση βρήκα πού να απευθυνθώ, να αφιερώσω χρόνο για μάθω γι’ αυτό που είχα. Για τα πρακτικά θέματα απευθύνθηκα στη Σύνθεση. Εννοείται ότι υπήρξαν στιγμές που δεν ήθελα να πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα σ’ εμένα, αλλά σιγά σιγά αυτές λιγόστεψαν. Όσον αφορά την ερωτική μου ζωή, η πρώτη μου δράση ήταν να βάλω μια αγγελία στο 10%, αναζητώντας ερωτικό σύντροφο. Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση στην αγγελία μου, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Ο πρώτος που συνάντησα ήταν οροθετικός και πολύ καλός στο σεξ. Γνωρίστηκα και με άλλους μετά και κάποιοι οροθετικοί προσπάθησαν να μου περάσουν ότι τώρα που έχω HIV δεν πρέπει να έχω μεγάλες βλέψεις, γιατί κανείς δεν θα με θέλει κτλ. Εγώ αρνούμαι αυτή την ηττοπάθεια, δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις με ποιους κάνω έρωτα επειδή τυχαίνει να είμαι οροθετικός. Νομίζω ότι παραμένω ελκυστικός και ενδιαφέρων ως άνθρωπος και θέλω να έχω συντρόφους που τους αρέσω επειδή είμαι εγώ και όχι επειδή με λυπούνται που έχω HIV. Η οροθετικότητα είναι μόνο ένα κομμάτι της ζωής μου, δεν είναι το ποιος είμαι. Δεν θέλω να την αναδείξω σε κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου. Σαφώς παίζει ρόλο στη ζωή μου, αλλά δεν θέλω να την αφήσω να παίζει τον κύριο.

Αυτό που με σοκάρει είναι το πόσο λίγο νοιάζεται ο κόσμος για το ασφαλέστερο σεξ. Πριν από λίγο καιρό έκανα σεξ με κάποιον που ήθελε να μου τον βάλει χωρίς προφυλακτικό. Μάλιστα είναι και παντρεμένος με παιδί. Χρειάστηκε να επιμείνω εγώ για να βάλει. Πάρα πολύς κόσμος δεν παίρνει προφυλάξεις γιατί θεωρεί ότι δεν τον αφορά.

Εμείς οι ομοφυλόφιλοι έχουμε μια παράνομη σεξουαλική ζωή. Ούτε καν παράλληλη. Παράνομη. Θεωρούμε τη ζωή μας εντελώς ξεκομμένη από το τι κάνουμε ερωτικά. Μόλις ξεκαυλώσουμε, το ξεχνάμε, θέλουμε να κάνουμε delete, να το διαγράψουμε από τη μνήμη μας, σαν να μη συνέβη ποτέ. Με όλες τις προκαταλήψεις που έχουμε μεγαλώσει, δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η ερωτική μας ζωή είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ακόμα κι οι συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι αντιδρούμε έτσι. Κι αυτό δημιουργεί μεγάλα προβλήματα, αφού αποσιωπώντας τη σεξουαλική μας ζωή δεν την επεξεργαζόμαστε παραπέρα. Δεν συζητάμε γι’ αυτή ούτε με άλλους αλλά ούτε και με τον εαυτό μας. Νομίζω κι εγώ εάν ήμουν πιο ανοιχτός ως γκέι στο οικογενειακό μου περιβάλλον ενδεχομένως να μην είχα κολλήσει. Θα μιλούσα με τα αδέρφια μου για την ερωτική μου ζωή και θα με συμβούλευαν κι εκείνα.

Η οροθετικότητα ούτε στιγμή δεν με έκανε να μετανιώσω που είμαι γκέι. Μερικοί συνδέουν την ομοφυλοφιλία με το HIV, αλλά αυτό είναι τραγικά λάθος. Οι φίλοι μου ξέρουν για μένα και κανείς δεν με κατηγόρησε ότι κόλλησα επειδή είμαι γκέι. Δεν είναι επειδή είμαι γκέι που κόλλησα. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν την ομοφυλοφιλία τους, αφήνουν απ’ έξω όλα όσα κουβαλά το σεξ – ασθένειες, συναισθήματα, σχέσεις. Θετικά και αρνητικά. Κλωτσάνε αυτό το κομμάτι της ζωής και μαζί μ’ αυτό όλα όσα συνεπιφέρει».