Editorial

Επιλογές

του Λύο Καλοβυρνά

Έχω εξουσιοδοτήσει ενυπόγραφα τους φίλους μου εάν φτάσω στα 50 και δημοσιεύω κείμενα κοτσάροντας μια φωτογραφία μου όπως ήμουνα στα 30 να με χαστουκίσουν αλύπητα.

Κυρίως όμως, εάν μετά κάποια ηλικία γκρινιάζω για το πώς δεν διασκεδάζουν οι νέοι / πόσο καλύτερα περνούσαμε εμείς παλιότερα / πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εδώ σε σχέση με τα Βερολίνα, τους έχω θερμοπαρακαλέσει να με αλυσοδέσουν σ’ ένα σκοτεινό δωματιάκι με μοναδική παρέα τη μιζέρια μου.

Ναι, δεν είμαστε όπως το Παρίσι. Ναι, πράγματι τα γκέι μπαρ εδώ δεν έχουν την αίγλη των λονδρέζικων. Ούτε και τα στρέιτ, βέβαια, εδώ που τα λέμε. Αλλά και τι μ’ αυτό; Ειλικρινά: τι μ’ αυτό; Η αίγλη και το fun των μπαρ είναι που θα μας κάνουν ευτυχισμένους; Ή έστω ευχαριστημένους με το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε; Το αν πίνω φοβερό ποτό σε φοβερή τιμή με φοβερή μουσική σε φοβερό ντεκόρ θα με κάνει να ξαπλώσω το βράδυ χαρούμενος για τον εαυτό μου και τη ζωή μου όπως τη ζω;

Πόσο εύκολο είναι να ξεκατινιάζω τα γκέι μπαρ της Ψωροκώσταινας, κατηγορώντας τα για τα μύρια κακά της μοίρας μου. Λες κι αν ήταν μεγαλύτερο κι ομορφότερο το Χ μπαρ στην Κωνσταντινουπόλεως, εγώ θα ζούσα εξίσου απενοχοποιημένα και ελεύθερα όσο οι γκέι στις Βρυξέλλες.

Με εκνευρίζουν αυτοί που αναπολούν χαμένες γκέι πατρίδες στο Φάκτορυ ή το Άτομο. Με θυμώνουν αυτοί που λένε με ύφος μουχλιασμένης ντεμπυτάντ «οι νέοι δεν ξέρουν να φλερτάρουν». Επειδή εμείς κρεμάσαμε τα παπούτσια, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν παίζουν καλή μπάλα! Τα παίρνω με όσους ρίχνουν το φταίξιμο αλλού – στα γκέι μπαρ που είναι σκατά, στα πιπίνια που δεν ξέρουν τι πάει να πει σεξ, στην Ελλάδα που ξεχάστηκε στο κυλικείο και δεν ανέβηκε στο τρένο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Όλο κάτι άλλο φταίει. Εκτός από εμάς τους ίδιους και τα μυαλά που κουβαλάμε.

Εγώ ξέρω ότι με την παρέα μου – γκέι, στρέιτ, λεσβίες, αμφί και δενξερωδεναπαντώ – μαζευτήκαμε την Πρωτοχρονιά, διαλυθήκαμε στο χορό, ξεγυμνωθήκαμε, φλερτάραμε κι ύστερα κατά τις 4 το πρωί βγήκαμε πρώτα σ’ ένα στρέιτ μαγαζί όπου πάλι χορέψαμε (γκέι, στρέιτ κτλ), ύστερα σ’ ένα ντεμίγκεϊ (πάλι στρέιτ, λεσβίες κτλ) και τέλος σ’ ένα καραγκέι μπαράκι (πάλι ο ερωτικός μας αχταρμάς). Τέλος, συρθήκαμε για πρωινό χοιρινό φρικασέ. Τι κι αν δεν ήμασταν Βερολίνο ή Νέα Υόρκη; Τι κι αν τα μπαράκια ήταν πέντε επί δύο σε ανάταση;

Αρκετά πια με την πιπίλα «έξω-είναι/παλιά-ήταν καλύτερα». Το «καλύτερα» δεν υπάρχει ούτε σαν μουσειακό έκθεμα ούτε σαν νεοϋρκέζικο Ελντοράντο. Το «καλύτερα» είναι κάτι που φτιάχνουμε ο καθένας μας επιλογή την επιλογή. Κι όπως λέει ένα παλιό αλλά αγαπημένο κλισέ, σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας.