Ρεπορτάζ

Προσοχή το παιδί!

του Πέρη Αποστολάκη

Εμείς οι γκέι έχουμε πλάκα για παρέα και μπαρότσαρκες, αλλά όχι και να μας βάζουν σε σπίτια όπου υπάρχουν μικρά παιδιά! Γιατί κινδυνεύουν να πάθουν... κακή επιρροή.

Διότι τα παιδάκια είναι ευεπηρέαστα και κινδυνεύουν να πάρουν από εμάς λανθασμένα κοινωνικά και σεξουαλικά πρότυπα, με αποτέλεσμα να καταλήξουν παιδεραστές, εγκληματίες ή παπάδες.

Ευτυχώς είναι πολλές οι μαμάδες που δεν συμμερίζονται τέτοιες γελοίες στερεοτυπικές αντιλήψεις. Η Χριστίνα Μανιά, 35 χρονών και μητέρα ενός κοριτσιού εξίμιση χρονών, γελάει και μόνο με την ιδέα, αλλά επιβεβαιώνει ότι ισχύουν τέτοιοι ανόητοι φόβοι.

«Όταν ένας γκέι φίλος μου είπε στη μητέρα του ότι είναι γκέι, η βασική της έννοια ήταν ότι τώρα πια κανείς δεν θα τον θέλει σπίτι του, πόσο μάλλον ζευγάρια με παιδιά. Εκείνος λοιπόν της αντέτεινε ότι μια χαρά πηγαίνει στο σπίτι στης φίλης του της Χριστίνας και παίζει με το παιδί της».

«Αρνητική επιρροή μπορεί να ασκήσει στο παιδί μου οποιοσδήποτε άνθρωπος. Και ένας στρέιτ μπορεί να το επηρεάσει και να το οδηγήσει στα ναρκωτικά, τον άκρατο συντηρητισμό ή στο φασισμό – που εμένα θα με ενοχλούσε και περισσότερο – ή σε μια αίρεση. Όσο θα φοβηθώ έναν γκέι, όχι επειδή είναι γκέι αλλά επειδή είναι κακός άνθρωπος, τόσο θα φοβηθώ έναν στρέιτ. Σαφέστατα κι εμένα μ’ έχουν ενοχλήσει γκέι που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι το φυσιολογικό είναι να είσαι γκέι. Όπως μ’ έχουν ενοχλήσει και στρέιτ που προσπαθούν να με πείσουν με το στανιό ότι η γυναίκα είναι υποδεέστερη, ότι οι μαύροι είναι κατώτεροι, ότι οι εβραίοι φταίνε για όλα… Δεν θεωρώ ότι το παιδί μου κινδυνεύει από κάποιον γκέι. Για να είναι φίλος μου και να τον βάζω σπίτι μου, είναι ένας άνθρωπος που μου κάνει, ανεξάρτητα από τέτοιες ταυτότητες».

«Εγώ κι ο άντρας μου έχουμε γκέι φίλους, οι οποίοι έρχονται σπίτι μας από πριν μείνω έγκυος, την ξέρουν από έμβρυο στην κοιλιά μου, τη γνωρίσανε στο μαιευτήριο και συνεχίζουν να τη βλέπουν να μεγαλώνει. Στο δικό μου οικογενειακό περιβάλλον δεν υπάρχει η νοοτροπία από γιαγιάδες ή θειάδες ότι το μωρό θα πάθει κάτι επειδή συναναστρεφόμαστε με γκέι. Άλλωστε και η μητέρα μου είχε φίλους γκέι και μεγάλωσε και μένα με τέτοιο τρόπο, πόσο μάλλον το εγγόνι της. Τώρα όσον αφορά την Εκκλησία, ούτως ή άλλως δεν έχουμε στενές επαφές τρίτου τύπου μαζί της, ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο δεν δίνουμε μεγάλη σημασία».

«Στην κόρη μου δεν έχω κάνει κάποια ανάλυση, όχι επειδή το θεωρώ κακό, αλλά επειδή δεν μ’ έχει ρωτήσει. Για όλα τα θέματα πρέπει να δίνουμε στα παιδιά απαντήσεις όταν ρωτάνε, γιατί τότε είναι ώριμα να τις καταλάβουν. Μια φορά μόνο που με ρώτησε για το γάμο, της είπα ότι παντρεύονται οι άντρες τις γυναίκες, αλλά και καμιά φορά μπορεί να επιλέξουμε να έχουμε σύντροφο του ίδιου φύλου. Δεν το συνέχισε, ίσως επειδή δεν την ενδιέφερε περισσότερο. Όταν με ρωτήσει και της εξηγήσω, θα το δεχθεί πολύ φυσιολογικά, επειδή το ζει από μωρό. Σαν γονιός, δεν χρειάζεται να κάνεις κήρυγμα στο παιδί σου – απλά να το περάσεις σαν κάτι απλό κι εκείνο θα το δεχτεί σαν κάτι φυσιολογικό, όπως δέχεται ότι υπάρχουν άντρες, γυναίκες, μαύροι, άσπροι, κτλ».

«Σαν μητέρα, καταλαβαίνω ότι ένας γονιός μπορεί να πάθει σοκ αν μάθει ότι το παιδί του είναι γκέι. Όχι όμως για ηθικούς λόγους, αλλά επειδή οι γονείς φοβούνται ότι τα παιδιά τους θα χρειαστεί να κρύβονται, να κάνουν ένα συμβατικό γάμο και να ζήσουν σε μια δυστυχία. Και όντως ισχύει αυτό· βλέπουμε ανθρώπους που είναι πάρα πολύ καταπιεσμένοι, επειδή το κρύβουν. Δεν εννοώ ότι πρέπει να βγουν με πλακάτ, αλλά να το να το κρύβουν είναι μεγάλη πίκρα».

Υπάρχουν πολλές στρέιτ οικογένειες που είναι εξίσου προοδευτικές, αλλά δυστυχώς σπάνια μαθαίνουμε για αυτές. Η Χριστίνα δεν είναι η μοναδική γυναίκα που διεκδικεί μια πιο ανοιχτή, ισότιμη και δίκαια κοινωνία. Καιρός λοιπόν γυναίκες σαν τη Χριστίνα να αποκτήσουν πολιτικό λόγο, διότι ναι μεν μέσα από το παράδειγμα της ζωής τους επηρεάζουν τον στενό κοινωνικό τους κύκλο, αλλά είναι προς όφελος όλων μας οι απόψεις τους να ακουστούν πιο ευρέως.