Γνώμη

Love Is All Around (?)

του Γιάννη Μεγαπάνου

Τελικά μπορούμε να αναζητήσουμε παντού την αγάπη; Εμείς οι γκέι, μπορούμε να ερωτευτούμε παντού;

Όσο ζω συνειδητά ως γκέι, πάντα με θυμάμαι να προσπαθώ να πείσω τους στρέιτ φίλους μου να με συνοδεύσουν στα γκέι μαγαζιά και μια ζωή να ακούω ως απάντηση παραινέσεις μέχρι και κηρύγματα για το γκέτο το οποίο εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε για τον εαυτό μας, για το πως πρέπει να αναζητήσω την τύχη μου και σε άλλα μέρη εκτός των γκέι μπαρ που οι-συνθήκες-θα-είναι-καλύτερες-κι-όχι-σαν-κρεαταγορά. Είπα κι εγώ μια φορά να τους ακούσω. Και τότε άρχισε το πανηγύρι.

Και είναι μεγάλο πανηγύρι. Ποιες τρεις μέρες; Τρεις μήνες κοντεύουνε. Και να οι χοροί (οι δικοί μου στο ταψί), και να τα τραγούδια (τα δικά μου, μοιρολόγια) και να σειρά τα τραπέζια με το φαΐ (χυλοπίτες. Ταψιά ολόκληρα, δικά μου). Και εξηγούμαι.

Είπα κι εγώ να ανοίξω τα μάτια μου και έξω από το Γκάζι. Και είδα. Τι είδα... Το Xριστό σερβιτόρο είδα. Δημήτρη τον λέγανε και δούλευε σε ένα καφέ κοντά στο σπίτι μου. Πολύ όμορφος. Πολύ γοητευτικός. Πολύ ο τύπος μου. Και πολύ στρέιτ (ίσως αυτό το τελευταίο πολύ να εξηγεί και τα τρία προηγούμενα). Κι εκεί που άρχισε να μιλάει για γερμανίδες γκόμενες κι είπα να τα παρατήσω, να σου τα χαμόγελα. Τα φιλιά από μακριά. Τα φιλιά από κοντά. Μιλούσε για ποδόσφαιρο και μου χάιδευε τα μαλλιά. Αυτό στην αρχή. Μετά πήγε στο μάγουλο, κατέβηκε και στο μπούτι (χωρίς καμία ενδιάμεση στάση. Κύριος). Και πια ξέρει για μένα. Και βγαίνουμε, γελάμε, πίνουμε. Άλλοτε με τους στρέιτ φίλους μου, άλλοτε με τον γκέι κολλητό του, άλλοτε μόνοι μας. Φιλαράκια γίναμε. Μόνο που πια είναι αργά Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω τέτοιους φίλους...

Τελικά λοιπόν, μπορούμε να αναζητήσουμε παντού την αγάπη; Ή μήπως ήταν καλύτερα τότε που είχα ήσυχο το κεφαλάκι μου μέσα στην κάπνα και τη δυνατή μουσική των μπαρ αλλά που τουλάχιστον ήξερα πως να ερμηνεύσω τα φιλιά του άλλου στον αέρα, ακόμη και στη σπανιότατη περίπτωση που μου άνοιγε συζήτηση για το champions league; Εμείς οι γκέι, μπορούμε να ερωτευτούμε παντού;

Φυσικά και μπορούμε. Από εκεί και ύστερα έχει να κάνει με το τι μπορούμε να θυσιάσουμε για αυτόν τον έρωτα και πόσα μπορούμε να αντέξουμε. Πόσο δυνατοί είμαστε να αντέξουμε την περίπτωση που ο άλλος απέναντι μας όχι δε θέλει αλλά δε μπορεί πάνω απ’ όλα να μας ακολουθήσει.

Αν γύριζα τον χρόνο πίσω αμφιβάλλω αν δε θα ξανάπινα από τον καφέ που μου ’φερε. Είναι δύσκολο να ερωτευτείς, τόσο καιρό το έχω καταλάβει. Κι έτσι αποδέχομαι το κόστος που έχει αυτός ο έρωτας. Μπορεί να μην το μάθει ποτέ. Μπορεί να το μάθει και να μη γίνει τίποτε. Μπορεί να το μάθει και να το μάθω κι εγώ και να φύγουμε για Ολλανδία. Ποτέ δε ξέρεις. Μέχρι τότε αφήνομαι. Δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Ήτανε κακιά η ώρα που έσβησα το Γκάζι και τελικά με έκαψε η ξυλόσομπα της γειτονιάς μου. Φεύγω. Μου ήρθε μήνυμα του. «Τι κάνει ο μικρούλης; Εγώ είμαι σπίτι και ετοιμάζομαι. Το βράδυ αναμένεται γκομενότσαρκα». Και πρέπει να απαντήσω. Ο «μικρούλης πανηγυρτζής».