Φωτογραφικό

Άγιοι της Πλατείας Ομονοίας στο παράθυρό μου

Άγιοι της Πλατείας Ομονοίας στο παράθυρό μου.
Μιχάλης Ηλιού,
εκδόσεις futura 2002

Ευκαιριακοί περαστικοί ή κυνηγημένοι για πλείστους λόγους από τις πατρίδες τους, επιδιώκουν την πρόσκαιρη εργασία για να συνεχίσουν το ταξίδι της περιπλάνησης σε άλλες χώρες.

Αγόρια με σχεδόν παιδιάστικα αγέλαστα πρόσωπα, με γυμνό το πανωκόρμι τους ως χαμηλά, εκεί που αρχίζει το τριχωτό της ήβης τους, με τη φύση τους πάντοτε καλυμμένη από ένα εσώρουχο που άλλοτε διακρίνεται σαφώς κι άλλοτε ως υποψία.

Κανένας δεν χαμογελά, κανείς δεν ναρκισσεύεται, ουδείς προβάλλει κάποιο είδος ερωτισμού. Μπροστά σε τούτο τον χωρίς ταυτότητα τόπο του παραθύρου, τα αγόρια των πολλαπλών προελεύσεων και της κοινής συνεύρεσης στην αθηναϊκή Πλατεία Ομονοίας μεταβάλλονται σε κατοίκους ενός παγκόσμιου τόπου δίχως διαφορές, διαφορετικότητα, διαφοροποιήσεις, πολίτες ενός διαπολιτισμικού ισόνομου «εδώ», απάτριδες που ενοικούν, έστω στιγμιαία, σε μια κοινή πατρίδα.

Τι είναι τελικά αυτά τα αγόρια, όλα μαζί και το καθένα χώρια: Ευκαιριακά μοντέλα ενός ιθαγενή, παράδοξου φωτογράφου που για ένα δεκαχίλιαρο τα κουβαλάει σπίτι του και τα στήνει μπροστά σε ένα παράθυρο για φωτογράφηση; Φίλοι της στιγμής που δέχονται να κάνουν μια εκδούλευση; Περαστικοί εραστές, που δέχτηκαν ν' αφήσουν, ναρκισσιστικά σκεπτόμενοι, το "χνάρι" τους στο δωμάτιο που τους φιλοξένησε; Κλεφτρόνια που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να σουφρώσουν κάποιο κινητό;

Τελικά, ο Ηλιού αναγνωρίζει πάνω στο σώμα τού κάθε νέου που φωτο­γραφίζει κάποιο σπάραγμα της δικής του πορείας στον κόσμο, πορείας ενός παρία που αυτοαναγνωρίζεται στους απάτριδες, περιπλανώμενους νέους των φωτογραφιών του αφού και ο ίδιος, αν και Έλληνας του ελλαδικού χώρου αισθάνεται πως ανήκει στον μη-τόπο. Δίπλα από τη δική του φωτογραφία (σ.σ. που κλείνει το βιβλίο) γράφει: Μιχάλης, 33 χρονών, Έλληνας. «Δεν τον έγραψαν στους ζωντανούς γιατί περίμεναν να πεθάνει, δεν τον έγραψαν στους νεκρούς γιατί επέζnσε». Ήτοι, ένας που δεν ανήκει πουθενά, το ίδιο άπατρις στη ζωή και στον θάνατο – όπως όλοι οι 50 φωτογραφημένοι «Άλλοι».

Αποσπάσματα από τον πρόλογο του Δημήτρη Τσατσούλη, επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών, κριτικού θεάτρου και λογοτεχνίας.

	Αμίρ Νούρι, 19 χρονών Ιρακινός, 24.10.99 Ήχους ευχαρίστησης έβγαζαν τα πιάτα Καθώς περνούσαν απ’ τα χέρια σου Σε εστιατόριο της Γερμανίας.
	Νικολάι, 21 χρονών Ρουμάνος, 08.07.00 Έφυγες για δουλειά Στις ελιές στην Καλαμάτα Και μιας βδομάδας αγάπη Σε σακούλα μετακόμισες.
	Μιρτεζάν, 19 χρονών Αλβανός, 23.08.00 Ουρά νεανική κάνει βόλτες μόνη της στα πάρκα Το άλλο σώμα γεροντικό έχει αποκλειστεί. Λόγω καιρικών συνθηκών Στη Μύκονο.
	Γιάννης, 22 χρονών Έλληνας, 06.10.99 Δεν ήταν η πρώτη φορά που άγρια ζώα Τρέχοντας απ’ το δάσος Αντίκρισαν έντρομα το ξέφωτο Ανήμπορα να αντιδράσουν. Με σταγόνες μιας αφρώδους βροχής Που κουβαλούσαν πάνω τους να τα συνθλίβει.
	Αντρέας, 21 χρονών Έλληνας 07.07.99 Θα σου δώσω μια Αγάπη από δω Μέχρι το σταθμό Πελοποννήσου (Καλά είναι για αρχή). Θα μπορέσεις όμως να την αντέξεις Ή να πάμε με το μηχανάκι;
	Καμάρ, 22 χρονών Πακιστανός, 19.09.99 Εκείνη τη μέρα ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από την ψυχή σου. Δεν βγήκε παρά μόνο όταν έφυγες.
	Μιχάλης Ηλιού, 33 χρονών Έλληνας, 07.07.01 Δεν τον έγραψαν στους ζωντανούς Γιατί περίμεναν να πεθάνει. Δεν τον έγραψαν στους νεκρούς Γιατί επέζησε.