10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Editorial

Καθόλου νωρίς

του Λύο Καλοβυρνά

Αναστατωμένοι. Έτσι βγαίνουν οι περισσότεροι μόλις δουν το Brokeback Mountain. Ξεβολεμένοι. Με μια τρικυμία συναισθημάτων – άφωνων και ανομολόγητων – να σκαλώνει σ’ ένα κόμπο στο λαιμό.

Προφανώς η ταινία αφορά τον εμποδισμένο έρωτα πέρα από κουτάκια στρέιτ-γκέι. Εγώ θα αναφερθώ στην γκέι πτυχή της. Η ταινία αναστατώνει σ’ ένα επίπεδο που ξεπερνά το προσωπικό. Μας ξεβολεύει συλλογικά, κοινωνικά. Μας φέρνει φάτσα φόρα με πράγματα που προτιμάμε να κάνουμε στο σκοτάδι και με το φως της ημέρας να τα καταχωνιάζουμε. Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα θέμα τόσο ταμπού βγαίνει από τη σοφίτα της «προσωπικής» ζωής μας και εμφανίζεται στη σαλοτραπεζαρία της καθημερινότητάς μας. Τι εννοώ: Ξέρετε πολλές mainstream ταινίες για τον αντρικό έρωτα που προβάλλονται σε μεγάλους κινηματογράφους, όπου θα τις δουν «ευυπόληπτες», μεσοαστικές οικογένειες που κατά κανόνα ποτέ δεν έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το εξωγήινο είδος των γκέι; Δεν είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή από και για υποψιασμένους σε μεταμεσονύχτια προβολή σε λέσχη των Εξαρχείων!

Για πάρα πολλούς άντρες και γυναίκες – γκέι και στρέιτ – το Brokeback Mountain ήταν η πρώτη φορά που είδαν δυο άντρες να φιλιούνται, να ερωτεύονται και να κάνουν έρωτα (χωρίς να είναι πορνό). Για μένα ως γκέι, αυτός ήταν ένας από τους λόγους που συγκινήθηκα: με είδα! Για πρώτη φορά είδα μια εικόνα μου αληθινή, χωρίς στερεότυπα. Μια σπουδαία, mainstream ταινία μού είπε: υπάρχεις. Υπάρχει χώρος για σένα και τη ζωή σου.

Για τους στρέιτ, η ταινία συνέβαλε στη «φυσιολογικοποίηση» της ομοφυλοφιλίας. Δηλαδή, έκανε τον γκέι έρωτα πιο φυσιολογικό, πιο καθημερινό, λιγότερο ταμπού στα μάτια μας. Ένα πιο εύκολο παράδειγμα: Τις προάλλες, πήγα με δυο στρέιτ φίλες κι ένα γκέι φίλο για ζωντανή λάτιν μουσική με τους Ανακόντα στο Αλάβαστρον, ένα μικρό μπαράκι στο Παγκράτι. Με τον φίλο μου χορέψαμε μάμπο και τσα-τσα. Δυο άντρες. Αγκαλιά. Σ’ ένα στρέιτ μαγαζί. Παράξενα βλέμματα; Φυσικά! Αλλά κι εγώ δεν θα παραξενευόμουν αν έβλεπα κάτι για πρώτη φορά; Π.χ. δυο ανθρώπους χωρίς χέρια να χορεύουν; Δυο Εσκιμώους; Ήταν απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο να μας κοιτάξουν με περιέργεια. Η οποία μετά από λίγο ξεθύμανε. Βαρέθηκαν να μας κοιτάζουν. Πάψαμε ν’ αποτελούμε θέαμα. Το γεγονός ότι με τον Μαρκ χορέψαμε τσα-τσα μαζί ήταν μια ακτιβιστική πράξη «φυσιολογικοποίησης» της ομοφυλοφιλίας στον κοινωνικό ψυχισμό. Την πρώτη φορά που οι στρέιτ θα δουν δυο άντρες να χορεύουν αγκαλιά θα παραξενευτούν. Τη δέκατη όγδοη ούτε που θα γυρίσουν να κοιτάξουν.

Λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Mονόγραμμα:

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου,
Να μιλώ για σένα και για μένα.

Δεν είναι καθόλου νωρίς. Εγώ τουλάχιστον αρνούμαι να ζήσω τη ζωή μου περιμένοντας στα παρασκήνια.