10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Editorial

Καλλιεργώντας τριαντάφυλλα

του Λύο Καλοβυρνά

 

Ποια δικαιώματα, περηφάνιες, αγώνες και αηδίες; Σάμπως θ’ αλλάξει ποτέ τίποτα; Δεν είναι καλύτερα να χαιρόμαστε τη ζωή, να είμαστε ανέμελοι, να τρώμε, να πίνουμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας, όπως λέει το ρητό;

Συμφωνώ. H περηφάνια ως αφηρημένη έννοια ποτέ δεν μου έλεγε τίποτα. Είναι όπως στο σχολείο, που μας έπρηζαν για τους ένδοξους προγόνους μας που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Ήταν έννοιες χωρίς νόημα. Φταίει βέβαια κι ο μονοδιάστατος τρόπος που μας τις παρουσίαζαν, που βρώμαγε φτηνή προπαγάνδα.

Ναι στην τρυφηλότητα λοιπόν. Αλλά με μια σημαντική διαφορά: το χρώμα της ανεμελιάς. Είναι σαν να σου λένε: «Να χαίρεσαι τη ζωή, να τρως και να πίνεις, αλλά μόνο μέσα σ’ αυτό το προαύλιο. Μέχρι εκείνο τον τοίχο σου επιτρέπουμε. Παραπέρα δεν πρέπει». Μπορείς, εάν θες, ν’ αποδεχτείς αυτό τον περιορισμό και να ζήσεις και καλά. Να συμβιβαστείς ότι ως γκέι δεν πρέπει να αγκαλιάζεις το σύντροφό σου δημοσίως, ν’ αλλάζεις το γένος του όταν αναφέρεσαι σε αυτόν, να τον κρύβεις από φίλους ή οικογένεια, να μαντρώνεις τη σεξουαλική σου ζωή σε ειδικούς χώρους και ώρες, να κάνεις ένα λευκό γάμο για μη ραγίσει ο εύθραυστος μύθος της οικογενειακής ζεστασιάς. Ή μπορείς να πεις: «Ωραίο το προαύλιό σας αλλά μου πέφτει στενό. Εγώ γουστάρω και τ’ άλλα πίσω από τον τοίχο».

Για όλους μας υπάρχουν τοίχοι που μας περιορίζουν. Όμως οι τοίχοι για τους γκέι άντρες και γυναίκες είναι πολύ πιο στενοί. Το νόημα συνοψίζεται για μένα στην ταινία V for Vendetta. Μπορούμε να ζήσουμε κρυμμένοι, καταχωνιάζοντας το μυστικό μας σε απροσπέλαστα δωμάτια, όπως ο Γκόρντον Ντήτρικ, σε βαθμό που σιγά σιγά ξεχνάμε κι εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε πραγματικά. Ή μπορούμε όπως η Βάλερυ να φιλιόμαστε με τη σύντροφό μας στον ήλιο. «Για τρία χρόνια καλλιεργούσα τριαντάφυλλα και δεν απολογήθηκα σε κανέναν» είπε συμβολικά σε μια σκηνή που με συγκλόνισε. Διότι ήταν τρία χρόνια γεμάτα. Φαντάζουν λίγα; Πιθανώς, αν κι εγώ ασπάζομαι αυτό που είπε κάποτε η Λένα Διβάνη στο 10%: «Κάθε μέρα που ζεις με το κεφάλι ψηλά, είναι σαν δυο μέρες των άλλων.» Μέσα από αυτή την ταινία κατάλαβα τι σημαίνει να ζεις με αξιοπρέπεια κι όχι σαν χεσμένο κουτάβι. Η περηφάνια έπαψε να είναι αφηρημένη.

Θέλω να χαίρομαι τη ζωή. Αλλά θέλω να τη χαίρομαι στα φανερά, χωρίς (αυτο)λογοκρισία, χωρίς αγωνιώδη βλέμματα μήπως με βλέπει κανείς, χωρίς να απολογούμαι σε κανέναν κερατά. Τότε θα ’χω και γαμώ τα τριαντάφυλλα!