10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Γνώμη

Το δικό μας κράξιμο

της Δήμητρας Μακατσώρη

Φοράμε στους ανθρώπους λέξεις όπως ομοφοβικός, κομπλεξικός, ρατσιστής και κρυβόμαστε πίσω απ’ αυτές, βγάζοντας απ’ έξω την ουρά μας. Όμως, πριν ζητήσουμε να μας αποδεχτούν οι άλλοι, ας ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη μας.

Πέρυσι βρέθηκα σ’ ένα λεσβιακό μπαρ, με κάποιες φίλες μου. Στο μπαρ καθόταν μια τρανσέξουαλ. Ντυμένη προκλητικά, με μίνι, τακούνια, έντονο βάψιμο, έμοιαζε τελείως «εκτός» στον κόσμο των κοντών μαλλιών, των t-shirt και των τζην. Η μπαργούμαν μας είπε ότι πήγαινε κάθε βράδυ μετά τη δουλειά και καθόταν εκεί. Ερωτευόταν κορίτσια. Ήταν τρανσέξουαλ και πήγαινε στο μπαρ για να βρει γκόμενα.

Ναι, μαντέψατε σωστά, δεν την πλησίαζε καμία. Εκτός απ’ την μπαργούμαν, δεν της μιλούσε άνθρωπος. Στην παρέα μου έπεσε αμηχανία. Είπαμε να την κεράσουμε ένα ποτό αλλά η σκέψη δεν έγινε πράξη. Καλύτερα, γιατί θα είχε κίνητρο τη λύπη κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη λυπάμαι κανέναν όχι από κυνισμό αλλά γιατί είναι υποτιμητικό και άδικο. Τελικά την αφήσαμε στην ησυχία της και τη μοναξιά της.

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο ήταν η παρατήρηση εκ των έσω ενός κόσμου, του γκέι. Πάσχουμε από μια ασύλληπτη εσωστρέφεια. Έχουμε μια διαρκή γκρίνια για την καταπίεση, την απόρριψη, τις διώξεις, τον ρατσισμό και όλα τα άλλα βάσανα της υφηλίου, αλλά όταν έρθει η ώρα της δράσης (αφού για να αλλάξουν όλα αυτά, απαιτείται δράση), σχεδόν όλοι την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια – στα οποία υπάρχει μια έφεση γενικώς. Ζητάμε από τους άλλους – τους συγγενείς, τους φίλους, τους συναδέλφους – να μας καταλάβουν, να μας αποδεχτούν, να μπουν στη θέση μας. Άραγε πόσες φορές μπαίνουμε εμείς στη θέση των άλλων; Πότε διεκδικούμε κάτι γι’ αυτούς; Πότε μπαίνουμε μπροστά για τον όποιο διπλανό μας; Τι ευθύνες αναλαμβάνουμε και πού οδηγούμε τη ζωή μας; Εκτός κι αν η αγγελία για λευκό γάμο θεσμοθετηθεί ως επαναστατική πράξη αντίστασης και διαμαρτυρίας.

Είναι πολύ εύκολο να φοράμε στους άλλους λέξεις όπως ομοφοβικός, κομπλεξικός, ρατσιστής και να κρυβόμαστε πίσω απ’ αυτές, βγάζοντας απ’ έξω την ουρά μας. Τις περισσότερες φορές υιοθετούμε τις συμπεριφορές που εισπράττουμε αρνητικά οι ίδιοι από άλλους. Γινόμαστε θύτες και θύματα με την ίδια άνεση που πλένουμε τα δόντια μας ή τραβάμε το καζανάκι. Οι λεσβίες φίλες μου θεωρούν μαλάκες τους στρέιτ άντρες που γουστάρουν να παίρνουν μάτι δυο γυναίκες που πηδιούνται. Όμως η δική τους φαντασίωση και εμμονή πολλές φορές είναι μια στρέιτ γυναίκα στο κρεβάτι τους. Τι λένε πως είναι; Γυναίκες με έντονη ερωτική φαντασία. Ενώ οι άλλοι είναι, όπως είπαμε, μαλάκες.

Υπάρχουν λεσβίες που αποφεύγουν να βγαίνουν πολλές μαζί σε στρέιτ μέρη. Φοβούνται μην τις πουν λεσβίες. Αν τις πούνε πουτάνες ή κλέφτρες δεν τρέχει κάστανο, γιατί δεν είναι. Αν τις πούνε λεσβίες, που είναι, υπάρχει πρόβλημα. Γιατί είπαμε: οι γκέι και οι λεσβίες δεν είναι ρατσιστές, ούτε ομοφοβικοί, ούτε κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους. Όλοι αυτοί και αυτές που αποφεύγουν τις «κραγμένες αδερφές» ή τις «νταλικολεσβίες» επειδή φαίνονται ή τα γκέι μπαρ επειδή είναι «γκέτο» και μιζέρια, που μένουν με τη μαμά τους μέχρι να σαρανταρίσουν πλάθοντας παραμύθια για τις δήθεν σχέσεις με το άλλο φύλο, όλοι αυτοί που μιλάνε στο τηλέφωνο περιγράφοντας τη Μαρία ως Μάριο και τον Αλέξη ως Τασία τι είναι;

Όλοι θέλουμε να ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία, απαλλαγμένη από στερεότυπα, απολαμβάνοντας ίσα δικαιώματα. Μόνο που πουθενά κανείς στον κόσμο δεν θα βγει να πει: «Φέρτε μου αυτούς τους γκέι, είναι πολύ καλοί, ας τους δώσουμε ό,τι ζητάνε και κάτι παραπάνω». Για να καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν έχουμε ουρά και κέρατα πρέπει να μας δουν και να μας ακούσουν. Πριν όμως οι άλλοι δουν ότι δεν είμαστε τα τέρατα που φαντάζονται, οι ανώμαλοι, οι σεξομανείς, οι διεστραμμένοι, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη μας και να το δούμε εμείς. Πριν μας αποδεχτούν, πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι υπάρχουμε και καλά κάνουμε, κι ας μην τρελαίνονται γι’ αυτό.

Αν εστιάζουμε στο ότι περισσεύουμε στον κόσμο, το πιο πιθανό είναι να μη χωρέσουμε ποτέ σ’ αυτόν. Αν εστιάζουμε στους εχθρούς, κλείνουμε την πόρτα στους συμμάχους. Όλοι έχουμε στρέιτ φίλους που μας αγαπούν, μας σέβονται και μας υπερασπίζονται. Μας αφήνουν τα παιδιά τους για babysitting, σκουπίζουν τα δάκρυα του χωρισμού μας και μας συνοδεύουν στα μπαρ για να δουν τον καινούργιο μας νταλκά. Όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία outing που πήγε καλά. Γιατί βάζουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καζάνι; Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μας απορρίπτουν. Αλλά η σωστή ερώτηση είναι πόσους και ποιους απορρίπτουμε εμείς.

Μια Λιβανέζα φίλη μου είχε μια ενδιαφέρουσα εμπειρία όταν πρωτοπήγε σε λεσβιακό μπαρ στην Αθήνα. Είναι πολύ όμορφη και ως «φρέσκο κρέας» κίνησε το ενδιαφέρον. Επειδή εκείνη δεν είχε κέφι για φλερτ, όμως, έπιασε την μπαργούμαν και της είπε ότι είναι Αλβανίδα. Το ενδιαφέρον κόπηκε μαχαίρι. Γιατί είπαμε. Για κάθε έναν που μας απορρίπτει, υπάρχει κάποιος που του γυρνάμε την πλάτη.

Αν πάμε μια βόλτα στα μέρη που συχνάζουν οι γκέι και οι στρέιτ, βλέπουμε μια μεγάλη αλήθεια. Οι άνθρωποι στο φόβο και στη χαρά είναι ακριβώς ίδιοι: δυο χέρια, δυο πόδια, δυο μάτια, μια καρδιά. Με τα πόδια πάμε εκεί που μας οδηγούν τα μάτια για να πιαστούν τα χέρια. Κι η καρδιά είναι ο μεγάλος αρχηγός. Ανοιχτή ή κλειστή, κάνει τον άνθρωπο μικρό θεό ή μικρό σκέτο.