Γνώμη

Μητσάρα σόρρυ, αλλά δεν είσαι απαραίτητος

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Με αφορμή το 1ο Φεστιβάλ Πορνό, η Ντίνα Δασκαλοπούλου μας θυμίζει ότι το σώμα μας δεν είναι ναός αλλά λουναπάρκ.

Ανήκω στην κατηγορία εκείνη των 30άρηδων που ανατράφηκαν με γάλα Βλάχας και γερές δόσεις κλασσικού θρεπτικού φεμινισμού. Εκείνου του φεμινισμού που πίστευε ότι «το πορνό είναι η θεωρία, ο βιασμός η πρακτική». Κι άντε μετά να παραδεχτείς ότι το πορνό μπορεί όχι μόνο να σου αρέσει, αλλά να αποτελεί και πολιτική πράξη. Α, να χαθείς ανώμαλη που ψάχνεις και άλλοθι…

Για να είμαστε ειλικρινείς, κάθε ένας από τους 5000 ανθρώπους που πέρασαν τις πόρτες του Γκαγκάριν 205 για να παρακολουθήσουν το 1ο Φεστιβάλ Πορνό της Αθήνας, που οργάνωσε η Μαρία Cyber με την Proud Promotions και την Astra Production, είχε το άλλοθί του. Οι δημοσιογράφοι «τη μάχη της ενημέρωσης». Οι γκέι το «να βγουν από την ντουλάπα και να δουν τον εαυτό τους στο πανί». Οι στρέιτ άντρες έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονται άλλοθι: το πορνό πάντα θεωρούνταν προνομιακό πεδίο για αυτούς, κομμένο και ραμμένο για την ευχαρίστησή τους. Μονάχα οι γυναίκες – στρέιτ και λεσβίες – που βρέθηκαν στο κλαμπ χρειάζονταν κάτι παραπάνω από μια καλή δικαιολογία: για τους άλλους και, πάνω από όλα, για τον εαυτό τους. Γιατί για εμάς το πορνό δεν ήταν ποτέ «ερωτικές εικόνες με σκοπό τη σεξουαλική διέγερση». Ήταν πάντα πολλά παραπάνω.

Οπότε ό,τι κι αν μας αρέσει να βλέπουμε στο πανί πρέπει να είναι κάπως, επαρκώς και με επιχειρήματα, επενδυμένο. Από όποια μεριά κι αν το πιάσεις, πρέπει σε κάποιον να απολογηθείς. Και δεν συζητώ για τους παπάδες, τους νεοφιλελεύθερους και τους κάθε λογής Ταλιμπάν της δημόσιας ζωής στους οποίους καλούμαστε έτσι κι αλλιώς να απολογηθούμε απλώς και μόνο για όσα θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε (από παιδιά μέχρι καριέρα κι από το αν ο σύντροφός μας θα φοράει παντελόνια ή φούστα). Εγώ μιλώ για τις άλλες γυναίκες, εκείνες δηλαδή που από σύμμαχοι έχουν μεταβληθεί στους αυστηρότερους κριτές μας.

• εκείνες τις θεοσεβούμενες γυναίκες που συγκροτούν ανεκδιήγητους συλλόγους για τα… δικαιώματα του αγέννητου παιδιού

• εκείνες τις πατριώτισσες βουλευτίνες που εκφωνούν πανηγυρικούς στη γιορτή της μητέρας και φωτογραφίζονται στα ιλουστρασιόν περιοδικά με τα κουτσούβελά τους

• εκείνες τις άλλες που γράφουν μαχητικά άρθρα όπως «10 τρόποι για να του τον κάνεις τούρμπο»

• κι εκείνες τις ρετρό φεμινίστριες που εξακολουθούν να ξεσπαθώνουν ότι το πορνό είναι η θεωρία και ο βιασμός η πρακτική.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το να χαζεύεις (ωραίες, κατά γενική ομολογία) τσόντες είναι μια πράξη πολιτικού ακτιβισμού. Πόσο μάλλον όταν οι τσόντες που είδαμε εκείνο το σαββατόβραδο ήταν λεσβιακές: φτιαγμένες από γυναίκες για γυναίκες. Ακόμα κι αν οι γυναίκες – και πόσο μάλλον οι λεσβίες γυναίκες – δύσκολα διακρίνονταν μέσα σε εκείνη τη θάλασσα από αντρικά παντελόνια. Αλλά, νομίζω, η παρουσία τόσων πολλών αντρών σε αυτές τις προβολές ήταν μέρος της χαρούμενης εξέγερσής μας. Και μιας εκδίκησης ήσυχης και για αυτό πιο γλυκιάς.

Για όποιους λόγους κι αν βρέθηκε ο Μητσάρας ο άντρακλας εκείνη τη νύχτα στο Γκαγκάριν, έπαθε σίγουρα την πλακίτσα του αφού:

• για πρώτη φορά στη ζωή του «οι γκόμενες που έπαιζαν μεταξύ τους» δεν το έκαναν για 1-2 λεπτά μέχρι να έρθει ο… από μηχανής αρσενικός και να αρχίσει «το πραγματικό σεξ». Μητσάρα σόρρυ, αλλά δεν είσαι απαραίτητος.

• για πρώτη φορά επίσης ο Μητσάρας είδε πως το να είσαι σέξυ δεν σημαίνει να είσαι δίμετρη με πλαστικά βυζιά όπως η Μπάρμπι. Όσο αληθινό φαγητό δηλαδή είναι ένα χάμπουργκερ.

• για πρώτη φορά επίσης ο φιλαράκος μας είδε πως η κορυφαία στιγμή στο κρεβάτι δεν είναι «όταν ο περήφανος ανδρισμός του εκτοξεύει το υγρόν του πυρ» (μη γελάτε, σε ανδρικό περιοδικό το έχω διαβάσει αυτό).

• και, τέλος, για πρώτη φορά ο Μητσάρας αναγκάστηκε να δει πως οι λεσβίες γυναίκες δεν είναι μόνο μπουτς, μόνο φαμ, μόνο όμορφες, μόνο άσχημες. Όπως δηλαδή όλες οι γυναίκες…

Αλλά – και πέρα από τον Μητσάρα με τον οποίο είχα και θα έχω θέμα και να με συγχωρείτε – ήταν όμορφο για εμάς τις ίδιες να καθόμαστε και να πίνουμε τα ποτάκια μας χαζεύοντας τσόντες. Λεσβίες ή στρέιτ, μεγαλύτερες ή μικρότερες, έχουμε ανάγκη να το βλέπουμε και στο πανί: my body is not a temple, it’s an amusement park. Κι όπως καταλαβαίνεις, μόνο εγώ θα αποφασίσω σε ποιον θα διαθέσω τα παιχνίδια μου…