10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Editorial

Για όλα φταίνε οι αδερφές

Μόνο που αδερφές είναι πάντα οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου το Πρώτο Θέμα «ξεσκέπασε» έναν ταξίαρχο του ελληνικού στρατού ως ομοφυλόφιλο, δημοσιεύοντας το προφίλ του στο gaydar. Τα σχόλια που συνόδευαν το κείμενο ήταν απαξιωτικά και χλευαστικά, ενώ η βασική κατηγορία που του καταλόγιζε (περιστασιακή χρήση ναρκωτικών) και για την οποία υποτίθεται ότι γίνεται όλος ο ντόρος, πήρε ελάχιστο χώρο σε σχέση με τις σεξουαλικές ανωμαλίες του, που περιγράφονταν γλαφυρότατα.

Η εφημερίδα και το ανυπόγραφο «μαχητικό ρεπορτάζ» δείχνουν πρόδηλα το επίπεδό τους. Καλά αυτοί. Εμείς όμως τι επίπεδο δείχνουμε; Την ίδια μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο, στο main room του gaydar τα μέλη ξεκατινιάζονταν για το θέμα αντί να σκεφτούν πώς μπορούν να αντιδράσουν από κοινού σε αυτή την προσβολή της προσωπικής ζωής ενός άλλου ομοφυλόφιλου.

«Καλά κάνω και δεν βάζω φωτογραφία προσώπου» αποφάνθηκαν ούτε ένας ούτε δύο αρρενωποί, απόλυτα straight-looking, 100% άντρες. Ναι ρε, αυτή είναι η λύση! Να κρυφτούμε, να μουλώξουμε, να ντρεπόμαστε που ερωτευόμαστε άντρες. Και να ζούμε με τον φόβο της αποκάλυψης.

Κάποιος άλλος ενθάρρυνε τα μέλη να καταγγείλουν το γεγονός στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στον πρωθυπουργό κτλ. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως στην ουσία, και πάλι βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω.


Έτσι κερδίζονται τα δικαιώματα...

Τα ΜΜΕ της Ελλάδας με το υψηλότατο επίπεδό τους και τη βαθιά αίσθηση ευθύνης που τα διακατέχει κάνουν αυτά που κάνουν επειδή βρίσκουν ξέφραγο αμπέλι. Εμείς, οι άμεσα θιγόμενοι, τι κάνουμε; «Εσείς φταίτε που ασχολείστε μόνο με τη Βίσση και τις πούτσες, αδερφίτσες» ξεφώνιζε ένας άλλος τα μέλη. Δεν είναι κακό ν’ ασχολούμαστε με τη Βίσση και τις πούτσες. Το κακό είναι ν’ ασχολούμαστε ΜΟΝΟ με αυτά. Και να γυρνάμε από την άλλη όταν θίγεται η αξιοπρέπειά μας. «Τι σχέση έχω εγώ με τον ταξίαρχο. Ας πρόσεχε» σκέφτονται μερικοί. Πανέξυπνη αντίδραση! Σήμερα είναι ο ταξίαρχος, αύριο μπορεί να είσαι εσύ.

Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ τόπος ή περίοδος στον πλανήτη που τα ανθρώπινα δικαιώματα να μοιράζονταν με τα γαριδάκια. Διεκδικούνται. Και εκχωρούνται με το στανιό. Αλλά εμείς οι γκέι – και οι αδερφίτσες και οι 100% straight-looking άντρες – είτε ασχολούμαστε με τις καύλες μας και τη Βίσση είτε με το πώς να κρύβουμε τη μούρη μας, όταν ένας δικός μας γίνεται βορά των ΜΜΕ μουλώχνουμε και ωχαδερφίζουμε. Μέχρι να έρθει η δική μας σειρά.

Μαγικό χάπι δεν υπάρχει. Όμως το να συμμετέχει κανείς ενεργά στις υπάρχουσες γκέι οργανώσεις (που είναι μια χούφτα άνθρωποι) ώστε να υπάρξει ισχυρή, μαζική αντίδραση από τους έλληνες ομοφυλοφίλους, σίγουρα θα βοηθήσει. Αν μη τι άλλο, κάποιοι θα καταλάβουν – πολιτικοί, ΜΜΕ, επιχειρήσεις – πως όταν μας φτύνουνε, δαγκώνουμε. Και δεν στήνουμε κώλο.