10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Επικαιρότητα

Η Μαργαρίτα Γκωτιέ παντρεύεται

του Κάρολου Μάισσα

Εκτός από την κρεβατοκάμαρα υπάρχει και το σαλόνι. Και το μπαλκόνι. Και το μπαρ. Και το μετρό.

«Η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη "συζυγική" σχέση εκτός αυτού».

Μάλιστα. Ο κ. Άνθιμος δεν μας εκπλήσσει. Μετά τον θάνατο του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, η έδρα της Σηντηρητικολογίας χήρεψε. Και επειδή ο νέος αρχιεπίσκοπος προέκυψε εκσυγχρονιστής και δεν φαίνεται πρόθυμος να την καλύψει, αποφάσισε ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος (και δις ηττημένος υποψήφιος αρχιεπίσκοπος) να φυλάξει τις Θερμοπύλες των αξιών και παραδόσεων της πατρίδας, μπροστά στην επέλαση των ξενόφερτων και δυτικότροπων νεωτερισμών.

Πόρνοι και πόρνες λοιπόν όλοι όσοι έχουν απόλυτη συνείδηση ότι η σεξουαλική και συναισθηματική τους διαθεσιμότητα είναι καθαρά προσωπική και ιδιωτική τους επιλογή, που δεν σηκώνει κριτική και έγκριση από κανέναν.

Να εξηγούμαστε. Όταν λέμε προσωπική και ιδιωτική επιλογή δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση αυτήν τη μετανεωτερική ομοφοβική πιπίλα: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του». Ούτως ή άλλως, αστυνομία της κρεβατοκάμαρας δεν υπάρχει. Όμως δεν υπάρχει μόνον η κρεβατοκάμαρα. Υπάρχει και η κουζίνα, το σαλόνι, το ανοιχτό μπαλκόνι το καλοκαίρι, ό,τι τέλος πάντων ορίζεται ως σπίτι. Υπάρχει επίσης η δουλειά, το πανεπιστήμιο, η καφετέρια, το μπαρ, το κλαμπ, το εστιατόριο, ο δρόμος, το μετρό. Ιδιωτικοί και δημόσιοι χώροι στους οποίους περνώ τον ιδιωτικό μου χρόνο ως άτομο με κάποιο άλλο άτομο που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν και έκτοτε προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση. Αν είμαι πόρνος επειδή δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου υποδείξει τον… ενάρετο (sic) τρόπο που θα αξιοποιήσω τον ιδιωτικό μου χώρο και χρόνο, διατηρώντας το δικαίωμα να παραμένω κοινωνικά και νομικά ορατός τότε τιμή μου και καμάρι μου. Άλλωστε, ο βίος και η πολιτεία της Μαργαρίτας Γκωτιέ μου φαίνεται απείρως ελκυστικότερος από αυτόν των εκκλησιαστικών πατέρων.

Αναμφίβολα, η ενδεχόμενη νομιμοποίηση των σχέσεων των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα, προκαλεί αναστάτωση σε όσους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν την κοινωνική πρόοδο και εξέλιξη. Έχει συμβεί και αλλού, και σε άλλες περιπτώσεις ρηξικέλευθων μεταβολών. Η χρησιμοποίηση όμως αυτού του χαρακτηρισμού – ενός επαγγέλματος που σε τελική ανάλυση είναι εξίσου νόμιμο από αυτό του ιερέα –δείχνει να αγνοεί συνολικά τις κοινωνικές μεταβολές τουλάχιστον των τελευταίων τριάντα χρόνων.

Η προίκα έχει καταργηθεί, το συνοικέσιο μας άφησε χρόνους, το «Ησαΐα χόρευε την παρθένο» αν νοηθεί κυριολεκτικά προκαλεί τουλάχιστον μειδίαμα και σίγουρα σπανίζουν πια τα παντρεμένα ζευγάρια, ακόμα και με θρησκευτικό γάμο, που δεν έχουν προηγουμένως «συμβιώσει ελεύθερα».

Τα παραπάνω δεν σημειώνονται απλώς για να ασκήσουν κριτική σε μια υπερβολική δήλωση που κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να τη δεχθεί ως «ατυχή». Εξάλλου ούτε ο κ. Άνθιμος ούτε η Εκκλησία θα πάρουν την τελική απόφαση. Το αν η γνώμη τους είναι σε θέση να επηρεάσει επίσης δεν μπορεί να χρεωθεί σε αυτούς αλλά στην Πολιτεία που δέχεται (ακόμα) να τείνει ευήκοον ους στις απόψεις τους. Το ζήτημα με αυτή τη δήλωση είναι ότι εύλογα μπορεί να υποψιαστεί κάποιος την τραγική αδυναμία αυτού του φορέα να υπηρετήσει το κοινωνικό του έργο όπως οφείλει.

Όπως και να έχει, τον τελευταίο λόγο θα τον έχει (ελπίζουμε) η Πολιτεία. Δεν ξέρουμε αν ο κόσμος θα είναι καλύτερος με το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ή την επέκταση του πολιτικού γάμου και στους ομοφυλόφιλους. Για την ακρίβεια, δεν θα είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος. Θα είναι απλά διαφορετικός. Το δικαίωμα όμως του να μοιραστείς τη ζωή σου με όποιον θέλεις και να παραμένεις νομικά ορατός είναι κάτι που δεν αφορά την αρετή ή την ηθική του κόσμου.