Η Γνώμη του 10%

Αμφισεξουαλικότητα: σεξουαλική ταυτότητα και ερωτικός προσανατολισμός ή «φάση είναι θα περάσει»;

Η γνώμη του 10%

 

της Φιλίππας Διαμάντη


Η αμφισεξουαλικότητα είναι πολύ παρεξηγημένη. Οι δε αμφισεξουαλικοί δέχονται πυρά τόσο από τους στρέιτ, όσο και από τους γκέι.


 

bisexuality«Ναι λοιπόν, ήρθε επιτέλους η στιγμή να δηλώσω τη σεξουαλική μου ταυτότητα...Λοιπόν, είμαι bi ... Χμ... Δε βλέπω να σοκάρει κάποια/ον η δήλωσή μου. Οκ, είμαι Αμφί... Χμ... Τι γίνεται; Κανείς δε δίνει σημασία στην πρόταση που με τόση δυσκολία εκφράζω και που τόσο χρόνο μου πήρε μέχρι να μπορέσω δημόσια να αυτοπροσδιοριστώ; Εντάξει, επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά γιατί μάλλον δεν ακούσατε, είμαι αμφισεξουαλική! Καμία σημασία δε μου δίνουν!»

Κάπως έτσι θα περιέγραφα ένα νοητό σκηνικό στο οποίο πρωταγωνίστρια θα προσπαθούσε να είναι η καημένη η αμφισεξουαλικότητα.

Η αμφισεξουαλικότητα αποτελεί έναν τύπο σεξουαλικότητας, ο οποίος βάλλεται από παντού. Από τη μια, οι ομοφυλόφιλοι/ες θεωρούν τους/τις αμφισεξουαλικούς/ες «κρυφοστρέιτ», οι οποίοι/ες δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, το ρατσισμό και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν αυτοί/ες και από την άλλη, οι ετεροφυλόφιλοι/ες αντιμετωπίζουν την αμφισεξουαλικότητα ως «φάση είναι θα περάσει», «απλά ήθελε να διευρύνει τους σεξουαλικούς ορίζοντες», «μια εμπειρία ζητούσε».

Η αμφισεξουαλικότητα δεν αναγνωρίζεται ως αυτόνομη σεξουαλικότητα αλλά υποτιμάται ως μη-ταυτότητα. Η φράση «αποφάσισε τι θες να είσαι τέλος πάντων», που απευθύνεται σε πολλά αμφισεξουαλικά άτομα, σηματοδοτεί την αυστηρότητα που υπάρχει γύρω από το ανήκειν σε μια «σταθερή» σεξουαλική ταυτότητα. Η ανάγκη να σε τοποθετήσει ο άλλος, η άλλη σε μια σεξουαλική ταυτότητα για να σε ονοματίσει μετά, αντανακλά την αμηχανία που υπάρχει γύρω από την «τοποθέτηση» της αμφισεξουαλικότητας ως σεξουαλικής ταυτότητας.

Τα στερεότυπα για την αμφισεξουαλικότητα είναι πολλά και ποικίλουν. Για τους ετερόφυλους άνδρες, το να είσαι αμφισεξουαλική γυναίκα είναι cool γιατί, έτσι και αλλιώς το «λεσβιακό» θεωρείται ότι «είναι τα προκαταρκτικά του ετερόφυλου σεξ» (sic). Ακόμη, οι ετερόφυλοι άνδρες αρέσκονται στο να σε φαντασιώνονται να το κάνεις με την κολλητή σου και έχουν και την ελπίδα ότι θα τους κάτσει η φαντασίωση του καθενός από αυτούς, δηλαδή ένα υπέροχο τρίο με δύο γυναίκες. Για τις ετερόφυλες γυναίκες, η αμφισεξουαλικότητα είναι μια «εμπειρία» που όλες κάποτε θα ήθελαν να «δοκιμάσουν» (Υπόψιν δεν τρώγεται!) και μετά να επιστρέψουν στην «ασφάλεια» της ετερόφυλης σχέσης τους. Για τις λεσβίες, οι αμφισεξουαλικές γυναίκες είναι «κρυφο-στρέιτ», είναι εν δυνάμει μοιχές και οι συχνές ατάκες που ακούγονται είναι: «σίγουρα θα σε απατήσει η bi με κάποιον άνδρα», «η bi δεν το πάει και πολύ το γράμμα».

Όλα τα παραπάνω είναι παραδείγματα από το ρατσισμό που υφίσταται η αμφισεξουαλικότητα από τις υπόλοιπες σεξουαλικές ταυτότητες. Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι η αμφισεξουαλικότητα δεν αναγνωρίζεται καν ως σεξουαλική ταυτότητα. Η κάθε σεξουαλική ταυτότητα δέχεται τους δικούς της ρατσισμούς, όμως η αμφισεξουαλικότητα και η τρανσεξουαλικότητα δέχονται πολύ μεγαλύτερο ρατσισμό γιατί δε γίνονται νοητές ως σταθερές ταυτότητες, γιατί δεν μπορούν να καταταχθούν, γιατί είναι πολύπλευρες σεξουαλικότητες (μη παρεξηγηθώ, όλες οι σεξουαλικότητες είναι πολύπλευρες).

Επίσης στο πλαίσιο του λεσβιακού ακτιβισμού η αμφισεξουαλικότητα συχνά πρέπει να δώσει έναν ακόμη αγώνα ύπαρξης και αναγνώρισης. Υπάρχει η κριτική πως οι αμφισεξουαλικές γυναίκες δεν έχουν χώρο στις λεσβιακές ομάδες γιατί από τη στιγμή που κάνουν σεξ και με άντρες είναι φορείς της πατριαρχίας. Επιπλέον, έχει εκφραστεί η άποψη πως το λεσβιακό κίνημα έχει να παλέψει για τα δικά του ζητήματα και πως δεν είναι μέλημά του ούτε να αγωνιστεί για τις bi, ούτε να θέσει στο προσκήνιο των αγώνων του την ορατότητα της αμφισεξουαλικής ταυτότητας. Οι παραπάνω κριτικές αποδεικνύουν πως εμείς οι αμφισεξουαλικές έχουμε να δώσουμε έναν διπλό αγώνα για να καταπολεμήσουμε την αμφιφυλοφοβία, και μέσα στο lgbt κίνημα αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία.

Αυτή η αμηχανία που υπάρχει σχετικά με τα αμφισεξουαλικά άτομα στις lgbt ομάδες, συχνά μας κάνει να μην βρίσκουμε ένα χώρο ασφάλειας σε αυτές τις ομάδες και η απειλή του ανήκειν ή όχι σε αυτές να αιωρείται. Ακόμη, οι αμφισεξουαλικοί-ες ακτιβιστές-τριες εγκολπωνόμαστε στις ήδη υπάρχουσες λεσβιακές και γκέι πολιτικές ομάδες χρησιμοποιώντας όμως μόνο την απειλούμενη και μη κυρίαρχη ταυτότητά μας, δηλαδή αυτή του γκέι και της λεσβίας, αφήνοντας την έκφραση της ετεροφυλίας μας για ένα άλλο πιο στρέιτ περιβάλλον. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αναπαράγονται αυστηροί διαχωρισμοί ως προς τη ομοφυλοφιλία και την ετεροφυλοφιλία, να μην αφήνονται περιθώρια ρευστότητας αλλά και εμείς να ευνουχίζουμε την μια σεξουαλική μας ταυτότητα. Έτσι το Β, καταπίνεται από το G και L, από τους γκέι και τις λεσβίες και υπάρχει μόνο διακοσμητικό στο ακρωνύμιο LGBT. Παρόλα αυτά η δημιουργία αυτόνομων αμφισεξουαλικών ομάδων δεν νομίζω πως θα συντελούσε στην ανάδειξη της αμφισεξουαλικότητας, αλλά θα δημιουργούσε τον αυστηρό ορισμό και διαχωρισμό μιας ακόμη σεξουαλικής ταυτότητας.

Τα τελευταία χρόνια η αμφισεξουαλικότητα έχει κριθεί πως είναι της μόδας, πως είναι μια «απελευθερωτική» ταυτότητα (δεν υπάρχουν απελευθερωτικές ταυτότητες, είναι αντίφαση) και πως τέλος πάντων όποιος/α είναι bi, είναι «openminded» άτομο. Στην πραγματικότητα, η αμφισεξουαλικότητα αγωνίζεται για να υπάρξει ως αυτόνομη σεξουαλική ταυτότητα, δέχεται πολύ ρατσισμό από ετεροφυλόφιλους/ες, ομοφυλόφιλους/ες, αντιμετωπίζει τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν και τα υπόλοιπα LGBT άτομα, παραγνωρίζεται ως κρυπτοετεροφυλοφιλία ή κρυπτοομοφυλοφιλία, κουβαλάει τους συντηρητισμούς και τις αδυναμίες που έχουν όλες οι σεξουαλικότητες.

Η αμφισεξουαλικότητα είναι σταθερή και ρευστή όσο και όλες οι υπόλοιπες σεξουαλικότητες, διεκδικεί το χώρο ύπαρξής της και την αναγνώρισή της ως αυτόνομη σεξουαλικότητα. Το να είμαι αμφισεξουαλική/ος σημαίνει ότι ερωτεύομαι και άνδρες και γυναίκες, ότι κάνω έρωτα με άνδρες και γυναίκες, ότι θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου με άνδρες και γυναίκες. Μια λεσβία για την παραπάνω έκφραση σχολίασε: «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Η απάντηση είναι: Ναι, μπορώ να αγαπήσω ανasθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, μπορώ να επιλέξω τον ερωτικό/ή μου σύντροφο ανεξαρτήτως φύλου, μπορώ να εκτιμώ την ομορφιά του κάθε φύλου.

Ένα γυναικείο τσαντάκι με προφυλακτικά και αυτοκόλλητα της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας, στοιχειοθετούν την αμφισεξουαλικότητα...

Υ.Γ. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος αν ήμασταν όλοι/ες αμφισεξουαλικοί/ες. Δε θα υπήρχε καμία κυρίαρχη σεξουαλικότητα, δε θα εξέφραζε καμία σεξουαλικότητα βία και διάκριση προς κάποια άλλη, θα γεννούσαμε με όποιον/α πραγματικά επιθυμούσαμε. Σε έναν άλλο κόσμο όμως, κάπου, κάπως, κάποτε...


  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 85 guests και κανένα μέλος