Αναδημοσίευση από το Πουστιά & Όλεθρος (2), ενάντια στο φιλότιμο

«Το θέμα είναι να μη σου κάνει πουστιά ο άλλος», μου είπε κι εγώ γύρισα στον εαυτό μου κι απόρησα και στράβωσα εσωτερικώς και μια και δυο, στην τρίτη γυρίζω και του κάνω «σόρυ, τι σημαίνει ακριβώς πουστιά;» κι ο τύπος σκάλωσε και πω! αμήχανη στιγμή «... ερμ.. ναι σόρυ, μαλακία λέξη βρήκα» κι αυτό γιατί ήξερε ότι είμαι πούστης, το ήξερε και μ' αυτό το σόρυ μου το πέταγε στα μούτρα, γιατί αν ήμουνα ένας από τους στρέιτ συντρόφους-κολλητούς του (μπρρ) θα του εξηγούσε απλά και ξεκάθαρα: πουστιά είναι η προδοσία, ρε.

(ποιος έλληνας στρέιτ θα ρωτούσε; Παραείναι υπόθεση αυτό, αλλά οκ.)

Αυτό που με πειράζει είναι σε μένα δε το πε και προτίμησε να τη βγάλει καθαρή μ' ένα σόρυ κι αυτό μου τη σπάει γιατί μετά ήθελα να τον πω ομοφοβικό και ετεροσεξιστή κι όλα τα ξινά που με κάνουν γραφικιά αδερφή φεμινίστρια που-κολλάει-με-τις-λέξεις.

Αλλά περισσότερο απ' όλα αυτό που ήθελα να του πω μετά απ' αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν είναι ότι εγώ υπερασπίζομαι την πουστιά στο 100% του νοήματός της, φάση φουλ προδοσία, αφιλοτιμία και όλα. Και το ήξερα αυτό απ' την αρχή που άρχισα να συναναστρέφομαι με έλληνες αναρχικοριστερούς, τώρα όμως μπορώ να το δομήσω σε κάποιες λέξεις και να τους πω επιτέλους ότι ευχαρίστως τους προδίδω, ότι είμαι τέτοιος πούστης... απ' αυτούς που κάνουν πουστιές.

Λέω λοιπόν: πουστιά είναι η καύλα της παράβασης του συλλογικού που σε καταπατά και σου λέει: «τι θα μιλήσεις κι εσύ τώρα; δε ντρέπεσαι για τον εαυτό σου που δείχνεις τόσο αδύναμος και θες και να μιλήσεις;», πουστιά είναι να παίρνεις πίσω το χώρο απ' όλη τη γαμημένη ελληνοστρεϊταρία που γκαρίζει και φωνάζει και γαμάει και δέρνει και μετά το γράφει και στους τοίχους και στα συνθήματα και στα τραγούδια της και αυτοθαυμάζεται ... ψόφος... πουστιές κάνουν όσοι δεν έχουν (ή τους έχουν στερήσει) τον χώρο να κάνουν «αγώνες», «αντίσταση και πάλη» και πώς να το κάνουμε, τους αρέσει «να σκύβουν το κεφάλι».... Πουστιές έχω μάθει να κάνω από μικρός, μ' άρεσε να είμαι διακριτικός και πολλές φορές κατάφερνα να πάρω λίγη ευχαρίστηση και ελευθερία ενάντια στην οικογένεια και το σχολείο χωρίς απαραίτητα να γίνομαι αντιληπτός, έμαθα να είμαι αθόρυβος και όποτε διεκδικούσα και έπαιρνα κάτι θα με 'λέγαν ύπουλο, γιατί δεν μου φαινόταν, λέγανε, δεν μου το 'χαν.

Όμως τώρα το ξέρω, ο χώρος μου έχει στερηθεί, δεν βρέθηκα στην ίδια αφετηρία ή αλλιώς κάποιοι με σπρώξαν βίαια πίσω. Κι ο καλύτερος τρόπος να επιζήσω, εγώ αι το σινάφι μου, δεν είναι άλλος απ' την πουστιά, τώρα και πάντα.

Στρέιτ μαλάκες, τέρμα τα ίσ(ι)α λόγια, υπογείως ετοιμαζόμαστε να σπείρουμε τον όλεθρο!

Το Πουστιά & Όλεθρος στο διαδίκτυο