του Λύο Καλοβυρνά

Πάρε ένα αεροπλάνο και φύγε, με προέτρεψε μια φίλη, μαθαίνοντας ότι οι νεοναζί νομιμοποιήθηκαν στη χώρα μας με την είσοδό τους στη βουλή. Πράγματι, το να φύγω είναι μια λύση. Δύσκολη αυτή την περίοδο για μένα, για διάφορους πολυσύνθετους λόγους, αλλά είναι μια λύση.

Μια άλλη, απείρως πιο εύκολη λύση είναι να τα βάψω μαύρα. Υπάρχουν δύο ειδών μαύρα· τα μέσα μαύρα μου: νιώθω σκατά, what's the fucking point, δεν ανήκω εδώ, δεν έχω δύναμη ν' αντιδράσω και να έχει σοβαρό αποτέλεσμα, ας ασχοληθώ με την πάρτη μου, εδώ μετά βίας φέρνω βόλτα τους δικούς μου δαίμονες. Κλαψ λυγμ!

Υπάρχουν και τα έξω μαύρα: η κατάσταση πάει όλο και χειρότερα, ας προετοιμαζόμαστε για κρυστάλναχτ και πόγκρομ, μάλλον καλύτερα ν' ακυρωθεί το πράιντ, τα φασιστάκια θα καταλάβουν τη χώρα, έρχονται σκοτεινές μέρες κτλ. Τα κεφάλια μέσα, κλαψ λυγμ ξανά.

Άκουσα πολλά τέτοια μαύρα τις τελευταίες μέρες. Ακόμα κι από ανθρώπους που δρουν και δεν σχολιάζουν απλώς από τις επάλξεις του καναπέ τους. Απογοητεύτηκαν.

Ναι, πάθαμε ήττα! Είναι αλήθεια. Αυτή η λειψή, ασθματική, μισοψημένη δημοκρατία που έχουμε σ' αυτή την ανυπόφορα σοβαροφανή χώρα έπαθε κι άλλη ήττα. Ισχύει. Αλλά έχουμε επιλογή. Να τα βάψουμε μαύρα. Μέσα μας, έξω μας ή ακόμα και ντουμπλ φας.

Ή όχι.

Μια χαμένη μάχη δεν σημαίνει χαμένο πόλεμο. Ομολογουμένως, μπήκαν τα φασιστάκια στη βουλή. Το ούτως ή άλλως πανηλίθιο σύστημά μας γίνεται ακόμα πιο δυσλειτουργικό. Γίνεται πόγκρομ στις πόρνες, μιλάνε για ποινικοποίηση της οροθετικότητας. Το ΕΣΡ απαγορεύει καμπάνιες της Γραμματείας Ισότητας Φύλου. Ζούμε σε καιρούς μεγάλου φόβου και οικονομικής στενότητας, οπότε οι άνθρωποι ψάχνουν εύκολους εχθρούς, κάποιον να φταίει για να σωθούν οι υπόλοιποι. Πάντα έτσι πήγαινε η ιστορία της ανθρωπότητας. Κάποτε οι άνθρωποι το έκαναν κι επίσημα: σκότωναν κάποιον τελετουργικά για φύγει το κακό (ο λιμός, ο λοιμός, το μνημόνιο, κοκ).

Παρόλ' αυτά, όμως, η ανθρωπότητα πάει μπροστά – κι ας μπουρδουκλώνει λίγο τα βήματά της πότε πότε. Εμείς την πάμε μπροστά. Με το να μη τα βάφουμε μαύρα και να μη θεωρούμε ότι η καταστροφή και το πισωγύρισμα είναι αναπόφευκτα.

Θα πάμε στο πράιντ. Θα παλέψουμε για τα δικαιώματα των οροθετικών. Των γυναικών. Των μεταναστών. Των γκέι. Των ΑΜΕΑ. Δεν θα κερδίζουμε πάντα. Και σίγουρα δεν θα κερδίσουμε όλα όσα θέλουμε όσο ζούμε, εγώ, εσύ, εμείς. Θα ετοιμάσουμε όμως το έδαφος γι' αυτούς που θ' ακολουθήσουν, αγόρια και κορίτσια σαν κι εμάς. Κι αν τα δικά μας όνειρα θα παραμείνουν κάπως κατσιασμένα στη δική μας τη ζωή, τουλάχιστον θα έχουμε βοηθήσει ν' ανθίσουν τα όνειρα αυτών που έρχονται.

ΥΓ. Ωραία τα λόγια, αλλά οι πράξεις είναι πιο σέξυ: όταν τα βάφουμε μαύρα μέσα μας, γλείφουμε τις πληγές μας, κλαίμε, γκρινιάζουμε, ουρλιάζουμε και μετά μπάστα! Μετά αναλαμβάνουμε το τιμόνι της ύπαρξής μας και επιλέγουμε τους συνεπιβάτες μας. Εντελώς πρακτικά. Διαλέγουμε ανθρώπους γύρω μας που καθαρίζουν τον αέρα που αναπνέουμε. Για ν' αλληλοστηριζόμαστε.