Η Γνώμη του 10%

Είναι οι τρανς γυναίκες γυναίκες;

της Μισέλ Γκόλντμπεργκ, μετάφραση/προσαρμογή: Λύο Καλοβυρνάς

genderismΤον Νοέμβριο του 2016 μια 42χρονη Αγγλίδα λογίστρια που έχει επιλέξει το ψευδώνυμο Χέλεν Χαϊγουότερ έγραψε στο μπλογκ της ένα άρθρο με το οποίο αμφισβητεί την ιδέα ότι οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες. Η Χέλεν είναι και η ίδια τρανς. Τα τελευταία χρόνια, γράφει, έχει κάνει όλα τα βήματα που απαιτεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μ. Βρετανίας προκειμένου να εγκρίνει τη χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, την οποία σκοπεύει να κάνει μέσα στο 2016. Ωστόσο διαφωνεί με την ιδέα ότι είναι πραγματική γυναίκα ή ότι θα γίνει ποτέ γυναίκα.

Η φράση «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες» έχει γίνει κεντρικό σύνθημα του κινήματος δικαιωμάτων της τρανς κοινότητας, γράφει η Χαϊγουότερ, αλλά τελικά ως ιδέα οδηγεί τις τρανς γυναίκες στην αποτυχία, την απογοήτευση και τη γνωσιακή δυσαρμονία. Αυτή η ιδέα είναι ένα «αισχρό ψέμα», σύμφωνα με τη Χαϊγουότερ. «Είναι ένα ψέμα, το οποίο μας προκαλεί οδύνη κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται σ’ εμάς με το αντρικό γένος ή κάποιος τολμά να υπονοήσει ότι έχουμε ανδρική βιολογία. Ακόμα και ένα επιπόλαιο βλέμμα από κάποιον άγνωστο μπορεί να μας διαλύσει βαθιά στην ψυχή μας. Η αυτοεκτίμησή μας έχει πολύ εύθραυστα θεμέλια».

Το σύγχρονο κίνημα τρανς δικαιωμάτων θεωρεί απόψεις όπως της Χαϊγουότερ προδοσία. Οι περισσότεροι προοδευτικοί άνθρωποι θεωρούν πλέον δεδομένο ότι το φύλο είναι θέμα ταυτότητας και όχι βιολογίας και άρα το αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την ταυτότητα φύλου ενός ατόμου αποτελεί αισχρή προσβολή.

Και η ίδια η Χαϊγουότερ το ίδιο πίστευε για πολύ καιρό: «Όπως τα περισσότερα άλλα τρανς άτομα, είχα ελάχιστη αυτοεκτίμηση και αισθανόμουνα βαθιά ντροπή για το ποια είμαι, το πώς είμαστε. Όταν άρχισα ν’ ακούω ότι οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες, ότι ανέκαθεν ήμουνα γυναίκα, ότι έχω γυναικείο μυαλό σε αντρικό σώμα και όλα τα σχετικά ένιωσα σαν να μου δίνουν ένα σωσίβιο! Είχα επιτέλους από κάπου να πιαστώ. Πραγματικά με βοήθησε ν’ αποδεχτώ πολλά πράγματα και να ξεπεράσω την ντροπή».

Το 2015, ωστόσο, η Χαϊγουότερ γράφτηκε στο Τουίτερ και άρχισε να παρακολουθεί τους άγριους καυγάδες ανάμεσα στις τρανς ακτιβίστριες και τις φεμινίστριες που έχουν γίνει κοροϊδευτικά γνωστές ως «TERF» (ριζοσπαστικές φεμινίστριες που αποκλείουν τις τρανς). Οι ριζοσπαστικές φεμινίστριες (οι οποίες, ας σημειωθεί, δεν εκπροσωπούν όλες τις φεμινίστριες που αυτοπροσδιορίζονται ως ριζοσπάστριες) διαφωνούν κάθετα με τις τρανς ακτιβίστριες ως προς τι σημαίνει το «είμαι γυναίκα».

Για το μέινστρημ κίνημα τρανς δικαιωμάτων, η γυναικότητα (αλλά και ο ανδρισμός) είναι θέμα αντίληψης, δηλαδή του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιες τον εαυτό μας. Αντιθέτως, για τις ριζοσπαστικές φεμινίστριες, η γυναικότητα είναι θέμα υλικής κατάστασης. Οι ριζοσπαστικές φεμινίστριες πιστεύουν ότι οι γυναίκες αποτελούν μια κατώτερη κοινωνική τάξη, η οποία δέχεται καταπίεση λόγω της βιολογίας τους και ότι η θηλυκότητα δεν έχει τίποτα το έμφυτο. Πιστεύουν ότι είναι αδύνατο μια άνθρωπος να έχει γυναικείο μυαλό σε αντρικό σώμα, αφού δεν υπάρχει «γυναικείο μυαλό». Όπως το θέτει η βρετανίδα φεμινίστρια αρθρογράφος Τζούλι Μπίντελ (μισητό πρόσωπο για πολλές τρανς ακτιβίστριες): «Οι φεμινίστριες θέλουν να καταργήσουν τους έμφυλους κανόνες και τις έμφυλες ρυθμίσεις, οπότε πώς είναι δυνατό να υποστηρίζουν μια θεωρία που ο πυρήνας της βασίζεται σε μια ιδέα ότι υπάρχει κάτι το ουσιώδες και βιολογικό ως προς το πώς συμπεριφέρονται τα αγόρια και τα κορίτσια;»

Στην αρχή η Χαϊγουότερ έγινε έξω φρενών με τις ριζοσπαστικές φεμινίστριες. Ταυτόχρονα, όμως, ήθελε να καταλάβει τι έλεγαν, οπότε άρχισε να συνομιλεί μαζί τους διαδικτυακά. Σταδιακά ανακάλυψε ότι «αυτοί οι άνθρωποι κατανοούν τα φύλα ως τεχνητή κοινωνική κατασκευή, αντιλαμβάνονται με οξυδέρκεια τις προσδοκίες που έχει θέτει η κοινωνία στους άντρες και τις γυναίκες για το πώς να συμπεριφέρονται, καθώς και τον βαθμό που όλα αυτά ενδοβάλλονται μέσω της κοινωνικοποίησης. Σιγά σιγά, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτές οι γυναίκες έβγαζαν πολύ περισσότερο νόημα από τις τρανς ακτιβίστριες με τις οποίες συνομιλούσα».

Το 2015 η Χαϊγουότερ παρευρέθηκε σε μια ομιλία που έδωσε η Μπίντελ με θέμα τις ριζοσπαστικές φεμινίστριες στις οποίες έχει απαγορευτεί να μιλούν δημόσια επειδή έχουν κατηγορηθεί για τρανσφοβία. Σε αυτή την ομιλία γνώρισε μια από τις οργανώτριες, την προκλητική τρανς αρθρογράφο Μιράντα Γιάρντλυ, η οποία επίσης απορρίπτει τη δεοντολογία του σύγχρονου τρανς κινήματος. Η φυλομετάβαση, λέει η Γιάρντλυ, βελτίωσε τη ζωή της σε απίστευτο βαθμό. Εξαφάνισε πλήρως τη «δυσφορία φύλου» (την έντονη επιθυμία «να σου συμπεριφέρονται όπως το αντίθετο φύλο ή να αποβάλεις τα χαρακτηριστικά του φύλου σου» όπως το θέτει το DSM-5) που για χρόνια τη βασάνιζε. Ωστόσο η φυλομετάβαση «δεν με έκανε γυναίκα. Είμαι αρσενικό και το αποδέχομαι». Η Γιάρντλυ και η Χαϊγουότερ έκαναν ερωτική σχέση. «Αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ζευγάρι γκέι αντρών» λέει η Γιάρντλυ. «Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως λεσβίες».

genderism 2Κάθε κίνημα βάσης έχει τους αποστάτες του, δηλαδή ανθρώπους που διαφωνούν με διάφορες ιδέες που αφορούν την ταυτότητά τους. Υπάρχουν οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι που καίνε σημαίες του Ισραήλ, οι μαύροι που αντιτίθενται στα μέτρα θετικής δράσης (πολιτικές που ευνοούν τους μαύρους ως αντιστάθμισμα στον θεσμικό ρατσισμό που τους αποκλείει), γυναίκες (πάρα πολλές γυναίκες, εδώ που τα λέμε) που τηρούν εχθρική στάση απέναντι στον φεμινισμό. Η Γιάρντλυ και η Χαϊγουότερ ανήκουν σε μια τέτοια φατρία διαφωνούντων του τρανς κινήματος, η οποία συχνά αποκαλείται «κριτική προς στα φύλα» (φυλοκριτική εφεξής).

Το να ασκείς κριτική στα φύλα σημαίνει να αμφισβητείς τη διαδεδομένη άποψη ότι το φύλο είναι μια αυτόνομη ουσία, που διακρίνεται απολύτως από το βιολογικό φύλο και την κοινωνικοποίηση. Αυτή η άποψη αποκαλείται από τους επικριτές της genderism (όρος που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «εμφυλετισμός»). Οι φυλοκριτικές τρανς γυναίκες έχουν διάφορες θεωρίες ως προς τους λόγους που επιλέγουν να κάνουν φυλομετάβαση, αλλά γενικά δεν πιστεύουν ότι ήταν ανέκαθεν γυναίκες.

Οι φυλοκριτικές τρανς γυναίκες δέχονται απίστευτες επιθέσεις και χλεύη. Όχι μόνο βιώνουν όλες τις διακρίσεις που υφίστανται οι τρανς άνθρωποι, αλλά γίνονται αντικείμενο περιφρόνησης από το ίδιο το τρανς κίνημα και τους συμμάχους του. «Περισσότερο φοβάμαι μη μου κάνει κακό η ίδια η τρανς κοινότητα παρά η κοινωνία γενικά» λέει η Κορίννα Κον, μια 40χρονη ελευθερόφρονας από την Ινδιανάπολη των ΗΠΑ.

Το 2012 η Κον ίδρυσε ένα από τα πρώτα μπλογκ με τρανς κριτική προς τα φύλα, αλλά πέρυσι αναγκάστηκε να το κλείσει, επειδή οι διαδικτυακές επιθέσεις που δεχόταν είχαν γίνει αφόρητες. Ακόμα φοβάται μη συνδεθεί ονομαστικά με αυτό το μπλογκ, σε βαθμό που πριν δεχτεί να δημοσιευτεί το όνομά της σε αυτό το άρθρο, προειδοποίησε την υπεύθυνη προσωπικού στην εταιρεία όπου εργάζεται ότι ίσως δεχτεί πιέσεις να την απολύσουν.

Υπάρχουν διάφορα μπλογκ με τρανς που ασκούν κριτική στα φύλα, όπως τα Snowflake Especial, Gender Minefield και το Gender Apostates, ένα μπλογκ που το λειτουργούν τρανς γυναίκες και cis γυναίκες. Όπως πολλά άλλα τρανς άτομα, οι τρανς αρθρογράφοι αυτών των μπλογκ έχουν βιώσει πολύ οδυνηρές συγκρούσεις ανάμεσα στη φυσιογνωμία τους και την αυτοαντίληψή τους. Συμφωνούν με το ευρύτερο τρανς κίνημα ότι πρέπει να εξαλειφθεί η βία και οι διακρίσεις σε βάρος των τρανς ατόμων, αλλά διαφωνούν με την ιδέα ότι το βιολογικό σεξ είναι κάτι που αλλάζει – παρότι τα γεννητικά όργανα προφανώς αλλάζουν. Θεωρούν ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να ζεις σαν γυναίκα και το να είσαι γυναίκα. Πάνω απ’ όλα διαφωνούν με την τάση του διαδικτυακού τρανς ακτιβισμού που προσπαθεί να εξαλείψει τις έμφυλες διακρίσεις μόνο μέσα από τη γλώσσα – για παράδειγμα προσδιορίζοντας το πέος ως γυναικείο όργανο ή απαλείφοντας τη λέξη «γυναίκα» από τον ακτιβισμό για τα δικαιώματα αναπαραγωγής.

«Είναι εμπειρικά παράλογο να περιμένουμε ότι ένα άτομο που κοινωνικοποιήθηκε ως αρσενικό, έχει περάσει μια αρσενική εφηβεία και είναι καθ’ όλα ανατομικά αρσενικό μπορεί απλώς να δηλώσει: "Τώρα είμαι γυναίκα" και να περιμένει ότι ο κόσμος γύρω του θα αναπροσαρμόσει όλους τους αυτόνομους κοινωνικούς αλγόριθμους που διέπουν το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο και θα συμφωνήσει: "Ναι, είσαι γυναίκα", γράφει η Αόιφε Ασσάμπτα Χαρτ, μια 41χρονη τρανς γυναίκα με διδακτορικό στα φύλα και την ψυχανάλυση, η οποία μπλογκάρει στο Gender Apostates. «Η πραγματικότητα δεν λειτουργεί έτσι».

Οι τρανς ακτιβίστριες που σε γενικές γραμμές πιστεύουν ότι δεν είναι ποτέ θεμιτό να αμφισβητείς το φύλο ενός άλλου ανθρώπου θεωρούν τέτοιες απόψεις απειλητικές και επικίνδυνες επειδή επιφέρουν αποκλεισμούς. Οι τρανς αγωνίζονται εδώ και πολλές δεκαετίες εναντίον όλων όσων τις βλέπουν ως επικίνδυνες ή τις κατηγορούν ότι αυταπατώνται. Η πεποίθηση ότι οι τρανς γυναίκες είναι άντρες που μασκαρεύονται με γυναικεία ρούχα είναι βαθιά ριζωμένη και σε αυτή οφείλεται η πρόσφατη αποτυχία στο Χιούστον του Τέξας να περάσει νομοθέτημα που θα προστάτευε τα τρανς άτομα, καθώς οι συντηρητικοί υποδαύλισαν τον φόβο των ψηφοφόρων ότι διάφοροι άντρες θα εισέβαλλαν στις γυναικείες τουαλέτες.

«Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε έναν κόσμο με περισσότερη συμπόνια και αγάπη, να αποδεχτούμε το γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του και ότι δεν έχει στόχο να πληγώσει τα συναισθήματα των άλλων, να εξαπατήσει ή να εγκληματήσει» λέει η Τζέννιφερ Φίννυ Μπόιλαν, τρανς ακτιβίστρια και συμπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της GLAAD. «Αν μια άνθρωπος σου λέει ότι είναι γυναίκα ή άντρας και δεν την/τον πιστεύεις, σου ζητώ να αναρωτηθείς γιατί δεν την/τον πιστεύεις».

Η Χαϊγουότερ δίνει μάχη να συμβιβάσει τις απόψεις της για τα φύλα με την επιθυμία της να μην πληγώσει τις άλλες τρανς γυναίκες. «Νομίζω πως όταν λες ότι οι τρανς γυναίκες δεν είναι γυναίκες, πολλές τρανς γυναίκες ακούνε κάτι άλλο: "Πάψε να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, είσαι άντρας, οπότε γύρνα στη φάση που ζούσες σαν άντρας". Όμως δεν σημαίνει αυτό. Το ότι πιστεύω αυτές τις ιδέες δεν σημαίνει ότι δεν θεωρώ τις τρανς γυναίκες υπαρκτές. Δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύω ότι δεν έχουν δικαίωμα να ζουν όπως εκείνες επιθυμούν».

Τότε τι σημαίνει; «Έζησα 40 χρόνια προσπαθώντας να ζήσω σαν άντρας» λέει η Χαϊγουότερ. «Δεν είχα τα ίδια βιώματα που είχαν οι γυναίκες. Δεν ανατράφηκα σαν γυναίκα. Οπότε γιατί στο καλό να θέλω να ισχυρίζομαι ότι είμαι γυναίκα εξίσου όσο και κάθε άλλη γυναίκα; Δεν μου βγάζει κανένα νόημα πλέον. Αντιθέτως, θεωρώ πολύ πιο ειλικρινή την εξής προσέγγιση: Είμαι ένας ενήλικας αρσενικός άνθρωπος που έχει υποφέρει από κάποιο βαθμό δυσφορίας φύλου εδώ και δεκαετίες για οποιονδήποτε λόγο και τώρα έχω φτάσει στο σημείο που χρειάστηκε να κάνω μια κοινωνική φυλομετάβαση».

Οι φυλοκριτικές τρανς γυναίκες αναφέρονται στη φυλομετάβαση ως μια πολυσύνθετη ατελή ανακούφιση από μια ανυπόφορη δυστυχία. «Μιλάω ως άνθρωπος που για ολόκληρες δεκαετίες υπέφερε φριχτά από έναν ασταμάτητο πόλεμο μέσα στο ίδιο το μυαλό μου επειδή πίστευα ότι ήμουν έτσι αλλά το σώμα μου ήταν αλλιώς» λέει η Χαρτ. Άρχισε τη φυλομετάβασή της το 2011, ύστερα από μια απόπειρα αυτοκτονίας που ευτυχώς απέτυχε. «Τότε είναι που εξατμίστηκαν όλοι οι αμυντικοί μηχανισμοί μου, όλες οι δικαιολογίες που μου έδινα». Ομολόγησε στον εαυτό της ότι είναι τρανς, έλαβε επίσημη διάγνωση διαταραχής ταυτότητας φύλου από έναν γιατρό στον οποίο λέει ότι χρωστά τη ζωή της και άρχισε να παίρνει ορμόνες στις 7 Ιουλίου – τη νέα ημερομηνία γενεθλίων της, όπως λέει. Στις αρχές του 2015 έκανε εγχείριση επαναπροσδιορισμού φύλου, που ευτυχώς καλύφθηκε πλήρως από την ασφάλιση υγείας της, καθότι είναι Καναδή.

Η οικογένειά της την έκοψε κάθε επαφή μαζί της μετά τη φυλομετάβαση. Επίσης, χρειάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση της ως επίκουρη καθηγήτρια σε ένα πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας επειδή δεχόταν «προσβολές, κοροϊδίες, γελάκια, άγρια βλέμματα και περιφρόνηση» από τους ανώτερους και τους συναδέρφους της. Και όμως «είμαι πιο βαθιά ευτυχισμένη απ’ ό,τι ήμουν όλη μου τη ζωή» δηλώνει.

Αν λάβουμε υπόψη τη σωτηρία που βρήκε η Χαρτ στη φυλομετάβαση και τις διακρίσεις που δέχτηκε εξαιτίας της, η ανυπομονησία της με το μέινστρημ τρανς κίνημα μοιάζει παράξενη. Για να την καταλάβουμε, χρειάζεται πρώτα να κατανοήσουμε πώς έχει διευρυνθεί η λέξη τρανστζέντερ τα τελευταία χρόνια.

Κάποτε υπήρχε μια εποχή κατά την οποία η φυλομετάβαση απαραίτητα συνεπαγόταν ορμόνες και χειρουργείο, με γιατρούς να αποφασίζουν ποια επιτρεπόταν να έχει πρόσβαση και ποια όχι. Τα Πρότυπα Φροντίδας Harry Benjamin, το πρώτο επίσημο πρωτόκολλο για τη θεραπεία των τρανσέξουαλ, όπως αποκαλούνταν τότε, δημοσιεύτηκαν το 1979. Βασική προϋπόθεση για να επιτραπεί σε ένα άτομο να κάνει χειρουργική επέμβαση ήταν να ζήσει με το νέο φύλο του για τουλάχιστον ένα έτος και να προσκομίσει δύο επιστολές από γιατρούς. Όσοι επιθυμούσαν να κάνουν φυλομετάβαση απαγορευόταν να είναι ετεροφυλόφιλοι με βάση το εκ γενετής φύλο τους, δηλαδή οι ανατομικά αρσενικοί που έλκονταν από γυναίκες (και άρα θα γίνονταν λεσβίες μετά τη φυλομετάβαση) αποκλείονταν από την επέμβαση.

Η νέα γενιά τρανς ακτιβιστριών απορρίπτει με μένος αυτό το μοντέλο, καθώς θεωρεί ότι να είσαι τρανς είναι απολύτως θέμα αυτοπροσδιορισμού. Η χειρουργική επέμβαση είναι κάθε άλλο παρά απαραίτητη· σύμφωνα με την Εκστρατεία Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, μόνο το 33% των τρανς ανθρώπων προβαίνει σε επέμβαση. Μάλιστα, δεν είναι αναγκαίο ένα άτομο να υιοθετήσει κάποιο σωματικό σύμβολο για να κάνει φυλομετάβαση. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στο BuzzFeed για μια τρανς γυναίκα που διατήρησε το μούσι της και είναι πολύ ευτυχισμένη, την Άλεξ Ντράμοντ, η οποία έκανε φυλομετάβαση χωρίς ορμόνες, χειρουργείο ή καν ξύρισμα. «Θέλω να διευρύνω το εύρος των φύλων, να βοηθήσω περισσότερους ανθρώπους να βγουν προς τα έξω ως τρανστζέντερ και να ζήσουν τη ζωή τους αυθεντικά» είπε η Ντράμοντ στο άρθρο.

Η Χαρτ θεωρεί ότι αυτός ο διευρυμένος ορισμός του φύλου είναι καλή εξέλιξη – ως ένα βαθμό. «Δεν υποστηρίζω τον Χάρρυ Μπέντζαμιν που λέει ότι πρέπει να είσαι ετεροφυλόφιλη και θηλυκή στην εμφάνιση γυναίκα προκειμένου να είσαι αληθινή τρανς» λέει. Ωστόσο σύμφωνα με τη Χαρτ και άλλες φυλοκριτικές τρανς γυναίκες, αυτή η αντίδραση στο ιατρικό μοντέλο έχει φτάσει στο αντίθετο άκρο, μετατρέποντας λέξεις όπως «άντρας» και «γυναίκα» σε ασαφή σημαίνοντα που δεν ορίζουν τίποτα παρά μόνο ψυχικές διαθέσεις − μάλιστα εισάγουν νέα ταμπού για να επιβληθεί η νέα ιδεολογία. Όπως το θέτει η Χαρτ: «Δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι όπως γουστάρεις άσχετα από το σώμα σου. Ο εμφυλετισμός είναι ένας μύθος που δημιουργεί την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό».

Η Μπόιλαν επιμένει ότι το τρανς κίνημα δεν είναι επουδενί τόσο δογματικό όσο ισχυρίζονται οι τρανς που ασκούν κριτική στα φύλα. «Η τρανστζέντερ κοινότητα καθώς και η κοινότητα ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες αποτελούνται από πολλές, πάρα πολλές διαφορετικές φωνές. Η δύναμη αυτού του κινήματος είναι η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις» λέει η Μπόιλαν, η οποία έκανε φυλομετάβαση πριν από 15 χρόνια. «Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ομοφωνία ως προς το τι σημαίνει να είσαι άντρας ή γυναίκα ούτε μέσα στο τρανς κίνημα ούτε έξω από αυτό».

Ωστόσο οι φυλοκριτικές τρανς γυναίκες πιστεύουν ξεκάθαρα ότι αγωνίζονται εναντίον μιας ιδεολογικής επιβολής. Μια 28χρονη τρανς γυναίκα από το Οχάιο που δεν θέλει να μιλήσει επώνυμα προκειμένου να αποφύγει την αρνητική προσοχή, λέει ότι βλέπει παραλληλισμούς ανάμεσα στον σύγχρονο τρανς ακτιβισμό και τη χριστιανική φονταμενταλιστική ανατροφή της: «Είναι λίγο πολύ σαν να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθούν – απαγορεύεται ακόμα και να μιλήσεις για αυτά. Φαντάζομαι ότι πολλές δοξασίες και ομάδες έχουν αυτή τη στάση για κάποια ζητήματα, αλλά παραείναι πολλά στον τρανς ακτιβισμό και τον χριστιανικό φονταμενταλισμό».

Η Κον λέει ότι πριν κλείσει τους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχε λάβει μηνύματα από τρανς άτομα στα οποία της έλεγαν ότι συμφωνούν με κάποια από αυτά που γράφει, αλλά φοβούνται να το παραδεχτούν δημόσια από φόβο μην τους πετάξει έξω η τρανς κοινότητα. «Θέλω η ομάδα μας να αναγνωριστεί από την ευρύτερη τρανς κοινότητα και όχι να δέχεται μίσος επειδή δεν πιστεύει στην κεντρική αξιωματική άποψη ότι οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες» λέει.

Όπως και η Χαϊγουότερ, η Κον πιστεύει ότι αυτή η αξιωματική άποψη λειτουργεί υπονομευτικά για τις τρανς γυναίκες. «Πιστεύω ότι είναι πολύ βλαβερή άποψη. Οι γυναίκες που παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας γίνονται πρότυπα στα οποία πρέπει να μοιάζουμε. Και δεν είναι εφικτό. Πάντα θα υπάρχει κάποια παραφωνία, επειδή δεν είμαστε γυναίκες».

Το μέινστρημ τρανς κίνημα λέει ότι η απάντηση σε αυτή την αίσθηση παραφωνίας είναι να διευρύνουμε το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. «Μπορείς να είσαι ό,τι γυναίκα θέλεις να είσαι» λέει η Μπόιλαν. «Δεν θέλω να αφαιρέσω τίποτα από καμία και δεν θέλω καμία να αφαιρέσει τίποτα από μένα. Αν εσύ λες ότι μια τρανστζέντερ γυναίκα που έχει κάνει φυλομετάβαση δεν είναι πραγματική γυναίκα αλλά ένα άλλο είδος γυναίκας με αστερίσκο, τότε μου αφαιρείς τη γυναικότητά μου. Μου είναι μια χαρά να ζουν οι άλλοι με την αλήθεια τους όπως την αντιλαμβάνονται. Αλλά ας μη ζητάνε από τους άλλους να με βλέπουν ως κάτι λιγότερο απ’ ό,τι βλέπω εγώ τον εαυτό μου».

Ωστόσο οι φυλοκριτικές τρανς γυναίκες δεν γίνεται να ζήσουν τη δική τους εκδοχή της αλήθειας και ταυτόχρονα να επιτρέψουν την εκδοχή της Μπόιλαν. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανό να παραμείνουν απροσάρμοστες και στην τρανς κοινότητα και στην ευρύτερη κοινωνία, μια όχι τόσο τρομερή κατάσταση τελικά, σύμφωνα με την Κον.

«Για τις τρανς γυναίκες που αμφισβητούν το δόγμα ότι οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες, τελεία και παύλα, και εξακολουθούν να μην αισθάνονται ότι αποδέχονται τον εαυτό τους, θέλω να ξέρουν ότι υπάρχουν άλλες τρανς γυναίκες όπως εγώ που έχουμε ξεπεράσει αυτή τη δογματική φράση και ζούμε καλύτερα» λέει η Κον. «Υπάρχει πάντα περιθώριο να ζήσουμε πιο ολοκληρωμένα και ευτυχισμένα – για να το καταφέρουμε αυτό, όμως, πρέπει να αποδεχτούμε πλήρως το πώς είμαστε».

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 94 guests και κανένα μέλος