της Φιλίππας Διαμάντη

Με θυμάμαι πριν καμιά δεκαριά χρόνια όντας φοιτήτρια σε κάτι διακοπές του Πάσχα να κάθομαι στον υπολογιστή και να συμπληρώνω, στα κρυφά και ενοχικά, τη φόρμα εθελοντισμού του Athens Pride.  Δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό το πράιντ, αλλά το μόνο που ήξερα ήταν πως θα γνώριζα και άλλους/ες σαν και εμένα. Και εκεί κατάλαβα πως το πράιντ ήταν μια πορεία στο φως της μέρας, στο κέντρο της πόλης, με λίγο φόβο και πολλή χαρά.

Με θυμάμαι λίγα χρόνια αργότερα, να συμμετέχω στην οργανωτική ομάδα του Athens Pride και να μαθαίνω πως διοργανώνουν ένα πράιντ, να τρώμε πόρτα από χορηγούς, να μας ρίχνουν χυλόπιτα οι καλλιτέχνες, να κοβόμαστε από την τηλεόραση αλλά παράλληλα με πολύ κόπο να χτίζουμε και συμμαχίες, με δημοσιογράφους, με οργανώσεις, με καλλιτέχνες. Και εκεί κατάλαβα πόση προσπάθεια χρειάζεται για να διοργανώσεις ένα πράιντ.

Με θυμάμαι στην οργανωτική ομάδα του πράιντ, να δεχόμαστε κριτική από παντού και οι  ιδιοκτήτες των γκέι μαγαζιών να μας λένε πως είμαστε άχρηστοι και δεν ξέρουμε να διοργανώνουμε ένα πράιντ σαν του εξωτερικού, οι αριστεροί να μας λένε πως το πράιντ είναι πολύ καπιταλιστικό επειδή έχουμε χορηγούς, οι αναρχικοί να μας λένε πως το πράιντ είναι εξουσιαστικό επειδή ζητάμε προστασία από την αστυνομία και ζητάμε την αιγίδα του δήμου. Και εκεί κατάλαβα πως όλοι θέλανε ένα δικό τους πράιντ με τα δικά τους χαρακτηριστικά και πως ποτέ δεν θα είναι όλοι ικανοποιημένοι.

Με θυμάμαι σε διάφορα πράιντ, στης Αθήνας να τρώω αυγά από τους Χρυσαυγίτες, στης Θεσσαλονίκης να με βρίζουν οι Χριστιανοί, στου Βελιγραδίου να με φτύνουν οι φασίστες, στης Σόφιας να μου κάνουν κωλοδάχτυλο οι χούλιγκαν, στην Κωνσταντινούπολη να καραδοκούν οι αύρες. Και εκεί κατάλαβα πως το πράιντ έχει πολλούς εχθρούς και πως σε κάθε μέρος αντιμετωπίζουμε και άλλους κινδύνους.

Με θυμάμαι μια χρονιά,  μαζί με τις υπόλοιπες  λοατ οργανώσεις, να ασκώ σκληρή κριτική στο πράιντ, να είμαι απέναντί του και να μην συμμετέχω σε αυτό, όμως εκείνη τη χρονιά ήταν που το στήριξε ο περισσότερος κόσμος. Και εκεί κατάλαβα πως οι οργανώσεις εγκλωβιστήκαμε στις κινηματικές μας αντιπαραθέσεις, και η απολιτίκ κοινωνία βγήκε στο δρόμο να μας στηρίξει.

Με θυμάμαι να κλαίω όταν μια μαμά ανέβηκε στο stage και μίλησε με αποδοχή για τον γκέι γιο της, να κομπλάρω όταν πέτυχα μια μαθήτριά μου σε μια πορεία που με ρώτησε «κυρία είστε και εσείς;», να φοβάμαι μη με δείξουν στις τηλεοράσεις,  να νιώθω περηφάνια που ήμουν στο ίδιο μπλοκ με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου, να φλερτάρω στα γρασίδια της Κλαυθμώνος, να έχω άγχος μην πετύχω συναδέλφους, να ερωτεύομαι με την πρώτη ματιά, να συναντάω τυχαία γνωστούς και γνωστές που τους υποψιαζόμουν. Και εκεί κατάλαβα πως το πράιντ είναι συνάντηση, συγκίνηση και απελευθέρωση.

Θυμάμαι κάθε χρόνο όπως και φέτος, το πράιντ να δέχεται κριτική και πόλεμο από λοατ οργανώσεις, να βγαίνουν δελτία τύπου υπέρ και κατά του πράιντ, και κάθε φορά το πράιντ να είναι είτε τρανσφοβικό είτε λεσβιοφοβικό είτε πάει λέγοντας. Και εκεί κατάλαβα πως ανταγωνισμοί υπάρχουν και μέσα στη λοατ κοινότητα και πως δεν μπορούμε να είμαστε ενωμένοι/ες.

Όσο στα διάφορα μέρη του κόσμου το πράιντ θα πολεμείται, θα το απαγορεύουν, θα δέχεται επιθέσεις, θα κινδυνεύουν οι διοργανωτές τους και οι συμμετέχοντες, θα στιγματίζεται, τόσο το πράιντ θα παραμένει πολιτικό. Συμμετέχουμε στο πράιντ όχι μόνο για εμάς, αλλά και όλους/ες αυτές/ούς που δεν μπορούν να το κάνουν. Και το μόνο που κατάλαβα πια, είναι πως έχουμε κάνει τόσα βήματα ελευθερίας, που η κριτική στο πράιντ είναι μια πολυτέλεια που χαίρομαι που μπορούμε και την έχουμε.

Καλό πράιντ μήνα, στην Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο

Ιούνιος 2016