Γεια σας νεράιδες!

Διαβάζω τη στήλη σας εδώ και χρόνια και απολαμβάνω τις εύστοχες, γεμάτες χιούμορ και ουσία, απαντήσεις σας. Στο θέμα μας. Είμαι γυναίκα και στρέιτ, που όμως έχω μια εμμονή με τους ΛΟΑΤ ανθρώπους. «Fascination» είναι ίσως πιο σωστή λέξη. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που έχουν κάνει coming out και ζουν ελεύθερα τη ζωή τους. Αυτοί οι άνθρωποι με συναρπάζουν και με εμπνέουν. Το συνειδητοποίησα πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν κάπου 25 ετών και έτυχε να δημιουργήσω κάποιες φιλίες με γκέι άντρες και αμφί γυναίκες.

Κι ενώ είμαι ένας άνθρωπος που γενικά βαριέται εύκολα τους άλλους ανθρώπους, αν κάποιος μου πει ότι είναι ΛΟΑΤ αμέσως μου κινεί το ενδιαφέρον και θέλω να συζητήσω μαζί του (όχι για τη σεξουαλικότητά του, για διάφορα θέματα όπως πολιτική, θρησκεία, τέχνη κ.ο.κ.). Αμέσως γίνεται ένα κλικ πιο ενδιαφέρων για μένα.

Είμαι εδώ και χρόνια φανατική υποστηρίκτρια των ΛΟΑΤ κινημάτων, και μάλιστα για κάποια περίοδο εργαζόμουν σε κάποιο μέσο που απευθυνόταν στα μέλη της κοινότητας, μαζί με γνωστούς εκπροσώπους της (δεν θα ήθελα να πω ποιο ακριβώς, για να μην αποκαλύψω την ταυτότητά μου). Διαβάζω εδώ και χρόνια το 10% και αναζητώ βιβλία και ταινίες που έχουν ως θέμα την ομοφυλοφιλία.

Λόγω αυτής μου της ενασχόλησης πολλοί κατά καιρούς έχουν υποψιαστεί ότι είμαι λεσβία. Δυστυχώς οι άλλες γυναίκες με απωθούν ερωτικά (και λέω «δυστυχώς» γιατί θα μου άρεσε να είμαι bi). Πάντως όταν κάποιος συμπεραίνει ότι είμαι λεσβία ή bi, αισθάνομαι μια κρυφή υπερηφάνεια.

Από μικρή, επίσης, αρνούμαι να συναναστρέφομαι ομοφοβικούς ανθρώπους και ένα απ' τα βασικά μου κριτήρια για την επιλογή φίλων ή ερωτικών συντρόφων ήταν και είναι η πλήρης αποδοχή της (όποιας) διαφορετικότητας.

Ίσως με συναρπάζει η αντισυμβατική ζωή των ΛΟΑΤ, ιδίως εκείνων που ζουν ανοιχτά και περήφανα τη ζωή τους, αγνοώντας την αποκρουστική θρησκευτική ηθική. Ίσως η εμμονή μου αυτή πηγάζει από κάπου αλλού. Ένας ψυχολόγος μπορεί να έλεγε ότι η αγάπη μου για τη γκέι κοινότητα αντικατοπτρίζει τον θαυμασμό που έχω για τον πατέρα μου, ο οποίος είναι πιθανότητα bi (δεν έχουμε τόσο στενή σχέση ώστε να τον ρωτήσω στα ίσια όμως είναι σχεδόν σίγουρο). Ο λόγος δεν έχει και τόση σημασία.

Τις προάλλες, λοιπόν, είχαμε βγει με μια παρέα φίλων, μεταξύ των οποίων ένα ζευγάρι γκέι αντρών. Πάνω στην κουβέντα μας άρχισαν να μου λένε διάφορα του στυλ «τι έρωτα έχεις πια με τους γκέι; Το καταλαβαίνεις ότι σχεδόν τους αντικειμενοποιείς; Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ποιότητα ενός ανθρώπου». Ευτυχώς είπαν «τους» και όχι «μας». Δεν θα ήθελα να νιώθουν οι φίλοι μου ότι τους αντικειμενοποιώ. Άλλωστε σιχαίνομαι το στερεότυπο του «γκέι κολλητού». Να ομολογήσω ότι από εκείνη την ημέρα έχω ψυχρανθεί ελαφρώς μαζί τους, όμως θα μου περάσει.

Αυτή ήταν η μικρή μου εξομολόγηση. Από τη μέρα της κουβέντας αυτής προσπαθώ να κρύβω τα αισθήματα θαυμασμού και όλη αυτή μου την έλξη για τους ΛΟΑΤ ανθρώπους και θέματα, γιατί φαίνεται ότι είναι σε κάποιο βαθμό (ίσως και μεγάλο) προσβλητική. Θα ήθελα τη γνώμη σας. Σας φιλώ!

Έλλη

Αγαπητή θαυμάστρια,

Δεν κατάλαβα αν θέλεις κάποια συμβουλή από εμένα. Αν σε προβληματίζει, παραξενεύει, ανησυχεί, μπερδεύει ο θαυμασμός σου για τους γκέι, μπορείς, αν θέλεις να το ψάξεις με κάποιον πιο ειδικό (π.χ. ψυχολόγο). Αν θεωρείς ότι υπάρχει κάποιο μπλοκάρισμα στην σεξουαλικότητά σου, επίσης μπορεί να σε βοηθήσει.

Αν όμως είσαι καλά όπως είσαι, γιατί να τρώγεσαι με τα ρούχα σου; Συνέχισε όπως πας, μια χαρά μου φαίνεται, απόλαυσε την ζωή και τις γκέι παρέες σου και το πολύ πολύ να σου απονείμουν τον επίζηλο τίτλο της «αδερφομάνας». Πού το κακό;

Φιλικά

 

Έλλη μου,

Στον πίνακα κατάταξης σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων που συμβουλεύτηκα, εντόπισα το δικό σου πρόβλημα στην προτελευταία θέση (τελευταίο είναι το Μεσανατολικό).

Ωραία, μας αντικειμενοποιείς. Ε και; Γενικεύεις ασύστολα, τσουβαλιάζοντας όλους τους ανοιχτούς ΛΟΑΤ ως αντισυμβατικούς, κοινωνικά προχωρημένους και πιο ελεύθερους, λες και το να έχεις κάνει πέντε coming out στη ζωή σου και να διεκδικείς μια πιο ελεύθερη, ολοκληρωμένη ζωή είναι κάτι φοβερό – για κάτσε, είναι φοβερό! Δίκιο έχεις! Είμαστε και γαμώ τα άτομα, ρε φιλενάδα, κάτι σαν Χ-ΜΕΝ χωρίς τις κουλ δυνάμεις (‘νταξ, κάποιοι έχουμε χιούμορ που σκοτώνει).

Πιο σοβαρά τώρα: υπάρχουν και ΛΟΑΤ άτομα που έχουν κάνει την επανάστασή τους και ζουν ελεύθερες, ολοκληρωμένες ζωές, αλλά είναι σκέτα αρχίδια από συμπεριφορά, μ’ ένα σπαστικότατο τόνο ανωτερότητας, λες και κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια για το τι σημαίνει σωστή κοινωνική συμπεριφορά, ομοφοβία και ρατσισμός.

Ακόμα πιο σοβαρά: είτε μας αντικειμενοποιείς είτε όχι, εγώ βλέπω ένα συμβολικό φορτίο σε αυτή σου τη στάση: τι συμβολίζει για σένα αυτή η διεκδικητική στάση ζωής. Δες, λοιπόν, στη δική σου ζωή πού (αυτο)περιορίζεσαι, πού χωλαίνεις από άποψη διεκδίκησης και γίνε εσύ η ίδια αντικείμενο του θαυμασμού σου.