Αγαπητές νεράιδες,

Ζω εδώ και 3 χρόνια στην Αγγλία. Έχω γνωρίσει έναν υπέροχο άνθρωπο με τον οποίο συζώ 2 χρόνια τώρα. Τον αγαπώ και τον λατρεύω και οι γονεις του με έχουν δεχτεί σαν δικό τους παιδί.

Τι προάλλες όμως συνέβη κάτι παράξενο. Στο πατρικό του έχουν στον κήπο μια εξωτερική τουαλέτα. Όταν πήγα λοιπόν να την χρησιμοποιήσω μια φορά, μπήκε μέσα και ο πατέρας του με την πρόφαση να κατουρήσει κι αυτός. Το έπαιξα οκ και ψύχραιμος μόνο που όταν τον έβγαλε έξω ήταν σηκωμένος και με τα πολλά και τα λίγα αντί να κατουρήσει τον έπαιξε και τελείωσε στα γρήγορα κοιτώντας εμένα να κατουράω. Μιλάμε για άνθρωπο 70 ετών.

Με ευχαρίστησε και μου ειπε οτι το χρειαζόταν και να το ξανακανουμε. Να σημειώσω πως από πλευράς μου δεν έκανα τίποτα. Απλά εμεινα να κοιταω σαν χάνος.

Το θεμα ειναι τι κάνω τώρα με τον δικό μου; Να του το πω ή όχι. Να το παίξω σαν να μην συνέβη; Ευχαριστώ.

Ιάσων

 

Αγαπητέ φίλε,

Το θέμα είναι λεπτό και με το να το πεις μπορεί να τινάξεις τα πάντα στον αέρα (μπορεί και όχι, αλλά παίρνω την χειρότερη περίπτωση). Εγώ τουλάχιστον για την πρώτη φορά θα το έπαιζα ήρεμη και δεν θα έλεγα τίποτε. Όμως θα αραίωνα τις πολλές επισκέψεις στο πατρικό και με την πρώτη ευκαιρία θα ξεκαθάριζα στον πεθερό ότι «μην το ξανασκεφτείς».

Η συμπεριφορά μου θα ήταν σταθερή και σε πλήρη συμφωνία με τα λόγια μου: όχι πολλά πολλά, όχι διαχύσεις, αγκαλιές κλπ. Επιπλέον θα φρόντιζα να μην ξαναβρεθώ στην πολύ περίεργη κατάσταση, να είμαι μέσα στην ίδια τουαλέτα και να κατουράω μαζί του ή με κάποιον άλλο, παρά την θέλησή μου.

Αν, αφού είχα εξηγήσει στον πεθερό ότι είμαι εντελώς αρνητική, επαναλαμβανόταν αυτό το σκηνικό ή κάποιο άλλο άβολο, τότε θα το συζητούσα με τον φίλο μου. Μια γενική συμβουλή: επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να παίζει, και στην ζωή μπορούν να παίζουν τα πάντα, ας είσαι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο κατά τη συζήτηση. Μπορεί να ακούσεις κουφά πράγματα.

Αυτά βέβαια θα τα έκανα με την προϋπόθεση ότι δεν μου άρεσε το σκηνικό. Γιατί αν μου άρεσε, μπορεί να το συνέχιζα ή να τα χάλαγα με τον γιο και να τα έφτιαχνα με τον πεθερό. Ή να τους είχα και τους δύο. Άβυσσος....Δες τι νιώθεις και αναλόγως πράξε.

Φιλικά,

 

Ιάσωνά μου,

Καλά να πάθεις, που έφυγες στις Αγγλίες, με τους ανώμαλους τους ανέραστους τους Εγγλέζους που μόλις δουν έλληνα παίδαρο δεν κρατιούνται και τη βγάζουν έξω, δεν πα’ να κάνει μείον δεκαπέντε, ακόμα και στον απόπατο σε πήρε από πίσω, ο αθεόφοβος! Ενώ εδώ, στον άγιο τόπο μας, ένας πεθερός ποτέ δεν θα σου φερόταν έτσι χυδαία! Θα σε στρίμωχνε στη χέστρα, θα σ’ τον φόραγε κανονικά και μετά θα σε απειλούσε πως αν το πεις θα σου σφάξει όλη την οικογένεια. Οπότε εσύ δεν θα έβγαζες τσιμουδιά, απλά θα πήγαινες τοίχο τοίχο όταν βρισκόσουν οικογενειακώς και θα φρόντιζες να μαζέψεις λεφτά για να κάνεις δώρο τίποτα μπότοξ στην πεθερά, μπας και γλιτώσει το κωλαράκι σου.

Αυτά στην Ελλάδα. Εκεί στους απολίτιστους που είσαι και πρέπει να μιλάτε με το σεις και με το σας και με το πληζ, πες του παππού: «πληζ, ντον’τ σόου μη γιορ κοκ μπηκόζ άι λαβ γιορ σον».

Αν συνεχίσει να σου σόου τον κοκ του κι εσύ ξενερώνεις, απλώς μην καταναλώνεις καθόλου υγρά όσο είσαι στα πεθερικά σου, ώστε να μη χρειάζεται να πηγαίνεις τουαλέτα.

Πάντως, το να χύνει ο πεθερός τον γαμπρό είναι παλιό κελτικό έθιμο και τα έθιμα πρέπει να τα τηρούμε, γιατί αλλιώς θα γίνουμε σαν τους Αμερικάνους. Εγώ δεν θ’ ανησυχούσα, εκτός αν την επόμενη φορά έμπαινε στο παιχνίδι κι η πεθερά σου. Εκεί νομίζω ότι θα έβαζα κάποιο όριο.