Αλό και τρισαλό, καλές μου Νεραϊδούλες!

Η ιστορία μου έχει ως εξής : είμαι μια λεσβία από την επαρχία, που είχα την τύχη να σπουδάσω στην Πάτρα και όπως καθένας ξέρει, η Πάτρα είναι ο παράδεισος των λοατ φοιτητών!

Τεσπα, πήρα το πτυχίο και γύρισα στο χωριό μου, όπου το λες και κόλαση συντηρητισμού. Κανείς εκεί πέρα δεν ξέρει ότι είμαι gay. Το μόνο θετικό είναι ότι βρήκα μια καλή δουλειά εκεί, μέσω μιας παλιάς μου καθηγήτριας, με τα παιδιά της οποίας έχω κοινές παρέες κλπ. Η καθηγήτρια αυτή και η οικογένειά της μου έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους και τους νιώθω σαν δική μου οικογένεια... όμως... φοβάμαι ότι αν, κατά λάθος μάθουν ότι είμαι ομοφυλόφιλη θα σταματήσουν να με εκτιμούν.

Ειδικά η καθηγήτρια, η οποία με συμπαθεί πολύ λόγω της μόρφωσής μου και της δουλειάς που κάνω και στηρίζει πολύ τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες --είναι ωστόσο ο τύπος της δεξιάς οικογενειάρχισσας που ποστάρει στο facebook φωτογραφίες του τύπου, “Δε με νοιάζει αν είσαι ομοφυλόφιλος, αρκεί να μην τιτσιδώνεσαι στα pride” ή “Οι πολιτικοί της αριστεράς εκπούστευσαν τη χώρα” κλπ κλπ.

Πέρα από αυτά, είναι ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος που λατρεύω (και δεν υπάρχει τίποτα το ερωτικό στη μέση) και που με έχει στηρίξει έμπρακτα σε δυσκολίες, σαν να ήμουν παιδί της.

Έχω όμως τον παρανοϊκό φόβο πως όλοι όσοι με αγαπούν στον κοινωνικό μου περίγυρο, θα απομακρυνθούν λες και έχω λέπρα, αν μάθουν ότι είμαι gay. Αυτός ο φόβος είναι προϊόν της απόρριψης που έχω εισπράξει από τη δική μου οικογένεια σε πρώτη φάση : μέχρι τα 23 μου ήμουν το καμάρι των γονιών μου, το golden child, η αριστούχος,  και τα τοιαύτα, αλλά μετά το coming out με έχουν παραγκωνίσει αισθητά και βλέπω την απογοήτευση στην καθημερινή τους συμπεριφορά.

Έτσι θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Όλοι όσοι με εκτιμούν θα ξενερώνουν όταν μαθαίνουν ότι είμαι gay? Μήπως τελικά να επιστρέψω στην Πάτρα και να αφήσω και την οικογένεια και την πρωτοκλασάτη δουλειά και όλα πίσω; Δεν μπορώ να ζω με την αμφιβολία ότι με αγαπούν υπό όρους, για αυτό που ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ είμαι...

Αιγιώτισσα

 

Τι λες ρε φιλενάδα; H Πάτρα είναι ο παράδεισος των ΛΟΑΤ φοιητητών; Μου κάνεις πλάκα, ή έχω μείνει τόσο πίσω; Γιατί αν έχω μείνει τόσο πίσω, να ξαναγραφτώ στο Πανεπιστήμιο όσο είναι καιρός! 

Λοιπόν, αρχίζω με τους γονείς σου. Είναι σκατόψυχοι και ηλίθιοι. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα για ανθρώπους που απορρίπτουν το παιδί τους για “λόγους αρχών”. Η κυρία -φίλη σου είναι κατά πάσα πιθανότητα μόνον “φίλη” σου, γιατί από αυτά που μου λες μάλλον θα φρικάρει αν μάθει ότι είσαι γκέι. Οπότε, ναι η ζωή σε ένα τέτοιο μέρος, με τέτοιον περίγυρο, είναι χάλια.

Γενικά η ζωή είναι χάλια σε ένα μέρος όπου πρέπει να παίζεις θέατρο και οι “φίλοι” σου σε δέχονται μόνον αν κρύβεσαι συνεχώς και φοράς την μάσκα που αυτοί αντέχουν να βλέπουν.

Τι σου προτείνω: Αν μπορείς να βρεις δουλειά αλλού, φύγε και στείλε τους όλους στον διάολο. Αν δεν μπορείς, κάνε κουράγιο μέχρι να μπορέσεις. Γιατί το θέμα δεν είναι απλώς να έχεις έναν φιλικό περίγυρο που να σε αποδέχεται. Πρέπει να έχεις και μια σεξουαλική ζωή και να μπορέσεις να ολοκληρωθείς σαν προσωπικότητα. Διαφορετικά θα περάσεις μια ζωή στερημένη και κακομοιριασμένη. Για ποιον; Γι’ αυτούς που δεν σε γουστάρουν; Που σε κουτσομπολεύουν και σε κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη σου; Γι’ αυτούς που αν μάθαιναν ότι είσαι γκέι, θα σε έκαναν πέρα;

Και ας πούμε ότι τα ξεπερνάς όλα αυτά και αποφασίζεις να ζήσεις ανοικτά ή ημιανοιχτά ως λεσβία. Στην επαρχία πρέπει να σου πέσει πρώτο λαχείο για να βρεις γκόμενα (που να ταιριάζεις διανοητικά, σεξουαλικά, κοινωνικά κλπ). Πού θα την βρεις; Σε ποιον χώρο θα ζήσεις τη σχέση σου;  Γι’ αυτό, άρχισε να κάνεις σχέδια για πιο μακριά, ούτε καν για Πάτρα. Μόνον για Αθήνα, άντε και με το ζόρι Θεσσαλονίκη.

Φιλικά

 

Προβληματισμένη Αιγιώτισσα μου,

Έχεις απόλυτο δίκιο που σκέφτεσαι ότι σε αγαπάνε υπό όρους. Είναι από τα χειρότερα δηλητήρια στη ζωή ενός γκέι ανθρώπου, γιατί αν κρυβόμαστε, πάντα θα μας τρώει βαθιά μέσα μας αν θα συνέχιζαν να μας αγαπούν αν το μάθαιναν. Δεν είναι ζωή αυτό, είναι σαν να περιμένεις συνεχώς να πέσει πάνω σου μια δαμόκλειος σπάθη!

Δύο πράγματα μπορείς να κάνεις και η απόφασή σου θα εξαρτηθεί από τον χαρακτήρα σου, τα κουράγια σου, τις πρακτικές δυνατότητες (π.χ. οικονομικά) και τις βαθύτερες επιθυμίες σου.

Πρώτη λύση: Κάνεις κάμινγκ άουτ στο χωριό σου. Σ’ όποιον αρέσει. Μετά το πρώτο σοκ είναι πολύ πιθανό να πάψουν να δίνουν σημασία. Δεν θα πάψουν να είναι ομοφοβικοί, αλλά δεν θα είναι ομοφοβικοί απέναντί σου. Αν όμως τελικά η κατάσταση πάει προς το χειρότερο και αντιμετωπίζεις κακές συμπεριφορές και απομόνωση, να έχεις προετοιμάσει τη δεύτερη λύση:

Δεύτερη λύση: Φεύγεις από το κωλοχώρι σου και πας να μείνεις σε μια μεγαλύτερη πόλη. Είναι εύκολο να το λέω γιατί είμαι έξω απ’ τον χορό, αλλά δεν είναι ανέφικτο. Όμως κάν’ το οργανωμένα, όχι παρορμητικά. Δηλαδή, σχεδίασε και προετοίμασε πού θα πας, πού θα δουλεύεις για να είσαι ανεξάρτητη κτλ.

Δεν χρωστάς ΤΙΠΟΤΑ απολύτως ούτε στην καθηγήτριά σου ούτε στους γονείς σου! Αν δεν μπορούν να σε δεχτούν όπως είσαι, σε διώχνουν αυτοί με την απάνθρωπη στάση τους. Έχεις κάθε δικαίωμα να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή, όχι στραμπουλιγμένη σε ψέματα και ανοιχτές φυλακές. Πιστεύω σ’ εσένα!

Καλή δύναμη!