Αγαπημένες μου Νεράιδες, 

νομίζω ότι σας στέλνω αυτό το mail πιο πολύ επειδή έχω την ανάγκη να μιλήσω κάπου παρά να βρω λύση στο πρόβλημά μου. Όλα ξεκίνησαν όταν γεννήθηκα, στις 29 Φεβρουαρίου το... Πλάκα κάνω. Όλα ξεκίνησαν, την εποχή που πήγαινα ακόμα λύκειο, όταν ερωτεύτηκα έναν συμμαθητή μου. Δεν ένιωθα άσχημα γι' αυτό αλλά γνώριζα πώς αντιμετωπίζει τέτοιες περιπτώσεις η κοινωνία. Δε με χαλούσε όμως, πίστευα πως δεν είμαι υποχρεωμένος να απολογηθώ στους ξένους. Θεωρώ πως είχα κρατήσει μια αρκετά ώριμη στάση για την ηλικία μου. 

Αποφάσισα, λοιπόν, να ανακοινώσω στους γονείς μου πως εκτός από τα κορίτσια μου αρέσουν και τα αγόρια. Επικράτησε ένας πανικός στο σπίτι με τον πατέρα μου να με κατηγορεί πως αλλάζω τα σχέδια της οικογένειας (;) και τη μάνα μου να καταριέται την ώρα και την στιγμή που με γέννησε (;!) και να μου ζητάει να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο και να μην "βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου γιατί μπορεί να μου μείνουν". Αγνόησαν πλήρως το γεγονός πως μου άρεσαν ΚΑΙ οι κοπέλες με αποτέλεσμα να με κατηγορήσουν πως εάν συνάψω σχέση με κάποια κοπέλα χωρίς να "διορθωθώ" θα κοροϊδεύω την κοπέλα μέσα στη μούρη της. 

Έπειτα από έναν τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο για ένα μεγάλο διάστημα, there I was back into the closet. Θεωρώ πως αυτή η φάση της ζωής μου με έκανε πιο εσωστρεφή και γενικά πλέον δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ κόσμο. Είναι σαν να έχω χτίσει τεράστια τείχη γύρω μου. Φοβάμαι, αν και δεν πρέπει, να αφήσω κόσμο να τα περάσει γιατί σκέφτομαι πως αν κατάφεραν να με απογοητεύσουν τα άτομα που είχα πιο κοντά απ'όλους και δεν τους έκρυβα τίποτα, οι ίδιοι μου οι γονείς, τι ελπίδες έχουν οι ξένοι. 

Fast forward. Σχέση με κοπέλα για 3 χρόνια. Πανελλαδικές. Χωρίζω. Περνάω στην ίδια πόλη που μένω... Μαλακία; Μεγάλη! Αρνούμαι πια να κάνω σχέσεις, επιδιώκω μόνο τα one night stands με κοπέλες. Το σεξ είναι ωραίο αλλά πάντα νιώθω πως κάτι μου λείπει αλλά δε μπορώ να το εκφράσω πουθενά. Θυμάμαι, πως όσο ήμουν μαθητής ονειρευόμουν πως θα πάω φοιτητής, πως θα κάνω αυτό που θέλω, πως θα ζήσω όπως θέλω και με όποιους θέλω. Δυστυχώς, δεν το κατάφερα. Κοιτάω φωτογραφίες από το πρώτο μου έτος και βλέπω λάμψη, νιότη, αυτοπεποίθηση. Πίστευα πως θα είναι πολύ διαφορετική η ζωή μου. Όμως δεν είναι. 

Μέχρι σήμερα έχω φροντίσει απίστευτα την εικόνα μου. Όλοι βλέπουν έναν όμορφο νέο, με έναν τεράστιο κοινωνικό κύκλο, πολλές παρέες, αρκετά πάρτι, ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του και και και και! Βλακείες! Είναι μια ψευδαίσθηση! Θεωρώ πως δεν έχω καταφέρει τίποτα, νιώθω μια αποτυχία και πως έχω πετάξει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου αρνούμενος ένα κομμάτι μου για χάρη των γονιών μου. 

Θα μου πείτε "αφού δεν σου αρέσει η ζωή σου γιατί δεν την αλλάζεις;". Το θέμα είναι, πώς να το κάνω; Μένω με τους γονείς μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να φέρω κάποιον στο σπίτι ή να λείψω χωρίς εξηγήσεις. Από την άλλη αν τους ξανακάνω coming out θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα. Δεν το αποκλείω να με πετάξουν από το σπίτι ή να σταματήσουν να μου δίνουν χρήματα. Πραγματικά, ορισμένες φορές πιστεύω πως αγαπούν το άτομο που θέλουν να είμαι και όχι αυτό που πραγματικά είμαι. Δουλειά δεν μπορώ να πιάσω, ούτε καν part-time γιατί δεν βολεύουν τα ωράρια με την σχολή οπότε δεν (θα) είμαι οικονομικά ανεξάρτητος.

Αυτό που σκέφτομαι σαν λύση είναι να περιμένω δύο χρόνια να τελειώσω την σχολή μου, να φύγω στο εξωτερικό και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Είναι όμως σοβαρή λύση αυτή; Να πετάξω άλλα δύο χρόνια; Αν ήδη νιώθω πως η ζωή μου να ξεγλιστρά από τα χέρια μου σαν άμμος, πώς θα νιώθω σε δύο χρόνια; Δεν είναι πολύ αργά το να ξεκινήσει κάποιος να ζει στα 23 του; 

Σκατά τα έχω κάνει! Έχω παγιδευτεί σε ένα κλουβί που έφτιαξα με τα χεράκια μου! Εσείς, υπέροχές μου νεράιδες βλέπετε κάτι που μου διαφεύγει; 

Με πολλή αγάπη, 
ΑΚ (47)

Υ.Γ. Σχωράτε με για το σεντόνι, αλλά ήθελα κάπου να εκφραστώ 

Αγαπητέ φίλε,
Μου λες ότι εκτός από τα αγόρια σου αρέσουν ΚΑΙ τα κορίτσια. Άρα, αν ισχύει αυτό, δεν ζεις και μέσα στην Κόλαση, αφού καταπιέζεις μόνο ένα τμήμα της προσωπικότητάς σου. Για σκέψου να σου άρεσαν μόνο τα αγόρια...

Τέλος πάντων, μην βλέπεις τα πράγματα τόσο μαύρα γιατί δεν είναι. Το να αρχίσεις να «ζεις» στα 23 σου δεν είναι τρομερό, συμβαίνει συχνά στους γκέι για διάφορους λόγους να αρχίζουν την ερωτική τους ζωή αργότερα από τους στρέιτ. Είτε γιατί ζουν με τους ηλίθιους γονείς τους (σ' αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι δικοί σου), είτε γιατί δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, είτε γιατί δεν μπορούν να βρουν σύντροφο, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που χρειάζεται λίγη υπομονή.

Αν μεν πρόκειται να φύγεις από τους γονείς σου, αφού είναι τόσο στραβοκέφαλοι, δεν έχει και πολύ νόημα να κάνεις coming out. Δεν πιστεύω ότι θα φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις να σε διώξουν από το σπίτι, όπως φοβάσαι, αλλά θα υπάρχει μια άσχημη ατμόσφαιρα. Αν όμως πρόκειται να μείνεις μεγαλύτερο διάστημα μαζί τους, τότε θα πρέπει κάποια στιγμή να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, για το δικό σου (μακροχρόνιο) καλό. Δεν ζεις για να ευχαριστείς τους γονείς σου εις βάρος του εαυτού σου.

Προχώρα με τις σπουδές σου, δες αν τα καταφέρεις να ζήσεις μόνος σου και η ζωή σου θα μπει σε σειρά σιγά σιγά. Δες αν μπορείς να αποκτήσεις μερικούς γκέι φίλους που θα σε στηρίξουν συναισθηματικά και μην απελπίζεσαι.

Φιλικά,

 

Ταλαιπωρημένε φιλαράκο μου,
Είναι μαλακία να έχεις γονείς που νοιάζονται περισσότερο για τα «σχέδιά τους» παρά για το παιδί τους. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν τέτοιοι γονείς. Όμως δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια.

Όπως σου πήρε κι εσένα κάποιο διάστημα να αποδεχτείς ότι σου αρέσουν και τα αγόρια, έτσι θα πάρει και στους γονείς σου ένα διάστημα να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα που τους αποκάλυψες. Και γι’ αυτούς είναι ένα σοκ και σπάνια μπορούν οι γονείς να το αποδεχτούν με τη μία. Δεν τους δικαιολογώ, απλώς εξηγώ ότι χρειάζεται μια περίοδος πένθους – να πενθήσουν το μέλλον που φαντάζονταν για το παιδί τους ως φυσιολογικό και σιγά σιγά να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση.

Η ιστορία που περιγράφεις είναι πάρα πολύ συνηθισμένη: coming out σε γονείς που σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους και ύστερα ξανά μέσα στην ντουλάπα.

Στα πρακτικά τώρα: στη θέση σου δεν θα έλεγα κάτι στους γονείς σου ακόμα, όμως θα άρχιζα να γκομενίζω με αγόρια, αν σου λείπει και το θέλεις. Δεν έχεις καμία μα καμία υποχρέωση να δώσεις λογαριασμό στους γονείς σου. Δεν τους χρωστάς τίποτα απολύτως και έχουν χάσει κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν πράγματα για τη ζωή σου. Αν προκύψει θέμα (μάθουν ή υποψιαστούν κάτι) μπορείς να το παίξεις τρελίτσα, να το αρνηθείς, να τους πεις να μην επεμβαίνουν στη ζωή σου, να απειλήσεις ότι θα πέσεις στα ναρκωτικά αν συνεχίσουν να σε πιέζουν κτλ κτλ.

Εγώ στη θέση σου δεν θα πετούσα δυο όμορφα χρόνια απ’ τη ζωή μου στα σκουπίδια για να ευχαριστήσω δυο γονείς που δεν με σέβονται και σκέφτονται τον εαυτούλη τους. Ταυτόχρονα, θα έβαζα τα δυνατά μου να δημιουργήσω τις συνθήκες που θα μου επιτρέψουν να μπορέσω να φύγω απ’ την πόλη μου και να πάω αλλού. Δεν χρειάζεται να ρίξεις μαύρη πέτρα αν φύγεις. Έχω δει πάρα πολλούς γονείς να αλλάζουν τροπάρι αργότερα.

Για ό,τι χρειαστείς, ξαναγράψε μας.
Φιλικά,