Πειστική απάντηση στον Καπέλο

(Ελευθεροτυπία, 3/9/08)

...Να και μία Εθνική Αγγλίας που, επιτέλους, ξέρει να κερδίζει. Που ξέρει μάλιστα να κατακτά, πρώτα το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, μετά το ευρωπαϊκό, μετά ξανά το παγκόσμιο. Κι ας μη φοράει στο πέτο της τα τρία λιοντάρια της Γηραιάς Αλβιώνος. Ας μην είναι η Εθνική του Φάμπιο Καπέλο. Ούτε φυσικά εκείνη του σερ Αλφ Ράμσεϊ, θριαμβεύτρια, το μακρινό 1966, του μοναδικού παγκόσμιου τίτλου της κι ακόμη χειρότερα γενικώς του μοναδικού της τίτλου στην ένδοξη, τρόπος του λέγειν, ιστορία της. Λίγο, μα πολύ λίγο, για μία χώρα που κατά τ' άλλα διεκδικεί, μαζί με την Ιταλία, την πατρότητα του football: ελάχιστα έως μηδέν κυρίως για τους ίδιους, που ακόμη απαιτούν να τους αποκαλούμε «δασκάλους».

Δάσκαλοι ναι μεν, αλλά βάσει τουλάχιστον των μέχρι στιγμής αποτελεσμάτων, δάσκαλοι και μετρ μόνο στον κόσμο των ομοφυλόφιλων. Δεν είναι ειρωνεία, αλλά πραγματικότητα. Εκεί κατέκτησαν το παγκόσμιο, το ευρωπαϊκό και ξανά τον παγκόσμιο τίτλο. Εκεί τα «λιοντάρια του Stonwell» κατάφεραν να πετύχουν όσα οι γενιές των Κίγκαν, Χοντλ, Λίνεκερ, Οουεν ή Μπέκαμ είχαν παταγωδώς αποτύχει.

«Από την Εθνική του Καπέλο απουσιάζει μια δόση μαγείας, που αντίθετα χαρακτηρίζει τη δική μας ομάδα», παρατήρησε ο Πίτερ Θάτσελ, γνωστός ακτιβιστής των δικαιωμάτων των γκέι, αλλά παράλληλα παίκτης των «λιονταριών» που κατέκτησαν για 3η φορά στην ιστορία τους το «Gay World Football Championsip», το παγκόσμιο πρωτάθλημα των γκέι, επίτευγμα που είχαν επαναλάβει τόσο το 2002 όσο το 2006, ενδιάμεσα πανηγυρίζοντας και το αντίστοιχο ευρωπαϊκό.

«Δεν έχω την απαίτηση να μας γνωρίζει, πόσο μάλλον να μας δει να παίζουμε, αλλά ως ομοσπονδιακός τεχνικός της Αγγλίας είμαι βέβαιος πως θα διασκέδαζε», κατέληξε ο Θάτσελ, από τους πρωταγωνιστές του 5-0, με το οποίο τα «λιοντάρια» συνέτριψαν στον τελικό τους Αργεντινούς της Σαφγκέι ύστερα από ένα εξουθενωτικό και μακρύ τουρνουά, με περισσότερα από 80 παιχνίδια ανάμεσα σε 40 ομάδες κι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Κίνα, την Τσεχία, την Ιρλανδία, τη Νότιο Αφρική, την Αυστραλία, το Μεξικό, τη Σουηδία ή την Ιαπωνία.

«Γιατί παίζουμε μπάλα; Γιατί μας αρέσει να προκαλούμε, να ξεπεράσουμε κι εν τέλει να κερδίσουμε τις όποιες φοβίες μας τυχόν σχετίζονται με τη διαφορετικότητά μας. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο ωραίο; Οχι μόνο ότι τα καταφέρνουμε, αλλά κι ότι είμαστε οι μοναδικοί Αγγλοι που φέρνουμε στην πατρίδα ένα σημαντικό τρόπαιο. Είναι ή δεν είναι αλήθεια;». Είναι και παραείναι...

Μερκ.

Πηγή: Ελευθεροτυπία