Με αφορμή την επίθεση με μαχαίρι εναντίον ΛΟΑΤ ανθρώπων που μοίραζαν φυλλάδια, ένα κείμενο για την πραγματική πραγματικότητα του φασισμού.

 

Ναι, να σας πω για το φασισμό. Ήξερα κάποια πράγματα και από πριν, αλλά μετά και από απόψε όλα είναι λίγο διαφορετικά... Γιατί αυτό που έγινε απόψε ήταν μια αρκετά διδακτική εμπειρία. Ακούστε:

Ένα μαχαίρι είναι ένα φαινομενικά αθώο αντικείμενο. Γενικώς δεν σε βάζει σε σκέψεις, ειδικά κακές. Γενικώς, σε αφήνει απλά αδιάφορο/η.

Μέχρι την στιγμή που ένας φασίστας θα το κραδαίνει απειλητικά μπροστά στα μάτια σου.

Στα μικροδευτερόλεπτα που το βλέμμα του φασίστα θα διασταυρωθεί με το δικό σου προκειμένου αυτός να αξιολογήσει αν είσαι καλός στόχος, οι σκέψεις σου θα τρέξουν με την ταχύτητα του φωτός. Θα προλάβεις άνετα να απεικονίσεις νοητά τη λάμα του μαχαιριού του καρφωμένη στο γοφό σου. Ή στο υπογάστριο σου. Ή στον ώμο σου. Η διαδοχικά σε όλα αυτά τα σημεία. Την επόμενη αμέσως στιγμή, η λάμα του μαχαιριού του φασίστα θα ανεμίζει μπροστά από το στήθος του συντρόφου σου, και ο μόνος λόγος που τα πράγματα έγιναν έτσι είναι επειδή ο σύντροφός σου θα προλάβει να αποτραβηχτεί εγκαίρως, κερδίζοντας 1-2 πολύτιμα εκατοστά (και ίσως τη ζωή του). Τότε είναι που θα έρθει για πρώτη φορά στην αντίληψή σου πως το χέρι σου τρέμει ελαφρώς. Πως ολόκληρος τρέμεις. Πως ενώ θες να κάνεις κάτι, να παρέμβεις, να βοηθήσεις, έχεις παραλύσει. Θα σκεφτείς πάλι τη λάμα του μαχαιριού καρφωμένη στο υπογάστριό σου («Πόσο γαμημένα πολύ θα πονάει εκεί», θα πεις στον εαυτό σου). Η σκέψη αυτή θα σε κατακλύσει. Με χέρι τρεμάμενο, θα σου πάρει αρκετά παραπάνω από το κανονικό να σχηματίσεις στο κινητό σου έναν τόσο διαολεμένα απλό αριθμό όπως το 100...

Ο φασισμός όπως εξευγενισμένα φαίνεται στα δελτία των 8, μοιάζει κάτι εντελώς απόμακρο. Θα τον προσπεράσεις όσο εύκολα θα προσπεράσεις ένα μαχαίρι ακουμπησμένο στον πάγκο της κουζίνας σου. Ο πραγματικός φασισμός όμως, αυτός εκεί έξω, στο δρόμο, μοιάζει πιό πολύ με το μαχαίρι της παραπάνω ιστορίας. Διόρθωση. ΕΙΝΑΙ το μαχαίρι της παραπάνω ιστορίας. Είναι το γεγονός ότι το μαχαίρι αυτό εκείνη την ώρα σε απειλεί. Είναι το πρόσωπο που κρατά το μαχαίρι. Είναι και τα άλλα πρόσωπα που του μοιάζουν. Είναι οι αρρωστημένες, μισάνθρωπες ιδέες που κουβαλούν τα πρόσωπα αυτά στα κεφάλια τους.

Μπορείς εύκολα να αγνοήσεις τον φασισμό στο επίπεδο των ιδεών, στο επίπεδο των προσώπων που πιστεύουν σε αυτόν, άντε και στο επίπεδο των γεγονότων, όσο δεν αφορούν εσένα προσωπικά. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις στιγμές που ο φασισμός παίρνει την μορφή του μαχαιριού που κινείται απειλητικά μπροστά σου. Του μαχαιριού το οποίο αναπόφεκτα σκέφτεσαι να είναι καρφωμένο στο γοφό σου.( Ή στο υπογάστριο σου. Ή στον ώμο σου. Η διαδοχικά σε όλα αυτά τα σημεία...) Τότε είναι κομμάτι δύσκολο να αγνοήσεις το φασισμό. Αλήθεια.

Εγώ μοίραζα σήμερα αντιφασιστικά φυλλάδια. Μπορεί να πεις ακόμη και πως τον φασισμό της λάμας του μαχαιριού με την στάση μου αυτή εγώ τον προκάλεσα. Πως αν είχα αγνοήσει τον φασισμό (των ιδεών, των προσώπων, των γεγονότων που δεν με αφορούν), αν είχα κάτσει στ’ αυγά μου, αν δεν προκαλούσα στην τελική, θα ήμουν ασφαλής. Σ’ αφήνω να τα πεις όλα αυτά. («Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται», θα σου απαντήσω.) Το ζήτημα είναι πώς, αν εσύ δεν κάνεις κάτι τώρα, αν δεν τσακίσεις τον φασισμό στις ιδέες, στα πρόσωπα και στα γεγονότα, ο φασισμός της λάμας του μαχαιριού - και μακάρι ψεύτης να βγω - θα έρθει κάποια στιγμή να σε βρει ο ίδιος μόνος του. Και ας μην τον προκάλεσες ποτέ στα δικά σου τα μάτια.

Μην περιμένεις να έρθει η στιγμή που θα γίνεις εσύ γεγονός για να ασχοληθείς με τα γεγονότα γύρω σου.

Δεν θα σε κουράσω άλλο και άλλα τσιτάτα δεν έχω να σου πω. Μόνο αυτό: εγώ σήμερα στο δρόμο φοβήθηκα αρκετά, δεν θα πω ψέμματα, αλλά στ’ αυγά μου δεν θα κάτσω. Αμα ερχόσουν κι εσύ μαζί μου σήμερα θα φοβόμουν λιγότερο, αλήθεια. Από την άλλη, ίσως ο φασίστας να φοβόταν λίγο περισσότερο... Έλα να το μάθουμε μαζί.

Υ.Γ.: Τα λέμε εκεί έξω.