Εμπόδιο ή εφόδιο;

Αφιέρωμα: γεννιόμαστε ή γινόμαστε;

του Ζαχαρία Μαυροειδή

Είτε γεννιέσαι είτε γίνεσαι, η ουσία βρίσκεται στο κατά πόσο είσαι. Και το «είσαι» δεν είναι ένα ρήμα με κατάληξη.

Γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ένα βασανιστικό ερώτημα για πολλούς ομοφυλόφιλους. Κάποτε αναλώθηκα κι εγώ στην αναζήτηση της απάντησης. Πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό που με ώθησε σε αυτή την αναζήτηση δεν ήταν το αγνό επιστημονικό ενδιαφέρον αλλά μια κρυφή ελπίδα: αν γίνομαι, ίσως και να ξεγίνομαι.

Τα χρόνια πέρασαν, το Γκάζι έγινε Γκέιζι, κι εγώ έκλεισα τον κύκλο της αναζήτησης. Επέλεξα την επιλογή α.: γεννιέσαι ομοφυλόφιλος. Παράλληλα φρόντισα να ενημερωθώ για τις τρέχουσες έρευνες που υποστηρίζουν αυτή την άποψη προκειμένου να έχω ακράδαντα επιχειρήματα στην προοπτική μιας σχετικής λογομαχίας. Έτσι έμαθα ότι οι τελευταίες μελέτες υποστηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία έχει γονιδιακή βάση και κληρονομείται από τη μεριά της μητέρας. Έψαξα αγωνιωδώς για ομοφυλόφιλους στο σόι της μάνας μου αλλά μάταια. Το μόνο που βρήκα ήταν μια θολή ανάμνηση του ανύπαντρου θείου Τάσου, αλεξανδρινής καταγωγής, που ερχόταν στο σπίτι μας, ντυμένος στο άσπρο του κουστούμι, για να μαζέψει πορτοκάλια από τον κήπο. Εμένα μου αρκεί σαν τεκμήριο.

Σίγουρος πλέον ότι γεννήθηκα γκέι, θεώρησα ότι το μέλλον δεν μου επιφυλάσσει άλλα ενδογενή εμπόδια σχετικά με τη σεξουαλικότητά μου. Παρ’ όλ’ αυτά, ήταν γεγονός: δεν έμοιαζα και πολύ γκέι. Δεν πήγαινα σε πάρκα, δεν ήμουνα πρωτοπόρος της πολυγαμίας, δεν ήμουν ερωτευμένος με τον καθρέφτη μου. Μ’ άλλα λόγια, δεν επιβεβαίωνα τα στερεότυπα. Όμως θεώρησα αυτό ότι ήταν θέμα ιδιοσυγκρασίας. Η αλήθεια έμελλε να αποκαλυφθεί περίτρανα μπροστά μου…

Την πρώτη φορά που ένας φίλος μου απηύθυνε τον λόγο σε γένος θηλυκό εγώ προσβλήθηκα. «Εγώ δεν είμαι τέτοιος γκέι». Τη δεύτερη φορά έκανα πως δεν άκουσα. Την εικοστή όγδοη το διασκέδασα. Την πεντηκοστή τρίτη έβγαλα και ένα χρήσιμο συμπέρασμα: ο λόγος που πίστευα ότι δεν είμαι τέτοιος γκέι, ήταν γιατί δεν ήθελα να γίνω (τέτοιος) γκέι. Σύντομα βρέθηκα μπροστά στο βαθύτατα φιλοσοφικό ερώτημα τι σημαίνει «είμαι γκέι»;

Είναι γκέι ο παντρεμένος που έχει ονειρώξεις με άνδρες τις οποίες ξεχνάει το επόμενο πρωί; Είναι γκέι ο μάτσο που πηδάει αδερφές στο πάρκο και την γκόμενα στο κάμπριο; Είναι γκέι ο παπάς που κατακεραυνώνει το κουσούρι από τον άμβωνα και το βράδυ χαριεντίζεται με τα παπαδοπαίδια; Είναι γκέι ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος που αδυνατεί να συνάψει μια σχέση που να σπάσει το φράγμα της μίας νύχτας; Είναι γκέι ο άνδρας που συζεί με άλλον άνδρα αλλά έχει διακόψει κάθε σεξουαλική επαφή μαζί του;

Νομίζω ότι όλοι είναι γκέι. Απλά ο καθένας βιώνει με διαφορετικό τρόπο τη δυσκολία του να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του. Είτε γεννιέσαι είτε γίνεσαι, η ουσία βρίσκεται στο κατά πόσο είσαι. Και το είσαι δεν είναι ένα ρήμα με κατάληξη. Έχει βάθος χρόνου. Προσωπικά, νομίζω ότι θα είμαι πραγματικά γκέι, όταν η σεξουαλικότητά μου θα είναι λιγότερο εμπόδιο και περισσότερο εφόδιο. Όπως λέει και ο συγγραφέας Τρούμαν Καπότε: «Όταν ο Θεός δίνει σε κάποιον ένα δώρο του δίνει επίσης και ένα μαστίγιο». Το μαστίγιο το δοκιμάσαμε. Ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το δώρο.