Καλή μου Νεράιδα

Συμβουλές

Υποφέρετε πολύ; Σας σιγοτρώει κάποιο μαράζι; Απευθυνθείτε στην Καλή σας Νεράιδα. Τι;! Δεν πιστεύετε στις νεράιδες; Χα, κουτά μου παιδιά! Εδώ πιστεύετε στον αληθινό έρωτα και τα πρόφαϊλ του gaydar, σε μένα δεν πιστεύετε; Γράψτε μου τα προβλήματά σας, τα βάσανα και τις κακουχίες σας, το πόσο άσχημα σας φέρονται η ζωή και οι άντρες. Αλλά όχι στα greeklish – μου βγαίνουνε τα μάτια – κι αν είναι να μου βγουν, προτιμώ να τα βγάζω μόνη μου. Στείλτε μέιλ στο: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Φιλούμπες,

Καλή Νεράιδα ®

Γεια σου καλή μου νεράιδα,

πόσο χαίρομαι που υπάρχεις. Είσαι η πιο έγκυρη και όμορφη νεράιδα, η πρώτη, η ορίτζιναλ-στα είπα και στο pride-μη σταματήσεις ever!!

Μπαίνω στην προκείμενη. Πριν 3,5 χρόνια αναγκάστηκα να κάνω come out στους δικούς μου, υπήρξαν κάποιοι συγγενείς καλοθελητές και τους τα ξέρασαν. Όπως και να 'χει, δε το πήραν καλά, μάλλον το πήραν πολύ άσχημα, για δύο χρόνια με έβριζαν, με προσέβαλαν, μου κοψαν τη χρηματοδότηση και γενικά ήμασταν πολύ στην τσίτα, ένιωθα ένα μηδενικό, ένα απόβλητο, ένα κουτσουράκι αποκομμένο, κλπ, Βασιλάκης Καίλας.

Φτάσαμε οι σχέσεις μας να είναι πάγος, αλλά απ’ τη μια άρχισαν να γερνάνε, απ’ την άλλη είμαι κι όμορφο και με έχουν καμάρι, σαν πριν δεν γίναμε, αλλά ξαναμιλάμε.

Το ζήτημα είναι πως πλέον λες και έγινε ένα μαγικό και με θεωρούν πάλι στρέιτ! Και συνεχίζουν να μιλάνε απαξιωτικά για τους ομοφυλόφιλους, πολύ άσχημα, ότι είναι ανωμαλία, και λοιπά χαριτωμένα (μιλάμε για hardcore επίπεδα, εδώ στα λέω light), αλλά εμείς είμαστε νορμάλ και τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτά.

Τι έγινε??!! Το ξεχάσανε? Εμβόλιο είναι το come out και χρειάζεται αναμνηστική δόση? Αν δε θέλουν να με χάσουν δε θα μπορούσαν να είναι πιο διακριτικοί έστω μπροστά μου? Με πληγώνει όλο αυτό. Να τους το υπενθυμίσω? Δε θέλω να ξαναπεράσω τα ίδια. Πόσα ανοίγματα να αντέξω η γυναίκα!

Τι με συμβουλεύεις πάνσοφη?

φιλάκια πολλά,
Agosta

Ταλαιπωρημένο μου παιδί,

Δυστυχώς οι γονείς σου βρίσκονται ακόμη στην φάση της άρνησης. Και νομίζω ότι η μόνη λύση είναι να τους το πεις στα ίσια ακόμη μια φορά και καλύτερα ήρεμα, όχι πάνω σε καυγά. Χρειάζονται ενημέρωση λογισμικού.

Σε περίπτωση που έχεις λύσει το βιοποριστικό σου πρόβλημα και μπορείς να ζήσεις μόνη σου, μπορείς να είσαι πολύ πιο αποφασιστική και αμετακίνητη. Διαφορετικά πρέπει να είσαι πιο διπλωματική. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να πεις ξεκάθαρα ότι αυτή η κατάσταση είναι απαράδεκτη και ότι σε ενοχλεί ιδιαίτερα να σε προσβάλουν για κάτι για το οποίο δεν ευθύνεσαι εσύ και που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αλλάξει.

Αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητη μπορείς να περάσεις και στον εκβιασμό: "Αν ενδιαφέρεστε να με βλέπετε, κόψτε τις μαλακίες με το μαχαίρι. Διαφορετικά, γεια σας. Εγώ σας ενημέρωσα, εσείς αποφασίζετε

Να θυμάσαι ότι το πόσο θα σε σέβονται (ή θα σε φοβούνται) στο μέλλον έχει άμεση συνάρτηση με το πόσο θα τους τραβήξεις τα γκέμια. Αν κάθεσαι και τα ακούς χωρίς να αντιδράς θα σε έχουν για τελείως μαλάκα. Επί του προκειμένου εσύ αποφασίζεις. Θυμήσου και το "θέλει και άγιος φοβέρα". Ισχύει και για τους γονείς, τους οποίους αν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους σε θεωρούν κτήμα τους.

Το αν οι γονείς σου γερνάνε ή όχι και αν στο εγγύς μέλλον θα σε χρειαστούν, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί περισσότερο εκείνους παρά εσένα. Δεν έχει κανένα νόημα να νοιάζεσαι για ανθρώπους που σε προσβάλουν και σε φτύνουν κατάμουτρα.

Η αποφασιστική Καλή Νεράιδα.

Αγαπητή μου Νεράιδα!

Είμαι η Γεωργία και είμαι 28 χρονών. Πριν 2 χρόνια έκανα coming out στην μητέρα μου. Είμαι από επαρχία, αλλά ζω τα τελευταία 7 χρόνια και κάτι στην Αθήνα λόγω προτίμησης και σχέσης με την κοπέλα μου. Ας μην μακρηγορώ η μητέρα μου είμαι σίγουρη ότι το ήξερε από πάντα αλλά σαν κλασσική επαρχιώτισσα έκανε πως δεν καταλάβαινε.

Η μητέρα μου πάσχιζε να με παντρέψει από μικρό κορίτσι σαν να καταλάβαινε κάτι. Μέχρι και γαμπρό στο σπίτι μου φέρανε οι αθεόφοβοι! Επέμενε γιατί δεν παντρεύομαι και γιατί δεν τους έχω γνωρίσει έναν άντρα! Τους είχα ποτίσει και εγώ βέβαια ότι είμαι στυλ ότι δεν παντρεύομαι και ότι δεν είναι αυτά για μένα, προτιμώ την καριέρα μου και τις λοιπές μπούρδες που πιστεύω έχουμε πει λίγο πολύ όλοι. Ξαφνικά μου είπε «υπάρχει κάτι που θες να το πεις και δεν μου το λες;»

Έκανα στην αρχή την χαζή, αλλά δυστυχώς κατάλαβα πού το πήγαινε. Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά το μυαλό μου γύρισε πίσω στο παρελθόν και θυμήθηκα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που με ρωτούσε. Οι γονείς μου με είχαν ρωτήσει ξανά άλλες 2 φορές για τη σεξουαλική μου προτίμηση αλλά τότε ήμουν 17 και 19. Τι να έλεγα; Εξαρτιόμουν από αυτούς και έκανα ό,τι νόμιζα τότε ότι ήταν σωστό. Είπα όχι! Αλλά αυτή την φορά δεν μπορούσα να αρνηθώ τον εαυτό μου για τρίτη φορά. Ένιωσα όσο και αν ακούγεται κάπως σαν τον Απόστολο Πέτρο, αλλά βρήκα την δύναμη να μην αρνηθώ εμένα και της το είπα!

Εεε η μητέρα μου τρελάθηκε. Και εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μου σταμάτησαν την τότε χρηματική βοήθεια, ευτυχώς που πρόλαβα και είχα βρει δουλειά! Ξεστόμισε ό,τι πιο άσχημο είχε να πει για το παιδί της. η συνέχεια να το πει στον πατέρα μου, να το πει σχεδόν σε όλους, σαν να είμαι η καταραμένη, σαν ξαφνικά να της πέρασε ότι είμαι η αγαπημένη της κορούλα!

Έκανα την προσπάθεια μου και πήγα στην πόλη μου μήπως άλλαζε τίποτε, αλλά έκανε πως δεν συνέβη τίποτα. Σαν να μην της το είχα πει ποτέ! Το περίεργο ξεκίνησε όταν γύρισα πίσω στην Αθήνα. Άρχισαν τα τηλεφωνήματα ότι είμαι ανώμαλη κλπ, ότι με παρέσυραν, ότι φταίει η σχέση μου κλπ. Είχαμε μεγάλες φασαρίες και σιγά σιγά κόψαμε να επικοινωνούμε. Πίστευα με τον χρόνο ότι ίσως θα της περνούσε. Εκεί όμως που συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα αλλάξει τίποτα ήταν τον περασμένο Μάιο.

Μού έτυχε ένα πρόβλημα υγείας και έπρεπε να μπω για χειρουργείο σχεδόν αμέσως. Το έμαθε και αυτό που έγινε ήταν απλά να με πάρει τηλέφωνο μετά από πάρα πολλούς μήνες χωρίς ούτε φωνή ούτε ακρόαση και να μου πει ότι με είδε στο όνειρο της! Αν χρειάζομαι κάτι. Βέβαια η περηφάνια μου δεν μου άφησε να της πω τίποτα, αν και ήξερα ότι θα είχε μάθει ότι χρειαζόμουν επειγόντως χρήματα και στήριξη, τη μητρική.

Η μόνη στήριξή μου ήταν η σχέση μου, που αν δεν είχα και αυτή δεν θα ήξερα τι να κάνω. Ούτε ένα τηλέφωνο μετά από αυτό ούτε να δει τι κάνει το παιδί της. Θα πεις ποια μάνα το κάνει αυτό; Εμ η δικιά μου. Ξέρω ότι πόνεσε προφανώς. Δεν βίωσα την στήριξή της καθόλου. ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Η κατάληξη για μένα ήταν να μην τους ξαναμιλήσω από τότε. Η ΜΟΝΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΟΣ. Για τους γονείς μου, για τη μητέρα μου. Δεν ξέρω εάν θα τους συγχωρέσω ποτέ όχι γιατί δεν με δέχθηκαν σαν λεσβία μόνο αλλά γιατί δεν με δέχθηκαν πρώτα απ’ όλα σαν παιδί τους.

Ξέρω ότι το γράμμα μου ίσως να ακούγεται λυπηρό, δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που περνάω τον Γολγοθά αυτό. Αλλά σίγουρα με έκανε πιο δυνατή σαν άνθρωπο. Και όσα και αν πέρασα, ποτέ δεν θα μετανιώσω που το είπα. Γιατί τώρα νιώθω ελεύθερη, νιώθω ότι είμαι εγώ η Γεωργία.

Ευχαριστώ που με διαβάσετε.

Αγαπητή Γεωργία,

τα καταλαβαίνω όλα όσα μου γράφεις και δικαιολογώ τα αρνητικά σου συναισθήματα για τους γονείς σου. Δυστυχώς, όπως εσύ δεν τους προέκυψες όπως το φαντάζονταν, έτσι και αυτοί δεν σου προέκυψαν όπως θα τους ήθελες. Η ιστορία είναι κλασική, μόνο που στην περίπτωσή σου η αντίδραση των γονιών σου είναι υπερβολική και εντελώς πρωτόγονη. Δεν καταλαβαίνω τι ψυχικό κόσμο μπορεί να έχει ένας γονιός που φέρεται έτσι.

Δεν μένει άλλη λύση από το να πορευτείς στη ζωή σου χωρίς αυτούς, παρέα μόνον με τους ανθρώπους που σε αποδέχονται και σε αγαπάνε όπως είσαι. Μπράβο σου που κατάφερες να κρατήσεις την ψυχική σου ισορροπία και να βγεις δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Δεν τα καταφέρνουν όλοι έτσι καλά.

Κι όσο για τον θυμό που αισθάνεσαι απέναντι στους γονείς σου, είναι απόλυτα φυσιολογικός και μάλιστα καλά κάνεις και είσαι θυμωμένη μαζί τους! Ο θυμός σου σε προστατεύει από τους στυγνούς συναισθηματικούς και οικονομικούς εκβιασμούς που σου κάνουν.

Πάντως, έχε υπόψη σου ότι ενδέχεται στο μέλλον να μαλακώσουν. Δεν σου λέω να κάθεσαι να εύχεσαι πότε θα αλλάξουν μυαλά, γιατί αυτό είναι ψυχοφθόρο, αλλά κάποια στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται και θα έχουν αυτοί την ανάγκη σου, όχι εσύ τη δική τους. Εσύ τότε θα επιλέξεις πώς και αν θα τους την παράσχεις, όντας όμως ο εαυτός σου, όχι ο ψεύτικος άνθρωπος που επιθυμούν εκείνοι.

Σε φιλώ,
Η Καλή Νεράιδα

Γεια σου νεραϊδα!

Ειμαι 23 χρονων και πριν 2 μηνες χωρισα με την σχεση μου (3,5 χρονια). Η σχεση αυτη περασε πολλα, παντα με μενα να προσπαθω να τη κρατησω με νυχια και με δοντια γιατι με εκανε να νιωθω καλα (ετσι νομιζα). Με τον φιλο μου ολα ξεκινισαν πολυ καλα, ειμασταν 19-20 χρονων τοτε.

Μεσα στα χρονια που περασαν, χωριζαμε, γυρνουσε πισω, παθαινε φλασιες οτι ειναι στρ8, εγω τον εδιωχνα απο το σπιτι μου, γυρνουσε και παλι τα ιδια κ.α. Χωρισαμε 2-3 φορες γιατι ειχε βρει αλλον. Φοβοταν να με αντκρισει και να μου πει την αληθεια. Παντα γυρνουσε μετα απο 1-2 βδομαδες και ολα καλα (για εκεινον). Εγω δεν καθησα να τα δεχτω ολα αυτα ετσι. Αντιδρουσα μεν, εδινα ευκαιριες δε, ειχα πολλη υπομονη και πιστευα οτι το χειριζομουν καλα το θεμα. Ηξερα με τη ανθρωπο ειχα να κανω. Ηξερα οτι ηταν ανωριμος και κοιτουσε πως να περναει καλα, χωρις να σκεφτετε αν θα πληγωσει τον αλλον.

Γνωρισα αλλους, φασωθηκα με αλλους οταν με εφερνε στο αμην και σηκωνοταν και εφευγε αλλα τπτ δεν αλλαξε. Δεν σταματησα ποτε να τον αγαπω, και το κακο ειναι πως το ηξερε αυτο.

Το προβλημα αρχισε να εκδηλωνεται οταν αρχισα να νιωθω οτι κατι δεν παει καλα με μενα και με τα αισθηματα μου. Απο ενα σημειο και μετα δεν αντεξα να στριμοχνω ολες τις ασχημες φασεις μας και να κανω οτι δεν υπαρχουν. Μου βγηκαν ολα στην επιφανεια και αλλαξα απεναντι του. Σταματησα να χαιρομαι, σταματησα να εχω ορεξη, σταματησα να τον θελω σαρκικα. Ισως ετσι να μου εδειχνε κ αυτος οτι με θελει και θελει πραγματικα να αλλαξει.

Τωρα εχουμε χωρισει οριστικα. Δεν θελω να εχουμε επαφες, γιατι δεν μου κανει καλο να τον βλεπω. Απο την μια θελω να προχωρησω στη ζωη μου, απο την αλλη σκεφτομαι πολυ εκεινον. Το αποτελεσμα ειναι οτι εχω κλειστει στον εαυτο μου. Η μοναξια ειναι αναποφευκτη μαλλον καλως η κακως. Μπορεις να λες σ'αγαπω σε εναν ανθρωπο οταν σε εχει αφησει σε δυσκολες στιγμες σου, ενω εσυ τον εχεις στηριξει παντου? Τωρα ομως τι κανω εγω?

Ειμαι μονος μου και δηλωνω ωριμος σε θεματα σχεσεις στους φιλους μου λογω εμπειριας... αληθεια ποσο ωριμος και εμπειρος ειμαι τελικα? Η αγαπη μου για εκεινον τι αξια εχει και σε τι με βοηθάει τωρα? Δεν ξερω αν αυτο ειναι ενα σταδιο που πρεπει να περασω, δεν ξερω ποτε θα ανεβει η αυτοπεποιθηση μου, ποτε θα νιωσω καλα και θα σταματησω να κατηγορω τον εαυτο μου για τον τροπο που χειριστικα τα πραγματα... το μονο που ξερω ειναι οτι ειμαι πολυ μπερδεμενος και θελω να ξεφυγω! Θα ηθελα πολυ την αποψη σου!

Μανος

Μπερδεμένε φίλε μου γεια σου,

Το να νοιώθεις μια συναισθηματική επιπέδωση μετά από το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Μην σε απασχολεί, είναι φάση που θα περάσει.

Όσο για τις άλλες ερωτήσεις σου, προσπάθησε να δεις τα πράγματα από μια απόσταση. Κάθε σχέση (ερωτική, φιλική, επαγγελματική κλπ) εκτός από αυτά που μας δίνει και μας παίρνει σε καθημερινή βάση, εκτός από την ρουτίνα της έχει και μια άλλη διάσταση. Δυσάρεστη ή ευχάριστη, σύντομη ή μακροχρόνια είναι πάντοτε μια θετική εμπειρία που μας φέρνει πιο κοντά στη γνώση του εαυτού μας. Το περίφημο "γνώθι σ’ αυτόν" των αρχαίων. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Μην στέκεσαι στο πόσες θυσίες έκανες και τι πρόσφερες. Δεν τα έκανες για χάρη κανενός. Τα έκανες γιατί έτσι σου έβγαινε εσένα, έτσι ένοιωθες, έτσι είσαι φτιαγμένος. Αυτά δεν έχουν σημασία. Ούτε η αγάπη σου για τον πρώην σου έχει τώρα πια σημασία. Ό,τι έγινε έγινε και πέρασε. Κράτα μόνο τις καλές αναμνήσεις και αναλογίσου πόσο πιο ώριμος βγήκες από τη σχέση. Πόσο πιο ισορροπημένος. Αν τα κατάφερες, είσαι ευτυχισμένος. Κάνε λίγη υπομονή, θα περάσει αυτή η άχαρη φάση και μετά θα διαπιστώσεις ξανά ότι ο κόσμος είναι γεμάτος άντρες.

Φιλούμπες,
η υπομονετική Καλή Νεράιδα

Είμαι ο Παναγιώτης, 22 χρονών από Αθήνα, και σε πολύ μπλεγμένη κατάσταση. Φοιτητής φυσικής που στο 4ο έτος πήρε την απόφαση να αλλάξει σχολή δίνοντας πανελλήνιες ξανά (από θετική κατ/νση για σχολή θεωρητικής κατ/νσης).

Τον Οκτώβριο γνώρισα αυτόν που πιστεύω πως είναι ο μεγαλύτερός μου έρωτας μέχρι τώρα. Ζει όμως στο Άμστερνταμ. Εδώ να σημειώσω πως έχω αποκαλύψει τη σεξουαλικότητά μου μόνο στις δύο καλύτερές μου φίλες και πως η οικογένειά μου είναι άκρως συντηρητική και θρησκευόμενη. Μια ακόμα λεπτομέρεια: μου αρέσουν οι μεγαλύτεροι και δη οι ώριμοι, έτσι ο monsieur είναι 58 χρονών. Δείχνουμε να τα πηγαίνουμε καλά και οι μέρες που έχουμε περάσει μαζί ήταν φανταστικές.

Όνειρό μου είναι να φύγω κάποια στιγμή από την Ελλάδα και να φτιάξω τη ζωή μου σε χώρα της δυτικής Ευρώπης, όχι τόσο συντηρητική, που θα μπορώ να κυκλοφορήσω με τον σύντροφό μου χωρίς να μας κοιτάνε περίεργα (αν και με τόση διαφορά ηλικίας ακόμα και στο Άμστερνταμ μπορεί να συμβεί). Σκέφθηκα λοιπόν πως τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία να κάνω το μεγάλο βήμα: 1)να σπουδάσω αυτό που θέλω, 2)σε μια πόλη που λατρεύω (αντί της Κέρκυρας), 3)μένοντας με τον άνθρωπο που τόσο μου αρέσει (η σειρά είναι τυχαία). Το θέμα είναι πώς σκ@τ@ θα επιχειρηματολογήσω στην οικογένειά μου (που σημειωτέον μου πληρώνει τα φροντιστήρια για τις πανελλήνιες εξετάσεις), αφού "επισήμως" οι 2 από τους 3 παραπάνω λόγους δεν υφίστανται. Θα με περάσουν για εντελώς ανώριμο και αναξιόπιστο άτομο εάν τους πως άλλαξα γνώμη μέσα σε λίγους μήνες και τα τινάζω όλα στον αέρα.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο περνάω καθυστερημένη εφηβεία επειδή δε με άφησαν να μεγαλώσω φυσιολογικά, αφού πάντα με είχαν "από κοντά". Επηρεασμένος από αυτό αναρωτιέμαι μήπως η παραπάνω σκέψη να φύγω από την Ελλάδα είναι αποτέλεσμα ανωριμότητας και ενθουσιασμού λόγω και της νέας γνωριμίας. Είμαι όντως ενθουσιασμένος που γνώρισα αυτό τον άνθρωπο (που φαίνεται να είναι εντελώς ειλικρινής μαζί μου) και σκέφτομαι πως αν δεν κάνω την "επανάστασή" μου τώρα δε θα την κάνω ποτέ. Έχω πέσει σε κατάθλιψη εδώ και 3 εβδομάδες, αφότου επέστρεψα από το ταξίδι στο Άμστερνταμ καθώς τόσες διαφορετικές σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου - άσε που δεν έχω και όρεξη να πάω φροντιστήριο πλέον, σα να έχω εγκαταλείψει πλήρως την ιδέα να εισαχθώ σε σχολή της Ελλάδας.

Πρέπει να καταθέσω τα χαρτιά μου για το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ πριν το καλοκαίρι αλλά στο σημείο που βρίσκομαι μια τέτοια απόφαση φαντάζει ακατόρθωτη, αφού θα σημαίνει πως τα αφήνω όλα και φεύγω. Δε με φοβίζει αυτό καθ’ εαυτό, αφού έχω καλούς φίλους με τους οποίους θα κρατήσω επαφή, αλλά δε ξέρω τι είδους πόλεμο θα αντιμετωπίσω από μια οικογένεια που τόσα χρόνια ζούσε (και καθόριζε) τη δική μου ζωή για εμένα και που τώρα θα τους δώσω τροφή για σχόλια.

Οποιαδήποτε σκέψη/συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη.

Ευχαριστώ

Παναγιωτάκη,

Μην μπερδεύεις τις βούρτσες με τις πούτσες! Έχεις κάνει έρωτες, σπουδές, επιλογή ζωής και οικογένεια αχταρμά και δε σε βλέπω καλά. Καταρχάς, τον τύπο τον ξέρεις μόλις 3 μήνες, πέρασες μερικές μέρες μαζί του, χύσατε τρεις φορές παρέα και θα βασίζεις επιλογές ζωής σ' αυτό; Τρεις μήνες ούτε στοιχειώδης δοκιμή προϊόντος δεν είναι!

Φοβάμαι πως τα έχεις παίξει από το πολύ λατινικό και έχει θολώσει η κρίση σου. Πώς στο διάολο θα ζήσεις στο Άμστερνταμ; Ο έρωτας τρέφει την ψυχή, το υπόλοιπο σώμα ποιος θα το ταΐζει; Και να μην υποψιαστώ ότι κανονίσατε / υπάρχει περίπτωση να σε χαρτζιλικώνει (για διαμονή και σπουδές) ο γκόμενος στο Άμστερνταμ, γιατί υπάρχει ειδική λέξη γι' αυτό. Κι αν αύριο βαρεθεί / κουραστεί / βρει άλλον / και χίλιες άλλες περιπτώσεις, εσύ τι θα κάνεις στο Άμστερνταμ; Ή θα γυρίσεις σαν βρεγμένη γάτα στην οικογένειά σου, που καλά θα κάνει να σου δώσει μια γενναιόδωρη μούντζα.

Να φύγεις, δε λέω, τράβα όπου γουστάρει η ψυχή σου να ζήσεις ελεύθερα και ανεξάρτητα αλλά οργάνωσέ το καλά, όχι με πασαλείμματα όπως τώρα. Άντε στρώσε λίγο κώλο να πάρεις κανένα πτυχίο πρώτα που αλλάζεις σχολές λες και είναι γκόμενοι και έχεις καιρό για μεγάλους έρωτες και "χρυσές ευκαιρίες" μετά την αποφοίτηση. Αυτή δεν είναι χρυσή ευκαιρία - φω μπιζού απ' τη λαϊκή είναι. Δεν σε πήρανε τα χρόνια.

Με μια λέξη η συμβουλή μου είναι "σύνελθε"!
Η κάθετη Καλή Νεράιδα

Πολυαγαπημένη μου νεράιδα!!!

Είμαι 18,5 ετών και έχω το εξής πρόβλημα... Τα έχω εδώ και 3 μηνες με ένα παιδί 22 ετών, πολύ όμορφο, καλό χαρακτήρα και γενικά τα πάμε πολυ καλα. Το θεμα ειναι που ενω τα παμε καλα και δεν θελω να απατησω, μου παρουσιαζονται συνεχεια προτασεις απο το πουθενα! Οποιον και να γνωρισω μου τη πεφτει και δεν μιλαω για ατομα απο ιντερνετ! Απλα εχω τη τυχη οπου και να παω να πεφτω πανω σε κουκλους γκει που με θελουν (μου το λενε) και μου αρεσουν και μενα!

Εχω ριξει καποιες χυλοπιτες, αλλα και εγω ανθρωπος ειμαι, δεν μπορώ αλλο! Ασε που τις προαλλες γνωρισα εναν αρκετα γνωστο ηθοποιο (ονοματα δεν λεμε, οικογενειες δεν θιγουμε), που μου αρεσει πολυ και τελικα ειναι γκει (τον ειχα σταμπαρει απο παλια) και θελει να φασωθουμε και εγω δεν ξερω τι να πω!!!

Επιπλεον παρουσιαστηκε απο το πουθενα ενας πρωιν μου (εχω αρκετους..) που τα χαμε για 6 μηνες και πηγαμε για ποτο να πουμε τα νεα μας, αλλα πριν το καταλαβω καταληξαμε σπιτι του να το κανουμε σαν αγρια ζωα και γυρισα το επομενο πρωι! Ενα σου λεω... 8 φορες μεσα σε ενα βραδυ! Με ξεζουμισε, ουτε τα σκαλια για το σπιτι δεν μπορουσα να ανεβω! Anyway δεν ειναι αυτο το θεμα μας, ξεφυγα παλι!

Το θεμα ειναι οτι αυτα που σου ειπα ειναι ενα δειγμα μονο και πως δεν ξερω τι να κανω! Το λατρευω το αγορι μου και αυτος το ιδιο εμενα... Και δεν το επιδιωκω να γνωριζω ολους αυτους πια... Αλλα απο την αλλη σκαω με ολα αυτα!!!!!! Μηπως φταιει που ειμαι Διδυμος με Ωροσκοπο Λεων?!? Βοηθεια καλη μου νεραιδουλα...

Φιλια!!!
Βασίλης

Βασίλη, γιατί το βασανίζεις; Κάνε ό,τι νιώθεις. Αν σου αρέσει ο φίλος σου πάρα πολύ και είσαι ερωτευμένος μαζί του δεν θα έχεις μάτια για κανέναν άλλο, έτσι κι αλλιώς. Αν όμως σου αρέσει και ο ένας και ο άλλος και ο παράλλος, ε, κάντε το με όποιον θέλεις. Δεν μπορεί να σου το απαγορέψει κανείς. Μόνο που δεν είναι ειλικρινές απέναντι στον φίλο σου να το παίζεις ότι και καλά είσαι 100% δικός του. Αν νοιώθεις να γουστάρεις όλο τον κόσμο, ένα είδος παγκόσμιας αγάπης ας πούμε, γιατί δεν αποδεσμεύεσαι από τον φίλο σου να κάνεις ό,τι σου καπνίσει χωρίς τύψεις;

Βέβαια υπάρχει και η πολύ προχωρημένη περίπτωση ο φίλος σου να είναι υπέρ μιας ανοικτής σχέσης, όπου ναι μεν αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά αυτό δεν αποκλείει το να σκυλογαμιέστε εδώ και εκεί. Σε αυτή την τρελά ιδανική περίπτωση ό,τι και να κάνεις, όλα θα είναι μέλι γάλα. Βέβαια, το να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο σχέσης μετά από 3 μήνες γνωριμίας και στα 18,5 σου κομμάτι δύσκολο το βλέπω, αλλά δεν το αποκλείω a priori. Νομίζεις ότι μπορείς να συζητήσεις μαζί του αυτό το ενδεχόμενο ή θα τον χάσουμε από εγκεφαλικό; Ή μήπως χάσουμε εσένα από αποκεφαλισμό;

Φιλούμπες,
Η εγκεφαλική Καλή Νεράιδα.

ΥΓ Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι σου την πέφτουν σωρηδόν και ακατασχέτως ενώ εσύ κάθεσαι στη γωνίτσα με σταυρωμένα τα χεράκια ως η πάναγνος περιστερά. Κάποιον λάκκο έχει η φάβα.

Γειά σου καλή μου νεράιδα

Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω μαζί του τον αγαπάω αλλά κουράστηκα είναι μια ιστορία δίχως τέλος. Είμασταν μαζί 4 χρόνια χωρήσαμε και απο τότε έχουμε μια πολύ άρρωστη κατάσταση μεταξύ μας πότε είμαστε μαζί πότε όχι αναλόγος με τα γούστα του βέβαια έχω απο τότε έχω κάνει και άλλες σχέσεις απλά καμία δε με γέμησε κάθε φορά που ξεκινάω κατί εμφανίζεται και το χαλάει και νευριάζω μαζί μου γιατί του το επιτρέπω. Το καταλαβαίνω οτι με αγαπάει απλά δε ξέρω τι είναι αυτό που τον απομακραίνει ή φοβήζει τι να κάνω νοιώθω οτι δε μπορώ να το πολεμήσω.

Αγαπητό παιδί,

Και καλά αυτός, μπορεί να είναι εντελώς γκάου μπίου, να έχει το ακαταλόγιστο, να τα έχει παίξει. Εσύ τι κάνεις; Καταλαβαίνεις ότι σε ζαλίζει, σε νευριάζει, αλλά εκεί, επιμονή, το συνεχίζεις. Και επιπλέον θέλεις να του κάνεις και λιγάκι ψυχανάλυση να δεις τι τον απομακρύνει και τι τον φοβίζει. Αμ τα θέλει ο κώλος σου, φιλενάδα, και αν δεν αλλάξεις μυαλό και δεν πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου και γρήγορα μάλιστα, δεν σε βλέπω καθόλου καλά.

Λοιπόν για να το συντομεύω γιατί έχω και ένα επείγον ραντεβού με τον δερματολόγο μου για ένα μποτοξάκι, οι λύσεις που σου προτείνω είναι δύο: ή τον κόβεις τον τύπο εντελώς και με το μαχαίρι, ή παίρνεις το ίδιο μαχαίρι και κόβεις τις φλέβες σου. Τόσο απλά. Διάλεξε ποιο σου είναι πιο εύκολο, αλλά στη δεύτερη περίπτωση κοίτα πρώτα πιο νοσοκομείο εφημερεύει.

Καλή επιτυχία,
Η επιτυχημένη Καλή Νεράιδα

ΥΓ Αν, λέω αν, χρειάζεσαι και κανένα μποτοξάκι, πες μου να σου δώσω το τηλέφωνο του δερματολόγου μου. Καραλάτσα του κερατά με μια μπάρα γούδα! Με τσιτώνει!