Η... πουστιά στην πολιτική
Ρεπορτάζ
του Γιώργου ΚαρδαράΜα είναι δυνατόν να είσαι λεσβία ή πούστης και να κάνεις καριέρα πολιτικού; Φυσικά και είναι. Και στην Ελλάδα ανέκαθεν είχαμε πολλούς ομοφυλόφιλους πολιτικούς, βουλευτές, υπουργούς και δημάρχους. Στο εξωτερικό, κάποιοι έχουν το ηθικό και πολιτικό σθένος να το παραδεχτούν κιόλας.
«Είμαι πούστης... και είναι εντάξει!»
Η βοηθός του τηλεοπτικού σταθμού κατεβάζει το μικρόφωνο και λέει έκπληκτη με σιγανή φωνή: «Τι κρίμα!». Παρακολουθεί την ομιλία του γερμανού σοσιαλδημοκράτη Κλάους Βόβεραϊτ, ο οποίος είναι πολύ αγαπητός στο γυναικείο πληθυσμό.
«Είμαι πούστης... και είναι εντάξει!» δηλώνει στα μικρόφωνα ο μελλοντικός δήμαρχος του Βερολίνου, μ' ένα διακριτικό κενό μεταξύ της αποκάλυψης στο πρώτο μέρος της φράσης του και την επιθετική δήλωση στο δεύτερο. Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή και αμηχανία στην αίθουσα, που αμέσως μετά αντικαταστάθηκε από θερμό και εγκάρδιο χειροκρότημα. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους συνειδητοποιούν ότι μόλις έγιναν μάρτυρες μιας ιστορικής στιγμής στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Ξαφνικά ο κ Βόβεραϊτ από πολιτικός της περιφέρειας ανεβαίνει στη λίγκα των ιστορικών προσωπικοτήτων. Ακολουθούν συνεντεύξεις σε εγχώρια και ξένα ΜΜΕ με το σύνθημα «Είμαι πούστης... και είναι εντάξει!» να τυπώνεται σε μπλουζάκια και να γίνεται φράση της χρονιάς στη Γερμανία.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Βόβεραϊτ ήταν γνωστός στο κόμμα των σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας. Όταν τέθηκε το θέμα της υποψηφιότητας του για δήμαρχος του Βερολίνου ήταν πολλοί ήταν αυτοί που θέλησαν να προωθήσουν τον γκέι πολιτικό, αλλά πάντα στο τέλος της συζήτησης ακουγόταν η ίδια φράση: «Μα είναι γκέι, δεν γίνεται». Μετά το coming out όμως γινόταν.
Όλο και περισσότεροι πολιτικοί δηλώνουν δημόσια την ομοφυλοφιλία τους. Κάποιοι το κάνουν επικαλούμενοι την «ειλικρίνεια» και τις «άμεσες σχέσεις» που θέλουν να αποκτήσουν με τον λαό. Κάποιοι λόγω των ψήφων που θέλουν να κερδίσουν.
Η Παναγία των Παρισίων
Όσοι έχετε ταξιδέψει στο Παρίσι, θα έχετε επισκεφτεί τον καθεδρικό ναό της Notre Dame. Υπάρχει όμως άλλη μια «Παναγία των Παρισίων», που γεννήθηκε το 1950 στην Τυνησία και ήρθε νέος στη Γαλλία να σπουδάσει νομική και οικονομικά. Ο Μπερτράν Ντελανοέ ασχολήθηκε με την πολιτική το 1977, όταν ψηφίστηκε πρώτη φορά στο δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Το 1993 έγινε αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος και το 1995 ψηφίστηκε στο κοινοβούλιο. Το παρατσούκλι «Notre Dame de Paris» το απέκτησε τoν Νοέμβριο του 1998, λίγο πριν εκλεγεί στη θέση του δημάρχου της πρωτεύουσας, όταν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη δήλωσε την ομοφυλοφιλία του.
Ο Ντελανοέ δεν παίζει ενεργό ρόλο στο κίνημα των γκέι, υποστηρίζει όμως τις κινητοποιήσεις και προσπάθειές τους για ίσα νομοθετικά δικαιώματα. Παράλληλα έχει αυξήσει τις χρηματοδοτήσεις των γκέι οργανώσεων του Παρισιού που ασχολούνται με την ενημέρωση για την ομοφυλοφιλία και την πρόληψη του HIV.
Στις 5 Οκτωβρίου 2002 παίρνει μέρος στη «Nuit Blanche» του Παρισιού και πέφτει θύμα επίθεσης. Ο δράστης τον μαχαιρώνει στο στήθος. Ο Ντελανοέ κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο δίνει εντολή να συνεχιστεί η εκδήλωση και το γεγονός να γνωστοποιηθεί στα ΜΜΕ την επόμενη μέρα το πρωί, για να μη χαλάσει η βραδιά. Ο δράστης συλλαμβάνεται επί τόπου και κατά την ανάκρισή του δηλώνει ότι μισεί τους ομοφυλόφιλους.
“The sun is out - and so am I”
Η έγκριτη αγγλική εφημερίδα Observer κυκλοφορεί την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2005 με τον τίτλο: «Ο πρωτοπόρος που άλλαξε την ζωή των γκέι». Ο Κρις Σμιθ αλλάζει την εικόνα της κοινωνικής ζωής της Βρετανίας. Ήταν ο πρώτος άγγλος ανοιχτά γκέι βουλευτής, ο πρώτος γκέι υπουργός και τώρα είναι και το πρώτο πολιτικό πρόσωπο που δηλώνει ότι είναι οροθετικός. Και όλα αυτά κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής σταδιοδρομίας κατά την οποία κατείχε πολλές θέσεις-κλειδιά στην πολιτική σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Chris Smith δεν ήταν ο μόνος γκέι πολιτικός στο Εργατικό Κόμμα του τότε πρωθυπουργού Τόνυ Μπλερ. Ένα αποκαλυπτικό άρθρο στον κίτρινο Τύπο υπήρξε αφορμή να βγει από την ντουλάπα και ο τότε υπουργός αγροτικής ανάπτυξης Νικ Μπράουν, όταν σε μια συνάντηση που είχε με αγρότες στην επαρχία είπε με πολύ χιούμορ: «It's a lovely day. The sun is out - and so am I».
Τα πράγματα δεν αντιμετωπίστηκαν από όλους με τόσο χιούμορ. Ο πρόεδρος της Μαλαισίας κ Mahathir Mohamed είχε εμφανές πρόβλημα συνεργασίας με τον Κρις Σμιθ και τον Νικ Μπράουν που αντιπροσώπευαν τα βρετανικά υπουργεία πολιτισμού και αγροτικής ανάπτυξης αντίστοιχα. «Η Αγγλία μπορεί να αποδέχεται τους ομοφυλόφιλους υπουργούς της, αλλά εάν έρθουν εδώ θα πετάξουμε αυτούς και τους φίλους τους έξω από τη χώρα μας». Η ποινή για ομοφυλοφιλικές πράξεις στη Μαλαισία είναι 20ετής φυλάκιση και ξυλοδαρμός.
Γκέι και ρατσιστής;
Στις 6 Μαΐου 2002 πεθαίνει ο Πιμ Φορτάιν. Όχι μόνο ο θάνατός του αλλά και ο πολιτικά ανορθόδοξος λόγος του συντάραξαν την Ολλανδία.
Αξέχαστη θα μείνει στους Ολλανδούς η σκηνή με τον Πιμ Φορτάιν να μπαίνει στη λιμουζίνα μετά από μια πετυχημένη ομιλία στη Χάγη, να κατεβάζει το παράθυρο και χαιρετώντας το πλήθος να λέει: «Εγώ θα είμαι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας».
Αυτό συνέβη τον Απρίλιο 2002, με τον φαλακρό, γοητευτικό πολιτικό να βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας του. Τον Μάρτιο είχε κερδίσει τις τοπικές εκλογές στο Ρότερνταμ. Τον Μάιο 2002 στις βουλευτικές εκλογές είχε σκοπό να επαναλάβει αυτό τον θρίαμβο, αλλά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Ενώ πήγαινε στο αυτοκίνητο του, ξαφνικά τον πλησιάζει ένας νέος άντρας και του κόβει τον δρόμο. Ο Φόλκερτ φαν ντε Γράαφ τραβάει πιστόλι και πυροβολεί επανειλημμένα. Ο Πιμ Φορτάιν πεθαίνει επιτόπου.
Η αστυνομία μετά από πολύωρο κυνηγητό συλλαμβάνει τον δράστη. Στη δίκη που ακολουθεί ο τριαντατριάχρονος ζωόφιλος και χορτοφάγος καταδικάζεται ισόβια για ανθρωποκτονία. Η Ολλανδία πενθεί. Η κηδεία του εξελίσσεται σε εθνικό θέμα και μια λαοθάλασσα συνοδεύει το φέρετρο. Στις εκλογές που ακολουθούν μετά από μια εβδομάδα 1,6 εκατ. δίνουν την ψήφο τους σ' ένα νεκρό. Το κόμμα του Πιμ Φορτάιν παίρνει την προεδρία.
Πού οφείλεται η επιτυχία του Φορτάιν; Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του γκέι πολιτικού ήταν ότι έσπασε τα όρια της «δικτατορίας του πολιτικού ορθού» και απομυθοποίησε την ιδέα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, χαρακτηρίζοντάς την «παραίσθηση». Με προκλητικά συνθήματα όπως «Η Ολλανδία έχει γεμίσει» και «Ο Ισλαμισμός είναι ένας οπισθοδρομικός πολιτισμός» προκαλούσε δημόσιες συζητήσεις και έσπασε πολλά κλισέ της κοινωνίας. Λόγια που δεν περιμένει να ακούσει κανείς από ένα ανοιχτά ομοφυλόφιλο πολιτικό, οι οποίοι συνήθως εκπροσωπούν αριστερές φιλελεύθερες απόψεις και δύσκολα τους βρίσκεις out and proud στα δεξιά κόμματα. Ωστόσο, να σημειωθεί ότι η Ολλανδία ανέκαθεν είχε μια από τις πιο φιλικές μεταναστευτικές πολιτικές.
Ελληνική τραγωδία
Στην Ελλάδα γεννήθηκε η αρχαία τραγωδία. Αλίμονο εάν πολιτικοί και εκπρόσωποι της Εκκλησίας δεν θα είχαν δώσει διαστάσεις απογευματινής βραζιλιάνικης σαπουνόπερας στο πιο πρόσφατο coming out της ελληνικής πολιτικής σκηνής στις εκλογές του 2000 – αυτό του Χάρη Τομπούλογλου.
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος φωτογράφισε τον εν λόγω πολιτικό ως ομοφυλόφιλο και οι εφημερίδες Ακρόπολη, Αθηναϊκή και Χώρα, καθώς και η εκπομπή του Σπύρου Καρατζαφέρη στο Αlter 5, ανέλαβαν να μας γνωστοποιήσουν το όνομά του. Άμεση συνέπεια υπήρξε η παραίτηση του πολιτευτή της ΝΔ στη Β΄ Αθηνών από την υποψηφιότητά του στις εκλογές και από μέλους του κόμματος. Η παραίτηση έγινε αμέσως δεκτή από τη ΝΔ, ενώ στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων αλληλοκατηγορούνταν για την ύπαρξη ομοφυλοφίλων στους κόλπους του αντιπάλου.
Γκέι στην πολιτική
Σε μια δημοσκόπηση που έγινε στη Γερμανία, το 64% των ερωτηθέντων απάντησε ότι δεν θα τους ενοχλούσε να βρισκόταν ένας γκέι πολιτικός στη θέση του καγκελάριου. Μόνο ένα 10% δηλώνει ότι θα ήθελε να μάθει εάν ένας ανώτερος πολιτικός είναι γκέι και το 63% θεωρεί έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο πολιτικό εξίσου αξιόπιστο με έναν που δεν το παραδέχεται δημοσίως. Το 86% δεν θεωρεί σωστό το ξεμπρόστιασμα ενός πολιτικού, όταν γίνεται χωρίς τη θέλησή του.
Ο κ. Muntefering του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος δηλώνει: «Πιστεύω ότι οι ομοφυλόφιλοι πολιτικοί βοηθάνε πολύ την κοινωνία και το κόμμα τους όταν δεν το κρατούν μυστικό. Δημιουργείται μια βάση εμπιστοσύνης και ο κόσμος δεν μιλάει πίσω από την πλάτη τους. Ο κόσμος πιστεύει ότι κάποιος ο οποίος λέει την αλήθεια σε αυτό το θέμα είναι αξιόπιστος και σε άλλα θέματα». Στην ερώτηση εάν θα μπορούσε να φανταστεί έναν ή μια ομοφυλόφιλο/η καγκελάριο απαντάει: «Στην ουσία οι γκέι άντρες και γυναίκες μπορούν να τα κάνουν όλα - μπορούν να γίνουν μέχρι και αρχιεπίσκοπος».
Στην Ελλάδα ήδη έχουμε γκέι πολιτικούς εντός και εκτός βουλής. Θα βλαπτόταν η σταδιοδρομία τους εάν το παραδέχονταν; Ίσως ναι, ίσως όχι, ανάλογα με το πώς θα χειρίζονταν την αποκάλυψη. Πολλές φορές, οι Έλληνες είμαστε συντηρητικοί στη θεωρία μόνο.
