Η δικτατορία των γονιών
Εντιτόριαλ
Κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται πιο άνθρωποι από άλλους. Το κριτήριο; Να έχουν γεννοβολήσει.
του Λύο Καλοβυρνά
Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε γελοιότητες για αποκλίνοντα παιδιά. Μήπως, όμως, τελικά θα 'πρεπε να μιλάμε για αποκλίνοντες γονείς;
Σε καμία περίπτωση δεν θα πυροβολούσε έναν έφηβο, δήλωσε επανειλημμένα ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, δολοφόνος του 15χρονου Αλέξη, «λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας που έχω απέναντι στα παιδιά, μια και είμαι και εγώ πατέρας τριών ανήλικων τέκνων».
Σε αυτή την αδιανόητη τραγωδία, ένα από τα πράγματα που με προβλημάτισε ήταν τι σχέση έχει το ότι είναι πατέρας; Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο; Σημαίνει πολλά! Γενικά επικρατεί η αντίληψη ότι οι γονείς παιδιών είναι, με κάποιο μαγικό αλλά αυτονόητο τρόπο, πιο ευαίσθητοι, πιο καλόκαρδοι, πιο... άνθρωποι από τους υπόλοιπους, που δεν έχουν κάνει παιδιά. Σαν να αποδεικνύεται αυτόματα ότι με το που κάνεις ένα κουτσούβελο περνάς σε μια ανώτερη σφαίρα ύπαρξης, όπου η ανθρωπιά και η ευαισθησία σου θεωρούνται αμέσως πιο δεδομένες από των άλλων ανθρώπων.
Όλοι μας έχουμε λίγο-πολύ πειστεί ότι το να κάνεις παιδί είναι μια πράξη υπέρτατης αυταπάρνησης, μια υπόταξη του εγωισμού, μια απόδειξη αλτρουισμού, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εγωιστές, εγωκεντρικούς, αυτοαναφερόμενους ανθρώπους που βάζουν τον εαυτό τους πρώτο και δεν θέλουν να θυσιάσουν τη βολή τους.
Ποτέ δεν έχαψα το παραμύθι ότι με το που γίνεται κάποιος γονιός αμέσως περνά σ' αυτή τη φανταστική σφαίρα του Καλύτερου Ανθρώπου. Ίσως επειδή μέσα από τη δουλειά μου ως συμβούλου ψυχικής υγείας έχω γνωρίσει πάρα πολλούς γονείς που άνετα θα τους χαρακτήριζες εγκληματίες πολέμου. Αλλά αυτοί πάντα αποτελούν την εξαίρεση ε; Ο κανόνας είναι ότι ο γονιός είναι ένας αλτρουιστής ήρωας που θυσιάζεται πάντα για το παιδί του.
Κι όμως, πολλοί άνθρωποι γίνονται γονείς όχι από αυταπάρνηση αλλά από αμυαλιά, ακόμη και από υστεροβουλία. Επειδή δεν συνειδητοποιούν τις συνέπειες του απροφύλαχτου σεξ που κάνουν, σπέρνουν ένα παιδί κι ύστερα το κρατάνε, γιατί έτσι πρέπει, γιατί ήρθε η ώρα να σοβαρευτούν, για να έχουν κάποιον να τους φροντίζει στα γεράματα, για να σώσουν τη σχέση τους, γιατί όλοι οι άλλοι έχουν, γιατί όχι, στην τελική. Κι αμέσως καθαγιάζονται. Ξεπλένουν τον εγωισμό τους στην κολυμπήθρα της γονεϊκότητας και βγαίνουν καλύτεροι άνθρωποι από όλους τους άλλους, τους άτεκνους.
Για μένα το γεγονός ότι ο αμετανόητος και προκλητικός δολοφόνος είναι πατέρας τριών παιδιών δεν αποδεικνύει τίποτα απολύτως για τον χαρακτήρα του. Θα έπρεπε να μετράει όσο και το ότι ίσως είναι Αιγόκερως ή μελαχρινός. Δυστυχώς, όμως, ο συγκεκριμένος θεωρείται πιο άξιος, πιο ολοκληρωμένος, πιο χρήσιμος άνθρωπος από έναν άλλον άντρα της ίδιας ηλικίας, απλά και μόνο έσπειρε τρία παιδιά. Αντίθετα, οι άτεκνοι άνθρωποι -και ειδικά οι γυναίκες- θεωρούνται εγωιστές και λειψοί, αν όχι εντελώς αφύσικοι.
Το αν η μητρότητα/πατρότητα είναι πράξη αλτρουισμού ή εγωισμού ας το κρίνει ο καθένας. Ας θυμίσω απλώς πόσοι περήφανοι πατεράδες και τρυφερές μανάδες αλλάζουν τροπάρι όταν το βλαστάρι τους δεν τους βγει ακριβώς όπως το θέλουν και τι συναισθηματικούς εκβιασμούς του κάνουν προκειμένου να το φέρουν στα μέτρα τους. Οι γονείς που βιάζουν τα παιδιά τους σωματικά ή ψυχικά δεν είναι από άλλον πλανήτη. Αλλά τα κίνητρα ενός γονιού είναι πάντα αγνά, ε;
Αφιερωμένο στους γονείς και τα παιδιά που πρώτα είναι άνθρωποι κι ύστερα γονείς ή παιδιά.