Πού πήγαν όλοι οι άντρες;

Εντιτόριαλ

του Λύο Καλοβυρνά

Δεν υπάρχουν άντρες πια!  Έχασαν τη θηλυκότητά τους οι γυναίκες. Ναι ε;


edito-01Οι άνθρωποι λατρεύουν να τσουβαλιάζουν. Να ταξινομούν, να κατηγοριοποιούν. Να βάζουν τα πάντα σε κουτάκια.

Βασικά δεν έχουμε επιλογή. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγάζουμε νόημα από το σύμπαν που μας περιβάλλει. Φτιάχνοντας κατηγορίες, ταξινομώντας, βάζοντας ταμπέλες. Ένα πράγμα πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για ν' ανήκει σε μια κατηγορία. Αν τα χαρακτηριστικά του αποκλίνουν πολύ, παύει ν' ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.

Πόσο συχνά ακούω από γκέι άντρες και γυναίκες: «Εμένα δεν μου αρέσουν ο ταμπέλες! Δεν είμαι γκέι ή στρέιτ. Είμαι άνθρωπος!». Είναι το ίδιο σαν να λένε: εμένα δεν μου αρέσει ν' αναπνέω· δεν μου αρέσει που ο ήλιος δύει το βράδυ.

Δεν είναι στο χέρι μας να ζούμε χωρίς ταμπέλες. Είτε πρόκειται για είδη μουσικής (ανώδυνο) είτε αν ένα φαγητό είναι νηστίσιμο ή απαγορευμένο (πιο επώδυνο) είτε για κατηγορίες ανθρώπων (πολύ επώδυνο). Οι ταμπέλες (κατηγορίες) πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, τελεία και παύλα. Το στοίχημα είναι, πόσο άκαμπτες τους επιτρέπουμε να είναι.

Οι πιο άκαμπτες κατηγορίες που υπάρχουν σε όλη την ανθρωπότητα είναι τα φύλα. Πώς (πρέπει να) είναι ο άντρας και πώς (πρέπει να) είναι η γυναίκα. Κάθε εποχή και κάθε κοινωνία πλάθει τη δική της ταμπελίτσα για τον σωστό άντρα και τη σωστή γυναίκα: πρέπει να κάθεται έτσι, να φέρεται αλλιώς, να μιλάει έτσι, να ντύνεται αλλιώς, να χρησιμοποιεί αυτές τις εκφράσεις, να κάνει αυτά τα επαγγέλματα, να έχει αυτά τα δικαιώματα, να έχει αυτή τη σεξουαλικότητα.

Μέχρι πρόσφατα, οι κατηγορίες του (σωστού) άντρα και γυναίκας ήταν τόσο άκαμπτες και αυστηρές που οποιαδήποτε λοξοδρόμηση οδηγούσε σε αυτόματη απομόνωση και κοινωνική τιμωρία - ή και θάνατο. Στην εποχή μας τα φύλα (δηλαδή το πώς πρέπει να είναι η σωστή γυναίκα και άντρας) έχουν γίνει πιο ρευστά, γι' αυτό και ακούμε τόσο συχνά: «δεν υπάρχουν άντρες πια», «έχασαν τη θηλυκότητά τους οι γυναίκες».

Κανείς δεν έχασε τίποτα, κανείς δεν εξαφανίστηκε. Απλώς αλλάζουμε το περιεχόμενο της ταμπελίτσας. Νομίζουμε ότι οι κατηγορίες αυτές υπάρχουν από τη φύση, αλλά στην πραγματικότητα είναι κατασκευές του ανθρώπου. Και μάλιστα αυθαίρετες.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα που κατέδειξε πόσο αναπόφευκτες είναι οι ταμπέλες είναι το κρούσμα ταλιμπανισμού από το ΔΣ της Ορχήστρας Λυρικής Σκηνής. «Μα είναι δυνατόν μουσικοί να είναι τόσο ρατσιστές; Αφού είναι καλλιτέχνες!» εξανίσταντο πολλές φίλες και γνωστοί. Αφού η ταμπέλα «μουσικός» (πρέπει να) περιέχει ευαισθησία, ανοιχτομυαλιά, δημιουργικότητα, ανεκτικότητα, πάθαμε πλάκα όταν αυτοί οι επαγγελματίες μουσικοί, και μάλιστα σε ένα «ευγενές» είδος μουσικής, αποδείχθηκαν πιο ρατσιστές από... διαλέξτε άλλη κατηγορία ανθρώπων που η ταμπέλα τους ορίζει πως (πρέπει να) είναι ρατσιστές, π.χ. θρήσκοι, παππούδια, νεοδημοκράτες.

Πέσαμε από τα σύννεφα επειδή είδαμε ότι υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν ίχνος ευαισθησίας ή ανοιχτομυαλιάς. Δικαίωμά τους μάλιστα! Όπως δικαίωμα ενός άντρα είναι να είναι άντρας και να φιλάει άντρες· να είναι άντρας και να κουνιέται· να είναι άντρας και να βάφεται. Τίποτα από αυτά δεν τον κάνει λιγότερο άντρα. Απλώς τού ταρακουνάει την ταμπέλα.

Οι ταμπέλες είναι αδύνατο να καταργηθούν εντελώς. Μπορούν όμως να ανοίξουν, να διευρυνθούν, να πάψουν να είναι τόσο καταδυναστευτικές. Αυτό είναι στο χέρι μας.

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 122 guests και κανένα μέλος