Mahler: Του Μότσαρτ το κιγκλίδωμα!

Ποιος e-ίσαι;

«Του Βάγκνερ η κουπαστή»; «Του Μότσαρτ το κιγκλίδωμα»; Όχι, είναι «Του Μάλερ το κάγκελο». Ένα blog που απευθύνεται σε μουσικόφιλους και όχι μόνο. Μιλήσαμε με τον Νίκο Π. και μάθαμε περισσότερα για όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια του μπλογκ του.

Συνέντευξη στα κορίτσια του Freedom Island

Του Μάλερ το κάγκελο. Ο ίδιος δηλώνει αρχιτέκτων αλλά και «δεσποινίς ετών 32» ενώ υποδέχεται πάντα τους αναγνώστες του με τη φράση: «θεά είναι το μαλλί σου κοπελιά». Δικός σας!

Νίκο, ήρθε η ώρα να ανοίξεις τις απόκρυφες σου παρτιτούρες και να αποκαλύψεις γιατί διάλεξες τον Μάλερ και γιατί αναφέρεσαι στο κάγκελό του στον τίτλο του blog σου.

Διότι το «Παλαμάρι του Πουτσίνι» ήταν πιασμένο. Κοίτα, ο Mahler έγινε ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες πριν χρόνια όταν άκουσα για πρώτη φορά στο Ηρώδειο την 8^η Συμφωνία του, την επονομαζόμενη «των χιλίων». Ως ψευδώνυμο προέκυψε ένα βράδυ που ήθελα να κάνω μια εγγραφή σε ένα φόρουμ και έψαχνα όνομα.

Καθώς σκεφτόμουν (λέμε τώρα) είδα τη θήκη του cd που άκουγα εκείνη την στιγμή (με την 6^η του Mahler) και λέω «μεγάλε το βρήκες, θα είσαι ο Mahler». Ε, κότσαρα δίπλα και τα κιλά μου (χαχαχα πολύ θα το ήθελα), τη χρονολογία γεννήσεως μου έβαλα, και να το ψευδώνυμο. Όσο για το «Του Mahler το κάγκελο» βγήκε διότι ξεκινώντας το μπλογκ δεν είχα καμία ιδέα τι θα γράψω, με τι θα ασχοληθώ. Κοινώς στο «σπιτάκι» μου (όπως και στο μυαλό μου) από πλευράς θεματολογίας θα γινόταν της πουτάνας το κάγκελο, οπότε το βρήκα πολύ ταιριαστό.

Γιατί οι γκέι έχουμε μια τάση στην όπερα και το camp κατά τη γνώμη σου;

Ανεκπλήρωτοι έρωτες (μη γελάτε εκεί στη γαλαρία), αγάπες που τις ενώνει ή τις χωρίζει ο θάνατος, τρελές καραβοτσακισμένες ηρωίδες, και όλα αυτά με περιτύλιγμα εντυπωσιακά σκηνικά κοστούμια και καούκες. Ε τι από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να λατρέψει μια αδερφή; (για τις λεσβίες δεν ξέρω, χαχαχα). Πέρα από την πλάκα, ο κόσμος της όπερας είναι, πιστεύω, εντυπωσιακά συναισθηματικός και αυτό είναι σίγουρα ελκυστικό για πολλά γκέι άτομα σε πρώτο επίπεδο. Όμως προσωπικά αν δεν ήταν η μουσική τόσο υπέροχα μαγική δεν θα μπορούσα να κολλήσω.

Όσο για το camp που γκούγκλισα για να δω ακριβώς σε τι αναφέρεται, νομίζω πως κι αυτό είναι αγαπημένο λόγω της υπερβολής και του πληθωρισμού των εκφραστικών του μέσων, ίσως γιατί συχνά τα γκέι άτομα νιώθουμε πως αδυνατούμε να εκφραστούμε με απόλυτη ελευθερία στην καθημερινότητά μας και βρίσκουμε ασφαλές καταφύγιο σε αυτό.

 

Αρκετές φορές μπορεί το διαδικτυακό Εγώ να διαφέρει από το πραγματικό, όμως όχι κατ' ανάγκη προς το χειρότερο.

Τι δουλειά έχει ένας αρχιτέκτονας στο blogoπαζάρι; Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το blogging;

Διαψεύδω κατηγορηματικά τις φήμες που θέλουν να ξεκίνησα το μπλογκ για να βρω άντρα διοργανώνοντας βραδιές όπερας και ακολασίας. Από καθαρή βαρεμάρα το έκανα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έγραφα τόσο συχνά ή πως θα με διάβαζε κάποιος. Ούτε περίμενα να βρω τόσο ενδιαφέροντα πράγματα και ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο. Το μπλόγκινγκ μου έδωσε τη δυνατότητα να συναναστραφώ με άτομα ηλικιών και ενδιαφερόντων εντελώς διαφορετικών απ' ό,τι είχα συνηθίσει, να δημιουργήσω ακόμη και καλές φιλίες. Αν βρήκα άντρα τελικά; Tο γιαπί να είναι καλά! Γιατί νομίζεις έγινα αρχιτέκτονας, για την Τέχνη;

Γιατί διάλεξες το Βατικανό ως έδρα; Από βίτσιο ή μήπως από βίτσιο;

Διότι είναι μακράν το πιο gay (χαρούμενο βρε που πήγε το μυαλό σας;) κράτος ever! Άσε που είμαι σίγουρος πως θα ήμουν μπουτ λατσός με το κόκκινο ριχτό του καρδιναλίου και τα χρυσά μπιζού με τα διαμαντικά στον λαιμό (τι; σταυρός είναι αυτός; ΟΚ, ό,τι πείτε).

Πρόσφατα το blog σου έσβησε κεράκι ενός χρόνου. Στο διάστημα αυτό μας απασχόλησαν πολλά LGBT θέματα και σε αρκετά από αυτά αναφέρθηκες κι εσύ. Ποια θα ξεχώριζες;

Για εμένα το σημαντικότερο από όλα ήταν η συζήτηση που ξεκίνησε για το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομιμότητα των γάμων των δύο ομόφυλων ζευγαριών το καλοκαίρι. Διότι αφενός έδωσε τη δυνατότητα να συζητηθεί πιο ανοιχτά το θέμα των δικαιωμάτων μας ως πολιτών αυτής της χώρας. Αφετέρου μας έδωσε και μια ευκαιρία για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Εκεί αποτύχαμε παταγωδώς (διότι τα 50-100 άτομα στη διαμαρτυρία στο Σύνταγμα για τη συνταγματικότητα των γάμων δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία) αλλά πιστεύω πως αυτό θα μας γίνει μάθημα για το μέλλον.

Οφείλουμε πάντως ένα ευχαριστώ σε όλους όσους μέσα από τις LGBT οργανώσεις αγωνίζονται εδώ και χρόνια για τα δικαιώματα μας με προσωπικό ή άλλο κόστος. Μακάρι να βρούμε το θάρρος να τους στηρίξουμε όπως τους αξίζει, εκτός και αν ήμαστε ικανοποιημένοι που έχουμε το Γκάζι και δεν μας χρειάζεται κάτι παραπάνω.

 

Νομίζω πως η πραγματική διεκδίκηση γίνεται στον δρόμο και με την καθημερινή στάση ζωής μας και όχι στο διαδίκτυο.

Σε κάποια ποστ σου αναφέρεσαι σε συναντήσεις σου με άλλους bloggers. Πόσο απέχουν οι ηλεκτρονικές περσόνες από τους ανθρώπους που συναντάς τελικά από κοντά;

Καλά η ερώτηση αυτή είναι προβοκατόρικη!!! Που είναι η Soula να απαντήσει να γίνει Ολοκαύτωμα, χαχαχα. Είναι λογικό η ανωνυμία και ευκολία του ηλεκτρονικού μέσου να δίνει τη δυνατότητα σε όλους μας να εκφραστούμε πιο ελεύθερα προβάλλοντας στοιχεία της προσωπικότητάς μας που αδυνατούμε να δείξουμε στην πραγματικότητα, ή αποκρύπτοντας άλλα. Αρκετές φορές μπορεί λοιπόν το διαδικτυακό Εγώ να διαφέρει από το πραγματικό όμως όχι κατ' ανάγκη προς το χειρότερο (αν υπάρχει χειρότερο ή καλύτερο σε θέματα προσωπικότητας). Τώρα αν κάποιοι προσπαθούν επί τούτου να δημιουργήσουν μια ψεύτικη περσόνα με κάποιο απώτερο σκοπό αυτό αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται με προφανή αποτελέσματα. Πιστεύω πάντως πως τέτοιοι άνθρωποι είναι ευτυχώς ελάχιστοι. Εμένα πάντως μου αρέσει να γνωρίζω τον άνθρωπο πίσω από το μπλογκ και πλέον το επιδιώκω όταν μπορώ, αν και σε μερικές περιπτώσεις αυτή η συνάντηση σκότωσε τη μαγεία της διαδικτυακής επικοινωνίας που είχε προηγηθεί.

Τα LGBT blogs αυξάνονται κάνοντας πιο αισθητή την παρουσία μας. Πιστεύεις ότι βοηθούν στη διεκδίκηση των LGBT δικαιωμάτων στην Ελλάδα;

Νομίζω πως η πραγματική διεκδίκηση γίνεται στον δρόμο και με την καθημερινή στάση ζωής μας και όχι στο διαδίκτυο. Τα μπλογκ και τα σάιτ μπορούν να ενημερώσουν, να οργανώσουν μαζικά, άλλα τα δικαιώματά μας αφορούν την πραγματική ζωή και γι' αυτό δεν αρκούν οι «εικονικές» διαμαρτυρίες. Αυτό που πάνω από όλα επιτυγχάνεται με τα LGBT μπλογκ είναι η εξοικείωση του κόσμου με τον τρόπο σκέψης μας, τις ανησυχίες και τα θέλω μας. Τα περισσότερα LGBT μπλογκ που ξέρω έχουν επισκέπτες και σχολιαστές ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσδιορισμού με τους οποίους γίνονται σοβαρές συζητήσεις και φυσικά χαβαλές, ακομπλεξάριστα και χωρίς εμπάθειες. Φυσικά υπάρχουν και λίγοι που επιλέγουν να μπουν να βρίσουν (κυρίως ανώνυμα) άλλα από όσο έχει πέσει στην αντίληψή μου αποτελούν μειοψηφία.

Μιας και κάθε ποστ σου τελειώνει με ένα, ή και περισσότερα, αποσπάσματα όπερας, δεν θα μπορούσαμε να σ' το στερήσουμε και εδώ. Με ποια όπερα θα χαρακτήριζες την LGBT ελληνική blogoσφαιρα και γιατί;

Χμ, μου βάζετε δύσκολα τώρα. Η LGBT ελληνική blogoσφαιρα είναι τόσο ποικιλόμορφη όσο όλοι μας ως προσωπικότητες, οπότε θα έπρεπε να αφιερώσω μια όπερα για τον καθένα. Όχι μην ανησυχείτε δεν θα το κάνω. Αρκετά σας τα πρήζω από το μπλογκ. Αλλά επειδή πρέπει να δικαιώσω τον τίτλο μου ως drama queen και να διαψεύσω την Ειρήνη που τόση ώρα διαβάζει και σκέφτεται «Μαρή την Ιζόλδη δεν κατάφερες να την κοτσάρεις κάπου» αφιερώνω σε όλους μας το Liebestod από την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Ρίχαρντ Βάγκνερ με το οποίο τελειώνει και η όπερα. «Σε αυτό λοιπόν το σημείο η Ιζόλδη παραληρεί πάνω από το πτώμα του αγαπημένου της έχοντας το όραμα πως είναι ακόμη ζωντανός, τραγουδάει για 7 περίπου λεπτά και μεταμορφώνεται στην πιο αληθινή μορφή αγάπης πριν πεθάνει και η ίδια». (H τελευταία φράση είναι από το βιβλίο «Όπερα για πρωτάρηδες», και η μετάφραση από την Εύα Αδαμάκη για λογαριασμό της εφημερίδας «Καθημερινή»).

 

 

{youtube}z5ILG8OctGg{/youtube}