ProFyLaKtiKo: Το μικρό χωριό των μπλογκ
Ποιος e-ίσαι;
Το μπλόγκινγκ έχει γίνει ένα μικρό χωριό - με όλα τα θετικά και τα αρνητικά ενός χωριού
Συνέντευξη στα κορίτσια του Freedom Island
Φιλιά. Οι γλώσσες αγκαλιάζονται. Χέρια που ορμάνε. Το δέρμα ερεθίζεται. Ιδρώτας. Σταγόνες που κυλάνε στην άκρη του μετώπου. Κοφτές αναπνοές. Οι σφυγμοί καλπάζουν. Κάθε λεπτό και λίγο πιο κοντά. Τα σώματα συγκρούονται. Πλησιάζουν και απομακρύνονται. Ο ρυθμός σταματά για μερικά δευτερόλεπτα. Και ξαναρχίζει με αμείωτη ένταση. Το κουτί στο πάτωμα. Μπήκε ακόμα ένα προφυλακτικό. Έτσι ακριβώς όπως το γράφει σε κάθε ποστ του ο μπλόγκερ Profylaktiko ή τρυφερά «καποτάκος» όπως τον λένε οι φίλοι του. Απολαύστε υπεύθυνα τη συνέντευξή του.
Σεξ πάντα με προφυλάξεις λέμε όλοι, αλλά τα νούμερα της αμέλειας είναι ανησυχητικά. Γιατί κάποιοι ξεχνούν τον τίτλο του blog σου;
Νομίζω πως όλοι μας κάποια φορά έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε τη μη-χρήση του προφυλακτικού κατά τη διάρκεια κάποιας σεξουαλικής πράξης (συνήθως στα προκαταρκτικά, κοινώς το χαμούρεμα). Η ατμόσφαιρα της στιγμής, ο φόβος να μη χαλάσουμε αυτή τη στιγμή, η (όχι πάντα βάσιμη) σιγουριά ότι εμείς και ο άλλος «δεν έχουμε κάτι», όλη αυτή η γλυκιά παρόρμηση συντελούν στο να μη χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Δυστυχώς, έχω ακούσει και από αρκετούς φίλους μου ανάλογες ιστορίες και με στενοχωρεί το γεγονός ότι το ζήτημα δεν το αντιμετωπίζεται σοβαρά από τον κόσμο. Μου έχει τύχει να βγω 12 το βράδυ σε περίπτερο να ψάχνω προφυλακτικό.
«Κι αν είμαι blog μη με φοβάσαι» αναφέρεις στο πρώτο σου ποστ. Υπάρχει κάτι που φοβάσαι εσύ στο blogging; Στη ζωή;
Αν φοβάμαι κάτι, δεν είναι το ότι θα πεθάνω αλλά το ότι θα ξεχαστώ. Πες το φόβο, πες το υστεροφημία. Είμαι Αιγόκερως, οπότε και στυγνός εγωιστής. Στο blogging σύντομα θα κλείσω ενεργά ένα χρόνο γραψίματος και ενάμιση χρόνο παρακολούθησης. Σίγουρα έχει εξελιχτεί σε ένα μικρό χωριό με όλα τα χαρακτηριστικά του χωριού (θετικά και αρνητικά) αλλά νομίζω πως δεν φοβάμαι κάτι. Από την αρχή έβγαλα ένα πρόσωπο, άλλες φορές χαρούμενο, άλλες φορές βαθύτατα μελαγχολικό, κάτι που ήταν πραγματικότητα. Όταν είσαι αληθινός, συνήθως δεν φοβάσαι τίποτα.
Αν συσπειρωθούμε όλοι και κάνουμε εμφανή την παρουσία μας, θα τρώμε σύντομα πολλά κουφέτα.
Είναι το «προφυλακτικό» μια προστασία από κάτι; Τι σε έκανε να ξεκινήσεις το blogging; Πώς και πόσο σε έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα;
Ξεκίνησα σε μια περίεργη περίοδο για μένα που οι πιο στενοί φίλοι μου είτε έφευγαν είτε έλειπαν. Είχα την ανάγκη να πω κάποια πράγματα. Ναι, να τα πω σε αγνώστους. Όταν δεν σε ικανοποιούν οι ήδη γνωστοί σου, βρίσκεις διεξόδους, δεν κλείνεσαι στον εαυτό σου. Είναι γοητευτικό και κάποιες φορές χρήσιμο να μοιράζεσαι κάτι με ανθρώπους που δεν σε ξέρουν. Να ακούς γνώμες και συμβουλές. Εξάλλου, όταν γράφεις για κάτι, είναι σαν να το ξορκίζεις. Το βγάζεις από μέσα σου, επομένως δεν σου μένουν απωθημένα. Που για μένα σημαίνει λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα (αρκετά έχω ήδη..)
Υπήρξαν περίοδοι που ασχολιόμουν πολύ έντονα με το blogging. Πρόσεχα τις δημοσιεύσεις μου ώστε να γίνονται τακτικά, διάβαζα σχολαστικά (και σχεδόν με πρόγραμμα για να μη μένω πίσω) τα ιστολόγια άλλων, σχολίαζα και περίμενα αντιδράσεις. Με είχε απορροφήσει όλη αυτή η διαδικασία, είχε γίνει ένα χόμπι. Νιώθω ότι για μένα ήταν χρήσιμη διαδικασία και όχι χαμένος χρόνος. Όσο και αν φανεί περίεργο αισθάνομαι πως έγινα καλύτερος.
Έρωτας και blogging, μοναξιά και blogging. Προσωπικές εξομολογήσεις και δεδομένα σε ποστ. Υπάρχουν ποστ που έσβησες ή που αυτολογοκρίθηκες;
Αν κάποιος διαβάσει το ιστολόγιό μου από την αρχή, θα δει πως αναφέρομαι αρκετές φορές σε προσωπικά δεδομένα και ιστορίες που κάποιοι ενδεχομένως να μην έλεγαν ούτε στους καλύτερους φίλους τους. Ο κάθε blogger επιλέγει το βαθμό που θα εκτεθεί στο κοινό του, όπως επιλέγει και την εικόνα που θα προβάλει. Προφανώς δεν γίνεται να δείξεις όλες σου τις πλευρές, δείχνεις όμως αυτήν που θες ή αυτή που σου βγαίνει αυθόρμητα.
Μέχρι σήμερα δεν έχω σβήσει κάποιο post. Ναι, ναι αλήθεια λέω. Κι ακόμη δεν έχω μπει στον πειρασμό να το κάνω. Ίσως γιατί δεν υπήρχε λόγος. Συνέλαβα όμως τον εαυτό μου σε κάποιες στιγμές να σταματά να πατά πλήκτρα όταν ένιωθα ότι μπορεί να λέω πολλά. Καλό το blogging αλλά μη τα βγάζουμε και όλα στη φόρα.
Η κοινωνία, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, αλλάζει. Αργά, αλλά αλλάζει.
Τα Χριστούγεννα είδαμε σε video το στόλισμα του πρώτου Χριστουγεννιάτικου δέντρου στο σπίτι σου από bloggers για bloggers. Τελικά το blogging φτιάχνει παρέες;
Θα έλεγα πως είτε το θέλουμε είτε όχι, το blogging κάπου εξελίχτηκε σε ένα social network. Τουλάχιστον όταν ο blogger το επιτρέπει και δεν καλλιεργεί ένα μυστήριο ή απόμακρο κλίμα. Μοιραία από ένα σημείο και έπειτα, μπαίνεις στη διαδικασία να θες να γνωρίσεις από κοντά αυτόν που με τα κείμενά του έχεις γελάσει, έχεις συγκινηθεί, έχεις τσαντιστεί. Θέλεις να ταυτίσεις τα γραφόμενα με ένα πρόσωπο. Κάποιοι ίσως το πήγαν ακόμα παραπέρα.
Ο στολισμός του δέντρου ήταν ένα κορυφαίο γεγονός, νομίζω, που απέδειξε όντως ότι μπορείς να γνωρίσεις αξιόλογους ανθρώπους από εκεί που δεν το περιμένεις και που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα γνώριζες ποτέ. Έχω γνωρίσει αρκετά άτομα μέσω του ιστολογίου μου και μου αρέσει που είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι οι περισσότεροι είναι αρκετά ξεχωριστοί. Οπότε η απάντησή μου είναι σαφώς και ναι.
Μεγάλωσες στην επαρχία, σε νησί. Πώς είναι να μεγαλώνει ένα ομοφυλόφιλο αγόρι στην ελληνική επαρχία; Είναι τα πράγματα τόσο δύσκολα όπως πολλοί τα φαντάζονται; Θα μπορούσες να ζήσεις out στον τόπο καταγωγής σου και αν ναι, με ποιες προϋποθέσεις;
Αν πω ότι σκοπός μου όταν ήμουν μικρός ήταν να διαβάζω για να φύγω από το νησί μου θα θεωρηθεί πλήρης η απάντηση; Το να ανακαλύπτεις τη σεξουαλικότητά σου και να την αποδέχεσαι είναι σίγουρα μια διαδικασία δύσκολη για τους νέους στη χώρα μας, αφού η ενημέρωση είναι ανύπαρκτη και από μικρός μπαίνεις στο τριπάκι να θεωρείς ότι επειδή είσαι διαφορετικός είσαι και ανώμαλος. Πόσο μάλλον στην επαρχία που ο κόσμος στηλιτεύει και αποδοκιμάζει τέτοιες συμπεριφορές.
Κάποιες φορές σκέφτομαι τον εαυτό μου τότε, το πόσο άσχημα ένιωθα, το πόσο ήθελα να φύγω. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να το ξαναπεράσω και γι' αυτό δε σκέφτομαι να επιστρέψω ποτέ μόνιμα.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η απόφαση που ακυρώνει τους γάμους δυο ομοφύλων ζευγαριών στην Τήλο. Ως ζευγαρωμένος νέος ποια η γνώμη σου για τον πολιτικό γάμο; Πιστεύεις πως είναι μακριά ακόμη για την ελληνική LGBTQ κοινότητα η ευτυχισμένη στιγμή του δημαρχείου;
Καταρχάς το θέμα του δημαρχείου είναι το καθαρά τυπικό κομμάτι και αφορά θέματα γραφειοκρατικά, όπως η φορολογία, οι κληρονομιές κτλ. Πίσω από αυτό όμως, πιστεύω ότι αναπτύσσεται μια γενικότερη αντίληψη και θεώρηση των LGBTQ ζευγαριών, και αν ο πολιτικός γάμος θεσμοποιηθεί θα ενισχύσει θετικά την εικόνα και τη θέση τους στην κοινωνία. Οι γάμοι των γκέι ζευγαριών στην Τήλο μπορεί να ακυρώθηκαν αλλά ο αγώνας σίγουρα δε σταματάει εδώ. Θα εξαντληθούν όλα τα εγχώρια ένδικα μέσα και η υπόθεση αυτή θα φτάσει μέχρι τα δικαστήρια της Ευρώπης. Πιστεύω ότι αν συσπειρωθούμε όλοι και κάνουμε εμφανή την παρουσία μας, θα τρώμε σύντομα πολλά κουφέτα!
Όταν δεν σε ικανοποιούν οι ήδη γνωστοί σου, βρίσκεις διεξόδους, δεν κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Πόσοι γκέι χωράνε σε ένα γήπεδο και γιατί βρίσκονται εκεί; Κατά καιρούς κάνεις ποστ που απευθύνονται στους fan της στρογγυλής θεάς, της καρό και της πορτοκαλί. Ημίγυμνοι άντρες, ημίθεοι, ήρωες που ιδρώνουν στα παρκέ και στα γρασίδια. Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν δήλωναν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους διάσημοι αθλητές και αθλήτριες;
Η ομοφοβία στη χώρα μας σίγουρα σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στα λανθασμένα πρότυπα που έχουν πολλοί άνθρωποι για τους ομοφυλόφιλους. Αν διάσημοι αθλητές και αθλήτριες δήλωναν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους θα βοηθούσε σε μια διαφορετική αντιμετώπιση, αλλά νομίζω πως δεν θα αρκούσε από μόνο του. Το βασικό είναι να καταλάβει ο κόσμος πως ομοφυλόφιλοι υπάρχουν παντού και είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως και οι ετεροφυλόφιλοι. Έχουμε και εμείς τα ίδια προβλήματα και τα ίδια άγχη και προφανώς είμαστε όλοι ίσοι. Ενδεχομένως, αν την αρχή έκαναν διάσημοι αθλητές (κατά προτίμηση μερικοί από αυτούς που έχω κάνει αφιερώματα) σίγουρα θα ακολουθούσαν και άλλοι. Η κοινωνία, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, αλλάζει. Αργά, αλλά αλλάζει.
