Το πώς το δεχόμαστε εμείς επιδρά και στους άλλους

Συνέντευξη

Μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια δίνει μαθήματα θάρρους!

συνέντευξη στον Δημήτρη Αγγελίδη

Είναι 16 ετών, μαθήτρια Β΄ Λυκείου, αλλά έχει τη μαχητικότητα 10 ακτιβιστών. H Γεωργία (το όνομα αποτελεί ψευδώνυμο· επειδή είναι ανήλικη, δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε ούτε το όνομα ούτε άλλα προσωπικά της στοιχεία) ανακάλυψε ότι είναι λεσβία στο Γυμνάσιο. Τρομοκρατημένη, προσπάθησε να δημιουργήσει μια ψεύτικη εικόνα, αλλά γρήγορα κατάλαβε το αδιέξοδο αυτής της επιλογής. Το είπε στους φίλους της, το ανακοίνωσε στην τάξη και δεν έκανε πίσω ούτε στο Κατηχητικό. Υπερασπίζεται με δύναμη τον εαυτό της και πιστεύει ότι «το πώς το δεχόμαστε εμείς επιδρά και στους άλλους».

Coming out προσωπικό

Το υποψιάστηκα πριν δύο-τρία χρόνια, στην Α΄ ή Β΄ Γυμνασίου. Από τη μια, δεν μπορούσα να κρατήσω σχέση με αγόρι. Ήμουν αυταρχική, είχα το πάνω χέρι, και αυτό τους εκνεύριζε. Από την άλλη, για παρέα προτιμούσα τα αγόρια και είχα αγορίστικες συνήθειες. Στα καταστήματα ρούχων κοιτούσα τα ανδρικά. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Μισούσα το βόλεϊ. Κάποια στιγμή, γνώρισα μια κοπέλα και προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που ένιωθα γι' αυτήν. Όταν το έφερα στο μυαλό μου, είπα «αποκλείεται, δεν είναι φυσιολογικό, είμαι ανώμαλη».

Φρίκαρα. Να το πω; Να το αγνοήσω; Αποφάσισα να το αγνοήσω. Προσπάθησα να βρω αγόρι, άρχισα να ντύνομαι περισσότερο κοριτσίστικα. Μου λέγανε «έλα μωρέ, κορίτσι είσαι, θα πας να παίξεις ποδόσφαιρο;» και από φόβο μην καταλάβουν, πήγαινα να παίξω βόλεϊ. Μου λέγανε «είσαι κορίτσι και κάνεις πολεμικές τέχνες;» και σκεφτόμουν να σταματήσω, αν και αυτή ήταν η μόνη περίπτωση που τελικά είπα «δεν πα να λένε». Μου την έσπαγε όμως πολύ. Είχα γίνει εσωστρεφής. Δεν μπορούσα να μιλήσω για σχέσεις. Είμαι άτομο που δεν του αρέσει η υποκρισία και δεν άντεχα την ιδέα ότι προσπαθούσα να είμαι κάτι που δεν ήμουν. Πέρσι, στην Α΄ Λυκείου, έγινε φάση με μια κοπέλα και τότε βεβαιώθηκα. Και είπα «δεν θα με βγάλει πουθενά να το αγνοώ και να το καταπιέζω. Θα το πάρω απόφαση και θα συνεχίσω τη ζωή μου βάσει αυτού».

Coming out στην παρέα

Το πρωτοείπα στην τότε κολλητή μου και μετά στη σημερινή μου παρέα. Ήταν μια μέρα που κουβεντιάζαμε στο σχολείο και με ρωτούσαν πάλι αν έχω αγόρι. «Και να ήθελε κάποιο αγόρι», είπα, «δεν θα ήταν δυνατόν να κάνουμε σχέση, γιατί εμένα μου αρέσουν τα κορίτσια». Στην αρχή νόμιζαν ότι τους έκανα πλάκα, αλλά με τον καιρό το συνήθισαν. Τώρα είμαστε μια χαρά. Πολλά αγόρια μου λένε ότι είναι ωραίο που το αντιμετωπίζω έτσι, χωρίς πρόβλημα. Άλλοι μου λένε ότι φαίνομαι «πολύ κορίτσι» για λεσβία. Απαντάω ότι δεν χρειάζεται να τηρώ κάποιο πρότυπο, σημασία έχει πώς νιώθω.

«Ανδροειδές»

Ίσως είμαι τυχερή, αλλά γενικότερα δεν είχα περίεργες αντιδράσεις. Το πιο περίεργο ήταν το σχόλιο που μου μετέφερε μια καθηγήτρια. Κάναμε μάθημα για τον ρατσισμό. Στη συζήτηση της είπαμε ότι στο σχολείο δεν έχουμε τόσο πρόβλημα με τους μετανάστες, αλλά ρατσισμός υπάρχει. «Τι ρατσισμός, παιδιά;» ρώτησε. «Εναντίον των ομοφυλοφίλων», είπαμε. «Ξέρετε κάτι ή το λέτε έτσι»; «Εγώ το ξέρω, κυρία», της είπα, «γιατί είμαι ομοφυλόφιλη». Άρχισε να λέει πράγματα του τύπου να πάω σε γιατρό μήπως είναι ορμονικό και να προσέχω την εμφάνισή μου να μην είναι τόσο προκλητική. Ένας καθηγητής, μου εξήγησε, σε ανύποπτο χρόνο στο γραφείο των καθηγητών, είπε για μένα τη φράση «τι ανδροειδές είναι αυτό». «Ανδροειδές», της είπα, «είναι στα αγγλικά το ρομπότ κι εγώ ρομπότ δεν είμαι». Συνεχίσαμε τη συζήτηση οι δυο μας στο διάλειμμα. «Αν αυτό μου το έλεγε ένας συμμαθητής μου», της είπα, «θα το έπαιρνα για κομπλιμέντο. Άλλο όμως να το λέει ένας καθηγητής. Προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου. Όπως νιώθω άνετα, έτσι θα είμαι και σε όποιον αρέσει. Αλλά αν στη θέση μου βρισκόταν ένα παιδί που προσβάλλεται, θα μπορούσε να είχε καταγγείλει το σχολείο». «Εντάξει», μου είπε, «θα το έχω υπόψη μου».

Παρωπίδες

Ωραίες απόψεις είχε ο περσινός μας θεολόγος. Τον είχαμε ρωτήσει: «από τη στιγμή που η Εκκλησία υποστηρίζει «αγαπάτε αλλήλους», γιατί εναντιώνεται τόσο στους ομοφυλόφιλους»; Είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν πάνω στη γη και δεν μπορούμε να τους αγνοούμε, αλλά ο χριστιανισμός δεν επιτρέπει τους ομόφυλους γάμους. Από τη στιγμή που όμως κανείς ομοφυλόφιλος δεν πήγε στην Εκκλησία να ζητήσει να παντρευτεί, οι παπάδες δεν πρέπει να ανακατεύονται. Αλλά δεν είναι όλοι οι θρησκευόμενοι έτσι. Πήγαινα στο Κατηχητικό από τριών ετών και το σταμάτησα πέρσι, όταν ένα παιδί έθεσε το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Άρχισαν να λένε τα γνωστά. Τους λέω «δεν ξέρετε τι μπορεί να υπάρχει κι εδώ μέσα ακόμη, οπότε ας μη συνεχιστεί το θέμα». Μια κατηχήτρια ήξερε για μένα και με σιγόνταρε, αλλά οι άλλοι άρχισαν να γελάνε. Δεν μπήκα καν στον κόπο να τους εξηγήσω. Ξέρω ότι οι πολύ θρησκόληπτοι συνήθως φοράνε παρωπίδες και δεν ακούνε. Δεν ήθελα να είμαι μπροστά όταν θα ξαναέμπαινε το θέμα και θ' ακούγονταν τα ίδια.

Στρατηγικές υποψιασμού

Είπα στον πατέρα μου το επεισόδιο με το «ανδροειδές». Όχι ότι αφορούσε εμένα, ότι έγινε σ' ένα παιδί στο σχολείο. Και τον ρώτησα: «ρε μπαμπά, αν ερχόμουν και σου έλεγα ότι έχω σχέση με μια κοπέλα, τι θα έκανες;». «Θα προσπαθούσα να σε στηρίξω», μου είπε. Στον πατέρα μου μπορεί να το πω πολύ σύντομα. Τη μητέρα μου τη φοβάμαι περισσότερο. Δεν είναι τόσο φόβος. Είναι ότι δεν θέλω να το έχω κι αυτό πάνω στο κεφάλι μου. Μου φτάνουν τα κηρύγματα για το τσιγάρο και το σχολείο. Τους αφήνω όμως να υποψιάζονται, ώστε ή να το καταλάβουν από μόνοι τους ή να είναι έτοιμοι όταν τους το πω. Άμα δουν ότι εγώ είμαι καλά, θα το δεχτούν. Γιατί το πώς το δεχόμαστε εμείς επιδρά και στους άλλους. Βλέπει η μάνα μου στην τηλεόραση κάτι σχετικό με την ομοφυλοφιλία και πετάει κάτι του τύπου «α μωρέ, τους ανώμαλους». Της λέω «μαμά ηρέμησε». Ή με βλέπει να συγχύζομαι με μια εκπομπή και με ρωτάει «πώς κάνεις έτσι»; Της λέω «εντάξει ρε μαμά, είναι η προσωπική του επιλογή, γιατί να τον ρεζιλεύουν έτσι; Θα 'θελες αν ήμουν εγώ ή ο αδερφός μου στη θέση του να μιλούσαν έτσι»; «Αν ήσασταν εσείς στη θέση του, θα είχα πέσει από τον Ισθμό», είπε μια φορά. O πατέρας μου όμως απάντησε διαφορετικά: «Από τη στιγμή που θα το είχατε πάρει απόφαση», είπε, «και θα ήσασταν εντάξει, εμένα θα με ένοιαζε μόνο να μη σας στεναχωρεί ο κόσμος». Απλά ο πατέρας μου πιστεύω ότι θεωρεί ότι λόγω ηλικίας δεν έχω τις αναγκαίες εμπειρίες για να αποφασίσω τι μου αρέσει. Εγώ δεν το πολυπιστεύω. Δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη εμπειρία για να καταλάβεις τι σε τραβά και σε γεμίζει.

Τάση να κλαιγόμαστε

Οι γονείς μου μού έχουν πει ότι σ' αυτή την ηλικία είναι λογικό να έχω σεξουαλικές εμπειρίες. Με έχουν συμβουλεύσει, όμως, να προσέχω και να μην κάνω ποτέ κάτι που δεν θέλω. Το θέμα της υγείας το συζητάμε πολύ με τους γονείς μου και το ψάχνω και μόνη μου. Οι περισσότεροι στην ηλικία μου, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, θέλουμε ενημέρωση. Μόνο που ό,τι κάνουμε, θα το κάνουμε μόνοι μας, χωρίς την καθοδήγηση του σχολείου. Δεν υπάρχει κανένα μάθημα για τη σεξουαλική αγωγή, λες και ζούμε στον Μεσαίωνα.

Η πρώτη μου σχέση ξεκίνησε απλά. Την είδα, μου άρεσε και της το είπα: «Μ' αρέσεις». Δεν ήξερα καν αν είναι λεσβία, μπάι ή στρέιτ. Οι ομοφυλόφιλοι έχουμε την τάση να κλαιγόμαστε ότι δεν μπορούμε να βρούμε σχέση και δεν βλέπουμε ότι οι στρέιτ είναι πολύ χειρότεροι. Τελικά αυτή την κλάψα την περνάμε και στις σχέσεις μας και είναι λογικό να μην καταλήγουν καλά. Βλέπω στο Ίντερνετ που ρωτάνε συχνά «θέλεις σχέση ή κάτι άλλο;». Είναι η ερώτηση που μου σπάει τα νεύρα. Άμα δεν σ' έχω γνωρίσει, πώς να ξέρω αν θέλω σχέση μαζί σου; Η σχέση δημιουργείται βήμα βήμα - όχι με τον πρώτο τσακωμό να παίρνουμε τα παπουτσάκια μας και να φεύγουμε.

Καλύτερα να σε βρίζουν

Οι γκέι γυναίκες αντιμετωπίζουν και ομοφοβία και σεξισμό. Βλέπει ένας άνδρας δυο λεσβίες στο δρόμο, όμορφες και θηλυπρεπείς. Θα πει «αχ και να τις είχα και τις δύο στο κρεβάτι». Βλέπει μετά δυο λεσβίες που δεν του αρέσουν εμφανισιακά και θα πει «α τις κωλολεσβίες, καλά κάναν και τα φτιάξανε γιατί δεν θα βρίσκανε ποτέ γκόμενο». Εγώ προτιμώ οι άνδρες να με βλέπουν ως άτομο και να με βρίζουν λόγω της ομοφυλοφιλίας μου, παρά ως αντικείμενο ηδονής.