Marvin the Martian: Συζητώντας με έναν Αρειανό

Ποιος e-ίσαι;

Οι κάτοικοι του πλανήτη Άρη μισούν την Bonnie Tyler; Λατρεύουν τις σαπουνόπερες κι έχουν γκέι αίσθηση του χιούμορ; Ε ναι λοιπόν! Τάδε έφη Marvin the Martian! Καλώς ήρθατε στον Άρη...

marvin-01Συνέντευξη στον Σταύρο Λάτο

O Χρήστος, aka Marvin the Martian, ζει στον δικό του προσωπικό πλανήτη, το Λονδινάκι του, όπως συγκεκριμένα αναφέρει και δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο, άπλα είναι λέκτορας και υποψήφιος διδάκτορας ψυχογλωσσολογίας...

Κι επειδή πολύ το βαριέται το διδακτορικό, αποφάσισε να κρατήσει ένα ημερολόγιο σε μορφή μπλογκ, για να μοιραστεί μαζί μας τις απορίες ενός Αρειανού... και να μας στείλει αδιάβαστους!


 

Marvin the Martian... αγαπημένος ήρωας των παιδικών χρόνων ή ένα nick για να τονίσεις την απόσταση σου από την Ελλάδα; Τι λέει το alter ego σου για σένα;

Αγαπημένος ήρωας, όχι μόνο των παιδικών, αλλά και των μετέπειτα χρόνων... Cartoon με προσωπικότητα: Αντι-σταρ, εφευρετικός, πεισματάρης, χιουμορίστας, κυνικός, χαμηλών τόνων, φλεγματικός αλλά και προσηλωμένος στον περίεργο στόχο του: πού θα πάει, θα την καταστρέψει τη ρουφιάνα τη γη! Έχουμε πολλά κοινά σαν χαρακτήρες (καλά, η εμμονή με τη γη εξαιρείται!)

Τι γυρεύει στο Λονδίνο ένας Έλληνας Αρειανός;

Μα φυσικά είναι η βάση από όπου θα αρχίσει να καταστρέφει τη γη :). Απλά ήρθε για σπουδές και ξώμεινε. Αγάπησε τα πάρκα, το ποτάμι, τα μουσεία, τα θέατρα, τη γενικότερη νοοτροπία (γκέι και μη), τα ταξίδια και τα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα που η πόλη αυτή έχει να προσφέρει.

Δεν ξέρω αν το παρελθόν είναι η ευλογία αυτής της χώρας, σίγουρα όμως είναι η κατάρα της.

 

Τι προσφέρει σ' εσένα το συγκεκριμένο μπλογκ και ποιοι είναι οι λόγοι που σε έκαναν να το δημιουργήσεις;
marvin-ep-01
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 1.

Ο χαρακτήρας του μπλογκ μου έχει περάσει από σαράντα κύματα. Στην αρχή διάβαζα διάφορα χιουμοριστικά μπλογκ και είπα: οκ αυτό μου αρέσει, ας το κάνω κι εγώ - από βαρεμάρα περισσότερο. Μετά συνειδητοποίησα την αξία του ως μέσο έκφρασης και ξεσκάσματος, και το χιούμορ υποχώρησε για χάρη πιο προσωπικών αναρτήσεων. Στη συνέχεια άρχισαν κάποιες πιο επιθετικές αναρτήσεις, που εξέφραζαν την απογοήτευσή μου για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα κυρίως, γιατί απευθύνομαι σε ελληνόφωνο κοινό (μη νομίζεις, αν έγραφα για Άγγλους έχω πολλά ράμματα για τη γούνα τους). Τώρα πια, παρόλο που είναι σε φάση ύφεσης, είναι λίγο από όλα. Ένα μικρό κομμάτι του Marvin με το οποίο έχει σχέσεις απόλυτης ειλικρίνειας, ένας μικρός καθρέφτης που μου επιτρέπει να διαβάζω τις ίδιες μου τις σκέψεις λίγο πιο αποστασιοποιημένα, και να βλέπω αλλαγές μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια (και είναι μπόλικες, πίστεψέ με!)

Γράφουμε, γράφουμε, όλοι γράφουμε. Εσύ γιατί γράφεις; Και τι διαβάζεις;

Γράφω για να ξεσκάσω, για να εκφράσω την αντίρρησή μου ή τον θαυμασμό μου. Από τη στιγμή που θα ανεβάσω κάτι στο μπλογκ γίνεται σημείο αναφοράς για εμένα. «Ενημερώνω» το διαδίκτυο για κάτι το οποίο με αφορά με ποικίλους τρόπους. Ακόμα κι αν δεν το διαβάσει ποτέ κανείς, είναι πλέον κομμάτι του Marvin, διαμορφώνεται από την προσωπικότητα και την ιδεολογία μου, και με τη σειρά του τις διαμορφώνει κι αυτό.

Παλιότερα διάβαζα πολύ περισσότερα μπλογκ, από ό,τι τώρα, και ο βασικός λόγος είναι ότι η μπλογκο-γενιά μου του '07 έχει στην πλειοψηφία της εγκαταλείψει το σπορ (I miss you guys!), ενώ και εγώ δεν έχω πολύ χρόνο για να γνωρίσω νέα μπλογκ. Τα αγαπημένα μου αυτή την εποχή είναι ο athensville, ο Anemos, ο Σαραντάκος, ο apos, το Jungle-report, ο φίλος μου ο gsus και κάνα δυο ακόμα που δε μου έρχονται τώρα. Εκτός blogging, με κυνηγάει η κατάρα του διδακτορικού, και δεν μπορώ να διαβάσω όσο θα ήθελα. Μόλις ξεκίνησα το Waiting for Godot, αλλά τελικά είναι δύσκολος ο Μπέκετ, ειδικά μετά από μια ολόκληρη μέρα στατιστικών αναλύσεων και γραψίματος!

Οι εξπρές στιχομυθίες τύπου «Πώς σε λένε, πώς είσαι, τι ψάχνεις, που μένεις, ξεκινάω» δεν σε κάνουν εραστή, σε κάνουν delivery boy.

Στις «σκέψεις» σου βρίσκουμε μια πολύ ενημερωμένη θεματολογία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως τα μάρμαρα του Παρθενώνα, το Μακεδονικό, την ελληνική γλώσσα κ.ά.. Τα θέματα που θίγεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή ή μας φαίνεται εμάς;
marvin-ep-02
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 2.
Στην κεφαλίδα του μπλογκ μου θα βρεις ένα στίχο από το Innuendo των Queen, ένα τραγούδι-σύμβολο για εμένα: «Our lives dictated by tradition, superstition, false religion». Αυτό είναι που με ενοχλεί και σε αυτό αντιδρώ. Τα τελευταία χρόνια γίνομαι δέκτης μεγάλου ποσοστού αψυχολόγητης, δεξιόστροφης και λαϊκίστικης ρητορείας, με επιχειρήματα τόσο σαθρά που μπορεί να τα καταρρίψει ένα δεκάχρονο αν κάτσει να τα σκεφτεί λίγο. Με κουράζει αυτό το άγχος να αποδείξουμε ότι ως λαός είμαστε καλύτεροι, ανώτεροι, πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, ότι μας χρωστάνε όλοι. Και πολύ περισσότερο με ενοχλεί ότι πολύς κόσμος αρπάζει τις διάφορες μπούρδες που του πετάνε και τις χάφτει αμάσητες. Ξέρεις πόσες φορές έχω μπει στον πειρασμό να φτιάξω ένα γκρουπ στο Facebook με «αδιάσειστα» στοιχεία ότι το Αζερμπαϊτζάν διεκδικεί την Άνω Πετρομαγούλα, μόνο και μόνο για να δω πόσο γρήγορα θα διαδοθεί; Ξέρεις πόσος κόσμος θεωρεί την παπαριά περί Hellenic Quest αυθεντική, χωρίς καν να έχουν ψάξει στο Google για να το διασταυρώσουν; Και είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που όταν τους λες ότι πραγματικές έρευνες δεν αποδεικνύουν ότι η γλώσσα Α σε κάνει πιο έξυπνο, σε αμφισβητούν. Πόσο λογικό είναι αυτό;

Δεκάδες άνθρωποι, ειδικά στο διαδίκτυο, σπαταλούν την ενέργεια και την ευφυΐα τους στο να αναπαράγουν σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας, να βρουν κρυμμένα νοήματα και συμβολισμούς παντού, να αποκαλύψουν πόσο πολύ κινδυνεύει το Έθνος, και δεν βλέπουν ότι ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι ο ίδιος μας ο κακός εαυτός, η καλπάζουσα οπισθοδρόμηση στην οποία οδηγούμε αυτή τη χώρα.

Δεν ξέρω αν το παρελθόν είναι η ευλογία αυτής της χώρας, σίγουρα όμως είναι η κατάρα της, τουλάχιστον όταν το αντιμετωπίζουμε στείρα, άκριτα και επιφανειακά. Με έχει κουράσει η προγονολατρεία. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι να χρησιμοποιούμε και λίγο τη λογική μας και να μη φανατιζόμαστε, γιατί στο κάτω-κάτω δεν είμαστε τόσο σπουδαίοι όσο θέλουμε να νομίζουμε (ή μήπως το ξέρουμε ήδη;).

Στο μπλογκ σου σατιρίζεις την τηλεοπτική πραγματικότητα. Τηλεοπτικός επαναστάτης ή TV geek;
marvin-ep-03
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 3.

Στο Λονδίνο τηρώ απόσταση ασφαλείας από την ελληνική τηλεόραση και βλέπω μόνο κάνα δυο σίριαλ όταν έχω χρόνο. Στις διακοπές μου στην Ελλάδα όμως παίρνω μια γερή δόση αποβλάκωσης κάθε φορά και δεν χάνω ευκαιρία να το σχολιάσω στο μπλογκ. Πρώτον γιατί πιθανότατα θέλω να ξορκίσω τον παλιό τηλεορασόπληκτο εαυτό μου, αλλά και δεύτερον και κυριότερο γιατί θεωρώ ότι το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης έχει πέσει σε δυσθεώρητα βάθη, και ειλικρινά δεν ξέρω αν πάει παρακάτω.

Πρόσφατα ήμουν κάτω και όπου και να το έβαζα έβλεπα ξανθιές να μιλάνε για την Εύη Βατίδου! Μα πού βρέθηκαν τόσες ξανθιές;;;; Είδα παπάδες να έχουν γνώμη επί παντός επιστητού. Είδα εκλεγμένους πολιτικάντηδες με τσιριχτές φωνές να φανατίζουν τον κόσμο. Είδα την Τατιάνα να λέει σε 12χρονα να αδυνατίσουν για να γίνουν πιο όμορφες. Είδα ένα μάτσο κοπελίτσες στα όρια της ανορεξίας να λένε η μια την άλλη χοντρή και να σπαράζουν στο κλάμα. Είδα μια χοντρούλα και μια ξανθούλα να λένε τον καιρό διανθισμένο με εξωφρενικά σεξιστικά υπονοούμενα. Και το χειρότερο: είδα κόσμο να διασκεδάζει με όλα αυτά, αντί να σπάσει την τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ. Αν όντως η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...

Εκεί στην ξενιτιά τι σου λείπει από εδώ; Τι δεν σου λείπει καθόλου;

Αν μου λείπει κάτι από την Ελλάδα, είναι η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, σχέσεις που είναι εξαιρετικά δύσκολες να συνάψεις εδώ. Μου λείπει επίσης το θέατρο που βλέπω στην Αθήνα καμιά φορά, και οι βόλτες με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τα άλλα, όχι δεν μου λείπει ο ήλιος, το τζατζίκι και το σουβλάκι. Δε μου λείπει η αγένεια στα ταξί και τις δημόσιες υπηρεσίες, δε μου λείπει η κίνηση στους δρόμους, δε μου λείπει η επιδειξιομανία. Όπως επίσης δε μου λείπει και η μιζέρια και η γκρίνια που εισπράττω κάθε φορά, πόσο χάλια είναι τα πράγματα και ότι λεφτά δεν έχουμε και τα λοιπά. Αν δεν σου αρέσει η ζωή σου, κάνε κάτι να την αλλάξεις.

Δεκάδες άνθρωποι σπαταλούν την ευφυΐα τους στο να αναπαράγουν σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας, να αποκαλύψουν πόσο πολύ κινδυνεύει το Έθνος, και δεν βλέπουν ότι ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι η καλπάζουσα οπισθοδρόμηση στην οποία οδηγούμε αυτή τη χώρα.
Ποια η άποψη σου για τη γκέι ζωή στην Ελλάδα; Σε σχέση με την Αγγλία;
marvin-ep-04
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 4.

Χμ, μεγάλο θέμα αυτό και ευαίσθητο. Η νοοτροπία απέχει έτη φωτός. Οι Έλληνες γκέι έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια που λείπω, και εννοώ φυσικά προς το καλύτερο. Θα ήθελα όμως να έβλεπα περισσότερη δουλειά στο να ενημερωθεί ο κόσμος για τους γκέι και τα θέματά τους. Η τηλεόραση εξακολουθεί να παρουσιάζει καρικατούρες, απουσιάζουν οι σοβαρές προσεγγίσεις στο θέμα, μελέτες, συζητήσεις, άρθρα. Δεν υπάρχουν διάσημοι που να το έχουν παραδεχτεί δημόσια, που να έχουν τολμήσει να στηρίξουν τον σωστά οργανωμένο ακτιβισμό.


Μα η μεγαλύτερη αλλαγή, όσο κλισέ κι αν ακουστεί, πρέπει να γίνει μέσα μας. Αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι οκ είμαστε γκέι, αλλά επίσης είμαστε άνθρωποι σαν όλους τους υπόλοιπους, ερωτευόμαστε, απογοητευόμαστε, ψάχνουμε δουλειά, έχουμε ανασφάλειες. Έχω την αίσθηση ότι με τη διαρκή προώθηση της διαφορετικότητας, ξεχάσαμε τις ομοιότητες με τους «άλλους», περιχαρακωθήκαμε στην ίδια μας τη διαφορετικότητα. Βλέπω κάποια μπλογκ να έχουν μια κουραστική εμμονή με το να ξεθάβουν γκέι ειδήσεις από την άλλη άκρη του πλανήτη. Όχι, δε με αφορά αν ο τάδε γκέι αθλητής κέρδισε μετάλλιο ή η δείνα λεσβία έκανε πλατινένιο δίσκο, εκτός κι αν δεν τους θεωρούσα ικανούς να το κάνουν. Δεν τους ήξερα και δεν με ενδιαφέρουν. Κατηγορούμε την κοινωνία ότι κάνει διακρίσεις με βάση τη σεξουαλικότητα, μήπως όμως το κάνουμε και εμείς οι ίδιοι αυτό; Και επιτέλους, ας μιλήσουμε στα αδέρφια και τους φίλους μας για αρχή, ας επιβάλουμε την αλήθεια μας. Κάποιους θα τους χάσουμε, συνέβη και σε εμένα, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα εκπλαγούμε ευχάριστα.

Η γκέι ζωή στην Αγγλία διακρίνεται καταρχάς από περισσότερη χαλαρότητα. Δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι η κοινωνία είναι πιο δεκτική. Οι ίδιοι οι γκέι τα έχουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Δεν ντύνονται επιτηδευμένα για να πάνε για ένα ποτό, δεν έχουν πρόβλημα να σου την πέσουν, δεν κουτσομπολεύουν για τον ρόλο του ενός και του άλλου στο κρεβάτι (μόνιμο θέμα σε ελληνικές παρέες) γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει. Οι γκέι εδώ θα βγουν για να πιουν, για να περάσουν καλά, για να χορέψουν και για να βρουν ένα γκομενάκι να πάρουν σπίτι, όχι για να γυρίσουν μόνοι και να ψάχνουν γκόμενο στο γκέινταρ. Επίσης, δεν έχουν εμμονή με χιπ/τρεντι/μη χέσω μέρη. Θα περάσουν καλά και στην παμπ και στο champagne bar, και μη σου πω καλύτερα στην παμπ. Από την άλλη βέβαια, είναι και πολύ πιο επιρρεπείς στα ναρκωτικά και το σεξ χωρίς προφυλάξεις, κάτι που ευτυχώς δεν το βλέπω στην Ελλάδα.

Σεξουαλική ζωή και γνωριμίες στο διαδίκτυο. Σαν εκπρόσωπος της έκφρασης στο διαδίκτυο, εσύ πώς το βλέπεις;
marvin-ep-05
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 5.

Όλοι μας το έχουμε κάνει έτσι; :) Δεν θέλω να αρχίσω τους αφορισμούς και τις συντηρητικούρες που ακούω γύρω μου. Αν μη τι άλλο οι διαδικτυακές γνωριμίες πήραν τους γκέι από τα αφιλόξενα πάρκα και τους πήγαν πίσω στα σπίτια τους (ή στα σπίτια άλλων, αναλόγως την περίσταση). Μας αρέσει ή όχι, το διαδίκτυο είναι το μέλλον, ακόμα και σε αυτό τον τομέα. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τις γνωριμίες αυτού του τύπου, αρκεί να μη γίνονται αυτοσκοπός και εμμονή. Βγείτε έξω και φλερτάρετε αδέρφια, το ίντερνετ είναι η καβάτζα για τις δύσκολες ώρες. Για μένα, όσο πιο εύκολο είναι το σεξ τόσο πιο βαρετό καταντάει. Θέλει λίγο παιχνίδι, λίγη περιπέτεια. Οι εξπρές στιχομυθίες τύπου «Πώς σε λένε, πώς είσαι, τι ψάχνεις, που μένεις, ξεκινάω» δεν σε κάνουν εραστή, σε κάνουν delivery boy.

Βλέπω δεξιόστροφη και λαϊκίστικη ρητορεία, με επιχειρήματα τόσο σαθρά που μπορεί να τα καταρρίψει ένα δεκάχρονο αν κάτσει να τα σκεφτεί λίγο.

Άγγλους ή Έλληνες; Ναι, εκεί που πάει το μυαλό σου.

Α μπα δε βαριέσαι, καλό παιδί να 'ναι κι ό,τι να 'ναι (και επίσης αρρενωπό, μελαχρινό, ψηλό, γεροδεμένο, ελαφρώς τριχωτό, με ωραία μάτια, έξυπνο και καλλιεργημένο, δεν νομίζω ότι ζητάω πολλά, ευχαριστώ). Δεν έχω θέματα με την εθνικότητα του άλλου - πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι ο φίλος μου είναι Έλληνας και ότι και οι δύο χαιρόμαστε με τις κοινές εμπειρίες που έχουμε και μπορούμε να συζητάμε πράγματα που ο Άγγλος δεν θα καταλάβει. Παπούτσι από τον τόπο σου που λένε. Πάντως δεν θα είχα αντίρρηση να ήμουν με έναν Άγγλο, αρκεί βέβαια να τηρούσε τις παραπάνω ασήμαντες προϋποθέσεις :Ρ.

Η «Προδοσία» είναι ένα γκέι αριστούργημα, με βαθύ κοινωνικό μήνυμα (ε;). Γιατί νομίζεις ότι φέρεται έτσι επιπόλαια ο Ιάκωβος;

Η Προδοσία ξεκίνησε για πλάκα ένα βράδυ πριν από 2 χρόνια περίπου, όταν ο Ethan ανέβασε τα πρώτα τρία βιντεάκια χωρίς υπότιτλους, και μετά μου την έδωσε και ξενύχτησα για να βρω πρόγραμμα υποτιτλισμού και να τα ετοιμάσω! Και από τότε έγινε μια γλυκιά εμμονή, που δυστυχώς όμως απαιτεί πολύ χρόνο προετοιμασίας τον οποίο και δεν έχω. (Ύφος Γεωργουσόπουλου και βάλε:) Η Προδοσία πραγματεύεται την αέναη ψυχική πάλη μερικών ευειδών νεαρών κατά την απόπειρα τους να αυτοπροσδιοριστούν ως σεξουαλικά ενεργές μονάδες σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που, πίσω από το σαθρό προσωπείο της ανοχής, κατά βάθος καταδικάζει την ομοφυλοφιλία. Γι' αυτό και ο Μπάμπης παντρεύτηκε την μέχρι πρότινος αδερφή του. Γι' αυτό και η Λεμονιά τα έχει βάλει με τον Βρασίδα. Ο Ιάκωβος δε είναι κλασικό παράδειγμα κατατρεγμένης και ταλαιπωρημένης ψυχής. Πάει με όποια και όποιον βρει μπροστά του απλά και μόνο για να ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό. Και ως τυπικός αυτοκαταστροφικός ομοφυλόφιλος απορρίπτει τον μοναδικό άνθρωπο που πραγματικά τον αγάπησε, τον φτωχό ουρολόγο Μπάμπη.

Η Μπόνη τι σου έχει κάνει;
marvin-ep-06
Η προδoσία δε γνωρίζει σύνορα: Επεισόδιο 6.

Μου έχει στοιχειώσει τα χρόνια της νιότης! Θεωρώ τα βιντεοκλίπ της τρομερά αστεία, αλλά και επιτομή μιας πολύ «σοφιστικέ» κακογουστιάς της εποχής. Σου λέει, εγώ είμαι μια Μπόνη, δεν θα κάνω ό,τι κάνουν οι άλλες: χώσε εκεί 32 χορευτές, 541 διαφορετικά σκηνικά, τη χορωδία Τυπάλδου και την οικογένεια Φλωρινιώτη για μπούγιο, δεν μπορεί, ωραίο θα βγει! Ειδικά οι χορεύτριες στο Holding Out For A Hero έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο παγκόσμιο χορευτικό στερέωμα και με έχουν στιγματίσει ανεξίτηλα με το φουρφουριστό σετ μαλλί-μανίκι. Για να μην αναφερθώ στους γκόμενους στο Total Eclipse Of The Heart. Αυτό δεν είναι σπίτι, πρακτορείο μοντέλων είναι. Μάλλον θα της κάναν καλύτερη τιμή από έναν αριθμό γκόμενων και πάνω, τι να πω...

Θα επιστρέψει ποτέ ο Marvin στην Ελλάδα;

Ίσως, αλλά δεν το κόβει και πολύ σύντομα. Περνάω καλά εδώ και έχω τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω τους επαγγελματικούς στόχους μου καλύτερα από ό,τι κάτω. Από την άλλη βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, ποτέ μη λες ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ την Κυριακή.

 

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 208 guests και κανένα μέλος