Θωμάς Ξωμερίτης: Καουμπόης του διαδικτύου

Ποιος e-ίσαι;

Υπάρχει, άραγε, gay life; Πώς είναι να γεννιέσαι το 1925, αλλά να μην έχεις κλείσει ούτε τα πενήντα; Διαχωρίζεται ο Θεός απ' τον άνθρωπο; Και πού χωρούν οι αρκούδοι μέσα σ' όλα αυτά; Ο κόσμος μέσα από τα μάτια μιας μπλε σελίδας.

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Καραγεώρα

Ο «Θωμάς Ξωμερίτης» γεννήθηκε σ' ένα βιβλίο αλλά έχει και πλούσια ζωή εκτός σελίδων, αν και καταδιώκεται από... χαρτιά. Ζει στην Αθήνα, λατρεύει το διάβασμα, το σινεμά, τη φύση, τα ζώα, τα φυτά. Το σεξ; Εννοείται! Τον συναρπάζει μια σεξουαλική σχέση της στιγμής, αλλά έχει τη θητεία του σε σχέσεις. Στο μπλογκ του η γκέι ζωή έχει το μερτικό της, χωρίς να εκτοπίζει την υπόλοιπη πραγματικότητα.

---

 

«Θωμάς Ξωμερίτης»... Πώς διάλεξες αυτό το όνομα, ενός ήρωα πλασμένου το 1925;

O Tom Outland, της Willa Cather. Ένας ονειροπόλος cowboy που ανακάλυψε μια εγκαταλειμμένη ινδιάνικη πόλη, ξεχασμένη στον γκρεμό ενός φαραγγιού στην έρημο. Και πέθανε νέος, πολεμώντας εθελοντής στην Ευρώπη, στον Πρώτο Παγκόσμιο. Alter ego, ο αντίποδάς του εαυτού μου που πνίγεται στα χαρτιά, ιδανικός και ανάξιος εραστής. Σύντομη αλλά πλήρης η ζωή του Outland, «πέρα απ' αυτόν τον κόσμο». Θα μπορούσα να έχω πεθάνει και σ' ένα στρατόπεδο προσφύγων, νέος, από κάποια τροπική αρρώστια, αφού πρώτα είχα απαλύνει τον πόνο κάποιων. Το ίδιο είναι. Αλλά δεν τόλμησα. Χαρτιά και δώσε χαρτιά.

Ποιος ήταν ο σκοπός που δημιούργησες αυτό το blog;

Το blog το ξεκίνησα κάτω από παρότρυνση του «Απέναντι Πεζοδρομίου», όταν του έστειλα κάποιες σκέψεις να τις δημοσιεύσει. Ο σκοπός του blog; Υποθέτω να εκφράσω τις σκέψεις μου, η επικοινωνία, με αφορμή το οτιδήποτε. Από κάτι φαινομενικά ασήμαντο που πέφτει στην αντίληψη μου, μέχρι κάποιες αναμνήσεις μου. Λίγο στο τυχαίο αφημένη η γένεση των αναρτήσεων, μου αρέσει όμως αυτή η ελευθερία.

Μπλε... Απλά, μπλε. Το σκηνικό του blog σου, ένα μονόχρωμο μπλε. Επίτηδες ή κατά λάθος;

Επίτηδες, είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έχω κόλλημα. Είναι κι εκείνο το τραγούδι των Doors από το "Soft Parade": "wishful, sinful, wicked blue water covers you", δεν μεταφράζει όμορφα. Αλλά το μπλε μου άρεσε από νήπιο, ο Morrison από την εφηβεία.

Κοιτάζοντας την κατηγοριοποίηση των αναρτήσεών σου, βλέπουμε ως πρώτη κατηγορία το «gay life». Υπάρχει γκέι ζωή; Αναγνωρίζεις μια γκέι ταυτότητα;

Υπάρχει και γκέι ζωή, υπάρχει και η πλήρης, η γεμάτη χαρά ζωή. Δεν ταυτίζονται, χρειάζεται άσκηση. Η ομοφυλοφιλία μας έκανε να νοιώθουμε διαφορετικά, από μικροί που ήμασταν. Είναι μια αφορμή, μια θαυμάσια πρόκληση να δούμε τα πράγματα από απόσταση, να κατανοήσουμε. Για μένα εκεί είναι η γκέι ταυτότητα και η χαρά, η «gay life». Το ζήτημα είναι εμείς πως θα το χειριστούμε. Αν μείνουμε πικρόχολοι, στην απόρριψη επειδή μας απορρίπτουν, μια ζωή στο θυμό, πάει χαμένη η «gay life». Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν συντρίβομαι κάτω από τον ίδιο μου το θυμό, νοιώθω άδειος στο τέλος, ασύνδετος με τα πάντα. Στο μπλογκ σου ασχολείσαι με πολλά άλλα θέματα εκτός από τη γκέι ζωή. Είναι η γκέι ταυτότητα μια οπτική γωνία πάνω στη ζωή γενικότερα; Βέβαια, το είπα, βοηθά στην κατανόηση της ζωής γενικότερα, αρκεί η απόρριψη των άλλων να μη γίνει η θηλιά οργής που μας πνίγει. Τη φοβάμαι λίγο την ισονομία, αν είναι να χάσουμε εξαιτίας της αυτή τη διεισδυτική ματιά μας, το χιούμορ μας. Οφείλουμε, σαφέστατα, να τη διεκδικήσουμε. Αλλά επιθυμώ να κρατηθεί και αυτό το διαφορετικό, που στο βάθος πονάει. Είναι υπέροχο αν το σκεφτείς, λες να τα καταφέρουμε;

Μίλησέ μας για το μέρος στο οποίο μεγάλωσες και για τις νοοτροπίες της περιοχής σου.Ήταν δύσκολο να αποδεχθείς τον εαυτό σου ως gay; Οι αντιδράσεις όταν το ανακοίνωσες;

Μεγάλωσα στην επαρχία. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και γυρνούσαμε σαν τους νομάδες. Πολλά καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας έλεγα αντίο για πάντα σε φίλους όταν το φορτηγό έπαιρνε τα κιβώτια. Θυμάμαι ακόμα τα ονόματά τους, τα επώνυμά τους, που διαβάζαμε μαζί. Δεν τους έχω ξαναδεί από τότε. Υπήρχε ένας Πέτρος, στη Δευτέρα δημοτικού, από το ορφανοτροφείο στην παραλία της Καλαμάτας, που τον αγαπούσα τόσο πολύ που μου 'ρχεται κόμπος στο λαιμό όταν τον σκέφτομαι. Με εξίταρε όμως η μετακίνηση. Wanderlust. Θα με πίστευες αν σου έλεγα ότι δεν ήταν δύσκολο ν' αποδεχτώ τον εαυτό μου ως γκέι. Δεν θα τα κατάφερνα όμως χωρίς τα βιβλία. Τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε, τις «Γήινες τροφές» του Ζιντ, τα ποιήματα του Ρεμπώ - κυρίως. Αντλούσα δύναμη διαβάζοντας. Αγρίευα, με την καλή έννοια. Και η μουσική. Η ροκ, οι παλιοί Genesis ανάμεσα σε πολλούς, ο Χατζιδάκις, ο Σπανός. Οι γονείς μου είχαν πρόβλημα όταν τους το είπα, ακόμα δεν αρέσει στη μητέρα μου. Οι φίλοι μου δεν είχαν, έτσι είπαν και έτσι έδειξαν τουλάχιστον. Κάποιοι άλλοι ίσως χάθηκαν εξαιτίας αυτού, κάποιοι ίσως μιλούν πίσω από την πλάτη μου.

Αριστερά στη σελίδα σου βλέπουμε τη σημαία της Bear κοινότητας. Σε τοποθετείς μέσα της; Ποια είναι η γνώμη σου για το φαινόμενο των «αρκούδων»;

Από απόσταση όλα. Μου αρέσουν οι αρκούδοι. Και ο σωματότυπος, αλλά και η ουσία. Αρρενωπότητα χωρίς άγχος, χωρίς να πρέπει ν' αποδείξεις «εγώ είμαι και κανένας άλλος». Μυρωδιά alpha male και τρυφερότητα συνάμα στο ερωτικό παιχνίδι. Να μπορείς να μπαίνεις, να βρίσκεσαι με την επιθυμία σου, σπρώχνοντας απαλά την πόρτα, δίχως να τη βροντοχτυπάς. Όπως τελειώνει το «2» του Παπαϊωάννου. Κάπου έχουν εμπορευματοποιηθεί όμως και οι bears.

Αισθάνεσαι ότι εκπροσωπείς μια κοινότητα μέσα από το blog σου;

Όχι βέβαια, εκφράζω μόνο τις δικές μου απόψεις. Πιθανόν μερικοί να συμφωνούν.

Ακούμε συχνά ότι το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τον τρόπο που οι γκέι γνωρίζονται και σχετίζονται. Η δική σου εμπειρία/άποψη;

Επανάσταση. Το είχε επισημάνει από το 1993 ο Michelangelo Signorile στο "Queer in America", όταν είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι από τους πρώτους που αγκάλιασαν τη τεχνολογία της πληροφορικής, η οποία θα βοηθήσει πολλούς από αυτούς να βγουν από την ντουλάπα. Είναι θαυμάσιο να βλέπεις κάποια λεσβία από την Ξάνθη να έχει γνωριστεί με κάποια στην Αργεντινή -ένα ακραίο παράδειγμα- και ν' ανταλλάσουν απόψεις, να ερωτευθούν και να βρεθούν αν θες. Για να μην αναφερθούμε στην έκρηξη των gay blogs στην Ελλάδα. Έδωσε φωνή το internet. Η μία όψη.

Από την άλλη, βλέπω ότι κρατάει πολύ κόσμο μέσα, οι γνωριμίες γίνονται πίσω από τους τέσσερις τοίχους και μένουν εκεί. Όχι μόνο χάνουμε έτσι σε visibility, αλλά έχει χαθεί η ομορφιά του ψωνίσματος, του «κυνηγιού» που κρατούσε ακονισμένες τις αισθήσεις και το μυαλό. Είναι λίγο μίζερη αυτή η όψη των sites για προσωπικές γνωριμίες. Πέρασα από εκεί, δεν μου άρεσε. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Σε επικοινωνία που είχαμε κατ' ιδίαν, μου είπες πως βίωσες την απώλεια ενός συντρόφου. Πώς βίωσες εσύ αυτό το γεγονός; Σου στάθηκαν οι δικοί σου άνθρωποι;

Ναι ήμουν 29 χρονών, εκείνος δεν ήταν Έλληνας. Ήμασταν επτά χρόνια μαζί, ζούσαμε μαζί. Βρέθηκα στο κενό, μ' ελάχιστους πόρους, είχα θυμώσει με όλο το σύμπαν, ένοιωθα ότι οι γονείς μου κάπου χάρηκαν που τρόμαξα και θα έμπαινα στον ίσιο δρόμο. Ένιωθα ότι δεν μου συμπαρασταθήκαν, η μητέρα μου είχε πει ότι αναγνωρίζει τη θλίψη μου, αλλά δεν την αναγνωρίζει ως ισάξια αυτής της αδελφής μου, αν θα είχε χάσει τον άντρα της. Είχα γίνει ταύρος τότε από θυμό με αυτό. Ωστόσο πρακτικά με βοήθησαν, με πρόσεχαν από μακριά για κάποιο διάστημα και από οικονομική άποψη. Ήξεραν ότι είμαι μουλάρι και θα ακολουθούσα το δρόμο που είχα διαλέξει, να τους κρατώ σε απόσταση και να ζω τη ζωή μου. Μου στάθηκαν πολύ οι φίλοι μου, ο φίλος μου ο Δήμος ερχόταν και περίμενε να κοιμηθώ τα βράδια, γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ τότε εύκολα. Με τραβούσαν έξω και πηγαίναμε στην εξοχή, για περπατήματα και γελάγαμε. Είχα αδυνατίσει πολύ από τη στενοχώρια, λες και ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Έχεις μετανιώσει για κάποια ανάρτηση που έκανες; Πώς διαχειρίζεσαι τα προσωπικά σου δεδομένα μέσα στο blog σου;

Ναι, για μία, είχα γράψει για κάποια πράγματα που είχε πει κάποιο δημόσιο πρόσωπο στην ελληνική τηλεόραση, βασισμένος σε αναφορές από κάποια γκέι ιστοσελίδα. Από τότε προσέχω περισσότερο, χωρίς να σημαίνει ότι στην πορεία μου δεν αδίκησα ή δεν δα αδικήσω κάποιους. Άνθρωπος είμαι, η ευθύνη δική μου όταν το συνειδητοποιήσω. Τώρα, όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα, το πάω μέχρι εκεί που θέλω εγώ να το πάω.

Το Σάββατο στις 5 Ιουνίου έγινε η μεγάλη παρέλαση του Athens Pride. Πώς πέρασες; Θεωρείς το θεσμό σημαντικό για το γκέι κίνημα;

Πέρασα πανέμορφα, σαν μέλισσα σ' ανθισμένο λιβάδι και μετά βόλτα με το σμήνος. Αυτή τη στιγμή το Pride εξελίσσεται στο σημαντικότερο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας, αποκτά δυναμική η οποία πρέπει να γίνει περισσότερο πολιτική και συγκεκριμένη και να διατηρεί το momentum όλη τη χρονιά.

Ζούσες στο εξωτερικό μέχρι πρόσφατα. Γυρνώντας στην Ελλάδα πώς βλέπεις εδώ τα πράγματα όσον αφορά τη νοοτροπία και τις εξελίξεις στα γκέι ζητήματα;

Έχω ζήσει μια δεκαετία συνολικά στο εξωτερικό, σε Η.Π.Α. και δυτική Ευρώπη. Σίγουρα είναι πιο δύσκολα εδώ, πιο κλειστός ο μέσος Έλληνας στο να κάτσει να καταναλώσει φαιά ουσία και καρδιά, να κατανοήσει τα αιτήματά μας. Πάντως, δεν θα υπάρξουν ιδιαίτερες εξελίξεις όσο δεν απαιτούμε πιο οργανωμένα και φανερά, με κόσμιο πάντα τρόπο. Δείξαμε εξαιρετική εικόνα στο Pride, το σκέφτομαι και συγκινούμαι. Έτσι πρέπει να είμαστε συνεχώς και να πιέζουμε.

Πιστεύεις;

Πιστεύω ότι το σύμπαν είναι άγριο, αφιλόξενο και άδικο. Οι μόνοι που μπορούν να προσθέσουν μια κουταλιά δίκιο είμαστε οι άνθρωποι. Αν τα βρούμε και τα καταφέρουμε θα έρθει και ο Θεός. Θα ξαναγίνει ένα μεγάλο big bang αρχίζοντας από τους ανθρώπους, όλο το σύμπαν θα αγιάσει, θα έχει λόγο ύπαρξης. Διαφορετικά είναι για τα σκουπίδια. Αυτό πιστεύω. Πρώτα ο άνθρωπος και ο Θεός θ' ακολουθήσει.