Ζοφερές προβλέψεις, πραγματικές νίκες

Αφιέρωμα: ΑΜΕΑ & ομοφυλοφιλία

Ο Νουάλα Κάλβι μιλάει για το πόσο πολύπλοκο και ταυτόχρονα απλούστατο είναι να τα έχεις μ' έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες.

του Νουάλα Κάλβι. Μετάφραση/απόδοση: Λύο Καλοβυρνάς
Αναδημοσίευση από το Ouch! It's a disability thing

gay-disabled-01Ο σύμβουλος ψυχικής υγείας στον οποίο πήγα όταν εκδήλωσα την ομοφυλοφιλία μου, μου είπε να περιμένω ότι οι γκέι άντρες θα είναι πιο σκληροί μαζί μου απ' ό,τι οι ετεροφυλόφιλοι. Αρχικά νόμισα ότι προσπαθούσε να με προετοιμάσει για το γεγονός ότι οι γκέι θα με έβρισκαν εξαιρετικά ελκυστικό και θα μου την έπεφταν ανήλεα, αλλά, όχι, δεν εννοούσε αυτό.

Μικρός, φοβισμένος και εύπιστος όπως ήμουν σ' εκείνη την ηλικία, θυμάμαι ότι ξεροκατάπια και ξεκίνησα να παλέψω άλλη μια φορά με την απόρριψη από τους μη ανάπηρους. Τον ευχαρίστησα για τη σοφή συμβουλή του, αλλά τώρα ξέρω ότι καλύτερα θα ήταν να τον ξέχεζα για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία που μου φόρτωσε.

Τι ηλιθιομάρα ήταν αυτή που είπε σ' ένα δεκαεννιάχρονο άντρα με αναπηρία, ο οποίος μόλις είχε δει μια νεανική γκέι ταινία για το κάμινγκ άουτ και επιτέλους είπε: «Έτσι είμαι κι εγώ!». Ακριβώς πάνω στη στιγμή που χρειαζόμουν ενθάρρυνση, θετική αυτοεικόνα και γενικότερη επιβεβαίωση, ο ψυχοθεραπευτής μου προέβλεψε πόνο κι απόρριψη.

Μου θύμισε ένα συμβάν στο σχολείο. Ήμουν 12 χρονών, και μια δασκάλα ρώτησε τον δίδυμο αδελφό μου, μπροστά μου, αν του άρεσε ένα συγκεκριμένο κορίτσι στην τάξη. «Ε! Εμένα δε με ρωτήσατε!» της είπα όλο αφέλεια. «Αποκλείεται το κοριτσάκι να ενδιαφέρεται για ένα αγόρι με ειδικές ανάγκες», μου απάντησε. Θα προτιμούσα να μου είχε πει: «Πας καλά; Εσύ είσαι κραγμένη αδερφούλα, πουλάκι μου!»

Παρόμοια αντίδραση θα έπρεπε να είχε επιλέξει και ο θεραπευτής μου: «Άκου φίλε, οι γκέι άντρες είναι επιπόλαιοι, με τα μυαλά πάνω απ' το κεφάλι. Σου πέφτουν πολύ λίγοι». Και τα δύο θα ήταν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια.

Πάντως, από πολλές απόψεις είχαν δίκιο και ο ένας και η άλλη. Υπάρχουν άπειροι «άρρητοι» κανόνες που διέπουν τις αντιδράσεις των μη-αναπήρων όσον αφορά τις στενές επαφές τους με άτομα με ειδικές ανάγκες. Όταν γνωρίζω ένα τύπο συνήθως συμβαίνει αυτό: Τον παρατηρώ. Αυτός παρατηρεί το αμαξίδιό μου. Τον κοιτάζω. Σκέφτεται ότι μάλλον με βρίσκει ελκυστικό. Εγώ απλά τον γουστάρω. Εκείνος σκέφτεται όλα όσα έχει ακούσει για το πώς πρέπει να είναι κανονικά ένας ελκυστικός άντρας. Εγώ εξακολουθώ να τον γουστάρω. Εκείνος σκέφτεται όλα όσα έχει ακούσει για το πώς είναι κανονικά οι άντρες σε αναπηρικές καρέκλες. Κατεβάζω τα μάτια ντροπαλά. Ξαφνικά εκείνος συνειδητοποιεί την αντίθεση: ωραίος άντρας αλλά σε αναπηρικό καροτσάκι. Τον κοιτάζω στα μάτια. Ο τύπος φρικάρει. Φρικάρω κι εγώ. Κοιτάζει αλλού. Τον προσθέτω στην ατέλειωτη λίστα των χαμένων περιπτώσεων.

Μερικές φορές μπορεί και να πάω να του μιλήσω. Συνήθως όμως δεν κάνω τίποτα, γιατί μένω στη θέση μου και φαντασιώνομαι / υποθέτω / προκαταλαμβάνω την αντίδρασή του και τον απορρίπτω: μπα, δεν αξίζει τον κόπο ο τύπος. Προφανώς απλώς κουκουλώνω το φόβο μου και τον σκεπάζω με λίγη υπεροψία.

gay-disabled-02

Ώρες ώρες εύχομαι να ήμουνα λεσβία.

Όταν ρώτησα τον πρώτο μου γκόμενο γιατί με χώριζε, μου απάντησε ότι οι φίλοι του δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί επέλεγε να κυκλοφορεί με ένα άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι. Θυμάμαι ότι αποφάσισα να μην το συζητήσω μαζί του. Δεν μπορώ ωστόσο να αρνηθώ ότι εν μέρει ήταν δικαιολογημένη η στάση του και των φίλων του - ο στιγματισμός που μου έκαναν.

Μου έχει μείνει εκείνη η στιγμή ως η πρώτη πραγματική απόρριψη που εισέπραξα. Με πόνεσε απίστευτα γιατί ήμουν ερωτευμένος. Μου διέλυσε την αυτοπεποίθηση, καταρράκωσε την αυτοεικόνα μου και χρωμάτισε καταλυτικά την ιδέα που είχα για τις σχέσεις με άντρες.

Ίσως δεν έτρεξα ξοπίσω του ζητώντας να με καταλάβει επειδή πίστευα ότι δεν άξιζα. Από την άλλη ίσως και να συνειδητοποίησα, σ' εκείνη την τρυφερή ηλικία, ότι το να έχω σχέση δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο το να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και να απαιτώ οι άνθρωποι που έχω κοντά μου να με αποδέχονται απόλυτα όπως είμαι.

Οι λιγοστοί άντρες που αγάπησα και που τόλμησαν να με αγαπήσουν χρειάστηκε να κάνουν αυτό το παραπάνω βήμα και να καταλάβουν πόσο πολύπλοκο και ταυτόχρονα πόσο απλούστατο είναι να είμαι όπως είμαι. Και να το αποδεχτούν. Για να αποδεχτούν κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζεται ένας μεγάλος βαθμός συνειδητότητας και αυτοπεποίθησης από πλευράς τους - κι όσο να 'ναι, αυτές οι δύο ποιότητες δεν είναι ό,τι πιο κοινό στον κόσμο.

Είμαι ελεύθερος και (κατά κύριο λόγο) ανέραστος για περισσότερο απ' όσο θέλω να θυμάμαι κι έτσι είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ποιος είμαι. Θεωρώ λοιπόν πως το να είσαι ελεύθερος είναι μια τέχνη που δεν εκτιμάμε τόσο όσο θα έπρεπε. Το να είμαι χωρίς σχέση δεν είναι το ίδιο με το να είμαι μόνος. Το αντίθετο! Διατηρώ μια σταθερή σχέση με τον εαυτό μου εδώ και πολλά χρόνια και έτσι έχω καταφέρει να με μάθω πολύ καλά.

Μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να πω ότι νιώθω άνετα με τον εαυτό μου σε όλες τις καταστάσεις. Ξέρω λίγο πολύ πώς θα αντιδράσω στις περισσότερες περιπτώσεις αλλά όχι τόσο ώστε να καταντά μονότονο. Ακόμα καταφέρνω να μου προκαλώ έκπληξη.

Η ζωή μου ως γκέι και άνθρωπος με αναπηρίες είναι μια ζωή ανεκπλήρωτης και εκπληρωμένης επιθυμίας, περηφάνιας και αμηχανίας. Είναι μια πλούσια παλέτα που εκτιμώ πάρα πολύ για τα όσα μου έχει προσφέρει και με έχει βοηθήσει να εκφραστώ.

Και παρά τη ζοφερή πρόβλεψη του θεραπευτή μου, η ζωή μου ως γκέι και ανάπηρος έχει πολλή πλάκα. Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία...

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 36 guests και κανένα μέλος