Εδώ ο κόσμος καίγεται και το lgbt χτενίζεται...

Γνώμη

Σε αυτήν την κρίση οι lgbti, οι γυναίκες, οι μετανάστες/τριες, οι αλλόθρησκες/οι, τα άτομα με αναπηρία θα χάσουν πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους/ες. Γιατί είχαν από την αρχή πολύ λιγότερα.

του Κωστή Σπηλιώτη

«Εδώ ο κόσμος καίγεται και το lgbt χτενίζεται...» ή κάτι παρόμοιο αισθανόμουνα ότι σκέφτονταν οι αριστερές, αυτόνομες και αναρχικές φίλες μου, όταν τους έλεγα ότι γράφω πυρετωδώς για ένα αφιέρωμα στην lgbt πορνογραφία τον Ιούνιο, πριν να με αποχαιρετίσουν για να κατηφορίσουνε στο Σύνταγμα. Την ημέρα της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, αφού πνίγηκα από τα δακρυγόνα, έκανα μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε φωτιές και έτρεξα πανικόβλητος μαζί με το υπόλοιπο αλαφιασμένο πλήθος στην Ερμού, καθώς νιώθαμε ένα σύννεφο από χημικά να μας πλησιάζει και τα ΜΑΤ να ανεμίζουν τα γκλομπ τους σε απόσταση αναπνοής (τρόπος του λέγειν) από εμάς, κατέληξα να το σκέφτομαι κι εγώ με τη σειρά μου, πίνοντας χαλαρά ένα Tanqueray λεμόνι στο MyGardenBar στη βιβλιοπαρουσίαση του «Ανάμεσα στο τικ και το τακ» του Λύο Καλοβυρνά, αργά το βράδυ. Την επόμενη μέρα έστειλα ένα μέιλ στο Λύο και συμφώνησε ότι το άρθρο που είχαμε προγραμματίσει να γράψω για την Gayatri Chakravorty Spivak, τη στρατηγική ουσιοκρατία και την έννοια του subaltern, μπορούσε να περιμένει για το επόμενο τεύχος.

Σε αυτή την κρίση [...]  υπάρχουν και αυτοί που θα χάσουν πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους. Σε κάποιους από μας δεν θα κοπούν τα οικογενειακά επιδόματα και τα επιδόματα γάμου – γιατί δεν τα παίρναμε ποτέ. Κάποιοι από μας δεν θα δουν να κόβονται οι συντάξεις χηρείας – όποιος δεν μπορεί να παντρευτεί, δεν μπορεί και να χηρέψει. Δεν πρόκειται να χάσουμε την περίθαλψη από το ταμείο του/της συζύγου αν μείνουμε άνεργοι. Δεν πρόκειται να χάσουμε τις γονικές άδειες. Δεν πρόκειται να χάσουμε το αυξημένο αφορολόγητο στα εισοδήματα των παντρεμένων. Δεν πρόκειται να χάσουμε το αυξημένο αφορολόγητο για αγορά κατοικίας από παντρεμένους. Δεν πρόκειται να χάσουμε την άδεια παραμονής του αλλοδαπού συντρόφου μας. Δεν πρόκειται να χάσουμε τη δυνατότητα ευνοϊκής μετάθεσης κοντά στο/στη σύζυγο αν είμαστε στρατιωτικοί. Δεν πρόκειται να χάσουμε την απαλλαγή από το φόρο κληρονομιάς για την περιουσία που αποκτήσαμε με το σύντροφό μας. Ούτε την προστασία από τους συγγενείς που θέλουν «μερτικό». Δεν πρόκειται να χάσουμε την περίθαλψη ούτε τις δωρεάν κατασκηνώσεις που προσφέρει το ταμείο στα παιδιά μας. [...] Αυτό το «κράτος πρόνοιας» που καταρρέει, κουτσουρεμένο και βαλλόμενο από παντού, συνεχίζει να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα άλλων. Είναι όμως αλήθεια ότι κάποιοι από μας έχουν πολύ λιγότερα να χάσουν από αυτή την κρίση. Γιατί ξεκινήσαμε με πολύ λιγότερα.

 

Από την ανάρτηση του Gay Super Hero “Στην κρίση δεν είμαστε όλοι ίσοι”

Μια συστημική lgbti ακτιβίστρια δε θα μπορούσε να τα πει καλύτερα από τον Gay Super Hero, αν αποφάσιζε να συνδέσει την lgbti ατζέντα διεκδίκησης με την παρούσα κοινωνικο-οικονομική κρίση. Αν και ο Gay Super Hero δεν το κάνει στην ανάρτησή του, η φανταστική αυτή ακτιβίστρια πιθανόν θα υποστήριζε επιπλέον ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για lgbti δικαιώματα, ακριβώς επειδή έχουμε κρίση και επειδή η κοινότητά μας υστερούσε ήδη σε ένα μεγάλο αριθμό από προνόμια που ο γενικός πληθυσμός χάνει τη συγκεκριμένη περίοδο. Η ακτιβίστρια αυτή θα απαντούσε τέλος στις αριστερές, αυτόνομες και αναρχικές φίλες μου, ότι ένα κίνημα ολιγάριθμο και με ελάχιστες νίκες στο ενεργητικό του, όπως το lgbti, είναι κρίσιμο να επιμένει στα ζητήματά του στον καιρό της κρίσης, να ενεργοποιεί την κοινότητα στην οποία αναφέρεται και να την υποστηρίζει στις ακόμα μεγαλύτερες δυσχέρειες που αντιμετωπίζει, ενώ αυτές οι αριστερές, αυτόνομες και αναρχικές μπορούν να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα για το δικό τους σκοπό. Αν στο κάτω κάτω κάποια lgbti το επιθυμεί, μπορεί και αυτή να συμμετάσχει στις διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα ή και σε άλλες, δε θα πρέπει όμως να ξεχνά ότι η καταπίεση που δέχεται ως lgbti είναι εξίσου και ίσως περισσότερο σημαντική.

Αν και μπορώ να μπω στη θέση των ακτιβιστριών φίλων μου που υπερασπίζονται αυτή τη λογική για την πολιτική δράση, σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να σταθώ απέναντί τους, ελπίζοντας τελικά ότι θα τις συμπληρώσω ή έστω θα δείξω μια εναλλακτική πολιτική λογική προς τη δικιά τους. Και θα το κάνω αυτό επειδή πιστεύω ότι σε μια τόσο γενικευμένη κρίση, όταν ένα μεγάλο μέρος της lgbti κοινότητάς φτωχαίνει, χάνει τη δουλειά του, φορολογείται σκληρά μαζί με την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και ξυλοκοπείται βάναυσα από τις δυνάμεις καταστολής όταν διαμαρτύρεται, είναι πλέον αδύνατο να θεωρούμε αυτά τα προβλήματα άσχετα με την lgbti ατζέντα διεκδικήσεων.

Τόσο η κρίση όσο και το κίνημα της αγανάκτησης μας αφορά και μας επηρεάζει. Η κοινότητα των LGBT έχει έναν παραπάνω λόγο να είναι αγανακτισμένη: τη διαιώνιση της διάκρισης σε όλα τα επίπεδα. Με το ειρηνικό κίνημα διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα δεν μας χωρίζει τίποτε, ενώ μας ενώνει η διάθεση για απόλυτα ειρηνική εκδήλωση των διεκδικήσεων μας και της αγανάκτησής μας.

 

Από την ανακοίνωση του Athens Pride “Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ και ανακοίνωση για το πρόγραμμα σήμερα κι αύριο”

Αν και αποτελεί κοινό τόπο στο χώρο των δικαιωμάτων ότι τα πρώτα θύματα των οικονομικών κρίσεων είναι οι κοινωνικές ομάδες με λιγότερα προνόμια όπως οι γυναίκες, οι μετανάστες/τριες, οι πρόσφυγες, οι αλλόθρησκες/οι, τα άτομα με αναπηρία, οι ηλικιωμένες/οι και οι γκέι/λεσβίες/αμφί/τρανς/ίντερσεξ, ελάχιστος λόγος έχει γίνει μέσα στο πλαίσιο του ελληνικού lgbti κινήματος για το πώς συνδέονται οι διεκδικήσεις του με αυτές άλλων κοινωνικών ομάδων, πόσο μάλλον με ζητήματα πιο «κεντρικής» πολιτικής όπως η φτώχια, η ανεργία, η βία και η ανισότητα. Έχει ενδιαφέρον ότι το Athens Pride, όταν συνειδητοποίησε ότι θα βρει κυριολεκτικά μπροστά του τους Αγανακτισμένους, δεν είχε να δηλώσει τίποτα παραπάνω από το ότι «η κρίση και το κίνημα της αγανάκτησης αφορά και επηρεάζει την κοινότητα» (προσεκτική διατύπωση, χωρίς θετικό ή αρνητικό πρόσημο όσον αφορά την επίδραση), για να στρέψει αμέσως τη συζήτηση στο ζήτημα της διάκρισης απέναντι στους/τις lgbt συγκεκριμένα και να επισημάνει τον απόλυτα ειρηνικό χαρακτήρα του ιδίου. Ας μην παρεξηγηθώ, ανέφερα το Pride επειδή προσφέρει το πιο επίκαιρο παράδειγμα τέτοιου λόγου, αλλά αυτή η λογική διατρέχει μάλλον το σύνολο της lgbti κοινότητας.

Η πολιτική της συσπείρωσης και του μη αποκλεισμού που φαίνεται να υποστηρίζει ο λόγος αυτός, περιγράφει την κοινωνία ως ένα δίπολο ετερο- ομο σαν να μην αναγνωρίζει τα πολλαπλά επίπεδα της εξουσίας που αναιρούν τη στατικότητα τέτοιου είδους δίπολων. Αναφέροντας κατηγορίες όπως μετανάστες-βουλευτές, στρατιωτικοί-αντιεξουσιαστές να συμπορεύονται σε ένα κοινό αγώνα κατά της ανισότητας, κατονομάζοντας τες για να εκμηδενίσει τις διαφορές, δεν κάνει κάτι παραπάνω από να τις αναπαράγει και να τις νομιμοποιεί στο όνομα μιας φαντασιακής κοινότητας ομοφυλόφιλων. Η απλή παράθεση ταυτοτήτων δεν παρεμβαίνει ουσιαστικά στις μεταξύ τους σχέσεις εξουσίας και αφήνει ανέγγιχτο το κυρίαρχο σύστημα θέσμισης των κατηγοριών αυτών.

 

Από τη μπροσούρα «Έθνος, φύλο, σεξουαλικότητα: Τα όρια της ταυτότητας και η διαπλοκή των συστημάτων εξουσίας» που παρουσιάστηκε στο Queerfest το Νοέμβρη του 2010

Φοβάμαι πως η φαντασιακή κοινότητα ομοφυλόφιλων που περιγράφουν αμέσως πιο πάνω οι συναγωνίστριες από το Queerfest, αυτήν την περίοδο διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Η λεσβία που επιστρέφει στη ντουλάπα της επειδή φοβάται μήπως απολυθεί, ο νεαρός γκέι που ξαναγυρίζει στο ομοφοβικό πατρικό του γιατί εδώ και έξι μήνες δε βρίσκει δουλειά, η τρανς που δεν της δίνουν ένα ποτήρι νερό στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται και δεν έχει να πληρώσει για αποκλειστική νοσοκόμα, δεν αντιμετωπίζουν την ίδιες επιπτώσεις από την ομοφοβία ή την τρανσφοβία με μια «κρυφή» λεσβία βουλευτή σε ένα ομοφοβικό κόμμα, που αναγκάζεται να κρύψει τη σεξουαλικότητά της για να διατηρήσει τα υπόλοιπά της προνόμια ως εκπροσώπου του έθνους. Οι ανισότητες μεταξύ των lgbti φυσικά υπήρχανε πάντοτε, απλώς δεν τις βρίσκαμε ποτέ τόσο πολύ μπροστά μας κάνοντας lgbti πολιτική. Μοιάζει σχεδόν αλληγορικό ότι το Pride συνάντησε φέτος για πρώτη φορά τους Αγανακτισμένους.

Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας, η φτώχεια και η απογοήτευση, έχουν εντείνει τους ρατσισμούς σε σημείο που ακόμα και από ελευθεριακούς ανθρώπους ακούς πλέον «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ θες να μιλήσεις για το δικαίωμα των τρανς να κόβουν τα αρχίδια τους και τα βυζιά τους, και το δικαίωμα των gay και των λεσβιών να φιλιούνται στο δρόμο». Ε, κι όμως, είναι ανάγκη και δικαίωμα και διεκδίκηση, όχι μόνο θεσμική αλλά και πολιτική και κοινωνική. Στην κοινωνική και οικονομική ζούγκλα που μας ετοιμάζουν οι νεοφιλελεύθεροι μνημονιακοί φωστήρες, όλοι οι απλοί άνθρωποι θα είμαστε αναλώσιμοι. Και οι lgbtq απλοί άνθρωποι, θα είμαστε ακόμα πιο αναλώσιμοι από τους άλλους απλούς ανθρώπους.[...]

 

Κάτω η χούντα του μνημονίου. Σπάστε τους ρατσισμούς. Περήφανες / Περήφανοι και Αγανακτισμένοι / Αγανακτισμένες

 

Από την προκήρυξη του Queertrans που μοιράστηκε στο Athens Pride 2011

Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του ζητήματος. Ένας τόσο ρητά αντιμνημονιακός και αντικυβερνητικός λόγος, όπως αυτός που εξέφρασε το Queeetrans στο φετινό Athens Pride μπορεί πιθανόν να συσπειρώσει τις πιο ριζοσπάστριες από τις lgbtqi σε μια συμμαχία με πρόταγμα τη συνολική απελευθέρωση και χειραφέτηση όλων, η οποία θα εστιάζει επιπλέον σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας, ένας σκοπός ομολογουμένως ευγενής και φιλόδοξος. Τα εγχειρήματα όμως αυτά δείχνουν μέχρι στιγμής τουλάχιστον να έχουν χαμηλή συμμετοχή και επιδραστικότητα, που δεν είναι πιθανόν άσχετο από το ότι μάλλον «τρομάζουν» τα μέλη της κοινότητας που δεν έχουν συνολικές ιδεολογικές θέσεις, παρόλο που τα ίδια μέλη μπορεί να αναγνωρίζουν ότι η καθημερινή τους ζωή υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο.

Ας μην παρεξηγηθώ ούτε εδώ, αναφέρω το Queertrans ως ένα επίκαιρο παράδειγμα τέτοιου λόγου, αλλά η συγκεκριμένη λογική επίσης διατρέχει επίσης ένα μεγάλο μέρος από τις κουήρ ομαδοποιήσεις και συλλογικότητες, τουλάχιστον στην Αθήνα. Επιπλέον μια τόσο γενική ατζέντα μπορεί να κρύβει κινδύνους για την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα της δράσης σου. Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών για παράδειγμα, κινητοποιήθηκε σχεδόν αστραπιαία και βρήκε εθελοντές αποκλειστικούς νοσοκόμους και νοσοκόμες για την άπορη τρανς που ανέφερα πριν, αν και δεν έχει εκφέρει ποτέ ως τώρα δημόσιο λόγο για το πώς η οικονομική εξαθλίωση πολλών τρανς συνδέεται με την πολιτική του μνημονίου και της κυβέρνησης. Υπάρχει άραγε τρόπος να φροντίσουμε το δέντρο, χωρίς να ξεχνάμε το δάσος, και μάλιστα με ένα ουράνιο τόξο να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας;

Η καθιέρωση του γάμου ομοφυλόφιλων, και γενικά ίσων δικαιωμάτων, θα ευνοήσει περισσότερο τους φτωχούς ομοφυλόφιλους. Και αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο οι πιο πολλοί ακτιβιστές του ΛΟΑΤ κινήματος δεν βγάζουν άχνα! Κάνουν σα να μην υπάρχει... Στην ουσία θεωρούν ότι είναι ίδια η καταπίεση που δέχεται ο πλούσιος ομοφυλόφιλος και ο άνεργος. Το ίδιο μονόπλευρη είναι και η στάση του εργατικού κινήματος και των σωματείων. Δεν αναφέρονται ποτέ στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων εργαζόμενων και, με τη σιωπή τους, στην ουσία υποστηρίζουν ότι η αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης επηρεάζει το ίδιο έντονα και τους ετεροφυλόφιλους και τους ομοφυλόφιλους. […] Μήπως ήρθε η ώρα να γεννηθεί ένα ταξικό κίνημα ομοφυλόφιλων;

 

Από το άρθρο του Στρατή Γατελούζου «Καταπίεση των ομοφυλόφιλων: Ταξικό ή διαταξικό ζήτημα;» το Νοέμβρη του 2010 στο περιοδικό «Κόκκινο», που αναδημοσιεύτηκε και στη στήλη «Η γνώμη του 10%»

Η υπαγωγή του φύλου στην τάξη, όπως και της φυλής, της σεξουαλικότητας κ.λπ., αμβλύνει και αποσιωπά εκείνες τις μορφές καταπίεσης και ιεραρχίας που περιγράφονται από τους τρόπους που βιώνεται η τάξη υπό την έμφυλη ή φυλετική διάκριση. Επιπλέον, αδυνατεί να περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους παίρνουν υπόσταση όλες αυτές οι κοινωνικές κατασκευές της φυλής, του φύλου, της ηλικίας, της τάξης, του σώματος, της αναπηρίας, της σεξουαλικότητας, της υγείας που, εφόσον δεν αποτελούν ουσίες, επιστρατεύονται η μία ενάντια στην άλλη, για να επικυρώσουν την ισχύ η μία της άλλης. Μια που δεν πρόκειται για φυσικές κατηγορίες, αλλά για κοινωνικές κατασκευές, δεν υπάρχει νόημα και εξουσία έξω από αυτές τις σχέσεις. Η μία αποτελεί το σύμπτωμα, τη μεταφορά, την απόδειξη της ύπαρξης της άλλης. Είναι απολύτως απαραίτητο για την ανάλυσή μας να διακρίνουμε τις κατηγορίες αυτές μεθοδολογικά, προκειμένου να δούμε πώς οι κατηγορίες αυτές συγκροτούν η μία την άλλη σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες – από την άλλη πρέπει να αποφύγουμε την δημιουργία ενός απλουστευτικού μοντέλου τριπλής, τετραπλής ή πενταπλής καταπίεσης που μετρά τα προνόμια και τα επαναστατικά υποκείμενα (π.χ. γυναίκα, μετανάστρια, μαύρη, λεσβία, εργάτρια).

 

Από την εισήγηση «Ποιοι είναι οι κομμουνιστές; Δεν είμαστε εμείς κομμουνίστριες;» που παρουσιάστηκε στην συζήτηση με θέμα: «Προσεγγίσεις για την επανανοηματοδότηση του κομμουνισμού» που έγινε από το Queericulum Vitae στα πλαίσια του φεστιβάλ-συνεδρίου communismos στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στις 29 Μαϊου 2011

Αν το παρόν άρθρο έχει ένα αδελφάκι στο 10%, αυτό είναι το κείμενο του συντρόφου Στρατή, στο οποίο θα σας παρέπεμπα ενθουσιωδώς, αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει, παρόλα αυτά τοποθετούμαι διαφορετικά από αυτόν και στις δύο κεντρικές του ερωτήσεις. Για το αν η καταπίεση των γκέι/λεσβιών/αμφί/τρανς/ίντερσεξ είναι ταξικό ή διαταξικό ζήτημα, οι συναγωνίστριες από το Queericulum Vitae απαντούν καίρια και πυκνά στο παράθεμά τους, οπότε δε θα επεκταθώ παραπάνω από τη μεριά μου. Επιπλέον, ως προς τη ρητορική προτροπή του Στρατή για ένα ταξικό κίνημα ομοφυλοφίλων, θα μπορούσε πιθανώς καμιά να ελπίσει σε ένα φερειπείν κεντροφιλελεύθερο Pride, μια οικοαριστερή ΟΛΚΕ και έναν αναρχοαυτόνομο κουήρ χώρο (γιατί όχι και σε ένα  συντηρητικό δεξιό lgbti κόμμα, «έλεος πια με την υποεκπροσώπηση αυτού του χώρου στα lgbti» ακούω να λένε κάποιες τελευταία) για τις ιδεολογικές προτιμήσεις κάθε lgbtqi, ώστε να μπορεί να συνδυάσει με στοχευμένο και συστηματικό τρόπο τη γενικότερη πολιτική με τις lgbtqi δράσεις για τα δικαιώματα.

Από τη μεριά μου δεν κρίνω πάντως ότι μια τέτοια συγχώνευση ιδεολογιών και δράσεων για τα δικαιώματα είναι αυτό που επείγει στη συγκεκριμένη συγκυρία, καθώς προτρέχει και παραγνωρίζει την απουσία οποιασδήποτε γενικότερης πολιτικής συζήτησης μέσα στο πλαίσιο του lgbti κινήματος. Επιπλέον σε αυτή τη συγκυρία φοβάμαι ότι ένα «καθαρό ιδεολογικά lgbti κίνημα» το πιθανότερο θα είναι όχι να θεραπεύσει τη συγκεκριμένη έλλειψη συζήτησης και την απουσία γενικότερης πολιτικής στάσης σε αρκετά μέλη της lgbti κοινότητας, αλλά μάλλον να οδηγήσει σε διαδικασίες μέσα από τις οποίες θα κυριαρχήσουν εύκολα καθοδηγητές/τριες, παράγοντες και αρχηγίσκοι, τους/τις οποίους/ες έχει ήδη απολαύσει παραπάνω από αρκετά το lgbti κίνημα. Χρειαζόμαστε πολιτική ζύμωση και κινητοποίηση από τα κάτω, και οι παραδεδομένες ιδεολογίες, ειδικά στην κομματική τους εκδοχή, δυστυχώς λειτουργούν συχνά ως συνταγολόγια σκέψης και δράσης που εγκλωβίζουν στην ευκολία της καθοδήγησης μια συζήτηση, όταν μόλις αρχίζει. Είμαι απολύτως βέβαιος πως ούτε ο σύντροφος Στρατής θα επιθυμούσε μια τέτοια εξέλιξη και σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως την υποστηρίζει, επισημαίνω απλώς τα ενδεχόμενα προβλήματα μιας τέτοιας πρότασης.

Αυτό όμως που θεωρώ κρίσιμο, μαζί με τη γενικότερη πολιτική ζύμωση και δράση από τα κάτω, είναι η ανάπτυξη δράσεων αλληλεγγύης και υποστήριξης για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινότητάς μας (ιδίως αυτά που συνδυάζουν πολλαπλές υστερήσεις σε προνόμια, για παράδειγμα μετανάστριες λεσβίες, γκέι με αναπηρία, άνεργες τρανς κ.τ.λ.) και το άνοιγμα ενός διαλόγου με κοινωνικούς χώρους όπως επαγγελματικά σωματεία, κοινότητες μεταναστών/τριών, ενώσεις ατόμων με αναπηρία, ομάδες φεμινιστριών, για να διαμορφώσουμε συμμαχίες αλληλοϋποστήριξης και κοινής δράσης, αντιπαλεύοντας την κυβέρνηση αλλά και τους υπόλοιπους φορείς στους τομείς που θεωρούμε ότι μας επιτίθενται με την πολιτική τους. Οφείλουμε να ξεμπερδέψουμε σύντομα με τη φαντασίωση ότι μπορείς να σώσεις το τομάρι της κοινότητάς σου μέσα σε μια περίοδο γενικευμένης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, και μάλιστα με ταυτόχρονη άνοδο της ακροδεξιάς τόσο στο δρόμο όσο και στα εκλογικά της ποσοστά· ιστορικά δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά ως τώρα. Και για να ξεμπερδέψουμε με αυτήν τη φαντασίωση, είναι καλό να αρχίσουμε να συζητάμε και με το γείτονα καταπιεσμένο και για την πολιτική γενικότερα, ακόμα και αν αρκετά από τα συμπεράσματά μας και τις δράσεις μας θα συνεχίσουν να έχουνε έμφαση σε ζητήματα lgbti.

Όσες από εμάς συμμετέχουν βέβαια σε κόμματα, πολιτικές οργανώσεις ή αυτόνομες συλλογικότητες, έχουν χρέος να ανοίγουν αυτή τη συζήτηση και εκεί, μιλώντας όχι μόνο για κρίση γενικά, αλλά και για το πώς επηρεάζει τις  γυναίκες, τους/τις μετανάστες/τριες, τους/τις πρόσφυγες, τους/τις αλλόθρησκες/ους, τα άτομα με αναπηρία, τους/τις ηλικιωμένες/ους και τους/τις γκέι/λεσβίες/αμφί/τρανς/ίντερσεξ. Επειδή όμως οι απαντήσεις που θα μεταφέρει η καθεμιά από το χώρο της θα είναι διαφορετικές και ως ένα βαθμό αντικρουόμενες μεταξύ τους, ας συμφωνήσουμε να υποστηρίξουμε τουλάχιστον όλες μαζί κάποιες βασικές ανθρώπινες αξίες, όπως της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, σε μια περίοδο που υφίστανται γενικευμένη επίθεση από παντού.

Υ.Γ. Όντας προς το παρόν ακόμη μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΚΕ, αναγνωρίζω πλήρως τις αντιφάσεις  και τα προβλήματα που αναπαράγω από αυτή μου τη θέση και ότι είμαι τοποθετημένος στο κέντρο αυτού ακριβώς που κριτικάρω. Αν κάτι προσπάθησα σε αυτό το κείμενο ήταν να γίνω διαλεκτικός με τις αντιφάσεις που αναγνωρίζω στην πολιτική μου σκέψη και πρακτική, ελπίζοντας να μην είμαι ο/η μόνος/η που τον/την απασχολούν αυτά τα ζητήματα και να μην αναζητώ την άκρη του ουράνιου τόξου. Ευχαριστώ θερμά το Λύο Καλοβυρνά και τις συντρόφισσες Κυριακή Κλοκίτη, Αποστόλη Σαμπαζιώτη και Στρατή Γατελούζο για τις παρατηρήσεις τους σε μια προηγούμενη μορφή αυτού του κειμένου.