Η κατάρα των γκέι
της Polimnia
Βottom που πάντα συστήνονται ως top, top που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους γκέι, αλλά επιβήτορες, butch που κατηγορούν τις femme οτι δεν είναι λεσβίες επειδή τους αρέσει η διείσδυση, femme που κοροϊδεύουν τις butch, γιατί αν ήθελαν άντρα θα πήγαιναν με το real thing… Λεσβίες που βρίζουν τις bisexual κι όλοι μαζί μαγκώνουν στη θέα κάποιας-ου trans.
Αδερφές και λεσβίες –κρυφές, μισόκρυφες ή φανερές– που δεν τους αρέσει ο “χώρος” για αυτό και δεν “γκετοποιούνται”.
Κι απ’την άλλη μεριά, το άλλο άκρο.
Κινηματίες κι ακτιβιστές, οργανώσεις, ομάδες, σωματεία και υποστηρικτές διαρρηγνύουμε όλοι μαζί τα ιμάτια μας ενάντια στην ομοφοβία και τον ρατσισμό, τη Χρυσή Αυγή και τον straight συντηρητισμό.
Όμως, στ’αλήθεια αναρωτιέμαι αν άραγε έχουμε κάνει (σαν κοινότητα) ένα βήμα για να χτυπήσουμε την εσωτερικευμένη μας ομοφοβία.
Αναρωτιέμαι, αν αυτή η εσωτερικευμένη ομοφοβία μπορεί ποτέ να εξαφανιστεί από μέσα μας δια παντός ή αν πάντα θα μας δημιουργεί φόβους, φθόνους, ανασφάλειες και κόμπλεξ που στην καλύτερη θα προσπαθούμε να ξεπεράσουμε εσαεί ή στην χειρότερη θα μας μεταμορφώνουν σε προβληματικές προσωπικότητες.
Κατάρα δεν είναι το να είσαι γκέι. Η κατάρα των γκέι είναι η ομοφοβία τους.
Αυτή που τον μετατρέπει σ’ ενα μίζερο ανθρωπάκι, που τον ωθεί σε μικροπρεπείς συμπεριφορές, που τον παραδίδει απογυμνωμένο στον φόβο και τον εξαναγκάζει να επιτίθεται σαν λαβωμένο θεριό προς πάσα κατεύθυνση, σε άλλους γκέι, σε άλλες λεσβίες, σε όλους τους διαφορετικούς από εκείνον… στον ίδιο τον εαυτό του. Αυτή που τον απομακρύνει από την αλήθεια του κι απ’την ευτυχία του.
Η κατάρα των γκέι είναι ο φόβος της αυτογνωσίας, ο πόνος που προκαλεί.
Ζητούμενο δεν είναι μόνο η αποδοχή, αλλά και η αποδοχή της αποδοχής.
Δεν αρκεί να αποδεχτεί την σεξουαλική ταυτότητα του. Αν δεν μπορεί να αποδεχτεί την συλλογικότητα που αυτή απορρέει, αν λόγου χάρη αποστρέφεται την γκέι κουλτούρα –είτε του ταιριάζει, είτε όχι–, όσο κι αν κλειστεί μέσα σ’ενα οχυρό με τον/τη σύντροφο του, πάντα θα κατατρώγεται από το ίδιο σαράκι.
Πάντα θα ξεσπά και πάντα θα καταστρέφει, γιατί πάντα θα νιώθει ανάξιος να αγαπήσει ή να αγαπηθεί, γιατί πάντα θα πιστεύει οτι δεν αξίζει την ευτυχία, γιατί πάντα θα ντρέπεται για τον εαυτό του, γιατί πάντα θα φοβάται μην προδωθεί, γιατί πάντα θα είναι λίγος. Γιατί τίποτα όμορφο δε μπορεί να χτιστεί με θεμέλια την ντροπή.
Ο υπ’αριθμόν ένα εχθρός δεν είναι οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι και η όποια –πολλή ή λίγη– ομοφοβία δεν έχουμε ξεριζώσει από μέσα μας. Το σύμφωνο συμβίωσης, όταν και εάν έρθει, δεν θα μας λύσει τα προβλήματα ως δια μαγείας, δεν θα εξαφανίσει εν τη μια νυκτί τους ομοφοβικούς, τον ρατσισμό απέναντι μας ή την όποια βία ασκείται από την κοινωνία εις βάρος μας, ούτε θα σβήσει αυτομάτως την ντροπή που κάποιοι νιώθουν. Θα είναι βέβαια μια νίκη, ένα βήμα μπροστά στην κατάκτηση των πολυπόθητων visibility και equality της κοινότητας, μέχρι τότε όμως θα πρέπει να φροντίσουμε να βελτιώσουμε πρωτίστως τους εαυτούς μας και στη συνέχεια τους γύρω μας.
Πηγή: 4queers
- Δημιουργήθηκε στις
