«Ξεκίνησα πολύ καθυστερημένα να ζω τη σεξουαλικότητά μου». «Άργησα να πάρω μπρος ως γκέι». «Άφησα πολλές ευκαιρίες να χαθούν». «Μου πήρε πολλά χρόνια για να το αποδεχτώ και άργησα να το ζήσω». «Χαράμισα πολύ καιρό». «Άργησα να κάνω σεξ». «Άφησα ανεκμετάλλευτα τα νιάτα μου».

Πολύ σπάνια έχω γνωρίσει γκέι άντρα ή γυναίκα που κάποια στιγμή να μην έχει εκφράσει λύπη για τον χρόνο που έχασε ή επειδή άφησε να περάσουν ανεκμετάλλευτες διάφορες ευκαιρίες για ερωτικές γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις – όλα όσα ονομάζουμε ζωή.

Από τους σχεδόν 150 γκέι άντρες που έχουν συμμετάσχει στις ομάδες αυτογνωσίας γκέι αντρών που οργανώνω από το 2008 και τους άλλους τόσους συμβουλευόμενούς μου, αλλά και από δεκάδες φίλους και γνωστούς, το πολύ να μετριούνται στα δύο χέρια όσοι πιστεύουν ότι δεν έχασαν χρόνο ή δεν καθυστέρησαν με κάποιο τρόπο να ζήσουν πραγματικά, ελεύθερα.

Κι εγώ για χρόνια πίστευα ότι «άργησα να πάρω μπρος», παρ’ ότι έκανα coming out στα 17 μου, σεξ και ύστερα σχέση στα 18. Πίστευα ότι δεν έζησα όσο έντονα και αληθινά θα μπορούσα, αν ήμουν λιγότερο φοβισμένος, ειδικά όσον αφορά τον σεξουαλικό τομέα. Μου χρέωνα δειλία.

Δεν είμαι ο μόνος που ταλαιπωρείται από αυτή την πηγαία αίσθηση χαμένου χρόνου, ανεκμετάλλευτων ευκαιριών ή ανελεύθερης ζωής. Ακόμη και άντρες που ξεκίνησαν τη σεξουαλική τους ζωή στα 15 ή και νωρίτερα, με πάμπολλους εραστές, κι αυτοί ταλανίζονται από μια παρόμοια αίσθηση ότι κάτι έχασαν.

Τι χάσαμε όλοι εμείς οι γκέι άντρες αλλά και γκέι γυναίκες; Πού οφείλεται αυτή η βαθιά ριζωμένη αίσθηση απώλειας;

Θεωρώ ότι το να είμαστε γκέι είναι για όλους μας πρώτα απ’ όλα μια διαδικασία απώλειας. Μόλις οι ανησυχητικές υποψίες ότι δεν είμαστε ακριβώς σαν τα άλλα αγόρια αρχίσουν να επιβεβαιώνονται και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε γκέι, αμέσως κάτι χάνουμε. Χάνουμε όλο το μέλλον μας – τουλάχιστον το μέλλον που μας είχαν προδιαγράψει: μια «φυσιολογική» ζωή, με «κανονικούς» έρωτες, «σωστές» σχέσεις, οικογένεια, πιθανώς παιδιά, μια σοβαρή δουλειά, κοινωνική αποδοχή κτλ. Με το που αναγνωρίζουμε ότι είμαστε γκέι, όλα αυτά χάνονται ή τουλάχιστον έτσι το ζούμε ή το τρέμουμε, γιατί μεγαλώνοντας δεν έχουμε δει ποτέ εικόνες γκέι αντρών και γυναικών να ζουν κοινωνικά ενταγμένοι με ευτυχισμένες, πλήρεις ζωές, ώστε να μπορούμε να μας προβάλουμε και εμάς στο μέλλον και να τους μιμηθούμε.

Αντιθέτως, μεγαλώνουμε με άθλιες δισδιάστατες καρικατούρες μας: είτε ο χαριτωμένος, πολύ αστείος, θηλυπρεπής, καλύτερος φίλος-αξεσουάρ για κάθε προχώ παρέα αλλά πλήρως αποσεξουαλικοποιημένος γκέι (η τρελή) είτε ο γκέι που κάνει σεξ, αλλά είναι διεστραμμένος, άρρωστος, ψυχοπαθής, εκμαυλιστής και φυσικά πάντα βρίσκει κακό τέλος (το κύκλωμα). Τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα μόνο τέτοιες αναπαραστάσεις μας επικρατούσαν. Τώρα είναι λίγο περισσότερες και καλύτερες – αν τις ψάξουμε.

Με τι κίνητρα, λοιπόν, να θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είμαστε γκέι, όταν μπροστά μας προδιαγράφεται ένα τέτοιο (μη) μέλλον; Για τον λόγο αυτό, πολλοί από μας δικαιολογημένα «αργούμε» να αποδεχτούμε την ομόφυλη έλξη μας ή την αποδεχόμαστε αποσπασματικά, θραυσματικά, εμποδισμένα: κάνουμε σεξ ενοχικά κι ύστερα ακολουθούν μακρές περίοδοι αποχής και αυτοτιμωρίας· δεν κάνουμε καθόλου σεξ γιατί αυτό θα έβαζε την τελική σφραγίδα ότι θα οδηγηθούμε στην καταστροφή που όλοι προμελετούν· κάνουμε σεξ (και) με το άλλο φύλο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους ότι τουλάχιστον δεν είμαστε τελείως γκέι, άρα μικρότερο το κακό· κάνουμε μπόλικο σεξ, αλλά αδυνατούμε να συνδεθούμε με άλλους άντρες συναισθηματικά γιατί οι αδερφές μόνο για σεξ ενδιαφέρονται, κανείς δεν ψάχνει κάτι σοβαρό· ψάχνουμε τον παραμυθένιο, εχέμυθο και σοβαρό άντρα με τον οποίο θα ζήσουμε τον ρομαντικό μονογαμικό έρωτά μας, μακριά από τη φαυλότητα του γκέι κυκλώματος· φοβόμαστε να κάνουμε το σεξ που μας καυλώνει, ειδικά αν είναι παθητικό, γιατί αυτό θεωρείται ο πάτος της ηθική κατρακύλας, ο απόλυτος εξευτελισμός του ανδρισμού μας.

Αν σε όλα αυτά τα εμπόδια προσθέσουμε και διάφορες οικογενειακές απαγορεύσεις, συναισθηματικούς εκβιασμούς, θρησκευτικές χειροπέδες, κοινωνικούς αποκλεισμούς, γεωγραφική απομόνωση, αλλά και όλα τα υπόλοιπα σκατά της ζωής που δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ γκέι ή στρέιτ, είναι θαύμα που καταφέρνουμε σε οποιαδήποτε ηλικία να αποδεχτούμε, με μεγάλο αγώνα, την ομοφυλοφιλία μας.

Και τότε μας μένει ένα παράπονο: γαμώ τη, γιατί δεν με αποδέχτηκα νωρίτερα και έχασα τόσα χρόνια νιώθοντας ντροπή, νιώθοντας ανώμαλος, νιώθοντας αδύνατο ποτέ να τολμήσω να ζήσω αυτό που βγαίνει τόσο φυσικά από μέσα μου; Θρηνούμε για χαμένες ευκαιρίες, φλερτ που δεν ανταποδώσαμε γιατί ήμασταν χεσμένοι πάνω μας μη μας καταλάβουν, φίλους που χάσαμε γιατί δεν τους ανοιχτήκαμε και απομακρύνθηκαν μπροστά στη βουβαμάρα μας, σεξ που στερηθήκαμε γιατί και μόνο η ιδέα μας τρομοκρατούσε, σεξ που κάναμε ψυχαναγκαστικά επειδή ήταν το μόνο που μας επιτρέπαμε να κάνουμε… Κυρίως θρηνούμε για τη μοναξιά που μας βασάνιζε – να ζούμε στερημένες, μισές ζωές.

Σχεδόν όλοι οι γκέι άντρες που ξέρω συγκρινόμαστε μεταξύ μας και μετανιώνουμε για τον χαμένο χρόνο – είτε ξεκινήσαμε τη σεξουαλική ζωή μας στα 15 είτε στα 25 είτε στα 45. Ο λόγος, θεωρώ, είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση απώλειας: η εφηβεία που δεν ζήσαμε σαν τα άλλα τα παιδιά, οι έρωτες που στερηθήκαμε, η αίσθηση ότι οι άλλοι ζούσαν ενώ εμείς κοιτούσαμε από την τζαμαρία, έξω, μόνοι, καταδικασμένοι σε μια αιώνια μοναξιά.

Όμως αυτή η αίσθηση απώλειας δεν είναι καταδίκη. Ξεπερνιέται. Σχεδόν όλοι οι γκέι άντρες που έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας και διεκδικούμε στο τώρα μια πλήρη, γεμάτη ζωή, τελικά παύουμε να λυπόμαστε για τον χαμένο χρόνο. Παραείμαστε απασχολημένοι με το να απολαμβάνουμε μια πλούσια, γεμάτη ζωή στο τώρα· δεν μας μένει χρόνος για να αναπολούμε με θλίψη το παρελθόν και σιγά σιγά δείχνουμε κατανόηση προς τον εαυτό μας ότι και που επιβιώσαμε πάλι καλά. Πολλοί από εμάς δεν κατάφεραν να αντέξουν την ντροπή της ομοφυλοφιλίας και συνθλίφθηκαν από ενοχές ή από τη βία που εισέπραξαν. Το να κατηγορούμε τον εαυτό που εμποδιζόμασταν να ζήσουμε εξαιτίας της ομοφοβίας με την οποία γαλουχηθήκαμε είναι καταπίεση στο τετράγωνο: εμ δεχόμασταν καταπίεση και τρομοκρατία, εμ μας κατηγορούμε κι εμείς που φοβόμασταν. Πόσο δίκαιο είναι αυτό;

Είναι πάντα στο χέρι μας να ζήσουμε από εδώ και πέρα, από κάθε εδώ και πέρα, τη ζωή που παλιά μας ήταν δύσκολο ή αδύνατο να ονειρευτούμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε. Μαζί.