Τον Ζακ Κωστόπουλο τον ήξερα χρόνια. Από τις ακτιβιστικές του δράσεις, τα άρθρα του, τον αγώνα του για ισότιμη μεταχείριση των οροθετικών ατόμων. Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ από κοντά. Μόνο κλεφτές ματιές σε πάρτι, στο Athens Pride, στο δρόμο. Τον θαύμαζα. Θαύμαζα το θάρρος και το θράσος του. Την απίστευτη ικανότητά του να φτύνει τις νόρμες και να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Έτσι. Αβίαστα. Σχεδόν μαγικά.

Μια μέρα έλαβα αίτημα φιλίας από την Zackie Oh!. Ήξερα ότι ετοίμαζε να φτιάξει μια drag persona. Τον είχα δει στις Κούκλες να μιμείται τον Frank από το The Rocky Horror Picture Show και να τραγουδάει το Sweet Transvestite. Το κοινό τον αποθέωνε κι εκείνος γλεντούσε το χειροκρότημα σαν μικρό παιδί σαν να μην είχε ξαναδεί κόσμο να τον κοιτάζει στα μάτια, να κρέμεται από τα χείλη του. Η σκηνή τού ταίριαζε κι εκείνος κυριαρχούσε σε αυτήν, της χαμογελούσε παθιασμένα.  

Η πρώτη μας συνεργασία ως drag queens ήταν στο Shamone. Οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο μας είχαν προσκαλέσει να κάνουμε show προς ενίσχυση των δραστηριοτήτων τους. Νομίζω ήταν και η πρώτη επίσημη εμφάνιση του ως Zackie Oh!. Μετά τις τεχνικές πρόβες ήρθε και η πολυπόθητη βραδιά. Στο καμαρίνι επικρατούσε χαμός από τις ετοιμασίες. Ο Ζακ αγέρωχος κοιτούσε το είδωλο του στον καθρέφτη και φρόντιζε με αγάπη τις μακριές βλεφαρίδες του. Το βυσσινί κραγιόν στραφτάλιζε στα χείλη του, τα οποία κάπου-κάπου μισάνοιγαν για να μουρμουρίσουν ένα στιχάκι, μια μελωδία, ένα καλιαρντό. Η σάλα ήταν γεμάτη με κόσμο που ζητοκραύγαζε από ανυπομονησία. Μας φώναξαν από τη σκάλα πως πρέπει να ξεκινήσουμε. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. ''It's show time'', του είπα με χαμόγελο στραβωμένο από το τρακ. Πέρασε την πόρτα που οδηγεί στην σκηνή. Σαν τον μαγικό καθρέφτη της Αλίκης, αυτή η πόρτα κράτησε τον Ζακ πίσω και άφησε μόνο τη Zackie να πατήσει στο σκληρό δάπεδο με τη γόβα στιλέτο της. Περπατούσε και τα πόδια της δεν άγγιζαν κάτω. Ήταν μια νεράιδα και το κοινό ούρλιαζε με ευχαρίστηση, καθώς η λαμπερή αυτή queen τους χάριζε απλόχερα το ταλέντο της. Κατάπινε το χειροκρότημα αθώα και ταυτόχρονα άπληστα, με ταπεινότητα και αυταρέσκεια.

Συνεργαστήκαμε αρκετές φορές. Κάθε καμαρίνι ήταν διαφορετικό αλλά η Zackie ήταν πάντα η ίδια. Χαμογελαστή, προσιτή και επίκαιρη. Ήταν βασίλισσα αλλά δεν την ένοιαζε. ''Είμαστε τσούλες και το χαιρόμαστε'', μου έλεγε συχνά-πυκνά. Μετά από κάθε show συνήθιζε να κάθεται στο μπαρ για να χαλαρώσει. Με μισολιωμένο μακιγιάζ, φούσκωνε από περηφάνια καθώς ήξερε πως είχε καταφέρει να είναι μια τσούλα που διεκδίκησε χώρο και χρόνο για την πάρτη της αλλά και για όλες τις τσούλες που έχουν ραμμένα χείλη.

Σε θυμάμαι, Zackie. Θυμάμαι τη μακριά, μαύρη σου περούκα που σου ψαλίδιζα στο υπόγειο του Heroes bar. Θυμάμαι τον ήχο της φωνής σου που δυνάμωνε κάτω από τη λάμψη του προβολέα. Θυμάμαι τις λευκές νύχτες που ζήσαμε μαζί κάνοντας show και διασκεδάζοντας τους εαυτούς μας μαζί με άλλες αδελφές μας queens. Σε θυμάμαι γιατί έζησα τη φωτιά σου. Αυτό ήσουν Zackie Oh: Μια φωτιά. Μια φωτιά ατίθαση, που τσουρούφλιζε όσους πήγαν να την τιθασεύσουν. Και δεν θα σβήσεις ποτέ, ξέρεις γιατί; Γιατί σε θυμάμαι και μαζί μου σε θυμούνται όλες οι τσούλες που με τόσο ζήλο εκπροσώπησες. Ναι, είμαστε όλες τσούλες. Και το χαιρόμαστε.

Μελίτα Σκαμπώ