του Λύο Καλοβυρνά

Μου πήρε 2 βδομάδες μέχρι να βάλω τα κλάματα γι' αυτό που γίνεται στην Ελλάδα με τη δολοφονία του Αλέξη. Δύο βδομάδες ζω σαν να 'χω ζαλιστεί από κάποιο χτύπημα, αλλά απλώς προσπαθούσα να βρω χώρο μέσα μου να τακτοποιήσω τα συμβάντα. Έβαλα τα κλάματα επειδή μου είναι πιο εύκολο να κλαίω από το να ουρλιάζω. Όμως είμαι περισσότερο θυμωμένος παρά λυπημένος.

Θυμωμένος που φτάσαμε στο σημείο αυτή η χώρα να έχει σκιστεί στα δυο, σε καλούς πολίτες και κακούς πολίτες, σε γονείς και παιδιά, σε αστυνομία και διαδηλωτές, σε κουκουλοφόρους και καταστηματάρχες, σε οργισμένους και παραιτημένους... Ξεχνώντας, όλοι μας, ότι, θέλοντας και μη, είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Αν αυτό δεν είναι εμφύλιος τι είναι;

Οργίζομαι επειδή αυτή η κυβέρνηση αντί να δει την κρίση που διαλύει τη χώρα, σπρώχνει το θέμα κάτω από το χαλί. Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να βλέπει ότι καταστρέφεται ο ιστός της κοινωνίας και ν' ανησυχεί μόνο για το αν θα εκλεγεί ή όχι;

Δύο βδομάδες δεν έχω γράψει γι' αυτό το θέμα γιατί δεν ήθελα απλά να εκτονωθώ μέσα από σκέτα λόγια. Μου έλεγα ότι αν δεν μπορούσα να βρω κάτι σημαντικό να πω, καλύτερα να μη μιλούσα. Όχι ότι είναι κακή η εκτόνωση, αλλά δεν είναι δημιουργική.

Δύο βδομάδες πασχίζω να βρω τρόπο να προχωρήσουμε, όχι με εύκολους αφορισμούς «κακιά» αστυνομία, «κακοί» διαδηλωτές, «κακοί» καταστηματάρχες. Ίσως κάποιοι μόλις τώρα κατάλαβαν ότι η Ελληνική Αστυνομία είναι γεμάτη φασιστόμουτρα που γουστάρουν να ρίχνουν ξύλο απλά και μόνο επειδή μπορούν και θεωρούν ότι το δικαιούνται. Εμείς οι γκέι το γνωρίζαμε εδώ και χρόνια - the hard way.

Έχουν συνειδητοποιήσει αυτοί οι άρρωστοι που μας κυβερνούν ότι εδώ και χρόνια κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν εμπιστεύεται ούτε και σέβεται την Ελληνική Αστυνομία; Καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία μας;

Η λύση δεν είναι να πλακώσουμε μερικούς μπάτσους στο ξύλο ή να κάψουμε δυο τράπεζες - αν και βρίσκω κατανοητό ένα τέτοιο ξέσπασμα. Λύση είναι να βρούμε τρόπο να αλλάξουμε αυτή την κωλοαστυνομία, ώστε να πάψει να είναι τόσο αντιδημοκρατική.

Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πιο υγιείς φωνές μέσα στην Αστυνομία – μειοψηφία φυσικά. Ίσως τώρα, μέσα σ' αυτή την τραγική κρίση, να είναι εφικτό να προτείνουμε κάποιες συναντήσεις αστυνομικών και πολιτών από διάφορες κοινωνικές ομάδες –μετανάστες, λεσβίες και γκέι, εκδιδόμενες γυναίκες, κ.ά.– σε μια προσπάθεια να δούμε πίσω από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Ίσως μια συνεργασία με την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής (ΕΑΣΥΑ) και/ή την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων σε επίπεδο συνδικαλιστών και πολιτών να έχει κάποια αποτελέσματα στην πράξη.

Η αστυνομία δεν θα καταργηθεί. Αυτό είναι σίγουρο. Έτσι όπως είναι τώρα είναι για τα μπάζα. Ως πολίτες έχουμε υποχρέωση να απαιτήσουμε τη βελτίωσή της. Όχι από κάποιους κυβερνητικούς μαλάκες. Από εμάς τους ίδιους.

Αρνούμαι να συνηθίσω στη βία. Απ' όπου κι αν προέρχεται. Ίσως οι υγιέστερες φωνές των πολιτών και των αστυνομικών να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε και να φτιάξουμε μια αρκετά μεγάλη μάζα, που θα συμπαρασύρει ή θα εκμηδενίσει τους τραμπούκους που θεωρούν τη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται, λύση.