Η Γνώμη του 10%

Από στερεότυπο σε στερεότυπο το πας

της Νατάσσας Χασιώτη

xanthopoulos-120Υπάρχει ακόμη, και αναμφισβήτητα, προστατευτισμός απέναντι στους γκέι.  Που τον αποδέχονται. Γιατί είναι ευαίσθητα λουλουδάκια -και καλά. Συλλήβδην. Γιατί έτσι και δε βάλουν τα κλάματα παίζοντας με το μαχαίρι της κουζίνας, η ομοφοβική κοινωνία προτίθεται να πει σημαδιακές κουβέντες υπέρ αυτών, τουλάχιστον σ' ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης -όπως ο Γιακουμάτος, που είχε δηλώσει για τον παραιτηθέντα, άρον-άρον, Τομπούλογλου: «είναι τελικά (sic) πιο άντρας κι από άντρα», ό μεθερμηνευόμενον εστί, «δεν αξίζει μια, αλλά ευτυχώς παραιτήθηκε και δε θα χρειαστεί να χουλιγκανιστούμε απαξάπαντες εντός του κόμματος για να τον ξαποστείλουμε.» (Ως γνωστόν η δεξιά βγάζει μόνο παλλίκαρους που μπορούν να πάρουν το όπλο να φάνε κάνα-δυό έτσι και τους σφίξει η τεστοστερόνη. Οι «ευαισθησίες» είναι για πιο αριστερές, ιδιόρρυθμες και ενίοτε έκρυθμες καταστάσεις).

Καμιά πενηνταριά χρόνια νωρίτερα επικρατούσε η ανοιχτή απόρριψη: «που να στα λέω, το παιδί του Βασίλη...άστα...». Και η ρομβία του Χατζιδάκι. Ερωτικός καημός και γκλον, ονειροπόληση φεγγαρόλουστη και γκλιν. Η λαϊκή γειτονιά ήταν το άπαν σύμπαν του πόθου, μόδα από τις νεορεαλιστικές ταινίες και τους αμόρφωτους «αγροίκους» του Παζολίνι (λίγο αργότερα). Ήταν κι αυτό που λένε ότι η ανώτερες και οι κατώτερες τάξεις πηδάνε καλύτερα και με λιγότερες αναστολές. Οι ενδιάμεσες ανάβουνε κεριά για τις κρυφές τους αμαρτίες.

Μετά επικράτησε η διασκέδαση: «βάλε έναν  γκέι στη ζωή σου» -κατά το βάλε ένα τίγρη στη μηχανή σου. Αν τον λένε Φίφη, Λούλη, Πέρη, Ζαννό, ακόμη καλύτερα. Κοιτάξτε τις κυρίες γύρω στα εβδομήντα: χήρες οι περισσότερες, έχουν από παλιά μπαλαντέρ στις παρέες και τη «μπιρίμπα της χηρευάμενης» (γνωστή και ως τριήμερο τουρνουά), τον γκέι κολλητό τους. Σιωπηλή αποδοχή, αγάπη, διακριτικότητα ως προς τα προσωπικά (έτσι κι αλλιώς παλιότερα ήταν σπάνιες οι εξομολογήσεις), και τραπέζια τρις ετησίως προς συνεύρεση όλης της παρέας. Ο γκέι κολλητός πάει μαζί τους σε μπαλέτα και κονσέρτα, τους δίνει πληροφορίες περί της τέχνης που κάθε φορά παρακολουθούν, και λέει πικάντικα ανέκδοτα. Οι κρυφές βολτίτσες στο πάρκο δεν συζητιούνται, τα  bitchy σχόλια γίνονται ανεκτά με γελάκια.

Χρόνια βαριεστημένα δίπλα σ' έναν αδιάφορο σύζυγο, ευγενή και ανεκτικό ενδεχομένως αλλά μοναδικό αποδέκτη της ερωτικής επιθυμίας, χρόνια καθωσπρεπισμού, βρίσκουν παρηγοριά στα όσα τολμηρά μπορούν οι κυρίες να μαντέψουν από τη ζωή του αγαπημένου φίλου τους. Μπορεί και να μιλούν γι' αυτόν με αστική αθωότητα χρησιμοποιώντας λέξεις που η σημερινή γενιά ούτε διανοείται να πιστέψει, ακόμη κι όταν τις χρησιμοποιεί ελλείψει άλλων, ενώ ο καθένας ξέρει τη θέση του και νιώθει ασφαλής στην ιεραρχία της παρέας. Ο «μπαλαντέρ» συστηνόταν ή περιγραφόταν προστατευτικά ως «ανύπαντρος» στα νιάτα του, «γεροντοπαλίκαρο» όταν αργότερα έπρεπε παντοιοτρόπως να κρατηθούν τα προσχήματα, και απλά με το όνομά του από μια ηλικία και μετά -όταν η γνώμη του κόσμου δεν έχει και τόση σημασία και οι παλιοί φίλοι αρχίζουν να φεύγουν. Αυτή ήταν η ώρα της αποδοχής της ταυτότητας του καθενός, η στιγμή που οι τυπικότητες υποχωρούσαν. Μάλλον λιγάκι αργά για κάτι που όλοι γνώριζαν απ' την αρχή. Η σεξουαλική «ταυτότητα» του γκέι φίλου, ήταν ο «σκελετός στη ντουλάπα» για ολόκληρη την παρέα. Ένα πολύ ενδιαφέρον σύμβολο των προθέσεων απελευθέρωσης των κυριών της ομάδας. Μια απελευθέρωση που έμεινε στις εξόδους στο θέατρο, στην μπιρίμπα και στις αγαθές προθέσεις.

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 52 guests και κανένα μέλος