Οι Δυο Νεράιδες

Ειμαι 39 και εχω ενα τεραστιο προβλημα.Ερωτευτηκα εναν 44σαρη παραφορα.Το προβλημα ειναι πως δεν μπορω να μαντεψω την σεξουαλικη του ταυτοτητα και να πραξω αναλογως.  Aπο την μια φοβαμαι μη γινω ρομπα απο την αλλη βαρεθηκα να ταλαιπωρω τον εαυτο μου.

Είπα πρόσφατα στους δικούς μου ότι είμαι γκέι. Μου είπαν να πάμε σε ψυχολόγο για να δουν πόση ζημία έχει γίνει(εδώ γελάμε) και άμα θα μπορέσουν να μου βγάλουν αυτές τις ιδέες από το μυαλό μου(εδώ πεθαίνουμε απ'τα γέλια). Από ότι έχω καταλάβει θα με διώξουν από το σπίτι (αυτοί χάνουν!).

Πρόσφατα έγινα 20 και πίανω τον ευατο  μου χωρις ΚΑΜΙΑ εμπηρεία. Το προβλημά μου? Δεν  κουνάω τον κώλο μου. Τι να κάμνω  όμως η Χριστιανή που εκτος  ενος καλου αμφι φιλου μου εγω  δν εχω καμια αλλη επαφη με το αντικείμενο! Προσπα8ώ να γνωρίσω  άτομα - απο το πανεπιστήμιο κυρίως αλλα ΓΙΟΚ όλες στραιτ σαν βελος. ΠΟΥ  ΝΑ ΑΠΕΥ8ΥΝ8Ω Η ΓΥΝΑΙΚΑ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΜΝΩ?!

Είμαι ένας απεγνωσμένος 18χρονος ο οποίος επιτέλους βρήκε ένα άτομο με το οποίο να μπορεί να επικοινωνεί σαν άνθρωπος αλλά και να μου αρέσει υπερβολικά πολύ! Εδώ όμως υπάρχει ένα μικρό μικρό προβληματάκι. Το ρητό που λέει «ωραία η ζωή αλλά τα 'χει μ' άλλον» το ξέρετε; Ε, αυτό συμβαίνει στην περίπτωση μου. Το εν λόγω παιδί τα 'χει μ' άλλον!

Μουνί είμαι. Και γνώρισα γοητευτικό πέος που αφού μου την έπεσε και με φάσωσε με λύσσα και πάθος, μου δήλωσε ότι μέχρι τώρα μου έπαιρνε τη μπουκιά απ'το στόμα (gay, indeed) αλλά θέλει να αλλάξει ζωή (στάση ζωής για να είμαστε ακριβείς). Επέμενε ότι δε θέλει άλλο πούτσο, ό,τι έφαγε, έφαγε.

Εχω φτασει στα 36 και τα εχω κανει  ολα, σχεση με γυναικα, που στον ενεργητικο ρολο σκετη αποτυχια, σχεση με αντρα ενεργητικα τιποτα σε παθητικο ρολο εγω ητανε καλυτερα, εχω διαπιστωσει οτι αισθανομαι καλυτερα παθητικος. Το ζητημα ειναι οτι μου αρεσουνε οι γυναικες και θα ηθελα να ειχα σχεση αλλα διαφορετικη απο το κανονικο και σεξουαλικα καθως ειχα παει παθητικα με μια γυναικα με δονητη επι πληρωμη σε μια σαδομαζοχιστικη κατασταση με εμενα στο ρολο σκλαβου ντυμενου γυναικεια.

Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα με τη μητέρα μου και την αντιφατική της συμπεριφορά ως προς το θέμα της ομοφυλοφιλίας μου. Έκανα coming out στα 17 μου. Τί το 'θελα; Eπιανε τον αδερφό μου κρυφά και του έλεγε να προσπαθήσει να με κάνει να αλλάξω παρέες, ότι φταίει το ίντερνετ και ο υπολογιστής που έγινα έτσι, ότι δεν ξέρω τί θέλω ακόμα κλπ. Και ερωτώ: ποιός χρειάζεται τον ψυχολόγο; Εγώ ή εκείνη;

Τα έχουμε εδώ και 2 μήνες, αυτός μένει στη Θεσσαλονίκη, εγώ στην Αθήνα. Βλεπόμαστε κάθε δεύτερο ΠΣΚ, πράγμα που λιγάκι μου τη σπάει, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Όποτε βρισκόμαστε τη μία μέρα περνάμε τέλεια (μιλάει υπέροχα, φιλάει υπέροχα, γαμάει υπέροχα) και την άλλη σφαζόμαστε. Ο λόγος; Η τρομερή του ζήλια.