Καρδιοχτύπια
Nεραϊδοπαρμένες νεράιδες μου!
Έχω ένα πρόβλημα που φαντάζομαι το έχει πόλυς κόσμος...
Σαν μικρή καλή «λεσβίκα» λοιπόν και εγώ έχω φάει σκάλωμα με μια κοπέλα την οποία έβλεπα σε καφετέριες, σε συναυλίες και event της πόλης μας. Η κοπέλα πάντα με κοίταζε και την κοίταζα γενικά μου ήρθε σαν έρωτας με την πρώτη ματιά, διαφέρει και κάπως το στυλάκι της σε σχέση με το στυλ των άλλων κοριτσιών εδώ και το καλύτερο είναι ότι έμαθα ότι είναι bisexual. Δυστυχώς αυτό το διάστημα έχει αγόρι αλλά υποψιάζομαι ότι περνάει το στάδιο που ψάχνει τη σεξουαλική της ταυτότητα μιας και είναι 15-16 χρονών...
Anyway το θέμα είναι ( ξέρω ακούγεται εντελώς χαζό) πως να την πλησιάσω? Τι να της πω? Δεν ξέρω καν αν μπορώ να της μιλήσω! Mου κόβονται τα γόνατα, ο λαιμός μου στεγνώνει και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι μου!
Δεν ξέρω αν την ενδιαφέρω, αλλά έχω δει πολλά θετικά σημεία. Τον Δεκέμβρη της είχα δώσει ένα φυλλάδιο σε μια πορεία και μου έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο (τι να σου κάνει μετά η Mona Liza) σε βαθμό που έπαθα black out, άσε που ανταλλάσσουμε πολλές ματιές όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Έχω φτάσει σε σημείο να την ονειρεύομαι συνέχεια και να πετάγομαι μέσα από τον ύπνο μου, να την ψάχνω μέσα στην πόλη, να γυρνάω σαν χαμένο κορμί και να την σκέφτομαι, να σκέφτομαι πόσο τυχερό είναι το αγόρι της και άλλα τέτοια και το κεφάλι μου να πάει να σπάσει!
Λίγη βοήθεια παρακαλώ. Ξέρω ότι δεν μπορείτε να κάνετε και πολλά απλά έστω δώστε μου λίγο κουράγιο, αφορμές και καμιά συμβουλή για να της μιλήσω. Το θέμα είναι να πιάσουμε συζήτηση τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους.
Y.Γ: Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη για το κατεβατό απελπισίας...ξέρω ότι είχατε πολλά αγοράκια να κανονίσετε.
Τίτλος: Οδηγίες προς ναυτιλλόμενες
Άυπνη φιλενάδα,
Προσπάθησε να ηρεμήσεις γιατί με τόση αϋπνία θα κάνεις μαύρους κύκλος και ρυτίδες πριν την ώρα σου, και καταλαβαίνεις πόσο θα πέσουν οι μετοχές σου.
Ξέρω ότι η πρώτη προσέγγιση είναι το πιο δύσκολο, αλλά θα δεις ότι αν της πεις την πρώτη κουβέντα, μετά θα λυθεί η γλώσσα σου και θα μιλάς ασταμάτητα. Βέβαια μετά που θα τα «κοσκινίσεις» θα λες: τι βλακείες είπα, αλλά όπως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, στο τελικό αποτέλεσμα καμία επίδραση δεν έχουν οι εξυπνάδες ή οι παπαριές που είπες την πρώτη φορά (φτάνει να μην πέταξες χοντράδες ή προσβολές, που δεν φαντάζομαι να το κάνεις). Οπότε το πρόβλημά μας είναι η αρχή, οι λίγες πρώτες λέξεις.
Η επιστήμη επίσης έχει ανακαλύψει ότι ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσεις έναν άνθρωπο είναι ένα μεγάλο χαμόγελο. Πώς θα σου φαινόταν αν, την επόμενη φορά που τη δεις, της χαμογελάσεις και της πεις κάτι πολύ φιλοσοφημένο τύπου: «γεια σου, τι κάνεις;». Ξέρω είναι πολύ βαθύ και δύσκολο, πώς να το σκεφτείς, θέλει IQ πάνω από 500, αλλά να, τώρα σ' το είπα εγώ.
Το λες και περιμένεις. Αν δεν σε φτύσει με το καλημέρα, συνέχισε με κάτι που να ταιριάζει στη περίσταση. Αν δηλαδή τη δεις με δύο φίλες της, δεν θα της πεις «παράτα τες και πάμε για καφέ». Ούτε θα ρίξεις κανένα ξεκάρφωτο τύπου «τι ώρα είναι, γιατί σε γουστάρω τρελά». Ρώτα την αν έχει βγει για ψώνια, για βόλτα, κάτι σχετικό. Μην προγραμματίζεις, απλά προσπάθησε να πιάσεις κουβέντα. Στο τέλος, αν μιλήσετε μερικά λεπτά πες της: «να σου δώσω το τηλέφωνό μου να βγούμε για κανένα καφέ;» Είναι προτιμότερο από το να της ζητήσεις το δικό της. Αν δεχτεί, της το δίνεις και περιμένεις. Όχι πολύ, 2-3 μέρες. Μετά, ξέχνα την.
Δεν μπορώ να σου δώσω πολλές ελπίδες, μάλλον ελάχιστες σου δίνω, αλλά αν δεν το προσπαθήσεις μας βλέπω να σε τρέχουμε σε υπνολόγο-υπνίατρο.
Φιλιά,
η Καλή Νεράιδα
Αγαπητή ερωτευμένη,
Είσαι σίγουρη ότι αυτή σε κάνει να πετάγεσαι στον ύπνο σου και όχι οι τρεις πιτόγυροι που χλαπάκιασες; Αν όντως φταίει αυτή, την επόμενη φορά που θα τη δεις κάνε την εξής άκρα πετυχημένη μέθοδος που εφευρέθηκε από αρχαίους γιόγκι στα υψίπεδα του Περού, μετά από δεκαετίες διαλογισμού και μπιρίμπας:
Μόλις τη δεις να πλησιάζει, γκρεμίσου. Δεν ξέρω πώς θα το κάνεις, αλλά σκόνταψε στο πεζοδρόμιο, κουτούλησε σε κάνα δέντρο, βάλε τρικλοποδιά στον εαυτό σου, πάντως φρόντισε να πέσεις μπροστά της. Όχι στου διαόλου τη μάνα, π.χ. απέναντι πεζοδρόμιο. Μπροστά της. Εκείνη στην αρχή θα πάθει ένα σοκ, μετά όμως θα τρέξει να σε βοηθήσει. (Αν δεν τρέξει, είναι γαϊδούρα, αναίσθητη κι ανάγωγη και μόλις σηκωθείς και ξεσκονιστείς, σπρώξ' τη μπροστά σε διερχόμενη νταλίκα, τη σκύλα!) Τώρα έρχεται η δύσκολη στιγμή: πρέπει ταυτόχρονα αφενός να πεις: «δεν πειράζει, είμαι καλά» και αφετέρου να ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου μια βασανισμένη έκφραση άφατου πόνου, τύπου: «μόλις χτύπησα το μικρό μου δαχτυλάκι στο κομοδίνο».
Η κοπέλα θα σε νοιαστεί και θ' ανησυχήσει (αν δεν νοιαστεί, ισχύει ό,τι στην παραπάνω παρένθεση, τη σκύλα!). Εσύ θα πεις, με την ίδια αγέρωχη ανεμελιά και ταυτόχρονη βασανισμένη έκφραση πόνου: «Καλά είμαι, απλά βοήθα με να σηκωθώ». Θα αγγιχτείτε, θα ηλεκτριστείτε, θα κοιταχτείτε στα μάτια (στα μάτια, είπα, όχι στα βυζιά) και την ώρα που σε βοηθά να σηκωθείς, θα της χαμογελάσεις σαν να εξαρτιόταν η ζωή σου από αυτό το χαμόγελο. Έπειτα θα πεις κάτι μεγαλόπνοο και χολλυγουντιανό, τύπου: «Μακάρι να ήταν όλοι οι άνθρωποι σαν κι εσένα. Ελπίζω να μου δώσεις την ευκαιρία να σου το ανταποδώσω». Ή αν δεν σου βγαίνει τίποτα χολλυγουντιανό, πες της να σε βοηθήσει να πας κάπου να καθίσεις γιατί στραμπούλιξες τον γοφό σου.
Ε αν μετά απ' όλα αυτά δεν γίνετε κώλος και βρακί, θα φάω τα βυζιά μου!
Η Καλύτερη Νεράιδα
