Καλησπέρα καλές μου νεράιδες,

είμαι ο Νικηφόρος είμαι 36 ετών και το πρόβλημα είναι πως στη δουλειά μου τελευταία γίνομαι στόχος κάποιων υπονοουμένων και σχολίων που χοντραίνουν. Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να μιλάω για ανύπαρκτες γκόμενες ή να κατασκευάσω μια στρέητ εικόνα γιατί μου φαίνεται χαζό, αλλά ούτε έχω πει ότι είμαι γκέη γιατί δεν το κρίνω σκόπιμο στο χώρο εργασίας. Οι σχέσεις με τους συναδέλφους μου είναι πολύ τυπικές και περιορίζονται στα επαγγελματικά ζητήματα.

Το πρόβλημα άρχισε τελευταία όταν δυο μάτσο κάφροι συνάδελφοι άρχισαν να πετάνε υπονοούμενα του στυλ «πως και πήγες στη Ρόδο το ταίρι σου είναι ροδίτης» με υφάκι ανάλογο. Το πρόβλημα μου είναι ότι αιφνιδιάζομαι σε τέτοιες περιπτώσεις και δεν απαντάω τίποτα αλλά απομακρύνομαι. Πώς θα μπορούσα να χειριστώ αυτή την καθημερινή ενόχληση;

Ευχαριστώ πολύ

Νικηφόρος

---

Αγαπητέ Νικηφόρε,

Η γνώμη μου είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που κλείνει τα στόματα δεν είναι ούτε οι φανταστικές ιστορίες για γκόμενες ούτε οι πνευματώδεις απαντήσεις. Το να κρύβεσαι και να απομακρύνεσαι είναι παραδοχή της ήττας σου και θρίαμβος των επιτιθέμενων. Γίνεσαι ο σάκος του μποξ για ανεγκέφαλους κομπλεξικούς. Για σκέψου όμως: όταν οι άλλοι το έχουν τούμπανο, εσύ γιατί να το έχεις κρυφό καμάρι; Το ξέρουν ότι είσαι (κρυφο)γκέι. Δεν σώνεις την κατάσταση με το να κρύβεσαι και σίγουρα όχι με το να πληγώνεσαι.

Αυτό που θα τους σοκάρει και θα τους κλείσει τα στόματα είναι η δική σου παραδοχή τελείως ανοιχτά, ακομπλεξάριστα και αν θέλεις (για τα αυτιά τους) προκλητικά και χυδαία, του ότι είσαι γκέι.

Μη φανταστείς ότι θα χρειαστεί να εμφανιστείς στη δουλειά με βαρύ μακιγιάζ, τακούνια και καπέλο με φτερά για να το υποψιαστούν μέχρι και οι καθαρίστριες. Ούτε να τους ανακοινώσεις γραβατωμένος σε γενική συνέλευση από το βήμα ότι είσαι ομοφυλόφιλος. Απλά, προετοιμάσου ψυχολογικά ώστε στο επόμενο σχόλιο να μην ξαφνιαστείς, αλλά να έχεις έτοιμη μια απάντηση που θα δείχνει ότι «ναι είμαι πουστάρα, έχετε κανένα πρόβλημα μαλάκες;».

Π.χ. στο θέμα της Ρόδου θα μπορούσες να απαντήσεις: «ακριβώς το ταίρι μου είναι Ροδίτης και περάσαμε τέλειες διακοπές παρέα» ή «ναι, και πήγα να γνωρίζω τα πεθερικά» ή «έχω τρεις γκόμενους στη Ρόδο και πήγα να κάνουμε παρτούζες» ή «πήγα μια βόλτα μέχρι την Τήλο να κάνω αίτηση στον δήμαρχο για γάμο. Θα 'ρθεις παρανυφάκι;». Ή θα μπορούσες ακόμη να τους πεις (ασχέτως περιεχομένου του σχολίου τους) : «Βλέπω ότι πολύ ασχολείσαι με το αν είμαι γκέι ή όχι. Μην επιμένεις, δεν πρόκειται να πάρεις σειρά, μου αρέσουν οι έξυπνοι». Ή θα μπορούσες να πεις (ανάλογα με τη περίσταση): «δεν με ενδιαφέρει αυτό / δεν γουστάρω/κλπ... γιατί είμαι γκέι/ γιατί γουστάρω άντρες. Τραβάς κανένα ζόρι;». Δεν μπορώ να σου δώσω μια λίστα με 500 έτοιμες απαντήσεις για κάθε περίσταση, αλλά καταλαβαίνεις το πνεύμα. Σου την μπαίνουν αυτοί; Τους την μπαίνεις και εσύ, άνετος και αεράτος.

Αν δουν ότι αντιμετωπίζεις την ομοφυλοφιλία σου χωρίς πρόβλημα και μάλιστα τους την τρίβεις στα μούτρα χωρίς να κωλώνεις, θα μείνουν χωρίς «όπλα» για να σου επιτεθούν. Κατάλαβε ότι τα σχόλιά τους έχουν το μήνυμα «μη μας κρύβεσαι, το ξέρουμε ότι είσαι πούστης» (και το υποσυνείδητο μήνυμα: ασχολούμαστε μαζί σου γιατί σε ψιλογουστάρουμε).

Όταν πια εσύ τους πεις «ναι είμαι πούστης, δεν έχω κανένα πρόβλημα και τι ζόρι τραβάτε εσείς;» τους γειώνεις τελείως. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι πρώτα πρώτα εσύ είσαι άνετος με την ομοφυλοφιλία σου. Είσαι; Γιατί αν εσύ δεν είσαι, πώς περιμένεις να είναι οι κάφροι;

Καλή δύναμη,

Η δυναμική Καλή Νεράιδα

ΥΓ. Αν δεις ότι το πράγμα χοντραίνει, μπορείς να παραπονεθείς στην διοίκηση ότι οι συγκεκριμένοι κάφροι κάνουν συνεχώς ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια και δεν σε αφήνουν να δουλέψεις.

 

---

 

Νικηφόρε μου,

Ιιι τους κάφρους! Πώς τολμάνε! Αν αποτύχουν όλα τα παραπάνω θεόπνευστα που σου προτείνει η Καλή-φτου-Νεράιδα, ξέρω δυο παιδιά 1.90 x 110 κιλά, που θα αναλάβουν τη διεκπεραίωση του προβλήματός σου με δύο απλές, απέριττες και άκρως αποτελεσματικές φάπες. Κοστίζουν κάτι παραπάνω, αλλά έχεις εγγυημένα αποτελέσματα.

Αα, σκέφτηκα κι άλλη λύση, η πουτάνα. Την επόμενη φορά που θα σε κράξουν, αρπάξου, ξέρεις, όρμα εξοργισμένος να ρίξεις κάνα μπουνίδι (ξέρεις, μωρέ, αυτά τα κουτά που κάνουν κάτι ψευτοαντράκια στον δρόμο: κρατάτε με, ρε, γιατί θα τον σκίσω!). Αυτοί φυσικά είναι δύο και σιγά μην φοβηθούν που ο γκέι του γραφείου ξεθάρρεψε. Θα αρπαχτούν κι αυτοί, θα σου την πέσουν, κι εκεί που πάει ν' αρχίσει το μπουνίδι, εσύ όλως τυχαίως (θέλει πρόβα αυτό) θα βρεθείς στο ύψος του καβάλου τους. «Υπάρχει κι άλλος τρόπος να λύσουμε την παρεξήγηση, παίδες», θα πεις κι ύστερα δεν θα πεις άλλα γιατί δεν κάνει να μιλάς με γεμάτο το στόμα.

Χμμ... τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν θα σου λύσει το πρόβλημα η λύση που σου προτείνω, αλλά εγώ πάντως φτιάχτηκα!

Η Καλύτερη Νεράιδα