Φίλες μου θα σας βάλω δύσκολα.

Είμαι 30 ετών και έχω διαγνωστεί με ψυχωσική συνδρομή (αυτό δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει αλλά μάλλον είναι σχιζοφρένεια) από το 2004 -τη διάγνωση την πήρα πρόσφατα όσο και αν μπορεί να σας φανεί περίεργο. Από παλιά ήθελα να αναζητήσω ψυχολόγο αλλά η αλήθεια είναι ότι άφηνα τα προβλήματα και χρόνιζαν γιατί δεν πίστευα ότι μπορεί πραγματικά να βοηθήσει ένας ψυχολόγος ή ακόμη και ένας ψυχίατρος. Ωστόσο αναγκάστηκα να επισκεφτώ ψυχίατρο, όπως είπα το 2004. Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η αποδοχή της σεξουαλικής μου ταυτότητας αλλά γενικά ότι κατέπνιγα τα συναισθήματά μου με τη λογική, δεν τα εξέφραζα -ειδικά το θυμό- και προσπαθούσα με μανία να προσεγγίσω την τελειότητα, ή καλύτερα το ιδανικό του «καλού παιδιού» (γιατί δεν υπάρχει τελειότητα όπως κατάλαβα πολύ αργά). Όλα αυτά με καταπόνησαν και με έκαναν κάποια στιγμή να θέλω να αυτοκτονήσω, πράγμα που δεν έκανα όσο και αν το σκεφτόμουν γιατί δεν ήθελα να προκαλέσω πόνο στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η ομοφυλοφιλία είχε γίνει ένα απωθημένο (στην ουσία είχα γίνει και ομοφοβικός γιατί φοβόμουν στην ουσία τον εαυτό μου), αν και αυτοϊκανοποιούμουν μόνο με ομόφυλες φαντασιώσεις ή σκηνές, όμως δεν είχα ερωτική ζωή. Παράλληλα παρεξηγούσα τα «αγνά» συναισθήματα που έτρεφα για γυναίκες του περιβάλλοντός μου ως ερωτικά.

Η φαρμακευτική αγωγή και οι συνεδρίες με τον ψυχίατρό μου με βοήθησαν να ξανασταθώ στα πόδια μου τα τελευταία χρόνια και να είμαι λειτουργικός στην κοινωνία. Κανείς δεν υποψιάζεται ότι είμαι σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τα πρώτα χρόνια της απόσυρσης ακολούθησαν σπουδές, εργασία, κοινωνικότητα κλπ. Ωστόσο παρ' όλο που έχω πια αποδεχτεί ως ΤΗΝ δική μου -μη επιλήψιμη- ταυτότητα την ομοφυλοφιλία και έχω κάνει και κάποια βήματα coming out μιλώντας σε κάποια φιλικά πρόσωπα δεν είχα μέχρι πριν από λίγους μήνες το θάρρος να κάνω κάποια κίνηση προσέγγισης κάποιου άνδρα γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμος. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι δεν θα άντεχα ψυχολογικά αν αντιλαμβανόμουν ότι είμαι καταδικασμένος ως ανίκανος να ερωτευτώ ή να κάνω σχέση. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ μέχρι πριν από λίγες μέρες δεν είχα ερωτευτεί και αυτό μου έτυχε πριν από λίγες μέρες (και μόνο ότι γνώρισα ένα παιδί που το θεώρησα τέλειο για μένα -αν και γνωρίζω θεωρητικά πια ότι δεν υπάρχει τελειότητα- μου αρκεί ως ένδειξη).

Αρνούμαι να μπω στη λογική ότι αυτό που νιώθω είναι άρρωστο διότι εγώ ο ίδιος το ορίζω ως έρωτα, ακόμη και αγάπη, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που το νιώθω και μάλιστα χωρίς καμία ανταπόκριση και το αισθάνομαι πολύ τραυματικό -φυσικά δεν έχω πει τίποτα για τη διάγνωση στο παιδί διότι θεώρησα ότι ήταν πολύ νωρίς, ήδη και αυτά που είχα πει πολλά είναι. Φοβάμαι μήπως η ηθελημένη προσπάθειά μου να αναζητήσω τον έρωτα πριν από ένα περίπου μήνα με οδηγήσει σε μία νέα κρίση ή με αποδιοργανώσει τελείως σε άλλους τομείς της ζωής μου, μήπως τελικά όντως δεν είναι γραφτό μου να βιώσω το ερωτικό συναίσθημα και να το κάνω πράξη μέσα από μια σχέση, ενώ από την άλλη πλευρά σκέφτομαι τι περιθώρια επιτυχίας θα είχε η σχέση με το παιδί που είμαι ερωτευμένος από τη στιγμή που ήδη από τα πρώτα στάδια της γνωριμίας νιώθω τόσο απαίσια, ή τι περιθώρια έχω για την επιτυχία της οποιασδήποτε σχέσης, ακόμα χειρότερα πώς θα βίωνα μια απόρριψη αν δεν γινόταν εξ αρχής αλλά αφού θα είχα εισέλθει σε μια σχέση και θα είχα επενδύσει σε αυτή περισσότερο χρόνο, συναισθήματα, όνειρα.

Πώς θα αντέξω τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των διαδοχικών σχέσεων με άτομα που μπορεί και να μην είναι τα καλύτερα για μένα όσο και αν εγώ το νομίσω. Τελικά φοβάμαι μήπως το όνειρο που είχα να ερωτευτώ καταλήξει σε εφιάλτη. Καταλαβαίνω ότι αυτά θα θέματα θα πρέπει να τα απευθύνω καλύτερα στο θεραπευτή μου αλλά νιώθω ότι κι εσείς θα με καταλάβετε σίγουρα και ίσως βρω και κάποιο άλλο παιδί ή άλλα παιδιά στο Forum που να έχουν περάσει τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Τους αγαπώ όλους αλλά κι εκείνοι αν θέλουν να ασχοληθούν με μας που έχουμε τέτοια προβλήματα και να μη μας απορρίπτουν με τη μία, ξέρω ότι μπορεί να φοβούνται να κάνουν σχέση με ένα άτομο σαν και μένα αλλά ακόμη και αν δείτε τις στατιστικές θα διαπιστώσετε ότι πχ οι φόνοι μόνο κατά το 5% οφείλονται σε σχιζοφρενείς ή άλλους ψυχικά πάσχοντες, δεν κυκλοφορούμε με πριόνια και αν κάποιος κινδυνεύει από μας είναι μόνο ο εαυτός μας, εγώ ως παιδί είχα ενοχές μέχρι και για τα έντομα αν σκότωνα κάποιο, για να μην πω για τις ενοχές για τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Αν τώρα φοβάται κανείς ότι κάποιο άτομο σαν και μένα μπορεί να τον «πνίξει» ή αν φοβάται ότι μπορεί να εμπλακεί συναισθηματικά ίσως περισσότερο απ' ό,τι πρέπει, να θυμάστε όλοι ότι κανείς ψυχικά πάσχων δεν θέλει να νιώσει ότι τον λυπούνται, άρα έτσι θα κάνατε κακό και καλώς δεν εμπλέκεστε. Αν θέλει κανείς όμως να μας αντιμετωπίζει ως ισότιμα μέρη σε μια σχέση καλώς να ορίσει στη ζωή μας. Ευχαριστώ.

Lonely Guy

 

---

 

Αγαπητέ νέε 30 Μαΐων,

Πολύ σκέφτεσαι και το ζαλίζεις το θέμα με υποθέσεις και κόντρα υποθέσεις και ξανά μανά υποθέσεις. Το «τι θα γινόταν αν» είναι ο πιο λάθος συλλογισμός για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να το μάθεις. Σταμάτα να ψάχνεις τις σχέσεις με τους τέλειους, γιατί πρώτον δεν υπάρχουν και δεύτερον ούτε εσύ είσαι τέλειος. Ούτε είναι «χτυπήματα της μοίρας» οι σχέσεις που δεν προχώρησαν.

Τα πράγματα (μπορούν να) είναι πολύ απλά. Γνωρίζεις κάποιον, δοκιμάζεις την παρέα του, βλέπεις αν ενδιαφέρεται. Αν ναι, πας παρακάτω. Αν όχι, αφήνεις την «τραγωδία» στην μπάντα και πάς παρακάτω. Τα «ωιμέ η βαριόμοιρη, το κακό που μου 'λαχε» άστα για την Ηλέκτρα και την Εκάβη. Είναι τουλάχιστον χαζό (αν όχι υπεκφυγή) να αποφεύγεις τις γνωριμίες και τις σχέσεις μην τυχόν πέσεις σε κάποιον μη τέλειο ή μήπως πληγωθείς. Πληγώσου και λίγο, δεν πειράζει, έτσι θα καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός. Διαφορετικά θα περάσεις μια ζωή στη πολυθρόνα, γιατί αν βγεις από το σπίτι υπάρχουν αυτοκίνητα, μπορεί να πέσει κανένα δέντρο, καμία μαρμαρόπλακα, καμία αδέσποτη σφαίρα, κανένας κεραυνός...

Όσο για το αν θα ανακοινώσεις το ψυχιατρικής φύσεως πρόβλημα, εσύ αποφασίζεις αν και πότε θα το κάνεις. Εξαρτάται και από το είδος της σχέσης. Και εγώ για παράδειγμα δεν αρχίζω με το καλημέρα να τους λέω, ξέρεις είμαι Νεράιδα και Αιγόκερως γιατί όπως καταλαβαίνεις θα φύγουν τρέχοντας.

Με το μαλακό, βλέποντας και κάνοντας. Μπορεί τελικά να μη χρειαστεί να πεις τίποτε γιατί η συγκεκριμένη σχέση δεν προχώρησε. Ή μπορεί να το πεις όταν η σχέση ήδη προχωράει καλά, οπότε μπορεί και να μην έχει κανέναν αντίκτυπο. Όσο για το όνειρο που φοβάσαι να μην γίνει εφιάλτης, στη ζωή τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Ούτε ο έρωτας θα είναι όνειρο (είπαμε, κανένας γκόμενος δεν είναι τέλειος), ούτε η απογοήτευση και ο χωρισμός δεν θα είναι εφιάλτης (ουδείς αναντικατάστατος). Πρέπει να μάθεις να βάζεις τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις και να μην παραμυθιάζεσαι.

Και ναι, καταλαβαίνω ότι ο ψυχικά πάσχων δεν θέλει να τον λυπούνται και καλά κάνει, αλλά αν σαν πρώτο θέμα βάζει παντού και πάντα, σαν ταμπέλα, την ψυχική του πάθηση, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι να οδηγεί την προσοχή των άλλων στο συγκεκριμένο θέμα.

Σκέψου τα,

Η Καλή Νεράιδα

 

---

 

Αγαπητέ μοναχικούλη,

Εσύ τουλάχιστον έχεις μια βαρβάτη δικαιολογία να τα ρίχνεις όλα πάνω της όταν σε φτύνουνε. Οι άλλοι που γράφουν εδώ (και αυτοί που δεν γράφουν) και τραβάνε τις τρίχες της ψωλής τους για τα διάφορα προβλήματα σχέσεων τι να κατηγορήσουν; Τα άστρα; Όχι βέβαια! Τους άλλους κατηγορούν.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η Μοίρα ποτέ δεν θέλησε να κάνει σταδιοδρομία ως πυγμάχος για να ρίχνει απανωτά χτυπήματα. Ο έρωτας δεν έρχεται με προσπέκτους και διετή εγγύηση (λες και στα κωλομηχανήματα που αγοράζουμε βοηθάει σε τίποτα το προσπέκτους ή η εγγύηση, σκατά λειτουργούνε). Βγες, ερωτεύσου, τσαλαπατήσου και λέγε κι ένα ευχαριστώ στη μεγάλη Θεά που μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά και δεν ζεις στο Ιράν ή στο Σουφλί (αν ζεις στο Σουφλί, η Μοίρα σ' έχει όντως κάνει τουλούμι στο ξύλο!)

Η Καλύτερη Νεράιδα