Γεια σας καλές μου νεράιδες...

Σας γράφω αυτό το μήνυμα κυρίως γιατί θέλω να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου και με βασανίζει. Θα μπω αμέσως στο θέμα. Εδώ και 5 χρόνια είμαστε μαζί με ένα παιδί και περνάμε υπέροχα. Τον αγαπώ, τον λατρεύω και δε θέλω με τίποτα να τον χάσω.

Όμως αισθάνομαι ότι δεν του έχω φερθεί πολύ σωστά όσο καιρό ήμασταν μαζί. Πριν από αυτόν, είχα ελάχιστες εμπειρίες. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της σχέσης μου μαζί του είχα δύο ολισθήματα για τα οποία του είχα μιλήσει και με είχε συγχωρέσει μετά από καυγάδες φυσικά και πολύωρες συζητήσεις. Είχα αισθανθεί και τις δύο φορές τόσο άσχημα, και ας μην είχε γίνει τίποτα «σπουδαίο», αλλά μόνο και μόνο η ιδέα ότι βρέθηκα στο κρεβάτι με κάποιον άλλο με έκανε να νιώσω φοβερές τύψεις και να ορκιστώ ότι δε θα ξαναέκανα τέτοια μαλακία.

Ελα μου όμως που πριν 6 περίπου μήνες, έκανα ξανα το λάθος να φασωθώ με κάποιον, ενώ ούτε καν μου άρεσε. Ο φίλος μου είναι ένας κούκλος, είναι τόσο καλός και τρυφερός, κι όμως εγώ τον πρόδωσα και πήγα και στούκαρα στον πρώτο τυχόντα. Το πως νιώθω κάθε μέρα από τότε δεν περιγράφεται. Εδώ και 6 μήνες όταν αντικρύζω τον φίλο μου, αισθάνομαι ντροπή και τύψεις γιατί σκέφτομαι ότι ενώ εκείνος μου έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο, εγώ λειτουργώ ως υποκείμενο των ανώριμων σεξουαλικών μου ορέξεων...

Από τη σχέση μας δε λείπει τίποτα, ούτε το καλό σεξ, ούτε η συντροφικότητα, ούτε το γέλιο και τα πειράγματα, και αυτό που έκανα με κάνει να νιώθω ότι είμαι ένα μεγάλο ΤΣΟΥΛΙ που δεν αξίζει να είμαι μαζί του. Και το χειρότερο είναι ότι υποφέρω πιο πολύ εγώ ο ίδιος για την πάρτη μου, για αυτό που έκανα, και δεν μου άρεσε καθόλου και δεν ήθελα να πάω με κάποιον άσχετο ενώ στο κρεβάτι μου με περιμένει ο άνθρωπος μου ρε γαμώτο! Αισθάνομαι αρρωστημένος, ότι δε μπορώ να ελέγξω τις σεξουαλικές μου ορμές, ότι έχει κάτσει το σπέρμα στον εγκέφαλο μου και όταν έρχεται η ώρα να πω «ΟΧΙ!», ενδίδω χωρίς καν να το επιθυμώ. Αν μπορούσα να πατήσω «delete» και να ξεχάσω ό,τι έγινε θα το έκανα, αλλά έχει κωλήσει όλο μέσα στο κεφάλι μου και δε λέει να ξεκωλήσει.

Από τη μία νιώθω ότι αν του το πω και με συγχωρήσει (πάλι!) θα βγάλω ένα βάρος από πάνω μου και θα νιώθω καθαρότερη τη συνείδηση μου. Από την άλλη, φοβάμαι ότι αν το κάνω, το πιθανότερο είναι οτι θα θέλει να χωρίσουμε (και θα έχει και τους λόγους του), και δε θέλω με τίποτα να τον χάσω από τόσο μεγάλη μαλακία. Πειτε μου, σας παρακαλώ, πειτε μου τι να κάνω για να ηρεμήσω και να αισθανθώ καλύτερα.

Λευτέρης

 

---

 

Αγαπητέ Λευτέρη,

Δεν ξέρω τον χαρακτήρα του φίλου σου για να υποθέσω πως θα αντιδράσει αν του πεις το Α ή το Β, οπότε τι να σου πω; Από την άλλη όμως ανησυχώ για σένα. Εντάξει, έκανες μια παπαριά, (τρεις παπαριές), αλλά βρε παιδάκι μου δεν είναι και τόσο τραγικό. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες των Παρισίων μια στο τόσο να κάνεις μια μπουρδο-κουτσουκέλα. Αν τα αισθήματά σου για τον φίλο σου δεν έχουν αλλάξει, αν (όπως μου λες) είσαστε τόσο καλά, τον θέλεις τόσο πολύ, ε, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Δεν λέω να το κάνεις κάθε δεύτερη βδομάδα και να λες «ε, δεν χάθηκε ο κόσμος» (όχι τόσο για λόγους μικροαστικής ηθικής, αλλά γιατί αυτό θα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη σχέση σας).  Αλλά μετά από 5 χρόνια, δικαιούσαι να κοιτάξεις και κανένα μπάζο. Άσε που έτσι εκτιμάς  περισσότερο το διαμάντι που έχεις...

Αν φοβάσαι ότι το να του το πεις θα τινάξει τα πράγματα στον αέρα, φυσικά να μην του το πεις. Κατάπιε το, αυτομαστιγώσου («είμαι τσούλα, είμαι τσούλα, είμαι τσούλα» 100 φορές πριν και μετά από το φαγητό για 2 εβδομάδες), ορκίσου στα εικονίσματα και στα στέφανα του γάμου σου ότι δεν θα το ξανακάνεις, και σου δίνω συγχώρεση.

Αν νομίζεις ότι είναι συζητήσιμος, πες του το για να βγει από μέσα σου το βαρύ σου αμάρτημα. Προσωπικά δεν θεωρώ την δεύτερη λύση απαραίτητη, αλλά αν πρόκειται να δράσει ψυχοθεραπευτικά στην περίπτωσή σου, τι να πω, κάνε το.

Φιλιά,

Η Καλή Νεράιδα

ΥΓ 1. Για να σου βάλω ιδέες, είσαι σίγουρος ότι ο φίλος σου είναι 100% «παναγίτσα»;

ΥΓ 2. Αν μου στείλει ο γκόμενος γράμμα τύπου «με απάτησε 3 φορές μέσα σε 5 χρόνια, να τον χωρίσω;», φυσικά θα του πω «όχι, 100 φορές όχι», τι φιλενάδες είμαστε;

 

---

 

Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη, νομίζω ότι κάποιον γράφεις στο παλιό σου το τεφτέρι.

Και μάλιστα τον λάθος άνθρωπο. Γράφεις τον σύντροφό σου κανονικότατα, αντί να γράφεις τον πραγματικό ένοχο. Ας εξηγηθώ:

1. «... Περνάμε υπέροχα. Τον αγαπώ, τον λατρεύω και δε θέλω με τίποτα να τον χάσω.»
2. «... Ο φίλος μου είναι ένας κούκλος, είναι τόσο καλός και τρυφερός».
3. «... Από τη σχέση μας δε λείπει τίποτα, ούτε το καλό σεξ, ούτε η συντροφικότητα, ούτε το γέλιο και τα πειράγματα»

Έτσι περιγράφεις τη σχέση σας. Περίπου σαν του Μπραντ και της Αντζελίνας ένα πράμα. Κι όμως, αξιότιμοι ένορκοι, κι όμως, ο συνειδησιακά βασανισμένος αυτός νέος, παρά την υπερτέλεια σχέση του πάει και τσουλεύει με το πρώτο μπάζο. Κι όχι μόνο τσουλεύει, δεν περνάει και καλά, ένεκα τύψεων. Ωιμέ!

Πού μπορεί να είναι το πρόβλημα; Στο ότι είναι τέλειος; Όχι βέβαια. Στο ότι η σχέση σας είναι καταπληκτική; Ούτε. Στο ότι εσύ είσαι σεξοπορνοδιεστραμμένος, για το Δαφνί, ένα τσουλί της λάσπης, έρμαιο των ορέξεών σου (βαρέθηκα να βρίσκω άλλες βρισιές); Ούτε αυτό ισχύει. Θα ήταν πολύ απλουστευτικό.

Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθείτε να κάνετε κάτι που δεν γίνεται. Να είστε (βαθιά ανάσα) μονογαμικοί. Μονογαμία συνέβη μια φορά στη Σιβηρία, το 1908, και ακόμα τη μελετούν επιστήμονες σε ένα ερμητικά σφραγισμένο εργαστήριο στην έρημο της Νεβάδας. Το μέχρι στιγμής πόρισμα είναι ότι μάλλον συνέβη κατά λάθος.

Φέρεσαι ηλίθια και απαίσια και υποκριτικά επειδή, ηλίθια, απαίσια και υποκριτική είναι η αστήριχτη υπόθεση ότι η μονογαμία είναι καλό πράγμα και μάλιστα εφικτό. Αντί να μοιράζεστε (με μέτρο, τσούλααα!) το κρεβάτι σας με περαστικά παλικάρια, να τα κουτσομπολεύετε μετά παρεϊτσα τα δυο σας, να χαίρεστε ο ένας την καύλα του άλλου, πάτε και καταστρέφετε μια υπέροχη σχέση στο όνομα μιας εικασίας.

Βάλε τον άντρα σου στο παιχνίδι! Αυτή είναι η συμβουλή μου.

ΥΓ Περιμένω χείμαρρο επιστολών από «μονογαμικούς», που θα ορκιστούν ότι η Δεσποινίς Μονογαμία ζει και χαίρει άκρας υγείας. Καλά κόλλυβα, παίδες!

Η Καλύτερη Νεράιδα