Πνίγομαι
Αγαπητές νεράιδες,
είμαι μαθητης λυκειου κι αυτη ειναι η τελευταια μου χρονια. η αληθεια ειναι πως θα περιμενε κανεις ενα παιδι σ αυτην την ηλικια, με την ορμη που πηγαζει απ την εξαρση ορμονων, να ειναι παραπανω απο ικανος να κανει αποκαλυψεις στην οικογενεια του. ωστοσο, οπως πολλοι φιλοι σ αυτο το site ισχυριζονται -κ εχουν φυσικα δικιο- ειναι πολυ δυσκολο το να πεις στους δικους σ πως εισαι gay.
Εγω εχω φιλους και φιλες που γνωριζουν για εμενα και με αποδεχονται μια χαρα χωρις να με κατακρινουν και χωρις καν να με αντιμετωπιζουν ως κατι διαφορετικο..ωστοσο, υπαρχουν καποιοι που επισης γνωριζουν για μενα, ειτε επειδη εγω αρνηθηκα να απαρνηθω τον εαυτο μου, ειτε γιατι εκανα μια-δυο αποκαλυψεις σε λαθος ατομα..αυτοι ομως δεν με ενδιαφερουν...η οικογενεια μου ομως...
Πριν απο ενα χρονο αποκαλυψα στη γιαγια μου πως εκανα κατι με καποιο αγορι (ειναι νεα σχετικα), και η ιδια το θεωρησε ως ενα παραστρατημα που μπορει να διορθωθει. εγω της το ειπα για να ξαλαφρωσω, να με υποστηριξει και να νιωσω οτι αρχιζω να κανς coming out και στο οικογενειακο μου περιβαλλον. Ξεκινησα απ τη γιαγια μου γιατι ηξερα πως δεν θα πει κατι στους γονεις μου πριν το πω εγω και επιπλεον παντα με καταλαβαινε καλυτερα απο τους υπολοιπους... Δυστυχως ομως, μετα απ αυτο μου τονισε την τεραστια σημασια του να μεινει το γεγονος αυτο κρυφο, γιατι θα μπορουσε να απειλησει ακομη και τη ζωη του παππου μου και της μαμας μου! Επειτα, θεωρησε οτι ηταν λαθος και οτι θα πρεπει να κανω κατι με καποιο κοριτσι. Εγω ως δειλος που ημουν δεν της το αρνηθηκα αλλα ουτε βεβαια της επιβεβαιωσα και οτι οντως ηταν λαθος. Απλα ειπα «μπορει..». Σημερα με ρωταει για τη σχεση μου με μια φιλη μου. Νομιζει πως κατι τρεχει αναμεσα μας και ελπιζει..
Μετα απ αυτο αποφασισα πως δεν εχει ερθει ο καιρος να αποκαλυψω τη σεξουαλικη μου ταυτοτητα στους δικους μου διοτι ειναι καθε αλλο παρα ανοιχτομυαλοι και οσο και αν καταπιεζομαι δεν θα ηθελα να παθουν κατι εξαιτιας μου. Ο πατερας μου ειναι φανερα εναντιον των γκει και αυτο μου βγαζει μια επιπλεον αποστροφη προς το ατομο του. Ο αδερφος μου ειναι γαλουχημενος ακριβως με τις ιδιες αρχες και , συνεπως, ουτε ο ιδιος θα μπορεσει να με αποδεχτει (μου εχει εκφρασει και αναλυσει μαλιστα την αποψη του πως το «gay» ειναι κατι αφυσικο που χρηζει εξαφανισης!). Η μητερα μου ειναι επισης εναντιον, οχι τοσο φανατικα, απλα δεν θα το αντεξει να μαθει για το παιδι της , ειμαι σιγουρος..
Πνιγομαι, πραγματικα πνιγομαι σ αυτο το σπιτι. Σκεφτομαι οτι ακομη κι αν φυγω θα πρεπει καποια στιγμη να παντρευτω. Ισως αν δεν παντρευτω βεβαια το καταλαβουν μονοι τους. Ή ισως να γινει κανενα θαυμα, δν ξερω! Αποφασισα βεβαια, πως δεν θα χαλασω ολη μου τη ζωη υπηρετωντας τα «πρεπει» μιας κοινωνιας που το μεγαλυτερο προτερημα της ειναι να βγαζει στην επιφανεια το διαφορετικο ως κατι βρωμικο και προσβλητικο, τη στιγμη που η ιδια συνισταται απο ατομα που πραγματικα ειναι προσβλητικα για τα υπολοιπα μελη..μονο που αυτα δεν ειναι οι gay..οχι παντα τουλαχιστον..
Το βασικο ερωτημα που με απασχολει ειναι το εξης: πως να κανω coming out με τετοιους γονεις?? Και επειτα, εγω φετος θα δωσω εξετασεις. Θελω να μπω στην ιατρικη. Ειναι αραγε καλυτερο το να σπουδασω σε καποια αλλη πολη?? Δεν ξερω τι ειναι καλο για μενα. Αν φυγω θα χασω τους φιλους μου, αν και πιστευω πως οι περισσοτεροι θ φυγουν... Αν φυγω, ομως, θα μπορω να κανω ο,τι θελω? Αυτο θελω εγω! Να κανω ο,τι θελω! Να συζησω κιολας αν προκυψει! Αλλα δεν ξερω κατα ποσο αυτο θα ειναι εφικτο..
Στελιος
Ταλαιπωτημένο μου λυκειόπαιδο,
Κοίταξα στην μαγική μου σφαίρα και είδα ότι τα νέα για σένα είναι και καλά και κακά. Αρχίζω από τα κακά για να ξεμπλέκουμε από αυτά το συντομότερο. Απ' ότι φαίνεται το σπίτι σου δεν είναι πολύ πρόσφορο για αποκαλύψεις και ανακαλύψεις. Η στενομυαλιά ή αν θέλεις η βλακεία πολλών γονέων είναι απίστευτη, παρ' ότι υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που, αν και αρνητικοί κατά των γκέι, αν το ακούσουν από το παιδί τους τελικά το καταπίνουν (μετά από κάποιες μελοδραματικές κορώνες και απειλές αυτοκαταστροφής από μπαλκόνια -συνήθως). Ως εκ τούτου, ξέχνα το coming out τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνουν όλοι, ούτε είναι υποχρεωτικό να γίνει σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία. Αν πρόκειται να σου δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ' όσα θα σου λύσει, ασε το καλύτερα.
Όσο για τον γάμο και τα λοιπά που συλλογίζεσαι, είναι του πολύ μακρινού μέλλοντος. Έχεις ακόμη πολλά χρόνια πριν χρειαστεί να πάρεις τέτοιες αποφάσεις. Τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους με τον καιρό και θα δεις ότι προβλήματα που τώρα σου φαίνονται βουνά, σε λίγο θα είναι παιγνιδάκια.
Τα καλά νέα είναι ότι βρίσκεσαι στην Γ΄ Λυκείου. Σε λίγο την κάνεις κανονικά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερο να βρεθείς σε ξένη πόλη για να μπορέσεις να γλυτώσεις από τον κλοιό της βλακείας και του ρατσισμού και να μπορέσεις να αναπτύξεις την προσωπικότητά σου όπως νομίζεις καλύτερα. Από την άλλη αν βρεθείς σε μικρή επαρχιακή πόλη, πάλι δεν θα είναι τέλεια, γιατί δεν θα έχεις πολλές πιθανότητες για γνωριμίες και επαφές. Οπότε το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να συγκεντρωθείς στα μαθήματα γιατί ξέρεις που έχουν φτάσει οι βάσεις στην Ιατρική (σε λίγο θα γράφεις 20 παντού και θα μένεις έξω).
Κουράγιο!
Η Καλή Νεράιδα
Φίλε Στέλιο,
Την απάντηση τη δίνεις εσύ ο ίδιος: «Αποφασισα βεβαια, πως δεν θα χαλασω ολη μου τη ζωη υπηρετωντας τα «πρεπει» μιας κοινωνιας που το μεγαλυτερο προτερημα της ειναι να βγαζει στην επιφανεια το διαφορετικο ως κατι βρωμικο και προσβλητικο». Αν λοιπόν δεν θες να χαλάσεις τη ζωή σου, φρόντισε να φύγεις από το σπίτι σου μόλις είναι οικονομικά εφικτό, το γρηγορότερο δυνατό. Οι σπουδές είναι σούπερ ευκαιρία!
Ναι, σίγουρα πήγαινε να σπουδάσεις σε άλλη πόλη, κατά προτίμηση μεγάλη (δηλαδή μην πας και καταλήξεις στην Κομοτηνή!). Εκεί, αν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, μπορείς να ζήσεις μια χαρά ως γκέι, με τις παρέες σου, τους εραστές σου, τους φίλους σου. Κι όταν μάθεις να ζεις έτσι ολοκληρωμένα και ελεύθερα, θα δεις πόσο ελάχιστα θα σε νοιάζουν τι σκέφτονται οι δικοί σου.
Αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται να τους το πεις. Ίσως είναι καλύτερα να τους το πεις, όταν έχεις ήδη δυναμώσει κι εσύ ο ίδιος λιγάκι. Αλλά και τώρα να τους το πεις, δεν έγινε απαραίτητα καταστροφή. Στις περισσότερες οικογένειες γίνεται ένα μικρό Βιετνάμ στην αρχή, αλλά ύστερα το ξεπερνάνε, συνήθως κάνοντας ότι ποτέ δεν συνέβη.
Ένα είναι το σίγουρο: Οι γονείς σου δεν θα πάθουν τίποτα που να μην μπορούν ν' αντέξουν, αν μάθουν ότι είσαι γκέι. Στο κάτω κάτω, δεν φταις εσύ γι' αυτό. Δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να περάσει από το μυαλό σου ότι εσύ τους κάνεις κάτι. Εσύ απλώς υπάρχεις. Μόνοι τους το παθαίνουν λόγω των μυαλών που κουβαλάνε.
Όπως εσύ τους ανέχεσαι και τους σέβεσαι επειδή είναι οι γονείς που σου έτυχαν, τον ίδιο ακριβώς σεβασμό και ανοχή οφείλουν να δείξουν και οι ίδιοι. Στη θεωρία αν μη τι άλλο, γιατί στην πράξη κάποιοι γονείς βάζουν την αγάπη τους στο ράφι και ασχολούνται με το τι θα πει ο κόσμος. Τέτοιους γονείς καλύτερα να τους βάλεις εσύ στο ράφι, γιατί μόνο κακό μπορούν να σου προξενήσουν. Σοβαρό κακό, όχι τύπου «δεν σου δίνουν χαρτζιλίκι» ή «γκρινιάζουν που αργείς τα βράδια». Σοβαρό κακό τύπου «σου γαμάνε τη ζωή και την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου».
Η Καλύτερη Νεράιδα
