Καλημερα γλυκες μου φιλεναδες, τα κομπλιμεντα για το ποσο βοηθατε και μας διασκεδαζετε ειναι περιττα, θα μπω κατευθειαν στο θεμα..

Πριν απο ενα χρονο περιπου, στα 22 μου, εκανα για πρωτη φορα coming-out στην κολλητη μου, μετα απο ωριμη σκεψη και σχεδιασμο. Ωστοσο, λιγα δευτερολεπτα αργοτερα μετα τη φραση "Ειμαι γκέι", λιποθυμησα από το σοκ και τον τρομο. Εκεινη πια δεν την ενοιαζε αυτο που ακουσε, προσπαθουσε να με συνεφερει. Δεν περιμενα να παει τοσο χαλια το πρωτο coming-out και να φανταστειτε οτι η κοπελια ηταν πολυ κυριλε γενικα. Μεσα σ'ενα εξαμηνο, εκανα coming out σε ολους τους κοντινους φιλους, καμια 15 ατομα μεταξυ αλλων και στα αδερφια μου. Παλι το ιδιο συναισθημα.. Δεν ξαναλιποθυμησα βεβαια, αλλα λιγα λεπτα πριν και αφου ξεστομισω τη φραση, νιωθω κομαρες, ζαλαδες και γενικως απαισια. Συχαινομαι να βλεπω το σοκ και την αμηχανια στο προσωπο των αγαπημενων μου ανθρωπων.. Και οσο πλησιαζει η ωρα να το πω στους γονεις μου, αρρωσταινω και μονο στην ιδεα, γιατι το συναισθημα τους θα ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο σοκ και αμηχανια.

Εδω και ενα εξαμηνο, σπουδαζω στη Γαλλια, γνωριζω ενα σωρο καινουργια ατομα που ουτε καν με ξερουν και παλι εχω εσωτερικα προβληματα. Κι ενω πια το coming out με ξενους μπορει να ειναι στη φαση, "Εγω με το αγορι μου πηγαμε το καλοκαιρι στη Σαντορινη", την ωρα που αποφασιζω να εκδηλωθω νιωθω απιστευτο στρες, μπορει και να μην γινεται πια αντιληπτο απο τριτους, αν και μου εχουν πει καποιοι παρατηρητηκοι φιλοι μου οτι αλλαζει η χροια της φωνης μου και παγωνουν τα χερια μου.

Δε ξερω γιατι μου συμβαινει αυτο, δε το αντεχω ομως. Παντως εχω παρατηρησει οτι και εδω εξω, που ειναι πολυ πιο ανοιχτα τα πραγματα σε σχεση με την Ελλαδα, οι ανθρωποι ξαφνιαζονται και αισθανονται αμηχανα ακομη κι οταν δε σε ξερουν. Ακομη κι οταν το coming-out γινεται οπως περιεγραψα παραπανω (Εγω με το αγορι μου πηγαμε...), συνηθως χαμογελανε αμηχανα και μενουν αφωνοι γιατι κολλανε σε αυτο που ειπα και δεν ειναι σε θεση να συνεχισουν την κουβεντα, θα ηθελαν να επικεντρωσουν τη συζητηση στο οτι ειμαι γκέι.. Μερικοι κιολας επιχειρησανε να με διορθωσουνε νομιζοντας οτι μπερδευτικα στα γαλλικα. Περναει παντως ο καιρος και ενω αισθανομαι πολυ ανετα με το οτι ειμαι γκέι, αυτο το αναθεματισμενο comingout με σκοτωνει...

Βασιλης

 

---

 

Φίλε μου γεια,

Το coming out δεν είναι κανένα φάρμακο που πρέπει να το πάρεις υποχρεωτικά μια συγκεκριμένη ώρα. Το κάνεις όταν και όποτε το θέλεις, σε όποιους κρίνεις εσύ σκόπιμο ή αναγκαίο.

Δεν χρειάζεται να πας σε όλο το κόσμο και να τους τραβάς απ΄ το μανίκι "κύριε, κύριε, ξέρετε εγώ...". Με το μαλακό!

Το ότι πολλοί άνθρωποι είναι από ανώριμοι έως παντελώς ηλίθιοι, δεν είναι τίποτε το καινούργιο. Από την άλλη όμως, υπάρχουν άνθρωποι που παρότι θα εκπλαγούν όταν το ακούσουν για πρώτη φορά, σε λίγο θα το έχουν χωνέψει και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα.

Σκέψου ότι το coming out εκτός από την δική σου "λύτρωση", θα δράσει και σαν κόσκινο για να δεις με ποιους αξίζει να ασχολείσαι και με ποιους όχι.

Καλή συνέχεια

Η Καλή Νεράιδα

 

---

 

Αγαπητέ Βασίλη,

Καλά είσαι θεά! Σε βλέπω σε λίγα χρόνια στο Ηρώδειο να λιποθυμάς με πιρουέτες από ψηλές σκάλες και να προσγειώνεσαι ελαφρά μωλωπισμένος στα στιβαρά μπράτσα περαστικών παλικαριών.

Συνέχισε να ζαλίζεσαι, να ιδρώνεις και να λιποθυμάς όποτε λες ότι είσαι γκέι! Δεν ξέρεις τι χαρά δίνεις στους συνανθρώπους που επιτέλους γνωρίζουν κάποιον σε πιο χάλια κατάσταση από αυτούς! Άσε που τους δίνεις μια λαμπρή ευκαιρία να βγάλουν τη Μητέρα Τερέζα που κρύβουν στο πάγκρεάς τους. Θα σε λατρέψουν όλοι. Δοκίμασε επίσης λυγμούς (θέλει λίγη εξάσκηση, αλλά θα τα καταφέρεις). Για φαντασμαγορικό φινάλε, δοκίμασε να τους το ανακοινώνεις ενώ είσαι με το ένα πόδι έξω από τα κάγκελα του μπαλκονιού. Εσύ ξέρεις ότι δεν θα πέσεις, αλλά αυτοί; Χε χε! Μόνο προσοχή να είσαι πειστικός.

Όσο για το απομέσα σου, προφανώς έχεις ψυχολογία scaté au lait που είσαι γκέι. Το coming out δεν είναι φάρμακο (που λέει κι η άλλη) που θα σε γιατρέψει απ' την ομοφοβία. Δούλεψέ την.

Η Καλύτερη Νεράιδα